Αντώνης Καρπετόπουλος: Η παγίδα του αυτονόητου

O Ιβάν Γιοβάνοβιτς φέτος, σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές του στον Παναθηναϊκό, προσπαθεί να  μάθει στην ομάδα ένα καινούργιο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός παίζει ένα ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, στο  οποίο το βασικό είναι η ομάδα του να τοποθετείται ψηλά στο γήπεδο. Οχι τυχαία και στο παιχνίδι με τη  Μακάμπι ήταν καλός στο δεύτερο ημίχρονο, όταν η ομάδα της Χάιφα τού επέτρεψε να στρατοπεδεύσει  στα πέριξ της περιοχής της. Σε γενικές γραμμές το ίδιο συνέβη και στα παιχνίδια με τη Ρεν στη Λεωφόρο  Αλεξάνδρας, αλλά και με τη Βιγιαρεάλ στην Ισπανία. Ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε όπως πέρυσι στον  όμιλο μόνο στο ματς με τη Βιγιαρεάλ στην Αθήνα. Τότε περίμενε τους Ισπανούς, φρόντισε να μη τους  δώσει χώρους και «χτύπησε» με λίγες επιθέσεις, στις οποίες ο βασικός στόχος ήταν η αξιοποίηση του  Ιωαννίδη κι όχι το πώς θα πατήσουν την αντίπαλη περιοχή πάρα πολλοί παίκτες. Στα άλλα ματς ο  Παναθηναϊκός αγωνίστηκε όπως περίπου στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Διαρκές

Αυτή η αλλαγή του παιχνιδιού επέτρεψε στον Γιοβάνοβιτς να κάνει τη φετινή σεζόν δύο πράγματα. Το  πρώτο είναι το διαρκές ροτέισον. Οταν ο στόχος είναι οι παίκτες να τοποθετούνται ψηλά στο γήπεδο,  είναι ευκολότερο να τους αλλάζεις – δύσκολα τους αλλάζεις όταν υπάρχουν μηχανισμοί κάλυψης, δηλαδή πολύ παιχνίδι χωρίς την μπάλα. Τους μηχανισμούς οι παίκτες πρέπει να τους σέβονται, ποτέ όμως  δεν γίνεται να τους γνωρίζουν όλοι το ίδιο καλά. Το δεύτερο κέρδος του Γιοβάνοβιτς είναι ότι ο  Παναθηναϊκός κερδίζει εύκολα τις χειρότερες ομάδες που έχει ως αντιπάλους στο ελληνικό  πρωτάθλημα.

Ομως το κόστος της μετάλλαξης δεν είναι μικρό. Ο Παναθηναϊκός είναι σαν να διέγραψε τα προηγούμενα  δύο χρόνια δουλειάς με τον Σέρβο προπονητή κι αυτό -στην Ευρώπη ειδικά- φάνηκε. Η  ανάγνωση του παιχνιδιού του είναι εύκολη και το αντίδοτο απλό. Οποιος μπορεί να του κλέψει την μπάλα  στη μεσαία γραμμή, τον χτυπά εύκολα στις αντεπιθέσεις ψάχνοντας κυρίως φάσεις απ’ το πλάι.

Πέρυσι

Ο Παναθηναϊκός για να προκριθεί έπρεπε να αντιμετωπίσει τα ευρωπαϊκά παιχνίδια που έδωσε στον  όμιλο με τον τρόπο που έπαιζε πέρυσι. Επρεπε να περιμένει πιο πολύ, να αμύνεται συνολικά καλύτερα, να  έχει ως βασική προϋπόθεση του παιχνιδιού του πώς δεν θα δεχτεί γκολ. Αυτό θα του έδινε κάποια  αποτελέσματα που θα του εξασφάλιζαν σίγουρα την τρίτη θέση με δεδομένο ότι κι η Μακάμπι Χάιφα είχε  τα γνωστά προβλήματα. Παίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο ο Παναθηναϊκός έχασε πέρυσι το πρωτάθλημα εξαιτίας της αδυναμίας του να κερδίσει στη Λεωφόρο στα πλέι οφ. Δεν έχανε όμως ματς: ισοπαλίες  πλήρωσε. Αν δεν έχανε τα παιχνίδια που έδωσε στο Γιουρόπα Λιγκ στη Λεωφόρο, θα συνέχιζε τώρα στο  Κόνφερενς Λιγκ. Aλλά πιθανότατα παίζοντας όπως πέρυσι στο πρωτάθλημα θα αγκομαχούσε να  κερδίσει τον ΟΦΗ, τον Βόλο, τον Αστέρα Τρίπολης κτλ. Αυτονόητο. Αλλά πρόκειται για επιλογή.

Περίπτωση

Μία αντίστοιχη παρατήρηση έχω να κάνω και για την ΑΕΚ. Η διαφορά στη δική της περίπτωση δεν έχει να  κάνει όμως με το παιχνίδι της που δεν διαφέρει από πέρυσι, αλλά αφορά το κόστος που απαιτείται από τους παίκτες για να υπηρετήσουν αυτό το παιχνίδι. Oταν δίνεις ένα ματς την εβδομάδα, όπως η ΑΕΚ  πέρυσι, μπορείς να παίζεις με όση αγωνιστική ένταση θέλεις. Οταν, όμως, δίνεις τρία ματς σε οκτώ μέρες  και θες να παίζεις πάντα με το… γκάζι πατημένο θα έχεις τραυματισμούς και σκαμπανεβάσματα. Η ΑΕΚ  έχει σε γενικές γραμμές σταθερότερη απόδοση φέτος στην Ευρώπη απ’ αυτή που έχει στην Ελλάδα.  Ομως οι τραυματισμοί κι οι απουσίες έγιναν κανόνας κι αυτός είναι ένας κανόνας δυσάρεστος.

Μπορούν

Επιπλέον οι αντίπαλοι τής ΑΕΚ έδειξαν ότι μπορούν να τιμωρούν το ρίσκο του παιχνιδιού του Αλμέιδα  πολύ περισσότερο και σαφώς πιο εύκολα απ’ όσο το κάνουν οι αντίπαλοί της στην Ελλάδα. Ο Αγιαξ π.χ.  δεν είχε κανένα πρόβλημα να αντιμετωπίσει το πρέσινγκ διότι αυτό το αντιμετωπίζει στο ολλανδικό  πρωτάθλημα κάθε βδομάδα. Η Μπράιτον έχασε το πρώτο παιχνίδι απ’ την ΑΕΚ, επειδή όμως είναι μία  ομάδα ρυθμού με μεγάλη μάλιστα αποτελεσματικότητα, κατάφερε να βγει πρώτη στον όμιλο κι ας μην θάμπωσε με τα παιχνίδια της. Το καλό στην περίπτωση της ΑΕΚ είναι ότι ο προπονητής της έμαθε πολλά  σ’ αυτή την πρώτη χρονιά που πήρε μέρος με μία ομάδα σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η ερώτηση είναι  αν μπορεί να αλλάξει κάτι μελλοντικά στο ίδιο το παιχνίδι του. Δεν παίρνω όρκο ότι θα το κάνει. Αλλωστε,  η λογική του Αλμέιδα είναι ότι για να κερδίζεις πρέπει απλώς να παίζεις καλύτερα – όχι πιο έξυπνα.  Δυστυχώς στην Ευρώπη χρειάζεται κι εξυπνάδα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News