Παναθηναϊκός: Ο τεχνικός διευθυντής ως... ντεκόρ - Πώς «άδειασε» τον Παπαδημητρίου ο Αλαφούζος

Δεν διαβιώ στο Κορωπί. Απ’ το δε «Γεώργιος Καλαφάτης», το προπονητήριο του Παναθηναϊκού, δεν έχω περάσει ούτε απέξω. Κατά συνέπεια, δεν μπορώ να έχω άποψη για τη δουλειά του Γιάννη Παπαδημητρίου, η οποία ούτως ή άλλως είναι σύνθετη -όπως όλων των τεχνικών διευθυντών- και δεν έχει να κάνει μόνο με την καθημερινότητα στο αθλητικό κέντρο.

Γνωρίζω, όμως, ότι ο Παπαδημητρίου κουβαλά μία καλή φήμη ως προς την ικανότητά του στο σκάουτινγκ προπονητών. Κανείς δεν έχει αμφισβητήσει, ανοιχτά τουλάχιστον, τις αξιοπρόσεκτες επιδόσεις του 47χρονου Χαλκιδαίου στον συγκεκριμένο τομέα. Επιδόσεις, που συνίστανται στον εντοπισμό δύο εκ των πλέον επιτυχημένων προπονητών των τελευταίων ετών: του Ραζβάν Λουτσέσκου και του Ματίας Αλμέιδα.

Όταν επέλεξε τον Ρουμάνο για λογαριασμό της Ξάνθης, καλά-καλά δεν ξέραμε ότι ο Μιρτσέα έχει γιο. Εντούτοις, με τον Ραζβάν στο «τιμόνι», η ομάδα της Θράκης έπαιξε τελικό Κυπέλλου για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της, ενώ στον ΠΑΟΚ, όπου μετακόμισε στη συνέχεια, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Άγνωστος στο ελληνικό κοινό εν πολλοίς ήταν ως προπονητής κι ο «Πελάδο», αλλά στην πρώτη του σεζόν στην ΑΕΚ κατέκτησε νταμπλ. Πιστώνεται, επίσης, ο Παπαδημητρίου τον εντοπισμό του Μίλαν («Μίμα») Ράσταβατς, ενός αξιοπρεπούς τεχνικού για μικρομεσαίες ομάδες, που στην καριέρα του, προτού έρθει στην Ελλάδα, το πιο ενδιαφέρον στάδιο ήταν η απασχόλησή του στην εθνική… Γυναικών της Σερβίας!

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι καλά έκανε ο Γιάννης Αλαφούζος -και ως προς την απόφαση γι’ απόλυση και ως προς το χρονικό σημείο της υλοποίησής της- να διακόψει τη συνεργασία με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, είναι κάπως παράδοξο να μην απευθύνεται γι’ αντικαταστάτη στον άνθρωπο που ο ίδιος πληρώνει, στον τεχνικό διευθυντή του. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι ο Φατίχ Τερίμ είναι επιλογή Παπαδημητρίου κι ο Αλαφούζος πήγε χριστουγεννιάτικα στην Πόλη απλώς για να δει αν πετάνε οι γλάροι στον Βόσπορο.

Άλλωστε, απ’ τα ίδια τα ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού προκύπτει ότι το αφεντικό του «τριφυλλιού» όχι μόνο πήρε πάνω του το ζήτημα, αλλά καθοριστική υπήρξε η προσωπική του σχέση με τον περιώνυμο Ατζούν Ιλιτζαλί και μάλιστα η πρόσληψη Τερίμ συνδυάζεται με τη λεόντειο σύμβαση για τα «πράσινα» τηλεοπτικά δικαιώματα και τη μεταβίβασή τους στον Τούρκο παραγωγό-ιδιοκτήτη της Χαλ. Εκτός αυτού, θεωρώ απίθανο να πρότεινε ο Παπαδημητρίου έναν 70χρονο, ο οποίος την τελευταία διετία είναι ανενεργός, όσες δάφνες κι αν κουβαλά αυτός απ’ τα νιάτα του. Για να μην αδικούμε, πάντως, τον Γιάννη Αλαφούζο, δεν έκανε τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι έχουν κάνει κι άλλοι ιδιοκτήτες ΠΑΕ κατά καιρούς. H νοοτροπία «με τον παρά μου… πηδώ και την κυρά μου» ζει και βασιλεύει.

Όσο για τον ίδιο τον Τερίμ, το βέβαιο είναι ότι δεν θα πλήξουμε με την αφεντιά του. Ήδη με το… καλημέρα μίλησε για το συγχαρητήριο τηλεφώνημα που δέχτηκε απ’ τον Ταγίπ Ερντογάν, ενώ η δήλωσή του ότι «με την Ελλάδα μοιραζόμαστε την ίδια θάλασσα» ενεργοποίησε κι αντανακλαστικά ανθρώπων που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το ποδόσφαιρο. Οι καβγάδες που έρχονται στα social media δεν θα είναι μόνο για το αν πρέπει να παίζει ο Σπόραρ ή ο Γερεμέγεφ, αλλά θα περιέχουν μαρμαρωμένους βασιλιάδες, υφαλοκρηπίδες και χίλια δυο άλλα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News