LONGFORM: Βαλκανική συμμαχία απέναντι στον Ολυμπιακό!

Να αποκληθεί «φιλόδοξος» ο Βαγγέλης Μαρινάκης, είναι υποτιμητικό. Από τη στιγμή που ανέλαβε ο ισχυρός άντρας του Ολυμπιακού, καλά 11 χρόνια, δεν υπήρξε αμφισβήτηση επ’ αυτού. Ακόμα και τη μία χρονιά που η ομάδα του Πειραιά περιφερόταν με διαφορετικούς προπονητές (κυρίως μιας πεισματικής συμπεριφοράς από την… ανταρσία του Μάρκο Σίλβα, δηλαδή του πρώιμου Πέδρο Μαρτίνς στο μυαλό των ιθυνόντων τω πειραϊκώ σωματείω), δεν γινόταν να τεθεί σε… διάλογο ότι, σε ό,τι αφορά τον Ολυμπιακό, οι αξιώσεις ήταν πολύ υψηλές.

Δεν θα κομίζονταν γλαύκες στην Αθήνα, λοιπόν, αν κάποιος ανέφερε ότι το χαμένο πρωτάθλημα του 2018 δημιούργησε τις προϋποθέσεις ώστε να ανάψουν εστίες ρεβανσισμού στο Μικρολίμανο. Η υστεροφημία που αφήνει το ποδόσφαιρο είναι πελώρια και είναι ελάχιστοι εκείνοι που μπορούν να αντισταθούν. Η ευκαιρία του Ολυμπιακού να πάρει το όγδοο σερί πρωτάθλημα παραπέμφθηκε στις καλένδες, ο αυτόματος πιλότος δεν λειτούργησε, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ διείδαν τα κενά και τα γέμισαν, ο Μαρινάκης δεν κατάφερε να ξεπεράσει το ρεκόρ της ομάδας από το 1997 έως το 2003, την οποία ενίσχυε, κατά κύριο λόγο, αλλά και πολλές φορές καθοδηγούσε (όπως έχουν μανία να κάνουν οι πρόεδροι που καμώνονται ότι ξέρουν ποδόσφαιρο), ο Σωκράτης Κόκκαλης.

Το δέλεαρ τώρα είναι εξίσου, αν όχι πιότερο, σημαντικό. Σε αυτήν την περίπτωση, πάντως, παρεισφρέει το «εμμέσως πλην σαφώς».

Η υποχρέωση των έξι σερί

Ένα δώρο για τον Ιωβηλαίο

Πηγαίνοντας στα 100 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου Ολυμπιακού, είναι ξεκάθαρο πως όλος ο μηχανισμός βρίσκεται σε ετοιμότητα. Τα περισσότερα τμήματά του είναι δομημένα με τέτοιον τρόπο ώστε να μη χάσουν και να μην… ξαναχάσουν πρωτάθλημα ως το 2025. Ο ποδοσφαιρικός, βεβαίως, είναι η οροφή. Η πρόσθεση δίνει ένα τρανταχτό, ολοστρόγγυλο, αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός έχει αυτήν τη στιγμή 46 πρωταθλήματα και αν κατορθώνει να κατακτά ως το 2025, θα πάει ακριβώς στα 50. Οι εορτασμοί του Ιωβηλαίου θα ενέχουν και ένα είδος νιρβάνας για τους οπαδούς της ομάδας.

Και βέβαια, ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα μνημονεύεται εσαεί, όπως ο Νίκος Γουλανδρής, επί παραδείγματι, που επένδυσε στον Ολυμπιακό του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’70 και, με τον Λάκη Πετρόπουλο προπονητή, κατά κύριο λόγο, τον οδήγησε στην κατάκτηση της κορυφής. Ή ακόμα και ο Σωκράτης Κόκκαλης, που άφησε κληρονομιά και παρακαταθήκη το γήπεδο Καραϊσκάκη. Το προεδροκεντρικό μοντέλο, περιττό να ειπωθεί, είναι το μοναδικό στη Super League. Κι αφού το μεγάλο καράβι έχει μεγάλες φουρτούνες, έχει και πεδίον δόξης λαμπρό. Τα 50 πρωταθλήματα θα είναι ένα κατόρθωμα μοναδικό στην ιστορία και φυσικά ο ισχυρός άντρας της ΠΑΕ θέλει να είναι εκείνος που θα του καταλογιστεί.

Στη λογική να μην το αφήσουν να γίνει

H… ψύχωση και ο αληθινός ανταγωνισμός

Το πρωτάθλημα έχει μυθολογική υπόσταση στο λιμάνι και ακόμα και τώρα μοιάζει λες και τα δέκα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού, από την περίοδο 1987-88 έως τη σεζόν 1995-96, έχει δημιουργήσει παιδιά με κατοχικά σύνδρομα. Αυτή η ψύχωση, τώρα, έχει αληθινό λόγο να υπάρχει. Ακόμα και μετά τον αποκλεισμό με τη Λουντογκόρετς και πριν καν το πρώτο ματς με τη Σλόβαν Μπρατισλάβας, οι «ερυθρόλευκοι» την… έψαχναν στο μεταγραφικό παζάρι, δίχως να δείχνουν τη διάθεση να κάνουν πίσω επειδή τα έσοδα από την Ευρώπη θα ήταν λιγότερα. Αν δεν ήταν ξεκάθαρο, σίγουρα γίνεται ότι ο Ολυμπιακός ψάχνει την ενίσχυση εντός των συνόρων και αυτό δεν αναιρείται. Εν μέρει επειδή θέλει φιλολογικά να «δέσει την ανωτερότητά του, εν μέρει διότι αναγνωρίζει ότι ο εχθρός είναι προ των πυλών.

Οι τρεις βασικοί αντίπαλοί του -και ειδικά ο ΠΑΟΚ- ενισχύθηκαν σημαντικά στον πάγκο. Η επιστροφή του Ραζβάν Λουτσέσκου σηματοδοτεί επίσης έναν ξεκάθαρο στόχο. Ο Ρουμάνος είναι ο προπονητής με τον οποίο η ομάδα του πήρε το πρωτάθλημα και αυτήν τη στιγμή η θέση του, σε ό,τι αφορά το λόγο που θα αρθρώσει και αυτό που θα ζητήσει, είναι ξεκάθαρα ενισχυμένη. Ξέρει το κλαμπ, το έχει βιώσει, έχει γίνει σάρκα από τη σάρκα του και έχει ταιριάξει, δίχως καν να χρειαστεί πολύς κόπος, μαζί του, κάτι που ο Αμπέλ Φερέιρα δεν κατάφερε. Γίνεται αντιληπτό ότι τα δύο προηγούμενα χρόνια, όποια κι αν ήταν αυτή η συνθήκη η οποία τα στόλισε, δεν πρόκειται να επαναληφθούν, τουλάχιστον στη διαφορά που θα χωρίζει τον πρώτο από το δεύτερο. Ο Ρουμάνος έχει μία ομάδα που είναι απολύτως δική του, εμπιστεύεται πρωτίστως τους ποδοσφαιριστές που γνωρίζει και πιθανότατα δεν αναμένεται ποικιλία στον τρόπο που θα κάνει το ροτέισόν του, αλλά και την επιδίωξη για το αποτέλεσμα. Αν κάτι έχει καταστήσει ο Λουτσέσκου σαφές, είναι ότι η προφάνεια του στόχου θέλει συγκεκριμένη δουλειά.

Οι λαγοί στις κούρσες

Βοήθεια ως ενός ορίου

Ο ΠΑΟΚ ψάχνει, λοιπόν, τους λαγούς στις κούρσες του. Δηλαδή ομάδες που θα εμποδίσουν τον Ολυμπιακό να κάνει τη δουλειά του αναίμακτα, όπως συμβαίνει κατά κόρον την τελευταία διετία. Οι Θεσσαλονικείς λοξοκοιτούν (και λοξοδρομούν) προς ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, αν και είναι αναμφίβολο αν θα μπορέσουν να συνεργαστούν για να «σπάσουν» μια αυτοκρατορία που έρχεται. Είναι γενικώς δύσκολη η συνεργασία σε ένα πλαίσιο 36 παιχνιδιών, από τη στιγμή, μάλιστα,που κάποια ομάδα, όπως είναι η ΑΕΚ με βάση τις κινήσεις που έχει κάνει, ενδεχομένως να εγείρει αξιώσεις τίτλου.

Αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως θέλει ακόμη το χρόνο του, παρά τις 8 προσθήκες ποδοσφαιριστών και τη στοχευμένη ενίσχυση στη μεσοεπιθετική γραμμή, άρα ενδέχεται να παίξει ως λαγός στην κούρσα, η ΑΕΚ, αν και πιθανότατα δεν θα προλάβει να μπει στην Αγια-Σοφιά μέχρι το τέλος αυτής της σεζόν, χρειάζεται ένα ισχυρό προοίμιο. Το ερωτηματικό, όπως και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, είναι αν θα μπορέσει να καλύψει το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς για την ομοιογένεια με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

Η πιο δύσκολη μάχη

Οι πάγκοι «φωνάζουν» για πόλεμο

Το σίγουρο είναι ότι οι προπονητές των τριών ομάδων, στο πλαίσιο της αποκαθήλωσης του Ολυμπιακού, δεν γίνεται να πιαστούν κότσος. Πλην Λουτσέσκου, ο οποίος ακόμα και τη χρονιά του αήττητου ΠΑΟΚ και του θριαμβευτικού πρωταθλήματος του 2019 είχε βγει στο… καραούλι, μεγαλώνει προπονητικά στα 52 του και ουχί γερνάει και ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται τόσο η ομάδα του όσο και η ελληνική καθημερινότητα, οι υπόλοιποι είναι επίσης, όχι μόνο Σέρβοι αλλά και, παροικούντες τη ελληνική Ιερουσαλήμ. Ο Μιλόγεβιτς έχει παίξει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, σε Απόλλωνα Σμύρνης, Παναθηναϊκό, Ακράτητο και Ηρακλή, ενώ έχει προπονήσει τον Πανιώνιο, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, από τη μεριά του, έπαιξε στον Ηρακλή επί δεκαετία, τον έχει προπονήσει δις και έχει φτάσει με τον ΑΠΟΕΛ στα προημιτελικά του Champions League.

Ένα συν τους είναι ότι οι εικόνες που είχαν σε σχέση με αυτές που έχουν ήδη αντικρίσει δεν είναι διαφορετικές. Τα χρόνια τους στην Ελλάδα, όταν ήταν παίκτες, συνδυάστηκαν με την ανάδυση του Ολυμπιακού στην κορυφή. Αναγνωρίζουν τις συνθήκες και τα σημάδια και είναι σε ηλικίες, 59 ο Γιοβάνοβιτς και 51 ο Μιλόγεβιτς, που και πνευματική διαύγεια διαθέτουν και θέληση και το γνώθι σαυτόν.

Το βέβαιο είναι ότι αυτή η άτυπη βαλκανική συμμαχία απέναντι στον Πέδρο Μαρτίνς και την έμμεση στόχευση του Ολυμπιακού θα δώσει μια άγρια υφή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Την χρειάζεται, αφ’ ης στιγμής η πρώτη λίγκα του δεν μπορεί να κάνει ένα πρωτάθλημα να αρχίσει στην ώρα του…