Άρης: Το κύπελλο και μια φαγούρα 54 ετών

Ας επιχειρήσουμε ένα rewind, πίσω στο 1970. Τότε, που ήταν αδιανόητη -για παράδειγμα- η σημερινή εικόνα των κυριών με τ’ αλουμινόχαρτο στο κεφάλι και το τσιγάρο στο χέρι έξω απ’ τα συνοικιακά κομμωτήρια. Αδιανόητη, καθότι το κάπνισμα επιτρεπόταν παντού, απ’ το αεροπλάνο της Ολυμπιακής του Ωνάση μέχρι το ΚΤΕΛ «Αθήναι-Σέρραι», πόσω μάλλον κάτω απ’ το βαπέρ της κομμώτριας. Ακόμη κι αν δεν κάπνιζες, το άρχιζες (ad hoc, που λένε κι οι μορφωμένοι) αν τύχαινε να ταξιδεύεις χειμωνιάτικα απ’ τη Θεσσαλονίκη για το Μέτσοβο κι έπρεπε αναγκαστικά να περάσεις απ’ τη χιονισμένη Κατάρα και τον Κάμπο του Δεσπότη. Απ’ την υπερένταση.

Ήταν η εποχή που οι Κυριακές μοσχοβολούσαν… μπάλα (απ’ τα ραδιόφωνα ή με φυσική παρουσία στο γήπεδο) και γιουβέτσι, που η νοικοκυρά το πήγαινε στον φούρνο της γειτονιάς – το κρέας στο ταψί και το σακουλάκι με το κριθαράκι στο χέρι, όπως κι η σάλτσα, καθώς θα τα πρόσθετε αργότερα ο… σεφ, δηλαδή ο φούρναρης. Ήταν η εποχή όπου οι καλλιτεχνικές στήλες έγραφαν τον Σον Κόνερι «Σην Κόνερυ», αλλά και τα χρόνια όπου απαγορεύονταν οι συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων, διότι Χούντα υπήρχε κι ως τέτοια είχε, όπως και να το κάνουμε, τις ανασφάλειές της.

Στα καφενεία του 1970, μπορούσες να δεις επιγραφές όπως «Απαγορεύεται το πτύειν επί του δαπέδου», ενώ στην αμαξοστοιχία για Παλαιοφάρσαλα υπήρχε στο παράθυρο η μικρή πινακίδα που προειδοποιούσε: «Μην κύπτετε έξω». Στα δε τσοντοπεριοδικά, στα περίπτερα της Ομόνοιας, πάντα ένα αστεράκι κάλυπτε τη γυναικεία θηλή και παρεμβαλλόταν μεταξύ αυτής και του λιμασμένου βλέμματος λαθραναγνωστών τε και αγοραστών. Διότι όσο να πεις, υπήρχε και μία άλφα σεμνοτυφία.

Ειδικά στην τηλεόραση (κατά προτίμηση, «Uranya» η συσκευή), τίποτα δεν μπορούσε να σκανδαλίσει το χριστεπώνυμο κοινό και στο πρόγραμμα δέσποζαν εκπομπές όπως «Οι Ρίζες της Φυλής μας» με την Ευγενία Περιορή. Όσο για τη μόδα του 1970, κουκλάκια ζωγραφιστά οι Ελληνίδες κι οι Έλληνες: παντελόνι καμπάνα και πουκάμισο με μυτερό γιακά, που έτσι κι έκανες πως χοροπηδούσες, ίσαμε που σου έμπαινε στο μάτι. Ποιος ο λόγος να χοροπηδήσεις; Σωστό κι αυτό.

Από μουσικά ακούσματα, απ’ όλα είχε το τζουκμπόξ: από Φωτεινή Μαυράκη, που τραγουδούσε «Ποια χείλη σε φωνάζουνε και τ’ όνομα σου λένε, ποια χέρια σ’ αγκαλιάζουνε και την καρδιά μου καίνε» μέχρι Γιώργο Νταλάρα (νεοσσός τω καιρώ εκείνω) να ερμηνεύει «Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα μια Τουρκοπούλα αγκαλιά».

Εκείνη τη χρονιά, λοιπόν, ο Άρης θα κατακτούσε τον τελευταίο του ποδοσφαιρικό τίτλο: Κύπελλο, ύστερα από νίκη στον τελικό του Καυτανζογλείου επί του ΠΑΟΚ. Έκτοτε, ούτε… φλιτζάνι του καφέ. Μάλιστα, οι ΠΑΟΚτσήδες ή κάνουν πως δεν θυμούνται την κούπα του 1970 ή πράγματι δεν είχαν γεννηθεί για να το ζήσουν, εξού και το (κοροϊδευτικό για τον Άρη) σύνθημα «όλο κι όλο ένα μπαράζ στον Βόλο», για το χαμένο πρωτάθλημα του Μόκαλη, του Βένου και των άλλων που απάρτιζαν την ομάδα του 1980.

Μεταξύ μας, ούτε εγώ έχω κάποια -θαμπή έστω- ανάμνηση εκείνης της επιτυχίας του Άρη. Κατά συνέπεια, κάτω απ’ την «αντιτουριστική» κρούστα του σημερινού αγώνα Κυπέλλου του Άρη με τη Νίκη Βόλου κρύβεται πολλή «κιτρινόμαυρη» λαχτάρα. Είναι και τα σταυρώματα τέτοια, αφού εφόσον προκριθεί η ομάδα του Άκη Μάντζιου, θα παίξει στα ημιτελικά με ΟΦΗ ή Παναιτωλικό. Ένας τελικός μετά και… αυτό είναι. Μια δρασκελιά, δηλαδή. Έτσι μοιάζει.

Ωστόσο δεν είναι τόσο απλό. Αν ήταν, άλλωστε, δεν θα υπήρχε αυτή «ανομβρία» στου Χαριλάου, η οποία διαρκεί πάνω από μισό αιώνα. Το ενδιαφέρον, πάντως, για τον Άρη του Κυπέλλου και το αν έφτασε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου για να σηκώσει κι αυτός κάτι, είναι ζωντανό.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News