Γιώργος Χελάκης: Θα μιλούσαμε για την τύχη αν δεν υπήρχε ο Ντραγκόφσκι κάτω απ’ τα δοκάρια;

Για τον παράγοντα τύχη θα μιλήσουμε παρακάτω. Αξίζει στην αρχή του κειμένου να μιλήσουμε για ικανότητα. Τέτοια έχει ο Ντραγκόφσκι κι έπιασε τρία πέναλτι. Να του την αναγνωρίσουμε και να αποδώσουμε τα εύσημα σε όσους πήραν την απόφαση να τον φέρουν στον Παναθηναϊκό.

Δεν είναι ότι πήγαν τα σουτ έξω απ’ το τέρμα. Τα έπιασε ο Πολωνός τερματοφύλακας, που δεν είναι κάποιος τρίτος παράγοντας, αλλά ένας απ’ τους έντεκα παίκτες του Παναθηναϊκού στο γήπεδο. Σε αυτό το συγκεκριμένο και κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού οι «πράσινοι» ήταν καλύτεροι και πήραν την πρόκριση. Κάτι θα κάνουν καλά σε αυτή τη φάση, αφού έτσι πέρασαν και τη Μαρσέιγ και τον Ολυμπιακό.

Να μιλάμε για τύχη και στον τομέα αυτό, αλλά να μην το παρακάνουμε. Υπάρχει κι η ικανότητα. Τύχη είναι να μένει ο αντίπαλός σου με δέκα παίκτες χωρίς να τον έχει αποβάλλει ο διαιτητής για κάποιον λόγο. Τύχη -και μάλιστα μεγάλη- για τον Παναθηναϊκό και ατυχία -και μάλιστα μεγάλη- για τον ΠΑΟΚ, που στερήθηκε τον Ραχμάν Μπάμπα στο πιο κρίσιμο κι αποφασιστικό σημείο της παράτασης. Να σημειώσουμε, όμως, ότι ο άτυχος Παναθηναϊκός έπαιζε χωρίς τον Τσέριν, που ένας τραυματισμός την τελευταία στιγμή τον έβγαλε εκτός μάχης.

Ως ένα σημείο, για την (κακή του) τύχη θα μπορούσε να μιλήσει κι η ομάδα του Φατίχ Τερίμ. Ας αφήσουμε τώρα την τύχη στην ησυχία της κι ας μιλήσου- με για την ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Οπως, πολλές φορές γίνεται στο ποδόσφαιρο αλλά και στον ομαδικό αθλητισμό, δικαιοσύνη δεν αποδίδεται. Δεν κερδίζει και δεν προκρίνεται πάντα ο καλύτερος. Στο παιχνίδι της Λεωφόρου καλύτερος ήταν ο ΠΑΟΚ. Ηταν πολύ καλύτερος του Παναθηναϊκού, όσο δεν ήταν καλύτερος του Παναθηναϊκού ο ΠΑΟΚ στο πρώτο παιχνίδι στην Τούμπα.

Απόλυτη κυριαρχία της ομάδας του Λουτσέσκου στη μεσαία γραμμή κι εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας. Υπήρχαν στιγμές που έμοιαζε ότι μία μεγάλη ομάδα έπαιζε με μία μικρή. Τόσο οφθαλμοφανής ήταν η διαφορά. Ο ΠΑΟΚ σού έδινε την εντύπωση ότι έχει ξεπεράσει την αγωνιστική κρίση και παίζει την μπάλα που ξέρει και μπορεί. Ο Παναθηναϊκός έδειχνε αμήχανος και χαμένος στη μετάφραση. Σαν να μην ήξερε αν θα πρέπει να επιτεθεί για να σκοράρει ή να αμυνθεί για να κρατήσει το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα. Μοιραία ακούστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται κουβέντες για τη δουλειά που κάνει στην ομάδα, για το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει. Ωστόσο, το κριτήριο για τον κορυφαίο Τούρκο προπονητή δεν είναι αν θα παίξει ο Παναθηναϊκός κυριαρχικό ποδόσφαιρο που θα θαμπώνει εχθρούς και φίλους.

Το κριτήριο είναι η αποτελεσματικότητα. Από τότε που ήρθε ο Τερίμ ο Παναθηναϊκός έχει δύο προκρίσεις στο Κύπελλο επί του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, που οδήγησαν την ομάδα στον τελικό του Κυπέλλου. Εχει επίσης την ομάδα σε απόσταση αναπνοής απ’ την κορυφή του πρωταθλήματος. Αρα, μέχρι τώρα κάνει τη δουλειά, για την οποία τον έφερε ο Γιάννης Αλαφούζος, παραμερίζοντας τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αν έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο ο Παναθηναϊκός, αλλά έχανε τους τίτλους, αποτυχημένος θα έφευγε απ’ την Ελλάδα ο Φατίχ Τερίμ.

Αν, όμως, ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να παίζει όπως παίζει, αλλά πάρει το πρωτάθλημα, όλοι θα πανηγυρίζουν. Οπως, προχθές το βράδυ, πανηγύριζαν όλοι όταν ο Σαμάτα έστειλε την μπάλα πάνω απ’ τα δοκάρια…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News