Γιώργος Χελάκης: Το συλλαλητήριο της «πράσινης» αγανάκτησης και τα διδάγματα του πρόσφατου παρελθόντος

Kινητήριος μοχλός κι αφορμή για τη διαδήλωση η απώλεια ενός ακόμα πρωταθλήματος. Δύσκολο να χωνέψει ο μέσος οπαδό του «τριφυλλιού» ότι η ομάδα του θα μείνει για δέκατη τέταρτη χρονιά χωρίς πρωτάθλημα. Είναι πολλές κι απανωτές οι διαψεύσεις, οι ματαιώσεις. Για να είσαι ο «αιώνιος αντίπαλος» πρέπει να το δείχνεις και στην πράξη. Να παίρνεις κι εσύ το πρωτάθλημα. Διότι καλή είναι η φιλολογία για «κλεμμένα πρωταθλήματα», με την οποία κρατήθηκαν σε κατάσταση νηφαλιότητας οι οπαδοί, αλλά από ένα σημείο και πέρα δεν αρκούν οι επικοινωνιακές τακτικές για να καλύψουν την έλλειψη καλής κι ανταγωνιστικής ομάδας που να μπορεί να διεκδικήσει και να πάρει τίτλους πρωταθλητή. Ο οπαδός μπορεί να κάνει την ανάγκη του φιλοτιμία μιλώντας για πρωταθλήματα που κλάπηκαν, αλλά όλα έχουν ένα όριο.

Καλό θα είναι να αναρωτηθούν οι οπαδοί τι θα γίνει αν αύριο το πρωί ο Αλαφούζος τα βροντήξει και φύγει ή αν διακόψει εκ νέου τη χρηματοδότηση.

H απαίτηση μεγάλης μερίδας φίλων του Παναθηναϊκού να φύγει ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είναι πρόσφατη. Εδώ και καιρό ακούγονται τα ρυθμικά συνθήματα που λένε στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ να πουλήσει και να φύγει. Εύκολη κι ανέξοδη κουβέντα απ’ την πλευρά των ταλαιπωρημένων οπαδών, αλλά στη ζωή τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Κι άλλες φορές οι οπαδοί βγήκαν εξαγριωμένοι στους δρόμους, ζητώντας να φύγουν οι ιδιοκτήτες. Εφυγε η οικογένεια Βαρδινογιάννη κι η κατάληξη ήταν να συσσωρευτούν απίστευτα χρέη, που φυσικά δεν ισοφαρίστηκαν επειδή η ομάδα πήρε ένα πρωτάθλημα.

Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν ήρθε στον Παναθηναϊκό σαν μεσσίας. Ηρθε πιστεύοντας ότι θα κινητοποιήσει χιλιάδες οπαδούς της ομάδας που θα έβαζαν κάθε χρόνο το χέρι στην τσέπη και θα έδινε σάρκα και οστά στο όραμά του για μία ομάδα που και μετοχικά θα ανήκει στον κόσμο της. Οταν το όραμα αποδείχτηκε πως δεν μπορεί να γίνει πράξη, ο Αλαφούζος μπήκε ο ίδιος μπροστά κι ανέλαβε την ομάδα. Kαλό θα ήταν όσοι σήμερα τον πιέζουν να φύγει να αναρωτηθούν τι θα γινόταν αν ο ίδιος δεν έμπαινε μπροστά. Κυρίως, όμως, πρέπει να αναρωτηθούν τι θα γίνει αν αύριο το πρωί τα βροντήξει και φύγει ή αν διακόψει
εκ νέου τη χρηματοδότηση. Καλό είναι να αναρωτηθούν που πήγαν και τι έβαλαν απ’ την τσέπη τους
εκείνοι οι επώνυμοι οικονομικοί παράγοντες που επί πολυμετοχικότητας εμφανίστηκαν για να εξαφανιστούν στη συνέχεια αφήνοντας χρέη. Η μελέτη του παρελθόντος και μάλιστα του εντελώς πρόσφατου είναι αναγκαία για να προβλέψει κανείς το μέλλον. Η οργή κι η αγανάκτηση δεν είναι πάντα ο καλύτερος οδηγός…

Γιώργος Χελάκης: Το συλλαλητήριο της «πράσινης» αγανάκτησης και τα διδάγματα του πρόσφατου παρελθόντος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ