Ολυμπιακός: Αλήθεια, υπάρχουν καλύτερες ιστορίες ζωής;

16 υπογραφές ποδοσφαιριστών είχε η τελική πράξη του έπους που έκανε τον Ολυμπιακό, κυπελλούχο Ευρώπης, άρα και 16 διαφορετικές προσωπικές ιστορίες. Όλες τους ιδιαίτερες, όλες τους όμορφες, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο και για τον δικό της λόγο.

Άλλωστε, ακριβώς αυτό είναι ο «commercial» αθλητισμός. Ήρωες και αντιήρωες, ανάλογα με την οπτική. Ευλόγως διερωτήθηκε – μάλλον καθ’ υπερβολήν –  ο Κώστας Σλούκας, μετά την κατάκτηση της EuroLeague με συγκλονιστική εμφάνισή του, αν υπάρχει καλύτερη ιστορία ζωής τα τελευταία 20 χρόνια. Βέβαια, «ιστοριόμετρο» δεν έχει εφευρεθεί, ούτε έχομε πρόχειρο κάποιον σεναριογράφο να μας πει την άποψή του. Πάντως, σίγουρα, ο ανταγωνισμός είναι – δόξα τα σπορ – μεγάλος.

Από το βράδυ της Τετάρτης μάλιστα, είναι και ένα τσακ μεγαλύτερος…

Από το βράδυ που ένας μικροπωλητής αλατιού από την Κασαμπλάνκα έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των νοκ άουτ όλων των διοργανώσεων της UEFA. Από το βράδυ που ο Αγιούμπ Ελ Καμπί έβαλε το σπουδαιότερο γκολ μίας Ιστορίας 99 χρόνων στην πρώτη του (ενδεχομένως και τελευταία) σεζόν στον Πειραιά.

Από το βράδυ που ένα παιδί από τα Τρίκαλα με δυο κομμένους χιαστούς έμεινε στην αιωνιότητα ως ο αρχηγός του πιο επιτυχημένου συνόλου που φόρεσε ποτέ τα κόκκινα και τα άσπρα. Από το βράδυ που ο Κώστας Φορτούνης έγραψε με παχύρευστο μελάνι το όνομά του στα πρώτα ονόματα της λίστας των σπουδαιότερων καπετάνιων του μεγάλου λιμανιού και έγινε αιώνια αφίσα στα παιδικά δωμάτια.

Από το βράδυ που ένας αδαμάντινος χαρακτήρας, ο οποίος «δολοφονήθηκε» από το ευρύ κοινό, χτύπησε στο κεφάλι και όλοι αναφώνησαν «όχι τώρα». Από το βράδυ που ο Παναγιώτης Ρέτσος έγινε ένας από τους βασικούς λόγους που μισό εκατομμύριο άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν τη νίκη του Ολυμπιακού, σε ένα παιχνίδι «αμυντικό».

Από το βράδυ που ένας ποδοσφαιριστής, ο οποίος κρίθηκε πως έχει ταβάνι τα χαμηλά της Πριμέρα Ντιβιζιόν, πέρασε ως αλλαγή και πήρε άριστα στο μεγαλύτερο ματς της ζωής του. Από το βράδυ που ο 35ρης Κίνι άγγιξε για πρώτη του φορά τρόπαιο και ήταν ευρωπαϊκό. (Έναν χρόνο πριν, η περιγραφή ταίριαζε γάντι στον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ).

Όλες αυτές οι ιστορίες ζωής, συνέθεσαν τη σπουδαιότερη ιστορία του οργανισμού που απασχολεί ενεργά περισσότερους Έλληνες από οτιδήποτε άλλο. Περισσότερο από κάθε κόμμα, κάθε παράταξη και  κάθε θρησκεία. Μάλιστα, στο πλαίσιο του ποδοσφαίρου, δηλαδή του πιο μαζικού κοινωνικού γεγονότος στον πλανήτη.

Αμέτρητοι

Δεν υπάρχει νούμερο που μπορεί να εκτιμήσει πόσοι φίλαθλοι ανατρίχιασαν βλέποντας να χαράζεται η λέξη της ζωής τους, «Ολυμπιακός», στο τρόπαιο. Ούτε κάποιο άλλο που μπορεί να φανερώσει τον αριθμό των ανθρώπων που ένιωσαν κενό στο στήθος τους όταν κατάλαβαν πως εξετάζεται ως οριακή η φάση του γκολ. Οι ίδιοι που είχαν νιώσει τρόμο στο χαμένο πέναλτι του Ροντινέι στην Πόλη. Εκείνοι που νόμιζαν πως έβλεπαν τον επόμενο «Κόντε» μπροστά στα μάτια τους.

Άλλοι έκαναν εικόνα τη Φιορεντίνα να το σηκώνει και να ξεκινούν αέναες συζητήσεις. Οι ίδιοι που δάκρυσαν όταν πια στο μυαλό τους απεικόνιζαν χωρίς ρίσκο το τελευταίο σφύριγμα ή όταν κατάλαβαν ότι το σουτ του Ικονέ θα είχε την ίδια κατάληξη με το ψαλίδι του Ομπαμεγιάνγκ κάποτε στο Λονδίνο: Στα σκουπίδια.

Κι ακόμη κι αν υπάρχει προσεγγιστικός αριθμός για αυτούς που ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν, σίγουρα δεν επαρκεί για να περιγράψει την ουσία εκείνης της πειραιώτικης νύχτας, που η Ζέα, τα Καμίνια και το Δημοτικό ήταν τα τρία κέντρα του κόσμου. Που άνθρωποι όλων των ηλικιών βρήκαν αφορμή να χαρούν, να πανηγυρίσουν, να φωτίσουν τα σκοτάδια της μίζερης εποχής που εδώ και χρόνια διανύουμε. Η απόλυτη γιορτή με μία «ελαφρότητα» άλλης εποχής,  που θα μνημονεύεται και θα «νοσταλγείται» στον αιώνα τον άπαντα. Και δύο μέρες μετά… Τι ζήσαμε;

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News