Στ. Γεωργακόπουλος: Το ήθελε, το πίστεψε, πάλεψε και το πήρε!

Το ρολόι έγραφε 116’. Ο Ιμπόρα έπεσε σαν σκυλί σε μία ακόμη διεκδίκηση, κέρδισε την μπάλα με αυτοθυσία, την έσπρωξε στον Εσε. Εκείνος είδε στο πρώτο δοκάρι την κίνηση του Ελ Καμπί κι ο Μαροκινός, αφού ξεφορτώθηκε τον προσωπικό του αντίπαλο, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και την «Αγια-Σοφιά» στον… ουρανό!

Το ήθελε κι ο Θεός αυτό το γκολ, το ήθελε κι ο Θεός για την πιο βαριά φανέλα της Ελλάδας στο διάβα των 100 χρόνων απ’ την ίδρυσή τους. Ούτε ο διάβολος δεν μπορούσε να τους σταματήσει! Το ήθελαν περισσότερο, πάλεψαν πιο πολύ, το πίστεψαν και τελικά το σύμπαν συνωμότησε για να το κατακτήσουν! Μέγας είσαι Θρύλε και θαυμαστά τα έργα σου!

Ηταν ένας τελικός με τα όλα του. Με ένταση, πάθος, δυνατές μονομαχίες, βιασύνη, φούρια, νευρικότητα. Απ’ όλα είχε ο μπαξές. Στην πρώτη ανάγνωση του ματς οι Ιταλοί φάνηκαν πιο καλά «διαβασμένοι» και προσαρμοσμένοι στο πλάνο. Προσπάθησαν να βγάλουν από το παιχνίδι τον Ελ Καμπί και το κατάφεραν στο πιο μεγάλο διάστημα, πίεσαν στα 2/3 του γηπέδου για να μην επιτρέψουν στον Ολυμπιακό να κυκλοφορήσει εύκολα την μπάλα.

Ο Μεντιλίμπαρ έμοιαζε να το περιμένει και ναι μεν έδωσε εντολή για μεγάλες πάσες απ’ την άμυνα προς την επίθεση, αλλά στοχευμένες. Είτε ο Κάρμο, είτε ο Ρέτσος, είτε ο Τζολάκης, που μπαίνει στη διαδικασία του γεμίσματος, έψαχναν είτε τη διαγώνια κίνηση του Ποντένσε, είτε την αντίστοιχη του Ελ Καμπί.

Θα συμφωνήσουμε ότι οι «ερυθρόλευκοι» πάτησαν καλύτερα στο πρώτο κομμάτι του αγώνα, μπήκαν με περισσότερο ένταση και θα μπορούσαν να προηγηθούν με το ωραίο σουτ του Ποντένσε μόλις στο 4’. Οσο περνούσε η ώρα, όμως, στο τακτικό σκέλος οι παίκτες της Φιορεντίνα, ίσως και λόγω εμπειρίας λόγω της περσινής τους συμμετοχής, έφεραν σταδιακά το παιχνίδι προς το μέρος τους και συνολικά έκλεισαν το πρώτο μέρος με καλύτερη εικόνα και πιο επικίνδυνες φάσεις, έστω κι αν σε αυτό το διάστημα οι τελικές στον στόχο ήταν από δύο για κάθε ομάδα.

Δεν είναι τυχαίο, πάντως, ότι η κατοχή μπάλας ήταν στο 57% για την ομάδα του Πειραιά στο ξεκίνημα, αλλά το ημίχρονο έκλεισε στο 48-52. Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έμεινε στεγνός σε ένα ημίχρονο που αντιμετώπισε φουρτούνες ερμηνεύεται και ως καλός οιωνός.

Φώναζε το ματς ότι έπρεπε να ανεβάσουν στροφές ο Ροντινέι, ο Εσε κι ο Ελ Καμπί. Αυτό δεν ήταν δυνατό να φαίνεται απ’ την εξέδρα και να μην το διαπίστωσε ο Μεντιλίμπαρ για να το μεταφέρει στην ανάπαυλα.

Πράγματι η ομάδα που επέστρεψε απ’ τα αποδυτήρια είχε περισσότερη ζωντάνια, διάθεση, ήταν πιο αποτελεσματική στις δεύτερες μπάλες, αλλά και στις διεκδικήσιμες, με αποτέλεσμα να φέρει το ματς ξανά προς την αντίπαλη περιοχή.

Μία φάση κατά λάθος των Ιταλών και δύο στημένα-φωτιά απ’ τα πόδια του Ορτα λίγο έλειψε να ξεκολλήσουν το σκορ απ’ το 0-0. Ο «κόκκινος» πάγκος, όπως είχε υποσχεθεί, έδειξε υπομονή. Το ίδιο κι ο «κόκκινος στρατός», έστω κι αν η παρτίδα ήταν ορθάνοιχτη μέχρι την τελευταία ανάσα. Κάθε λεπτό που περνούσε, κάθε φάση, κάθε μονομαχία ο Ολυμπιακός ήταν εκεί μέχρι την τελευταία ανάσα.

Στο σφύριγμα της λήξης και στο ημίχρονο της παράτασης, σηκώνονταν απ’ τον πάγκο για να εμψυχώσουν ακόμη κι εκείνοι που δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής, όπως ο Καμπράλ…

Για να πανηγυρίσουν στο τέλος όλοι μαζί, αυτό που μόνο το μεγαλείο μιας μεγάλης ομάδας
μπορεί. Την κατάκτηση μιας ευρωπαϊκής κούπας σε χώμα ελληνικό!

Στ. Γεωργακόπουλος: Το ήθελε, το πίστεψε, πάλεψε και το πήρε!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ