Αντώνης Καρπετόπουλος: Απλά γιατί είναι η Ρεάλ...

Την περασμένη Παρασκευή είδα την συνέντευξη του  προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης Κάρλο Αντσελότι πριν τον τελικό που η ομάδα του έδωσε στο Γουέμπλεϊ με αντίπαλο την Μπορούσια Ντόρτμουντ.

Κάποιοι δεκάδες δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο ρωτούσαν τον Ιταλό το ίδιο πράγμα, παίζοντας με τις λέξεις: «πως μπορεί η Ρεάλ Μαδρίτης να χάσει το τρόπαιο». Ο καλός Κάρλο αρχικά έδειχνε να δυσφορεί. Επανέλαβε μια δυο φορές ότι κάθε τελικός είναι δύσκολος. Εμπλεξε το εγκώμιο των αντιπάλων λέγοντας πως η Μπορούσια είναι άξια σεβασμού. Ο Αντσελότι, με το φρύδι του να ανασηκώνεται καθώς έψαχνε για τις σωστές λέξεις μιλώντας και στα ισπανικά στα αγγλικά χωρίς μεταφραστή έκανε μια συγκινητική προσπάθεια να πείσει τους δημοσιογράφους ότι όλα θα είναι δύσκολα.

Αλλά σταδιακά στην πίεσή τους παραδόθηκε κι άρχισε να μιλάει με μεγάλη σιγουριά. «Η Ρεάλ φτάνει στον τελικό κυνηγώντας  το όνειρο του έκτου Τσάμπιονς λιγκ σε δέκα χρόνια λόγω του χαρακτήρα της» είπε και πρόσθεσε: «Πιστεύω ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτή την ομάδα, σε αυτόν τον σύλλογο. Δεν είναι τυχαίο που καταφέρνουμε πάντα να επιστρέφουμε σε τελικούς, αλλά δεν ξέρω από τι εξαρτάται: ίσως είναι η ιστορία και η παράδοση, ίσως η ποιότητα των παικτών και η προσωπικότητα  τους, αλλά έχει συμβεί τόσες φορές που δεν είναι τυχαίο» είπε και δείχνοντας τους Νάτχο και Μόντριτς που ήταν παρόντες στην συνέντευξη Τύπου είπε το εξής: «Έχουν ζησει πολλά μαζί μου από τότε που βρέθηκα στη Μαδρίτη. Οι παίκτες  αυτής της γενιάς κατάφεραν να κάνουν φανταστική δουλειά σε αυτόν τον σύλλογο και το έκαναν με διάρκεια. Οποιος ήταν σημαντικός  τότε που ήρθα, εξακολουθεί να είναι σημαντικός τώρα» δήλωσε. Κι αφήνοντας στην άκρη τις αρχικές του αντιρρήσεις είπε πως η Ρεάλ θα πάρει το κύπελλο γιατί είναι η Ρεάλ.

Σπουδαίο πρώτο ημίχρονο

Στην εφημερίδα την παραμονή του αγώνα είχα γράψει πως αυτή η σιγουριά που δεν κρύβεται είναι το όπλο της Ρεάλ και συγχρόνως το πρόβλημα της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Η γερμανική ομάδα έκανε ένα σπουδαίο πρώτο ημίχρονο. Δημιούργησε τουλάχιστον πέντε κλασικές ευκαιρίες αλλά πιο σημαντικό από αυτές είναι ότι έβλεπες στο γήπεδο ότι χτυπούσε βάση σχεδίου. Ο Αντεγέμι με τις κούρσες και τα ξεπετάγματά του είχε τρελάνει τον Καρμπαχάλ. Ο Σάντσο που γινόταν πότε επιτελικός και πότε εξτρέμ ήταν γρίφος για τους χαφ του Αντσελότι.

Η άμυνα του κόουτς Τέρζιτς ήταν αψεγάδιαστη απέναντι στην χωρίς κλασικό φορ Βασίλισσα. Ο Μπέλιγχαμ είχε χαθεί και είχε απομείνει μόνο ο Βινίσιους να προσπαθεί να δημιουργήσει προβλήματα σε μια Μπορούσια που πατούσε γκάζι, έφτανε απέναντι στον Κουρτουά και νόμιζες όχι μόνο ότι θα βάλει γκολ, αλλά θα απειλήσει την Ρεάλ με διασυρμό. Αλλά γκολ δεν μπήκε και μολονότι τα αχ της γερμανικής  εξέδρας ακούγονταν ως ένα είδος μελωδίας της ευτυχίας οι δυο ομάδες πήγαν ισόπαλες στα αποδυτήρια. Δεν ξέρω πόσα χρώματα άλλαξε ο Αντσελότι προσπαθώντας να ξυπνήσει τους παίκτες του. Ξέρω ότι στην επανάληψη βγήκε μια άλλη ομάδα. Που στο δεύτερο ημίχρονο έκανε περίπατο.

Ο Βίνι και ο Κρος

Ο Αντσελότι έβαλε το χέρι του στην μεταμόρφωση της Ρεάλ. Εφερε τον Βαλβέρδε πιο κοντά στον Καμαβιγκά ώστε ο Κρος που ήταν ο πρώτος που έπαιρνε πάντα την μπάλα να έχει επιλογές. Ο Γερμανός στο τελευταίο του ματς με την Βασίλισσα έκανε αυτό που κάνει από την πρώτη μέρα που πήγε στην Μαδρίτη, δηλαδή άρχισε τις ψιλοβελονιές με την μπάλα – στην καριέρα του είναι ζήτημα να έχει δώσει πέντε λάθος πάσες.

Η Μπορούσια μαζεύτηκε αμέσως πιο πίσω κι ο «Βίνι» δεν χρειαζόταν να τρέχει πενήντα μέτρα με την μπάλα. Παίζοντας πιο κοντά στην περιοχή άρχισε να δημιουργεί προβλήματα και στον Χούμελς που έβγαινε να βοηθήσει τον Ρίερσον στο μαρκάρισμά του. Με τον Ζάμπιτσερ να έχει κίτρινη κάρτα και τον Τσαν κουρασμένο ανέπνευσε και ο Μπέλιγχαμ που έδωσε στο 83΄ στον Βινίσιους την μπάλα για το 2-0 που έβαλε τέλος στον τελικό. Προηγουμένως, στο 74΄ ο Ντάνι Καρβαχάλ, που δεν είναι ούτε 1.75μ, είχε ανοίξει το σκορ με κεφαλιά μετά από χτύπημα κόρνερ και ενώ τον μαρκάρει ο φορ της Ντόρτμουντ Φούλγκρουκ, ένας γίγαντας με ύψος πάνω από 1,90μ.

Η Ρεάλ μετατρέπει το δεύτερο ημίχρονο σε ματς επίδειξης: δεν κερδίζει επαγγελματικά αλλά κάνει μια σπουδαία εμφάνιση που είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή αν σκεφτεί κανείς ότι στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου! Στο τέλος ο τερματοφύλακας της Μπορούσια Κόμπελ, θεατής στο πρώτο ημίχρονο, είναι ο καλύτερος της ομάδας του Τέρζιτς που βλέπει τους ήρωες του στο πρώτο ημίχρονο να καταρρέουν ένας ένας.

Βγαίνει εξουθενωμένος ο Αντεγέμι, πετάνε λευκή πετσέτα ο Τσαν και ο Χούμελς, αποχωρεί κατάκοπος ο Σάντσο, κι όσοι έρχονται από τον πάγκο δεν έχουν δώσει τίποτα γιατί δεν μπορούν να πάρουν στις πλάτες τους μια ομάδα στραγγαλισμένη θαρρείς από την Ρεάλ που για ένα ημίχρονο υπέφερε. Αλλά που όπως αποδείχτηκε δεν έχασε ποτέ τις βεβαιότητες της.

Καλή ή κακή κερδίζει

Σε όλους τους τελικούς που έχω δει την Ρεάλ να κερδίζει μετά το 1998 θυμάμαι μικρολεπτομέρειες που λειτούργησαν υπέρ της, αλλά και λάθη αντιπάλων της εντυπωσιακά. Η Ατλέτικο Μαδρίτης έχασε δυο τρόπαια από αυτή, ένα από μια κακή άμυνα σε εκτέλεση κόρνερ στις καθυστερήσεις (γκολ ο Ράμος) και ένα στα πέναλτι. Η Λίβερπουλ μια φορά πλήρωσε την απαράδεκτη απόδοση του τερματοφύλακα Κάριους και μια φορά λύγισε μπροστά στον τερματοφύλακα της Ρεάλ Κουρτουά. Η Γιουβέντους μια φορά έχασε καταρρέοντας μετά από ένα γκολ του Μιγιάτοβιτς (ήταν οφσάιντ αλλά δεν υπήρχε VAR) και μια φορά διασύρθηκε στο Κάρντιφ παρόλο που ο Μάτζουκιτς είχε πετύχει το γκολ της χρονιάς.

Η Ρεάλ βρίσκει μπροστά της διαφορετικούς αντιπάλους και είτε είναι καλή είτε όχι κερδίζει πάντα. Την έβλεπα χθες και σκεφτόμουν τι άλλο θα δω σε τελικό από δαύτη. Στον επόμενο μπορεί να παίξει με την Β΄ομάδα. Στον μεθεπόμενο χωρίς τερματοφύλακα – όπως χθες έπαιζε χωρίς φορ. Σε ένα τρίτο με παίκτες με δεμένα τα μάτια: αν ένας ήταν ο Κρός είναι δεδομένο πως δεν θα έκανε λάθος πάσα. Δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστούν οι Μαδριλένοι ώστε να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το έργο γνωρίζοντας το τέλος του.

Η Μπορούσια έκανε ένα εντυπωσιακό πρώτο ημίχρονο δικαιώνοντας το σύνθημα των οπαδών της που είχαν ένα πανό που έλεγε πως επέστρεψαν στην πόλη για να κλέψουν ένα στέμμα. Αλλά με 45 λεπτά ποδόσφαιρο δεν κερδίζεις την Ρεάλ, ενώ αυτή σε 45 λεπτά σε καταστρέφει. Είναι άδικο αλλά πραγματικό. Η  Ρεάλ έφτασε τα 15 μεγάλα τρόπαια. Ο Αντελότι έχει πέντε ως προπονητής. Ο Νάτσο ο Μόντριτς, ο Κρος και ο Καρβαχάλ έχουν πλέον έξι Τσάμπιονς λιγκ ο καθένας όπως ο μυθικός Πάκο Χέντο. Η Ρεάλ έφτασε τις επτά σερί νίκες σε τελικούς ενώ για 45 λεπτά υπέφερε. Χωρίς ποτέ να χάσει την βεβαιότητα ότι είναι η καλύτερη ομάδα.

 

Πηγή: KarpetShow

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News