Αντώνης Καρπετόπουλος: Το βασικό είναι η στήριξη στον Ντιέγκο Αλόνσο

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Οπως σε κάθε επιλογή, έτσι και η επιλογή ενός προπονητή επιτρέπει συζητήσεις: αν θες να βρεις επιχειρήματα για να την υπερασπιστείς θα βρεις κι αν θες να βρεις επιχειρήματα για να την απορρίψεις πάλι θα βρεις – ισχύει για όλους τους προπονητές.

Ας περιοριστούμε όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο Ντιέγκο Αλόνσο δεν έχει ξαναδουλέψει στην Ελλάδα. Οταν μια ομάδα την αναλαμβάνει ένας προπονητής που δεν έχει δουλέψει στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα από όλα να περιμένουμε να δούμε την ικανότητα του στην προσαρμογή.

Ο Αλόνσο στην παρουσίασή του έδειξε αν μη τι άλλο μια καλή γνώση του ΠΑΟ. «Γνωρίζω την κατάσταση του συλλόγου, και ακριβώς ένας από τους λόγους για να δεχτώ την πρόταση είναι το γεγονός ότι μία τόσο μεγάλη ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός έχει 14 χρόνια να πάρει το πρωτάθλημα.

Αυτό δεν είναι πρόβλημα για μένα, αλλά στόχος, είμαι πάντα εκ φύσης αισιόδοξος. Εκεί που ο κόσμος βλέπει πρόβλημα εγώ βλέπω λύση» είπε.

Τι είναι εύκολο να ακούσεις για τον Αλόνσο

Πολύ συχνά για τους προπονητές που δεν κουβαλάνε μύθους τους υποδεχόμαστε με κάποια προκατάληψη. Και η προκατάληψη είναι πάντα κάτι κακό. Στην περίπτωση του Αλόνσο πρέπει να πω ότι σε γενικές γραμμές στο βιογραφικό του υπάρχουν πολλά και καλά προηγούμενα που κάποιος μπορεί να επικαλείται: έχει κάνει πρωταθλητισμό στο Μεξικό, έχει φτάσει να δουλέψει ως ομοσπονδιακός στην Εθνική Ουρουγουάης, έχει γράψει παρουσίες στο ισπανικό πρωτάθλημα.

Όμως αν αύριο τα αποτελέσματα δεν είναι τα καλύτερα, είναι πανεύκολο να ακούσεις και ότι «στην Ευρώπη δεν έχει κάνει πρωταθλητισμό», ότι «είναι μέγεθος κατώτερο από τον Σάρι», ότι είναι ένα ακόμα στοίχημα» κτλ κτλ.

Όλα αυτά είναι άδικα γιατί λέγονται εύκολα. Αλλά και γιατί στηρίζονται στο ότι ο προπονητής δεν προκαλεί το είδος της φαντασίωσης που συχνά καλοκαιριάτικα ο οπαδός αναζητάει. Αλλά αλίμονο αν μια ποδοσφαιρική εταιρία φτάσει να διαλέγει προπονητές με βάση την ανάγκη για φαντασιώσεις.

Πως πέτυχαν οι Αλμέιδα, Λουτσέσκου

Ο Αλόνσο μας είναι άγνωστος. Είναι, όμως, κακό να είναι άγνωστος ο προπονητής; Αν το δούμε από την πλευρά του οπαδού ίσως ναι: στον οπαδό αρέσει να πιστεύει σε «μάγους με μαγικά ραβδάκια» κτλ και να στηρίζει τις απόψεις του σε βιογραφικά που είναι εύκολο να διαβάσει στο internet.

Αλλά την επιτυχία ενός προπονητή δεν την φέρνουν τα βιογραφικά. Ο Αλμέιδα όταν ήρθε στην ΑΕΚ δεν είχε ποτέ προηγουμένως δουλέψει στην Ευρώπη.

Ο Λουτσέκου είχε κάνει καλά πράγματα στην Ξάνθη, όχι στην Ρεάλ Μαδρίτης. Φυσικά δεν τα κατάφεραν κι αρκετοί που τα βιογραφικά τους δεν ήταν εντυπωσιακά.

Αλλά ο Αλόνσο δεν είναι ο Πογιάτος: αν δεις τι έχει κάνει διακρίνεις πρώτα από όλα ότι δουλεύει συνεχώς κι αυτό είναι το καλύτερο σημάδι.

Γενικά το αν θα βγει ή δεν θα βγει ένας προπονητής είναι δύσκολο να το προβλέψεις: πάντα τη διαφορά την κάνει η στήριξη. Στον ΠΑΟ τα κατάφερε κάποτε ο Γιτζάκ Σουμ, γιατί ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τον στήριξε προσωπικά, κι απέτυχαν ο Τόμισλαβ Ιβιτς και ο Χενκ Τεν Κάτε, γιατί όλοι οι διοικούντες γρήγορα πήραν αποστάσεις από αυτούς.

Στην ΑΕΚ κέρδισε το πρωτάθλημα ο Χιμένεθ, που η ίδια η ΑΕΚ τον απέλυσε τρεις φορές!  Στον Ολυμπιακό ο Μεντιλίμπαρ κέρδισε ευρωπαϊκό τρόπαιο ενώ είχε μήνες άνεργος.

Να είναι συνεννοήσιμος ο προπονητής

Το βασικό, πρώτα από όλα είναι ο προπονητής να είναι συνεννοήσιμος άνθρωπος. Στην παρουσίαση του τέτοιος μου φάνηκε. Ηταν ενημερωμένος, ευθύς, απάντησε και ποιο σύστημα του αρέσει. Βέβαια δεν απέφυγε να μιλήσει για την ανάγκη κατάκτησης του πρωταθλήματος. Κι αυτό είναι μια παγίδα.

Η στήριξη είναι το βασικό, όχι το όνομα του προπονητή και το ράφι στο οποίο τον βρήκες. Στην προκειμένη περίπτωση ότι ο Αλόνσο δεν κουβαλάει την φήμη της ιδιοφυίας μπορεί να είναι καλό για τον ΠΑΟ: η στήριξή του μπορεί να γίνει με μια δυο καλές μεταγραφές – θαύματα δεν υποσχέθηκε.

Χρειάζεται επίσης να βρεθεί κι ένας τρόπος να μην γίνονται από νωρίς για αυτόν πολλές συζητήσεις: αυτές είναι διαβρωτικές και το είδαμε στην περίπτωση του Τερίμ.

Ο ίδιος πάντως δεν έδειξε να φοβάται τις κρίσεις. «Χρειάζομαι δίπλα μου όλους τους παίκτες, όλο το σταφ, τη διοίκηση, και πάνω από όλα τους φιλάθλους μας, που ξέρω ότι ήταν απογοητευμένοι.

Εγώ ποτέ δεν θα ζητήσω τίποτα από τους φιλάθλους, γιατί εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να τους δώσουμε Ο εχθρός είναι έξω κι εκείνοι που βρίσκονται έξω είναι αυτοί που πρέπει να κερδίσουμε» είπε.

 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News