Νίκος Σαρίδης: Οπαδική βία - Η απορία του χαροκαμένου...

Mία τελεσίδικη καταδίκη για οπαδική βία είχαμε χθες στη Θεσσαλονίκη, όπου το μεικτό ορκωτό εφετείο
επέβαλε ποινές κάθειρξης πέντε ετών και τριών μηνών σε δύο 26χρονους υποστηρικτές του Ηρακλή, οι οποίοι θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τον θάνατο του Κύπριου ΠΑΟΚτσή Νάσου Κωνσταντίνου, όταν αυτός τον Απρίλιο του 2017 δέχτηκε οπαδική επίθεση στην οδό Αγίου Δημητρίου και στην προσπάθειά του να ξεφύγει έτρεξε στο οδόστρωμα και παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο.

Το δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ενόχους τους δύο κατηγορουμένους, για θανατηφόρα έκθεση κι επικίνδυνη σωματική βλάβη, αναγνωρίζοντάς τους το ελαφρυντικό της μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς, μειώνοντας έτσι την ποινή των εννέα ετών κι οκτώ μηνών που τους είχε επιβληθεί πρωτόδικα. Απέρριψε, ωστόσο, το εφετείο το αίτημα της υπεράσπισης για μετατροπή της ποινής, με συνέπεια αμφότεροι να οδηγηθούν στη φυλακή.

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πάντως, σιγά μη συνετιστεί ύστερα απ’ αυτή την εξέλιξη όλος εκείνος ο εσμός των φανατικών που δρα κάτω απ’ την ευφημιστική ομπρέλα-ταμπέλα «οπαδικό κίνημα» και περιφέρει σαν τρόπαια τις έμψυχες φθορές στο αντίπαλο στρατόπεδο· όλοι εκείνοι που είναι
ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να σφάξουν και να σφαχτούν για χάρη μιας ομάδας.

Απλώς θα μείνει ο χαροκαμένος πατέρας του Νάσου με την απορία (όπως την εξέφρασε μέσα στην αίθουσα την πρώτη μέρα της δίκης): «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν δεν μας αρέσει το χρώμα μιας μπλούζας πρέπει να κυνηγάμε κάποιον στον δρόμο».

Στη Θεσσαλονίκη, εξάλλου, μετά την απώλεια του Νάσου έχασε τη ζωή του κι ο Αλκης (Καμπανός), μερικά χρόνια αργότερα, ενώ έχουν συμβεί κάμποσα περιστατικά ακόμη, τα οποία από θαύμα δεν είχαν τραγική κατάληξη. Εβαλε κανείς χουλιγκάνος μυαλό μετά απ’ αυτά τα δύο θανατηφόρα συμβάντα; Οποιος το νομίζει, απλώς δεν ξέρει τι του γίνεται.

Μην λέμε, πάντως, ότι μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν ακρότητες, επειδή υπάρχει ατιμωρησία κι ένα σωρό… καραμέλες. Βλέπουμε τι γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες και στη Γερμανία, όπου η κρατική μηχανή υποτίθεται δουλεύει ρολόι. Σκέτη warzone.

Σέρβοι, Αλβανοί, Κροάτες, Γεωργιανοί, Τούρκοι, Αγγλοι, Δανοί, ντόπιοι… Απ’ την έναρξη του Euro, οι διάφορες φυλές της Ευρώπης έχουν ευχαριστηθεί ζυθοποσία και ξύλο (και με τη σαδιστική και με τη μαζοχιστική έννοια). Κι επειδή πρόκειται για διοργάνωση εθνικών ομάδων, στη χύτρα του φανατισμού μπαίνει κι ο εθνικισμός (βαλκανικής κοπής, αλλά όχι μόνο), με συνέπεια να σφυρίζει σαν τρελή η βαλβίδα κάθε φορά που ανταμώνουν οι πολύχρωμες ορδές. Από καθαρή τύχη δεν θρηνήσαμε νεκρό τις πρώτες μέρες και μέχρις ότου οι οικοδεσπότες αρχίσουν να καταλαβαίνουν τι ακριβώς γίνεται.

Ξεχνιέται, για παράδειγμα, εκείνος ο σαλταρισμένος Γερμανός στο Αμβούργο που απειλούσε με τσεκούρι και Μολότοφ τους αστυνομικούς; Πάλι καλά που κάποιες εθνικές ομάδες αποκλείστηκαν ήδη απ’ τη διοργάνωση, παίρνοντας μαζί τους και τους «περήφανους λαούς τους», οπότε οι διοργανωτές κοιμούνται λίγο πιο ήσυχοι.

Οσο προβληματικό είναι το να θεωρούνται οι χουλιγκανισμοί «μέσα στο πρόγραμμα», άλλο τόσο είναι και το να πιστεύει κανείς ότι πλησιάζει η μέρα που στα γήπεδα θα βασιλεύουν τα… ποπ κορν και τα παλαμάκια και στις γειτονιές οι οπαδοί θα κλείνουν ραντεβού για καρδούλες και μάτσα μούτσα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News