Γιώργος Χελάκης: Δείξε μου τους εξτρέμ σου να σου πω τι ομάδα έχεις...

Πολλά πράγματα αλλάζουν στο ποδόσφαιρο από δεκαετία σε δεκαετία. Γίνονται αλλεπάλληλες προσαρμογές απ’ τους κανονισμούς μέχρι τα συστήματα ανάπτυξης και τη διάταξη στο γήπεδο.

Συστήματα που δεν αποτελούν απλώς επινοήσεις εμπνευσμένων προπονητών, αλλά προκύπτουν κι απο τις αναλύσεις υπολογιστών. Η τεχνολογία έχει εισβάλλει και στο ποδόσφαιρο. Της εισάγεις δεδομένα και παίρνεις συστήματα για να κάνεις επίθεση, αλλά και να αμυνθείς. Της εισάγεις τα δεδομένα του προσεχούς αντιπάλου και ξέρεις πώς κινείται, κάθε πότε κινείται, με ποια ταχύτητα και προς ποια κατεύθυνση κινείται ο αντίπαλος παίκτης. Πλήρης αγωνιστική ακτινογραφία.

Υπάρχουν όμως ορισμένες σταθερές, που παραμένουν αναλλοίωτες στον χρόνο. Αξιώματα δηλαδή που -όπως και στα μαθηματικά- ισχύουν χωρίς να είναι αναγκαία η απόδειξή τους. Αρκεί κανείς να έχει τα μάτια του ανοιχτά και να… ξέρει τι βλέπει. Εκανα τις παραπάνω σκέψεις παρακολουθώντας την αναμέτρηση της Ισπανίας με τη μαχητική και συμπαθέστατη ομάδα της Γεωργίας. Οταν έχεις καλούς και παραγωγικούς εξτρέμ , τότε διαθέτεις μεγάλο αγωνιστικό πλεονέκτημα.

Οσες αλλαγές κι αν γίνουν στο άθλημα αυτή η βασική προϋπόθεση για πετυχημένες ομάδες δεν αλλάζει. Οι παίκτες στα άκρα της επίθεσης πάντα θα δίνουν τον τόνο της αποτελεσματικότητας κάθε ομάδας. Η Ισπανία ευτύχησε να έχει στα άκρα της δύο σπουδαίους εξτρέμ . Δεξιά τον ούτε 17 ετών- Γιαμάλ κι αριστερά τον -κατά περίπου έξι χρόνια μεγαλύτερό του Νίκο Γουίλιαμς. Πού σε πονεί και πού σε σφάζει.

Ο Ντε λα Φουέντε καθοδηγεί μία ομάδα που μπορεί απ’ τα άκρα της να «ξεκλειδώσει» σχεδόν κάθε άμυνα. Ανατροπείς κι οι δύο, χαίρονται να πηγαίνουν στο «ένας εναντίον ενός» και να κάνουν δύσκολη τη ζωή των αντιπάλων τους.  Παίζουν με την ταχύτητα που διαθέτουν και την προσποίηση που στέλνει τον αμυντικό αλλού από εκεί που οι ίδιοι θέλουν να πάνε. Αλλάζουν κατεύθυνση με μεγάλη άνεση και πατάνε συνεχώς στην αντίπαλη περιοχή. Κάνουν συνεχώς κίνηση για να βγουν απ’ τα μαρκαρίσματα ώστε να πάρουν την μπάλα όχι με πλάτη, αλλά με μέτωπο στο αντίπαλο τέρμα. Εδώ είναι κι η βοήθεια που παίρνουν απ’ τους συμπαίκτες τους.

Ο Φόντεν με τον Σάκα στην εθνική Αγγλίας εννέα στις δέκα φορές γυρίζουν προς τα πίσω και παίρνουν την μπάλα κοιτάζοντας προς το δικό τους τέρμα. Στην Ισπανία, οι χαφ και οι πλάγιοι μπακ δημιουργούν για τους εξτρέμ , ώστε αυτοί να παίρνουν την μπάλα με καλές προϋποθέσεις. Ισως εκεί να κρύβεται το… μυστικό των Ισπανών. Στους αυτοματισμούς, οι οποίοι επιτρέπουν στους εξτρεμ να πάρουν την μπάλα πριν ο αντίπαλος φτάσει στο μαρκάρισμα.

Οταν το πετυχαίνουν, τότε τα πράγματα ζορίζουν για τον αντίπαλο. Ο καλός εξτρέμ δημιουργεί για τους συμπαίκτες του, αλλά και για τον εαυτό του. Αυτό που τώρα γίνεται στην εθνική της Ισπανίας. Ομάδα χωρίς εξτρέμ και με παίκτες που δυσθυμούν να το δοκιμάσουν είναι περίπου καταδικασμένη να αποτύχει. Αρκεί να τροφοδοτούνται με συνέπεια και καλές προϋποθέσεις. Κάτι που γίνεται απ’ την Ισπανία, αλλά δεν μπορεί να γίνει π.χ. στην Αγγλία, που πήρε με την ψυχή στο στόμα την πρόκριση κόντρα στη Σλοβακία.

Στην Ισπανία, οι χαφ κι οι πλάγιοι μπακ δημιουργούν για τους εξτρέμ, ώστε αυτοί να παίρνουν την μπάλα με καλέ προϋποθέσεις. Γίνεται και χωρίς εξτρέμ. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να γίνει. Επιχειρεί να το κάνει η Γερμανία. Ο Νάγκελσμαν ξεκίνησε χωρίς εξτρέμ στα πρώτα παιχνίδια. Χρησιμοποιούσε στα άκρα δύο πολύ ταλαντούχους μέσους, τον Βιρτς και τον Μουσιάλα. Στο τελευταίο παιχνίδι για την πρόκριση στους «8» άφησε στον πάγκο τον Βιρτς κι έβαλε τον Σανέ, που είναι εξτρέμ και παίζει συνήθως από δεξιά με ανάποδο πόδι. Με λίγα λόγια προχώρησε σε έναν εξορθολογισμό του σχήματος της ομάδας του.

Το ποδόσφαιρο χωρίς εξτρέμ αναγκαστικά δημιουργεί συνωστισμό στον άξονα όσο κι αν ανεβαίνουν οι ακραίοι μπακ. Το πλάτος του γηπέδου λιγοστεύει κι ο αντίπαλος διευκολύνεται όταν έχει να αμυνθεί σε λιγότερα μέτρα. Θα πρέπει να σου περισσεύει ποιότητα στους χαφ και να σου λείπει στα άκρα για να παίζεις χωρίς εξτρέμ. Με βάση τα όσα έχουμε δει ως τώρα η Ισπανία, χάρη ακριβώς σ’ αυτή την υπεροχή στα άκρα της επίθεσης, δείχνει να είναι καλύτερη ομάδα απ’ τις υπόλοιπες. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι το πρώτο φαβορί για να κατακτήσει το Εuro. Σίγουρα όμως γράφει στο μάτι καλύτερα απ’ όλες τις άλλες και χαίρεσαι να την παρακολουθείς.

Το μεγαλύτερο φιάσκο της διοργάνωσης έρχεται απ’ την κάτοχο του τροπαίο, Ιταλία. Εδώ ή θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για την ποιότητα του ιταλικού ποδοσφαίρου ή το ανάθεμα πέφτει εξ ολοκλήρου στις πλάτες του Λουτσιάνο Σπαλέτι. Αν και στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Αλβανία μάς έκανε να πιστέψουμε ότι έχει κάποιες ιδέες, στη συνέχεια είδαμε μία ανυπόφορη ομάδα, που έμοιαζε να καλεί τις αντιπάλους της να της επιτεθούν, ενώ η ίδια είχε παντελή αδυναμία να κάνει οργανωμένα κάτι αντίστοιχο!

Ενα ποδοσφαιρικό μπέρδεμα με παίκτες χωρίς εμπνεύσεις και προσανατολισμό. Χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα. Η μεγαλύτερη απογοήτευση στη διοργάνωση. Πάρα ταύτα, όμως, δυσκολεύομαι να σας πω αν το… βατόμουρο της προπονητικής πάει στον Σπαλέτι ή αν επάξια το διεκδικεί κι ο Σαουθγκέιτ, αφού η Αγγλία έχει πάρει την πρόκριση στους «8» της διοργάνωσης…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News