Γιώργος Χελάκης: Το ποδόσφαιρο στον εικοστό πρώτο αιώνα φοράει τα χρώματα της Ισπανίας

H Ισπανία είχε τον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης. Η Ισπανία είχε τους δύο καλύτερους εξτρέμ της διοργάνωσης. Η Ισπανία είχε, όπως φάνηκε, τον καλύτερο προπονητή.

Η Ισπανία έπαιξε το πιο επιθετικό ποδόσφαιρο απ’ όλες τις ομάδες στα γήπεδα της Γερμανίας. H Ισπανία πέταξε έξω τα τρανταχτά φαβορί, όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Το πήρε, μάλιστα, χωρίς να ματώσει τα δίχτυα ο βασικός σέντερ φορ κι αρχηγός της.

Τέλος, η Ισπανία ήταν αυτή που δεν άφησε περιθώρια να κατακτήσει το Εuro μία εντελώς… αντιτουριστική ομάδα, όπως αυτή η εκδοχή της Αγγλίας. Μιλάω για τη φετινή εκδοχή της, διότι η Αγγλία που το έχασε πριν από τρία χρόνια απ’ την Ιταλία, μία χαρά ομάδα ήταν. Τώρα αγκομαχούσε σαν παραφορτωμένο τρακτέρ στην ανηφόρα. Με την έννοια αυτή αποδόθηκε δικαιοσύνη, αφού τα «τρία λιοντάρια» (τρομάρα τους) έφυγαν απ’ το Βερολίνο με άδεια χέρια.

Η δικαιοσύνη, όμως, αποδόθηκε κυρίως διότι η καλύτερη ομάδα πήρε το τρόπαιο. Είδαμε καλή μπάλα απ’ την Ισπανία, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε πως το πράγμα θα μπορούσε να έχει εξελιχτεί διαφορετικά, αν ο διαιτητής έδινε πέναλτι στο καθαρό χέρι του Κουκουρέγια. Αλλη περίπτωση αυτός.

O βετεράνος Γκάρι Νέβιλ τον κορόιδευε όταν μπήκε στην αποστολή της Ισπανίας κι αυτός ήταν ο καλύτερος μπακ του τουρνουά, δίνοντας την ασίστ στον Οριαθάμπαλ στο γκολ που έκρινε τον τελικό. Γνωστό είναι ότι στο ποδόσφαιρο μία λάθος απόφαση παίκτη, αλλά και διαιτητή, μπορεί να κρίνει ένα αποτέλεσμα, αλλά κι ένα τρόπαιο.

Οτι η ΟΥΕΦΑ είχε λέει ενημερώσει ότι χέρια σε αυτή τη θέση δεν δίνουν πέναλτι, τ’ ακούω βερεσέ. Εδώ πρόκειται για χοντρό «μαγείρεμα». Ωστόσο αυτή η… λεπτομέρεια δεν αλλάζει όσα αναφέραμε παραπάνω. Οι «φούριας ρόχας» έπαιξαν μπάλα που έγραφε στο μάτι. Καμία άλλη ομάδα δεν είχε τόσο επιθετικό πνεύμα, αλλά κι ικανότητα να δημιουργεί φάσεις στο αντίπαλο τέρμα.

Ο καλός στρατιώτης Λουίς ντε λα Φουέντε πέρασε με επιτυχία απ’ όλες τις μικρές εθνικές για να φτάσει στη μεγάλη και να θριαμβεύσει. Δεν είναι δίκαιο να μη στραφούν και πάνω του οι προβολείς της επιτυχίας. Ναι, τα φώτα στο «χρυσό» παιδί του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και στον Νίκο Γουίλιαμς, αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί.

Θυμίζω ότι η Ισπανία στηρίχτηκε στα γκολ και τις ασίστ του Ντάνι Ολμο, που ξεκίνησε από τον πάγκο, αλλά και στον Οριαθάμπαλ, που ήρθε επίσης απ’ τον πάγκο και πέτυχε το γκολ με το οποίο κρίθηκε ο τελικός. Tίποτα δεν έλειπε απ’ την ισπανική ομάδα. Ακόμα και οι… υπέργηροι Χεσούς Νάβας και Νάτσο τής πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες.

Το ισπανικό ποδόσφαιρο υπερέχει παντός άλλου σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στον εικοστό πρώτο αιώνα η καλύτερη εθνική στον κόσμο είναι της Ισπανίας. Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσει το αστείο με τους Αγγλους που νομίζουν ότι τους ανήκει ένα ποδοσφαιρικό τρόπαιο που αδυνατούν μισό αιώνα τώρα να κατακτήσουν. Και στο ποδόσφαιρο η… αυτοκρατορία τους (αν υπήρξε ποτέ) είναι ξεπεσμένη…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News