Νίκος Σαρίδης: H ώρα της League Phase!

Ηταν όπως το φιλντ γκολ στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, όπου ένας μαντράχαλος με πανοπλία κλοτσάει  την μπάλα-πεπόνι μακριά, για τη στείλει σ’ εκείνο το κάτι σαν τέρμα με τα ψηλά δοκάρια.

Ετσι και με τον Παναθηναϊκό: η μπάλα στο πρώτο ημίχρονο έφευγε από πίσω με στόχο τον Φώτη Ιωαννίδη ή έστω έναν απ’ τους παρτενέρ του (Φακούντο Πελίστρι και Τετέ). Στο κέντρο δεν σταματούσε ποτέ η μπάλα για να κάνουν παιχνίδι οι χαφ. Προβλέψιμο; Σίγουρα. Ελκυστικό; Καθόλου. Ιδίως βλέποντας τα τρίγωνα… κάλαντα της Λανς, τους αυτοματισμούς της και το πώς κατάφερνε να πατάει περιοχή. Ηταν, πάντως, ένα πλάνο. Δεν μπορείς να πεις, δηλαδή, ότι ο Ντιέγκο Αλόνσο τούς κατέβασε χωρίς πυξίδα. Και στο δεύτερο μέρος, με τη συμμετοχή του Μαντσίνι και τη μετατόπιση του Τετέ πίσω απ’ τον φορ, το σχέδιο
απέκτησε και ουσία. Αντίθετα, η Λανς και τα νεύρα των οπαδών της έσπασε με τις τελικές επιθετικές της εκφράσεις και κορόιδο πιάστηκε δύο φορές στο αμυντικό της τρανζίσιον.

Ομως, αν ήταν να κερδίζει πάντα η καλύτερη ομάδα, όπως είναι τουλάχιστον αυτή την εποχή η Λανς σε σύγκριση με τον Παναθηναϊκό, δεν θα είχε ενδιαφέρον το ποδόσφαιρο.

Τέλος πάντων. Ο γέγονε γέγονε προχθές το βράδυ στο ΟΑΚΑ.

Τώρα ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του τη League Phase, η Λανς ανήκει στο παρελθόν. Για τους «πράσινους», το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η Τσέλσι, η οποία ξοδεύει ασύστολα, αλλά ομάδα κορυφής
δεν λέει να φτιάξει. Οι υπόλοιποι αντίπαλοι είναι (πιο) βατοί. Την Μπόρατς την είδαμε κόντρα στον ΠΑΟΚ. Η Ντιναμό Μινσκ δεν είναι κανένα θηρίο κι άλλωστε ποτέ κανείς δεν τρόμαξε από Λευκορώσους, οι
Τζουργκάρντεν κι η Ελσίνκι είναι σκανδιναβικές ομάδες, όχι δηλαδή άτρωτες, ενώ η Δε Νιου Σεντς προέρχεται απ’ το εντελώς ανίσχυρο ουαλικό πρωτάθλημα.

Ο Ολυμπιακός, που όπως είπε χθες στη Νιόν ο πρόεδρός του, Βαγγέλης Μαρινάκης, έχει για στόχο στο Γιουρόπα Λιγκ το «all the way», δηλαδή να διανύσει όλη τη διαδρομή έως και τον τελικό στο Μπιλμπάο,
δεν είχε κακή κλήρωση. Οποιος θέλει να έχει φιλοδοξίες στην Ευρώπη, εξάλλου, δεν μπορεί να παίζει μόνο με… χωριά. Τη Μάλμε την είδαμε κι αυτή φέτος κόντρα στον ΠΑΟΚ, την Μπράγκα την είχαμε παρακολουθήσει πέρυσι απέναντι στον Παναθηναϊκό, τη Στεάουα θα τη δούμε πρώτα στην Τούμπα, καθώς είναι κοινή αντίπαλος Πειραιωτών και Θεσσαλονικέων) και θα μάθουμε τι ψάρια πιάνει πριν υποδεχτεί τον Ολυμπιακό, η Λιόν ταλανίζεται απ’ τα οικονομικά προβλήματα, Ρέιντζερς και Κάραμπαγκ δεν προκαλούν πανικό και, τέλος, η Πόρτο είναι η ομάδα που πάντα προκαλεί σεβασμό.

Για τον ΠΑΟΚ, ωστόσο, τα πράγματα είναι κάπως πιο δύσκολα απ’ ό,τι για τους υπόλοιπους. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Σοσιεδάδ, Γαλατασαράι, Σλάβια Πράγας, Βικτόρια Πλζεν, Φερεντσαβάρος, Στεάουα
και Ρίγκα αποτελούν το δικό του «παρεάκι».

Πάντως, επειδή είναι η πρώτη φορά με αυτό το format και δεν έχουμε προηγούμενο ώστε να συγκρίνουμε, στην πορεία θ’ αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο τι, για παράδειγμα, είναι καλύτερο, να έχεις τους γερούς αντιπάλους εντός και τους λιγότερο ισχυρούς εκτός έδρας ή το ανάποδο. Είναι, επίσης, τόσα τα παιχνίδια και τόσο διαφορετικοί οι αντίπαλοι, που μπορεί να μετράνε κι άλλα πράγματα, όπως σε ποια εποχή θ’ αντιμετωπίζεις την κάθε ομάδα, ή τι παίκτες θα πάρουν και θα δώσουν οι σύλλογοι έως τις 11 Σεπτεμβρίου (εκπνοή μεταγραφικής περιόδου) κι από κει κι έπειτα έως τις 30 (ημερομηνία λήξης για ελεύθερους ποδοσφαιριστές).

Οπως και να ‘χει, δεν πρόκειται να πλήξουμε. Θα παρακουλουθήσουμε 8 ματς του Ολυμπιακού, άλλα τόσα του ΠΑΟΚ και 6 παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Το όλον 22 αγώνες, με άγνωστο βέβαια τον τελικό αριθμό, ο οποίος θα εξαρτηθεί απ’ την τροχιά που θα διαγράψουν οι τρεις εκπρόσωποι της Ελλάδας στις δύο διοργανώσεις.

Οσο πιο μακριά πάνε, τόσο το καλύτερο για όλους.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News