Εθνική Ελλάδας: Το εισιτήριο για το Euro 2004 και το 8-1 επί της Φινλανδίας

Θα την κάναμε έτσι κι αλλιώς την αναδρομή στα κατορθώματα της Εθνικής Ελλάδας στις 11 Οκτωβρίου. Η συγκυρία, όμως, της νίκης επί της Αγγλίας στο Γουέμπλεϊ την κάνει πιο γλυκιά.

Πρόκειται, βλέπετε, για μία ημερομηνία που είναι συνδεδεμένη με ορισμένες πολύ χαρακτηριστικές στιγμές (όχι απαραίτητα επιτυχίες) του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Αγώνες που προκάλεσαν χαρά, συγκίνηση ή και πίκρα σε εκατομμύρια Έλληνες φιλάθλους που τις έζησαν ζωντανά, είτε από τις κερκίδες είτε από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους.

Από το σφράγισμα του εισιτηρίου για το Euro της Πορτογαλίας, στην πίκρα για τη χαμένη ευκαιρία του Αλέξη Αλεξανδρή που κόστισε την πρόκριση σε ένα ακόμα Μουντιάλ. Κι από την ευρύτερη νίκη στην ιστορία της Εθνικής σε επίσημο αγώνα, μέχρι το γκολ-ποίημα του Γιώργου Δεληκάρη στο σπίτι των παγκόσμιων πρωταθλητών, έχουμε να σας θυμίσουμε (και να θυμηθούμε) πολλά.

2003: Πορτογαλία, ερχόμαστε!

Η αξία της νίκης στον εντός έδρας αγώνα της 11ης Οκτωβρίου 2003 με τη Βόρειο Ιρλανδία έχει υποτιμηθεί. Με τα χρόνια, έχει επικρατήσει να αναφέρεται ως νίκη-κλειδί για την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας το «διπλό» στην Ισπανία, με το γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου, τέσσερις μήνες νωρίτερα.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε φτάσει να θέλουμε νίκη στην έδρα μας επί της πιο αδύναμης ομάδας του ομίλου, αν δεν είχε προηγηθεί εκείνο το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Όμως, ούτε η επικράτηση επί των Βορειοϊρλανδών ήταν δεδομένη, για μια ομάδα όπως η δική μας, που δεν ήταν σταθερά παρούσα στα μεγάλα ραντεβού.

Θα υπήρχε και δεύτερη ευκαιρία σε περίπτωση γκέλας, μέσω των πλέι οφ απ’ τα οποία προκρίθηκε και η δεύτερη του ομίλου μας, Ισπανία. Κανείς, όμως, δεν ήθελε να μπλέξει σ’ αυτήν τη διαδικασία.

Το άγχος βάραινε τις κινήσεις των παικτών του Ότο Ρεχάγκελ κι έγινε ακόμα μεγαλύτερο όταν κέρδισαν το πέναλτι, στο 69′. Ευτυχώς, όμως, ο Βασίλης Τσιάρτας είχε κρύο αίμα. Έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και έκανε κάπως πιο άνετα τα εναπομείναντα λεπτά. Διότι κανείς δεν ησύχασε μέχρι το σφύριγμα της λήξης από τον Πορτογάλο διαιτητή, Λουσίλιο Μπατίστα.

Η Ελλάδα επέστρεφε στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια, με βασικό στόχο να ξεπλύνει την ντροπή του Μουντιάλ του 1994, όταν η ομάδα του Αλκέτα Παναγούλια είχε αποκλειστεί χωρίς να σκοράρει ή να πάρει βαθμό. Πού να φανταζόμασταν τι θα συνέβαινε…

1997: Το «αχ» ακούστηκε σε όλη την Ελλάδα

Η Εθνική Ελλάδας ξεπέρασε γρήγορα την απογοήτευση από την κακή της παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ, το 1994. Με τον Κώστα Πολυχρονίου να έχει διαδεχθεί τον Αλκέτα Παναγούλια στην τεχνική ηγεσία, έχασε στις λεπτομέρειες την πρόκριση στο Euro ’96 και τα πήγε απρόσμενα καλά στην προκριματική φάση του Μουντιάλ της Γαλλίας.

Πριν από τον τελευταίο αγώνα με τη Δανία στο ΟΑΚΑ, στις 11 Οκτωβρίου 1997, η βαθμολογία στην κορυφή του ομίλου μας είχε ως εξής: Δανία 16, Ελλάδα 13, Κροατία 12. Το εισιτήριο για τα τελικά κέρδιζε ο πρώτος, ενώ ο δεύτερος θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία στα πλέι οφ.

Η Εθνική μας κρατούσε την τύχη της στα χέρια της, αφού γνώριζε ότι με νίκη επί των Δανών θα τερμάτιζε πρώτη (αφού θα υπερτερούσε στην ισοβαθμία). Αντίθετα, ακόμα και η ισοπαλία θα την άφηνε πιθανότατα στην τρίτη θέση, αφού Κροάτες έπαιζαν στην έδρα της αδιάφορης Σλοβενίας.

Δυστυχώς, εκείνη τη φορά δεν ήταν γραφτό να μας χαμογελάσει η τύχη. Η Δανία, η οποία είχε προπονητή τον Σουηδό Μπο Γιόχανσον, που είχε περάσει δέκα χρόνια νωρίτερα κι από τον πάγκο του Πανιωνίου, ήταν ισχυρότατος αντίπαλος. Με αστέρια τον Μπρίαν Λάουντρουπ, τον Τόμας Χέλβεγκ κι έναν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες στον κόσμο, τον Πίτερ Σμάιχελ.

Αυτός ο τελευταίος μας έκανε τη ζημιά. Με πολλές σωτήριες επεμβάσεις κράτησε το μηδέν για τη Δανία, αλλά η φάση που έχει μείνει στη συλλογική μνήμη είναι εκείνη του 88ου λεπτού. Ο Αλέξης Αλεξανδρής ευνοήθηκε από κόντρες, βρέθηκε σε θέση βολής και σούταρε χωρίς χρονοτριβή. Ο Σμάιχελ, όμως, άπλωσε ενστικτωδώς το δεξί του πόδι και απέκρουσε.

Στις καθυστερήσεις ο Γιάννης Καλιτζάκης έχασε κι αυτός ευκαιρία να σκοράρει από κοντά, όμως δεν βρήκε στόχο. Το «αχ» και στις δύο συγκεκριμένες φάσεις ακούστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, η πρόκριση, όμως, είχε χαθεί…

1978: Το 8-1 επί της Φινλανδίας

Στις 11 Οκτωβρίου 1978, η Εθνική μας σημείωσε την ευρύτερη νίκη της σε επίσημο αγώνα. Συνέτριψε με 8-1 τη Φινλανδία στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, παίρνοντας ρεβάνς για την ήττα με 3-0, στην πρεμιέρα του προκριματικού ομίλου για το Euro ’80!

Ήταν ένα απίστευτο αποτέλεσμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν είχαν συμπληρωθεί ούτε πέντε μήνες από τη συντριβή στο Ελσίνκι, ενώ τον Σεπτέμβριο είχε μεσολαβήσει άλλη μία καθαρή ήττα από τη Σοβιετική Ένωση στο Γερεβάν της Αρμενίας (2-0). Εκείνο το απόγευμα, όμως, οι διεθνείς μας «σεληνιάστηκαν» κι άρχισαν την αντεπίθεση με την οποία θα κατάφερναν τελικά να κερδίσουν την πρόκριση στην τελική φάση, για πρώτη φορά στην ιστορία της Εθνικής μας.

Τρία γκολ πέτυχε ο Θωμάς Μαύρος (38′, 44′, 78′ πέν.) από δύο ο Τάκης Νικολούδης (15′, 25′) και ο Γιώργος Δεληκάρης (21′, 47′) και ένα ο Μάικ Γαλάκος (81′), ο οποίος διαμόρφωσε και το τελικό σκορ. Ο Δεληκάρης ήταν ο κορυφαίος παίκτης της αναμέτρησης, όμως κανένας από τους διεθνείς μας δεν υστέρησε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει και μια νίκη της Εθνικής με 8-0, στις 25 Νοεμβρίου 1949, με αντίπαλο τη Συρία στο ίδιο γήπεδο (του Παναθηναϊκού). Εκείνος ο αγώνας, όμως, ήταν φιλικός και δεν έχει την ίδια βαρύτητα.

1975: Δεν έφτασε η γκολάρα του Δεληκάρη

Ο Γιώργος Δεληκάρης είχε προκαλέσει δέος με το απίθανο γκολ που είχε πετύχει στον πρώτο αγώνα των προκριματικών του Euro ’76 κόντρα στη Δυτική Γερμανία, στις 20 Νοεμβρίου 1974 στο παλιό στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης».

Εκείνο το ματς είχε λήξει ισόπαλο 2-2 και είχε δείξει τη δυναμική που είχε η Εθνική μας, έστω κι αν θα χρειαζόταν να περάσει την κάτοχο του παγκόσμιου τίτλου για να πάρει την πρόκριση. Δυστυχώς, για άλλη μία φορά οι διεθνείς μας την πάτησαν στο θεωρητικά εύκολο εκτός έδρας ματς με τη Μάλτα, όπου ηττήθηκαν με 2-0.

Έτσι, πήγαν στις 11 Οκτωβρίου 1975 πήγαν στο Ντίσελντορφ χωρίς ρεαλιστικές ελπίδες πρόκρισης. Η Δυτική Γερμανία προπορευόταν με δύο βαθμούς διαφορά και διαφορά τερμάτων +10 έναντι +3 της Ελλάδας. Η ομάδα μας, δηλαδή, χρειαζόταν νίκη με τέσσερα γκολ διαφορά επί της παρέας του Φραντς Μπεκενμπάουερ για να κερδίσει την ισοβαθμία και να προκριθεί!

Τέτοιο θαύμα δεν ήταν εφικτό. Έτσι, αυτό που ζητούσε ο κόσμος ήταν μια καλή εμφάνιση κι ένα θετικό αποτέλεσμα, για λόγους γοήτρου. Και ο Δεληκάρης φρόντισε ξανά να αφήσει κάτι να θυμούνται οι φίλαθλοι, με το υπέροχο γκολ με το οποίο ισοφάρισε στο 79ο λεπτό (τα «πάντσερ» είχαν προηγηθεί από το 68′ με τον Γιουπ Χάινκες).

O Μιχάλης Κρητικόπουλος έβγαλε σε θέση τετ α τετ τον «μαέστρο» της Εθνικής με υπέροχη κάθετη πάσα. Εκείνος, αν και άργησε να κάνει κοντρόλ δίνοντας τη δυνατότητα στον Μπεκενμπάουερ να τον πλησιάσει, απέφυγε με ωραία ντρίμπλα τον τερματοφύλακα Ζεπ Μάγερ. Ο τελευταίος προσπάθησε να τον ανατρέψει, πέφτοντας όμως ο Δεληκάρης έστειλε με το αριστερό την μπάλα στα δίχτυα και διαμόρφωσε το τελικό 1-1.

Το γκολ δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο εκείνο του πρώτου αγώνα στο Φάληρο, ήταν όμως κι αυτό ενδεικτικό της σπάνιας κλάσης του Δεληκάρη.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News