Νίκος Σαργκάνης: Η μεγάλη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Sportday.gr

Αγαπήθηκε και δίχασε. Έγραψε τη δική του ιστορία στα γκολπόστ και έγινε το «Φάντομ» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Νίκος Σαργκάνης δεν είναι πια εδώ. Πάλεψε σαν θηρίο με τον καρκίνο, αλλά νικήθηκε. Από τις σπάνιες φορές που ο αντίπαλος «σκοράρει».

Ο θρυλικός τερματοφύλακας της Καστοριάς, του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του Αθηναϊκού και της Εθνικής μας ομάδας «έφυγε» από τη ζωή στα 70 του χρόνια.

Πριν από 2.5 χρόνια ο Νίκος Σαργκάνης είχε παραχωρήσει μεγάλη συνέντευξη στο Sportday.gr και τον Γιώργο Μπιτσικώκο όπου είχε ξεδιπλώσει το κουβάρι της μεγάλης καριέρας του, ανήμερα της συμπλήρωσης 34 ετών από τον «τελικό του 20ού αιώνα», ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Θυμηθείτε ολόκληρη τη συνέντευξη:

«Γι’ αυτό έπιασα το πέναλτι του Φούνες, ο Ολυμπιακός του Κοσκωτά τα ήθελε όλα»

–Κύριε Σαργκάνη, επειδή έχετε δώσει αμέτρητες συνεντεύξεις, θέλω να ξεκινήσω τη δική μας κάπως διαφορετικά. Θέλω να μου πείτε, τι είναι για εσάς το ποδόσφαιρο.

–Για μένα το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι. Παιχνίδι όμως μέχρι να υπογράψεις συμβόλαιο. Αυτομάτως αλλάζουν τα πράγματα και πλέον παύει να είναι παιχνίδι. Μετατρέπεται σε δουλειά, σε επάγγελμα. Οι υποχρεώσεις πλέον αλλάζουν και αναλόγως πρέπει να αλλάξει και η αντιμετώπιση και προς το ίδιο το ποδόσφαιρο. Αυτό που κάποτε απλά το χαιρόσουν, τώρα πρέπει να το δεις εντελώς διαφορετικά και να έχεις και την ανάλογη συμπεριφορά.

–Έτσι πορευτήκατε κι εσείς από την ημέρα που αποφασίσατε να παίξετε ποδόσφαιρο;

–Ακριβώς έτσι. Στην αρχή μάλιστα οι δικοί μου δεν ήθελα να ακούσουν καν για ποδόσφαιρο. Όμως εγώ ξεκίνησα να παίζω στον Ηλυσιακό από μικρό παιδί. Και κατάφερα ν φτάσω εκεί που έφτασα.

–Δεν ξεκινήσατε όμως ως τερματοφύλακας. Στην πορεία προέκυψε αυτό.

–Πραγματικά ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο και μάλιστα στη θέση του δεξιού μπακ. Η θέση του τερματοφύλακα προέκυψε μετά και μάλιστα ουσιαστικά από τυχαίο γεγονός.

«Αποφάσισα να γίνω τερματοφύλακας από ένα… τραγούδι του Βοσκόπουλου»

–Δηλαδή;

–Παίζαμε ένα παιχνίδι με τα παιδιά της Καισαριανής. Γειτονικά σωματεία όπως ήμασταν, το πάθος για τη νίκη ήταν μεγάλο. Θυμάμαι ότι εμείς προηγηθήκαμε στο ημίχρονο με 2-0. Στο δεύτερο ημίχρονο μπήκαμε στο ματς κάπως χαλαροί. Είχαμε έναν τερματοφύλακα, τον Θανάση, ο οποίος ήταν λάτρης του Βοσκόπουλου. Έτσι λοιπόν είχε ξεκινήσει το τραγούδι και θυμάμαι ότι έλεγε το: «Αδέλφια μου αλήτες, πουλιά». Εγώ του έλεγα να συγκεντρωθεί και αυτός μου απαντούσε: «Μη φοβάσαι Νίκο». Γίνεται λοιπόν το πρώτο σουτ και τρώει το γκολ. Στη συνέχεια όμως, αντί να βάλει μυαλό συνέχισε στο ίδιο μοτίβο. Ξανά: «αδέλφια μου αλήτες πουλιά», ξανά ένα σουτ, πάλι γκολ. Το ματς τελείωσε 2-2 και την επόμενη ημέρα πήγα στον συγχωρεμένο τον Χρήστο Ρίμπα και του είπα ότι θέλω να παίξω τερματοφύλακας.

–Έτσι ξεκινήσατε;

–Έτσι ξεκίνησα και σιγά σιγά ανέβαινα. Έφτασα λοιπόν μετά από 3-4 χρόνια να παίξω στην πρώτη ομάδα, ως βασικός τερματοφύλακας.

–Σε κάθε ομάδα που παίξατε πετύχατε και κάτι, σαν να είχατε το «κοκκαλάκι της νυχτερίδας» που λέμε.

–Πραγματικά. Στον Ηλυσιακό κερδίσαμε την άνοδο στην Β’ Εθνική κατηγορία. Το ρεκόρ μας όμως ήταν άλλο. Επί 18 συνεχόμενα παιχνίδια στην έδρα μας, δεν δεχτήκαμε γκολ. Ήταν κάτι το ανεπανάληπτο και μάλιστα χαρακτηρίστηκε από τις εφημερίδες της εποχής ως παγκόσμιο ρεκόρ.

–Όντως κι εγώ δεν έχω ξανακούσει κάτι ανάλογο. Από τον Ηλυσιακό επόμενος σταθμός ήταν η Καστορία, όπου και τον πρώτο σας τίτλο.

–Τότε στην Καστοριά είχαμε μια μεγάλη ομάδα. Ξεκινήσαμε την πρώτη χρονιά και καταφέραμε να έχουμε μια καλή πορεία. Βρεθήκαμε μάλιστα στις πρώτες θέσεις. Τη δεύτερη χρονιά δεν πήγαμε καλά, αλλά κάναμε ένα μεγάλο ματς. Κρατήσαμε τον Ολυμπιακό στο 0-0 και ουσιαστικά του στερήσαμε το πρωτάθλημα, καθώς ισοβάθμησε με την ΑΕΚ, αλλά δεν κατέβηκε στο μπαράζ. Σε εκείνο το ματς, ο Ολυμπιακός κέρδισε τρία πέναλτι, όμως εγώ έπιασα τα δύο και το ένα ήταν άστοχο και έτσι πήραμε την ισοπαλία. Την τρίτη χρονιά δεν πήγαμε επίσης καλά, όμως καταγράψαμε έναν μεγάλο άθλο. Κατακτήσαμε το Κύπελλο Ελλάδος και γίναμε έτσι η πρώτη επαρχιακή ομάδα που το κατάφερε. Θυμάμαι ότι ουσιαστικά σωθήκαμε λίγες ημέρες πριν από τον τελικό και πήγαμε σε αυτόν ως αουτσάιντερ, καθώς ο Ηρακλής τότε είχε μεγάλη ομάδα. Όμως κάναμε την έκπληξη.

–Κάηκε η πόλη μετά.

–Τι να σου λέω. Από τους πανηγυρισμούς, μέχρι και με τα αμάξια έπεφταν στη λίμνη.

–Αληθεύει ότι το κύπελλο που πήρατε τότε το είχε ένας ιδιώτης στο σπίτι του;

–Αλήθεια είναι, όμως με προσπάθειες του Γιώργου Παράσχου και του Λάκη Σημαιοφορίδη και άλλον παιδιών, το επέστρεψε τελικά και είναι και πάλι στην κατοχή της ομάδας.

«Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να φύγω από τον Ολυμπιακό, δεν είχα λόγο να το κάνω. Απλά η τότε διοίκηση δεν έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει, γι’ αυτό και δεν ήμουν ο μόνος που έφυγα»

–Επόμενος σταθμός μετά την Καστοριά ο Ολυμπιακός.

–Πήγα στον Ολυμπιακό στις αρχές της δεκαετίας και κατάφερα να πανηγυρίσω τίτλους. Είχαμε μια πολύ καλή ομάδα, η οποία κυριαρχούσε τότε στην Ελλάδα. Σημαντικοί παίκτες με προσωπικότητα. Είχαμε όμως μεγάλη διαφορά από τις ευρωπαϊκές ομάδες και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω στην Ευρώπη. Ήταν μεγάλη η διαφορά του ελληνικού πρωταθλήματος απ όλα τα άλλα.

– Πόσες φορές σας έχουν ζητήσει να σχολιάσετε εκείνη την περίφημη απόκρουση στην κεφαλιά του Βλαστού στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ στο Καραϊσκάκη; Μέχρι και σήμα στην Αθλητική Κυριακή είχε γίνει. Ήταν όντως η κορυφαία της καριέρας σας;

– Δεδομένα ήταν μια απόκρουση με τεράστιο βαθμό δυσκολίας, γιατί η κεφαλιά ήταν σκαστή, η μπάλα είχε περάσει το σώμα μου και έπρεπε να εκτιναχθώ προς τα πίσω για να αποκρούσω. Ναι, μπορώ να το πω. Ήταν η κορυφαία της καριέρας μου!

– Εκείνη την εποχή οι δημοσιογράφοι τη συνέκριναν με τη θρυλικό απόκρουση του Μπανκς στην κεφαλιά του Πελέ στο Μουντιάλ του 1970. 

– Η σύνδεσή μου με αυτόν τον άνθρωπο, τον τεράστιο Γκόρντον Μπανκς έδωσε μια υπερφυσική διάσταση στη συγκεκριμένη απόκρουση. Τον Μπανκς τον θαύμαζα από μικρό παιδί, είναι υπέροχο που έφτασα στο σημείο τις αποκρούσεις μας και φυσικά μετά από χρόνια ήταν ο άνθρωπος που προλόγισε το βιβλίο μου.

– Τα λέτε όλα σαν να ήταν πολύ εύκολα. Τα περιγράφετε σαν μια ακόμη μέρα στη δουλειά, ενώς εμείς σας βλέπαμε και μέναμε με το στόμα ανοιχτό…

– Κι όμως, έτσι ακριβώς είναι. Έκανα τη δουλειά μου, απλά είναι ωραίο συναίσθημα όταν καταλαβαίνεις ότι κάνεις καλά τη δουλειά σου. Και στην κεφαλιά του Βλαστού και μετά το περίφημο παιχνίδι της Κοπεγχάγης που γεννήθηκε το προσωνύμιο «φάντομ» εγώ αισθανόμουν ότι έκανα απλά τη δουλειά μου.

–Φαινόσασταν δεμένος με τον Ολυμπιακό και αποτέλεσε μεγάλη «βόμβα» η μεταγραφή σας στον Παναθηναϊκό. Αλήθεια είχατε σκεφτεί ποτέ ότι θα φύγετε;

–Όχι δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Ήμουν σε μια ομάδα όπου ο κόσμος με αγαπούσε και τον αγαπούσα κι εγώ. Παίρναμε τίτλους και ουσιαστικά δεν είχα κανένα λόγο να φύγω.

–Γιατί φύγατε τότε;

–Έφυγα γιατί η τότε διοίκηση του Ολυμπιακού δεν έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει. Με τις αποφάσεις που έπαιρνε, με ανάγκασε κι εμένα να πάρω τη δική μου και να φύγω.

–Η μεταγραφή σας πάντως ήταν μια από αυτές που προκάλεσαν πάταγο.

–Δεν ήταν όμως μόνο η δική μου. Ανάλογες μεταγραφές είχαν κάνει ο Δεληκάρης, ο Γαλάκος, ο Κυράστας, αλλά και ο Βαμβακούλας που ήταν την ίδια περίοδο με εμένα. Πήγα στον Παναθηναϊκό και βρέθηκα σε ένα άλλο περιβάλλον. Ήμουν με παίκτες που τους γνώριζα από την Εθνική και ουσιαστικά ήταν φίλοι μου, οπότε έγινε και πιο εύκολο η προσαρμογή μου. Παράλληλα στον Παναθηναϊκό βρήκα ένα καταπληκτικό προπονητικό κέντρο, ένα από τα πλέον σύγχρονα της Ευρώπης τότε. Όποιος ήθελε να δουλέψει, μπορούσε να το κάνει με τις καλύτερες συνθήκες κι εγώ ήμουν τυχερός σε αυτό, γιατί πάντα μου άρεσε η δουλειά.

«Μου έκανε καλό ότι χτύπησε το τελευταίο πέναλτι του τελικού ο Φούνες, γιατί νομετελειακά κάποιο θα το έχανε»

–Δύο χρόνια μετά τη μεταγραφή σας, πήρατε μέρος και στον λεγόμενο «τελικό του αιώνα». Τον τελικό Κυπέλλου που έχει μείνει στην ιστορία, τον οποίο κατακτήσατε στα πέναλτι.

–Μεγάλο ματς. Ποιος δεν το θυμάται και ποιος μπορεί να το ξεχάσει; Ήταν ένα παιχνίδι που έγινε μέσα σε μεγάλη ένταση. Ο Κοσκωτάς τότε είχε πάρει τον Ολυμπιακό και είχε μπει φουριόζος για να τα πάρει όλα. Το χρήμα έρεε άφθονο και μάλιστα είχαν ακουστεί και πριν τον τελικό κάποιος φήμες, οι οποίες ήταν άκρως υποτιμητικές για εμάς. Ήταν ένα παιχνίδι πάντως που έγινε σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.

–Αυτό το ματς πάντως είχε και συναρπαστική εξέλιξη.

–Ναι φυσικά. Εμείς μάλιστα μετά την αποβολή του Μπατσινίλα δυσκολευτήκαμε πολύ, γιατί μείναμε με 10 παίκτες και έπρεπε να προσπαθήσουμε να πάμε μέχρι το τέλος. Η βραδιά ήταν μεγάλη σε διάρκεια. Τελικά τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο. Με εμένα να πιάνω δύο πέναλτι στην διαδικασία και να βάζω ένα.

–Ήταν καλό για εσάς το ότι ο Φούνες χτύπησε και τρίτο πέναλτι εκείνο το βράδυ;

–Για μένα ναι ήταν καλό, γιατί νομοτελειακά κάποιο θα έχανε. Από την άλλη πλευρά όμως, ποιος μπορεί να κατηγορήσει την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού για την απόφασή της; Ένας παίκτης που έχει βάλει ήδη στη βραδιά δύο πέναλτι, δεν μπορεί να αποκλειστεί από τη διαδικασία. Εάν το έχανε ο αντικαταστάτης του; Είναι αυτό που λέμε “δίκοπο μαχαίρι” η απόφαση.

–Από εκείνη τη βραδιά υπάρχει και η περίφημη φωτογραφία σας, όπου πανηγυρίζετε. Κάποιοι δεν την είδαν με «καλό μάτι».

–Εγώ εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα απλά να σταθώ στα πόδια μου. Ξέσπασα σίγουρα στον πανηγυρισμό, αλλά κάποιοι δεν με δικαιολόγησαν. Εγώ όμως σίγουρα δικαιολογώ τον εαυτό μου, γιατί ήταν μια προσωπική μεγάλη στιγμή. Δεν θέλω να προσθέσω κάτι πάνω σε αυτό, απλά θα πω ότι δήλωνα Ολυμπιακός. Όπως όμως είπα και στην αρχή της κουβέντας μας, το ποδόσφαιρο είχε γίνει πλέον δουλειά και έτσι το αντιμετώπιζα. Πανηγύρισα γιατί έκανα τη δουλειά μου.

«Όταν έφερε ο Βαρδινογιάννης τον Βάντσικ στον Παναθηναϊκό δεν περίμενε ότι θα έμενα στην ομάδα»

–Ζήσατε πάντως γενικά μεγάλες στιγμές και φυσικά και στον Παναθηναϊκό.

–Έτσι είναι. Ένα χρόνο πάντως μετά, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης με φώναξε στο γραφείο του και μου είπε ότι θέλει να φέρει έναν μεγάλο τερματοφύλακα. Τον Γιόζεφ Βάντσικ. Εγώ του απάντησα: «Καλά θα κάνεις, γιατί έτσι θα γίνω καλύτερος κι εγώ». Και με ρώτησε: «Δηλαδή θα μείνεις;». Δεν το περίμενε.

–Είχατε όμως κι έναν σοβαρό τραυματισμό.

–Ναι είχα χτυπήσει σε μια σύγκρουση με τον Πατίκα. Ο Τζίμης δεν ήθελε να με χτυπήσει, όμως ήταν ένα παιδί που έπαιζε με πάθος και άρα γίνονταν και απρόσεκτος. Εγώ τότε χτύπησα σοβαρά και οι γιατροί μου έλεγαν ότι ίσως και να μην επιστρέψω ποτέ. Τότε για καλή μου τύχη, ο Αργύρης Μήτσου αποφάσισε να με χειρουργήσει με μια πρωτοποριακή μέθοδο. Ζορίστηκα πολύ, αλλά μετά από 7 μήνες κατάφερα να επιστρέψω. Μάλιστα θυμάμαι ότι ήταν σε ένα ματς με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη και έπαιξα αντί του Μήνου, που είχε ένα πρόβλημα στον μηνίσκο. Τα είχα καταφέρει. Είχα γυρίσει.

–Ήρθε όμως μετά η πρόταση του Αθηναϊκού, όπου και εκεί γράψατε ιστορία.

–Η αλήθεια είναι ότι με ζήτησαν κι άλλες ομάδες, αλλά μου άρεσε η ιδέα του Αθηναϊκού. Έτσι κατάφερα να κάνω άλλο ένα ρεκόρ. Έγινα ο πρώτος που έπαιξε σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος με 4^η διαφορετική ομάδα. Μάλιστα μέχρι σήμερα, κανείς δεν το έχει καταφέρει αυτό. Πήρα άλλο ένα δωράκι.

–Αξέχαστη εμπειρία φυσικά και τα ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

–Δεν το συζητάμε. Ποιος να το φανταζόταν ότι ο Αθηναϊκός θα γινόταν η πρώτη ελληνική ομάδα που θα κατάφερνε να αντιμετωπίσει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εκείνης της εποχής. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να την προβληματίσει κι όλας. Πήραμε το 0-0 στην Λεωφόρο και στη συνέχεια πήγαμε να παίξουμε στο «Ολντ Τράφορντ».

–Αυτή κι αν ήταν εμπειρία από μόνη της.

–Μας έπιασε δέος. Μόλις μπήκαμε μέσα και είδαμε και το μουσείο, καταλάβαμε το μέγεθος της ομάδας που θα αντιμετωπίζαμε. Είχαμε τέτοιο πάθος, όπου καταφέραμε να πάμε το ματς στην παράταση και να προβληματίσουμε ακόμα περισσότερο την Γιουνάιτεντ.

«Όταν συνάντησα τον Σμάιχελ στα παιχνίδια του Αθηναϊκού με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μου είχε αποκαλύψει ότι η φωτογραφία μου από το περίφημο ματς της Κοπεγχάγης βρίσκεται στο δημαρχείο της πόλης»

–Έχασε και ο Τζαλακώστας την περίφημη ευκαιρία.

–Τα παιδιά τα είχαν δώσει όλα. Μάλιστα στην παράταση χάσαμε δύο παίκτες από θλάση, γιατί πραγματικά τα είχαμε δώσει όλα. Ο Βασίλης τότε βρήκε τη δύναμη και έκανε την κούρσα, όμως είδε μπροστά του εκείνο το βουνό που λέγεται Σμάιχελ. Βγήκε και του σκέπασε τον ήλιο (γέλια).

–Μεγάλος τερμαφύλακας και Δανός. Το έχει η μοίρα σας με αυτή τη χώρα έτσι;

–Θα σου πω μια ιστορία που δεν την έχω ξαναπεί.

–Υπάρχει ιστορία δική σας η οποία μετά από τόσα χρόνια δεν την έχετε πει;

–Ναι υπάρχει. Όπως όλοι γνωρίζουν, το ματς της Εθνικής με τη Δανία ήταν και αυτό που μου έδωσε το παρατσούκλι «φάντομ». Το είχαν γράψει οι Δανοί δημοσιογράφοι. Λοιπόν ο Σμάιχελ όταν με είδε με αναγνώρισε και μου είπε ότι θυμόταν τα πάντα γι αυτό το παιχνίδι. Δεν το είχαν ξεχάσει οι Δανοί. Μου αποκάλυψε λοιπόν, ότι η φωτογραφία μου από εκείνο το ματς, υπάρχει στο δημαρχείο της Κοπεγχάγης και οι Δανοί έχουν γράψει από κάτω: «Το φάντομ που απογειώθηκε στη Δανία».

Ο Νίκος Σαργκάνης ως μέλος της ενδεκάδας της εθνικής Ελλάδος που είχε αντιμετωπίσει την εθνική Δανίας σε αγώνα για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στις 16 Νοεμβρίου 1983, στο Ολυμπιακό Στάδιο. Πάνω σειρά: Καρούλιας, Σαργκάνης, Κωστίκος, Μητρόπουλος, Βαμβακούλας. Κάτω σειρά: Μίχος, Αλαβάντας, Κωφίδης, Δαμανάκης, Παπαϊωάννου, Αναστόπουλος. 

–Με την Εθνική κάνατε σπουδαία παιχνίδια και νομίζω ότι το μόνο που σας έλειψε ήταν η πρόκριση σε μια μεγάλη διοργάνωση.

–Τολμώ να πω ότι είναι και το μόνο που δεν κατάφερα στην καριέρα μου και μου έμεινε ως απωθημένο. Να παίξω με την Εθνική σε μια μεγάλη διοργάνωση. Μεγάλα ματς πάντως κάναμε με την Εθνική, όπως το 0-0 στο «Γουέμπλεϊ», όπου λόγω αυτής της ισοπαλίας οι Άγγλοι δεν κατάφεραν να προκριθούν.

–Εδώ στα γραφεία σας υπάρχει μια ακόμα φωτογραφία σας. Μπορείτε να μου πείτε από πού είναι;

–Είναι από προπόνηση του Ολυμπιακού. Μαζί με τον Χρήστο Αραβανίτη κάναμε. Νομίζω ότι αντιπροσωπεύει αυτό που είπα και στην αρχή. Δουλειά και σκληρή δουλειά για να μπορέσεις να πετύχεις αυτά που ονειρεύεσαι.

–Προτάσεις από το εξωτερικό είχατε;

–Βέβαια και το είχαν γράψει και οι εφημερίδες της εποχής. Από το Αμβούργο και ήταν και σοβαρή πρόταση, που είχε κατατεθεί επίσημα στον Ολυμπιακό, όμως δεν ήθελαν να με δώσουν. Για κάθε παίκτη είναι ευλογία να έχει πρόταση από το εξωτερικό και αυτό είναι το δεύτερο απωθημένο μου.

–Παίξατε όμως μέχρι τα 40 σας.

–Είχα κατακτήσει τα πάντα, όμως είχα και διάθεση. Βλέπετε και τον Μπουφόν στην Πάρμα; Συνεχίζει ακόμα. Βέβαια πρέπει να ξέρεις και πότε να φύγεις. Εγώ έφυγα μετά από μια γεμάτη καριέρα. Η πορεία μου ήταν καλύτερη απ ότι είχα ονειρευτεί. Θα ήμουν αχάριστος εάν έλεγα ότι δεν ήταν ωραία.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News