Νίκος Σαρίδης: «Με λεμονάδες σπιτικές...»

«Τις πιο ωραίες Κυριακές με λεμονάδες σπιτικές τις είχαμε δροσίσει / Με τον Δομάζο αρχηγό και τον Σιδέρη κυνηγό γιατί ήσουν “Ενωση” κι εγώ με χωρισμό σ’ είχα φοβίσει…».  Αυτό ακριβώς, θαρρώ, ήταν ο Μίμης Δομάζος: μία ολόκληρη εποχή. Ετσι όπως την περιγράφει, μοναδικά, η Λίνα Νικολακοπούλου.

Παικτική ανάλυση του «στρατηγού», λόγω ηλικίας δεν είμαι ο καταλληλότερος να κάνω. Τι σημασία έχει, άλλωστε, όταν μιλάμε για θρύλους; Θυμάμαι, πάντως, ότι ήμουν παρών στο τελευταίο του ντέρμπι. Πιτσιρικάδες ήμαστε.  Και για την… αλητεία, το είχαμε κόψει από νωρίς με τα πόδια ως τη Λεωφόρο, για το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Να δούμε κι εμείς μία φορά από κοντά μία μάχη «αιωνίων», έστω να πάρουμε μία «τζούρα». Ηταν το ντέρμπι που είχε συμπέσει με την επιστροφή του 38χρονου, τότε, Δομάζου απ’ την ΑΕΚ στους «πράσινους». Είχαμε παρεισφρήσει στους όρθιους στο κάγκελο της θύρας 5 (αν θυμάμαι καλά). Μισοβλέπαμε ανάμεσα στο μπούγιο, αλλά πάντως το 2-0 με το σουτ βολίδα του Οσκαρ Αλβαρέζ  μού έχει εντυπωθεί.

Θυμάμαι, επίσης, τον Δομάζο χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα ένα βράδυ μετά τα μεσάνυχτα στο μαγαζί (κάτι σαν καφέ μπαρ) που διατηρούσε στην Πλατεία Βικτωρίας. Εμείς να έχουμε πάει εκεί, μετά την εφημερίδα, να καθόμαστε σε κάποιο τραπέζι κι ο «στρατηγός» να πλένει έξω με το λάστιχο την παλιά Μερσεντές του. Ολίγον τι σουρεάλ…

Μπορούμε, φυσικά, μέσα από διηγήσεις και διαβάσματα, να φανταστούμε τον Δομάζο στα χρόνια της ποδοσφαιρικής του ακμής, με το «Γουέμπλεϊ» και τις συστημένες μπαλιές στον Αντώνη Αντωνιάδη (κάτι σαν Διόσκουροι μέχρι και τις πολύ πρόσφατες  εμφανίσεις τους) και την ταραχώδη παρουσία του στην Εθνική ομάδα. Ή να τον φανταστούμε τον καιρό που ήταν ζευγάρι με τη Μοσχολιού και μεσουρανούσαν στην εγχώρια showbiz. Το «δέκα το καλό» ο Μίμης, που κάλπαζε με το τριφύλλι στο στήθος και την μπάλα στα πόδια. Φωνάρα η Βίκυ, που απογείωνε τραγούδια όπως το «Πήρα απ’ το χέρι σου νερό», το «Χάθηκε το φεγγάρι», το «Μην τα φιλάς τα μάτια μου» και το «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ».

Απ’ τον Δομάζο, ως βετεράνο των γηπέδων, αυτό που σίγουρα δεν θα ξεχάσει κανείς είναι το ασίγαστο πάθος του για την μπάλα. Οσο τον κρατούσαν τα πόδια του, η σχέση του με το τόπι ήταν κάτι παραπάνω από ερωτική.

Πάντοτε εκεί, μέσα στο γήπεδο, είτε με μικρούς για να τους δείξει τα… κόλπα, είτε με τις «σειρούλες» του, για να στραγγίξουν ό,τι ακόμη απέμενε απ’ τη δεξιοτεχνία της νιότης και να την καταθέσουν στο γρασίδι. Ναι, μνημειώδης η λατρεία του για τη «στρογγυλή θεά»· ναι, είναι σίγουρο πως
αν ξαναγεννιόταν, πάλι ποδοσφαιριστής θα γινόταν.

Δυστυχώς, ο Μίμης Δομάζος δεν άντεξε μετά την τελευταία περιπέτεια με την υγεία του κι «έφυγε» στα 83, βυθίζοντας στην οδύνη τις τρεις κόρες του, τη Ράνια, την Ευαγγελία και την Πόπη. Θα είναι για πάντα, όμως, ο μπαμπάς τους. Οπως για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού θα είναι για πάντα ένα πρόσωπο-σύμβολο. Οσο για τις υπόλοιπες ομάδες, αυτός ο τόσο σπουδαίος αντίπαλος του παρελθόντος θα παραμείνει για πάντα ένα ξεχωριστό όνομα, στο οποίο θ’ αναφέρονται με σεβασμό. Για την ώρα: καλό ταξίδι, «στρατηγέ»…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News