Ολυμπιακός: Μια ατάκα του Μεντιλίμπαρ, μια ιστορία του Γκαλεάνο κι ένα πρωτάθλημα χαρακτήρα

Οταν μια ομάδα μετρά 48 πρωταθλήματα, σίγουρα πρέπει κάποια να τα ξεχωρίζει. 

«Ιδιαίτερο» είναι ένα πρωτάθλημα που κατακτήθηκε στο τέλος μ’ ένα τρελό σερί, σαν εκείνο του ΠΑΟΚ. Ιδιαίτερο είναι κι εκείνο της ομάδας που διαδέχθηκε τον «Δικέφαλο του Βορρά» στον θρόνο του ελληνικού πρωταθλήματος. Το πρωτάθλημα του Ολυμπιακού και του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.

Σε μια περίπου βδομάδα, όταν ο τελικός βαθμολογικός πίνακας επικυρωθεί, τότε η ιστορία θα γράψει πως οι Πειραιώτες κατέκτησαν τον τίτλο με μια διαφορά κάπου μεταξύ των 10 και των 16 πόντων. Δε θα είναι το πιο άνετο πρωτάθλημα στην Ιστορία, όμως θα είναι κυριαρχικό. Για την ακρίβεια, μοναδικά κυριαρχικό.

Δε διανύουμε την εποχή της μοναρχίας. Δε ζούμε στα χρόνια που όσες ομάδες δεν λέγονταν «Ολυμπιακός» συμβιβάζονταν στη μετριότητα και δέχονταν με χαρά τον τίτλο του δεύτερου, κρυβόμενοι πίσω από το δάχτυλο της διαιτησίας. 

Το ελληνικό ποδόσφαιρο, πια, είναι ανταγωνιστικό. Τα χτυπήματα των Πειραιωτών ήταν εκείνα που βύθισαν ανεπιστρεπτί στη δίνη την Ενωση. Λόγω της δικής του ανωτερότητας, ο Παναθηναϊκός δεν ολοκλήρωσε μια επιτυχημένη σεζόν και λόγω του δικού του χαρακτήρα, ο ΠΑΟΚ… προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. 

Πάνω απ’ όλα, αυτή η κούπα είχε πολύ έντονο χαρακτήρα. Είχε όλες τις αξίες και όλη την προσωπικότητα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Του ανθρώπου και του προπονητή. 

Εκείνου που είναι παθιασμένος, σχεδόν εμμονικός, με τη δουλειά και διεκδικεί την τελειότητα σαν αυτή να υπάρχει. Σα να αναγνωρίζει την αξία της ουτοπίας όπως κάποιος την είχε αποδώσει.  

«Πλησιάζω δυο βήματα και εκείνη απομακρύνεται δυο βήματα. Περπατώ δέκα βήματα, κι ο ορίζοντας κάνει πίσω άλλα δέκα. Όσο κι αν προχωρήσω, δεν θα τη φτάσω ποτέ. Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; Γι’ αυτό ακριβώς: για να προχωράμε». 

Ο «κάποιος» ήταν ο Εντουάρντο Γκαλεάνο και στο βιβλίο «Οι λέξεις ταξιδεύουν» δε μιλά για το ποδόσφαιρο, παρότι ερωτευμένος κι αυτός με τη μπάλα που κυλάει στο γκαζόν. Μερικές από τις δικές του κουβέντες στο «Ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως» πέρασαν στις ζωές όσων λατρεύουν το άθλημα των λαών, σα να υπήρχαν από πάντα.

Δεν προκύπτει πως οι δυο τους συναντήθηκαν ποτέ, όμως η αγάπη τους για το άθλημα και η κοινή γλώσσα δεν είναι οι μόνοι λόγοι για τους οποίους κανείς θα υπέθετε πως θα είχαν να πουν πολλά. 

Ο Μεντιλίμπαρ, ναι, αναζητά την τελειότητα. Τρόπον τινά την απαιτεί, μα όχι με τον τρόπο του αυταρχικού, κατά το κλισέ, προπονητή. Είναι εκείνος που τον Μάιο του ‘24 διόρθωνε παθιασμένα τον Ροντινέι ενώ γύρω του διαλύονταν χιλιάδες πρόσωπα που έβλεπαν μια ιστορία 99 χρόνων αγάπης να κορυφώνεται στα μάτια τους μ’ εκείνους παρόντες, και είναι εκείνος που έντεκα μήνες -και κάτι- αργότερα θα μιλούσε στον ίδιο ποδοσφαιριστή, με παρόμοιο ύφος, δευτερόλεπτα πριν από την έναρξη της φιέστας για την κατάκτηση ενός ακόμη τίτλου κι ενώ ο πίνακας του σκορ έδειχνε 4-2 υπέρ του Ολυμπιακού. 

Παράλληλα, είν’ αυτός που σε κάθε του συνέντευξη, αφήνει να ξεφύγει ανεπιτήδευτα και ένα δείγμα του χαρακτήρα του και του χαρακτήρα που έχει προσδώσει στην ομάδα του. «Ολοι οι παίκτες ήταν σημαντικοί. Και εκείνοι που έπαιξαν πολύ, και εκείνοι που έπαιξαν λίγο. Ιδίως οι τελευταίοι, γιατί εκείνοι έδειξαν στην ομάδα ότι δεν πρέπει να κατεβάζεις τα χέρια», είπε αποφεύγοντας πανέμορφα την ερώτηση για τον δικό του «MVP». 

Και πως να τον κατηγορήσεις για υπερβολικό όταν εκείνοι που ο κόσμος θεωρούσε… κατιμά, κλείνουν τόσο επιτυχημένα τη σεζόν. Οταν ο «εκτός κλίματος» Βελντε συνεισφέρει με συνεχόμενα γκολ σε ντέρμπι, όταν ο «τελευταίος» Στάμενιτς τα δίνει όλα στο χορτάρι, όταν ο «χασογκόλης» Γιάρεμτσουκ έχει μετατραπεί σε ηρωική μορφή…

Προσωπικότητες

Κι όταν στ’ αποδυτήρια δε μιλά ο προπονητής, κατά κανόνα τον λόγο παίρνει ο αρχηγός. Ο άνθρωπος που σε αυτή του τη θητεία κατάφερε να ανέβει σκαλί – σκαλί, ξεκινώντας από το υπόγειο, ως την απόλυτη κορυφή του οικοδομήματος και της οικογένειας εκατομμυρίων που λέγεται και κυρίως νιώθεται «Ολυμπιακός». 

Ο Παναγιώτης Ρέτσος σήκωσε την πρώτη του κούπα ως «ο» αρχηγός. Το νούμερο ένα. Τον τίτλο, στο τέλος, τον αφιέρωσε κυρίως στον εαυτό του, που βγήκε νικητής. Στον εαυτό του, που αποτελεί δώρο για τον οργανισμό, καθώς ακόμα κι όταν στέκεται σιωπηλός αποτελεί το τέλειο παράδειγμα για κάθε επαγγελματία που δυσκολεύεται αλλά δε σταματά να ονειρεύεται πως κάποια στιγμή θα φτάσει σε εκείνο το σημείο. Να σηκώνει την κούπα με τον τρόπο που έμαθε από τον Καραταϊδη, από τον Τζόλε, από τον Φορτούνη…

Προσωπικότητα. Χαρακτήρας. Κι όσο αυτός συνεχίζει να κυριαρχεί, ο Ολυμπιακός δεν έχει τίποτα να φοβάται. Εχει τους ανθρώπους του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News