Αντώνης Καρπετόπουλος: Νέο Τσάμπιονς Λιγκ, πολλά μαθήματα

Aναμφίβολα το νέο φορμάτ επιβάλλει στις ομάδες μεγάλα ρόστερ. Κάθε τρύπα φέτος πληρώθηκε  ακριβά. Η Μπαρτσελόνα έπαιξε το δεύτερο παιχνίδι με την Iντερ στο «Σαν Σίρο» χωρίς τους βασικούς της ακραίους μπακ – το πράγμα είχε κόστος. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν αντικατέστησε τον Κρος και πλήρωσε τις  απουσίες του Καρμπαχάλ του Μεντί και του Θεμπάγιος ενώ ο τερματοφύλακας Κουρτουά έφτασε να νοσταλγεί τον Χοσέλου!

Για τον αποκλεισμό της Αρσεναλ μέτρησε ότι δεν υπήρχε στο ρόστερ τρίτο σέντερ φόρ: στο τέλος φάνηκε η έλλειψη των Χάβερτζ και Ζεζούς. Η Μπάγερν Μονάχου επίσης φάνηκε να έχει πιο λίγους παίκτες από  όσους της ήταν απαραίτητοι. Οποιος είχε πολλούς ποδοσφαιριστές τα κατάφερε και πολύ καλά μάλιστα.

Λουίς Ενρίκε δεν είχε κόντρα στην Αρσεναλ από την αρχή τον Ντεμπέλε, αλλά ο Μπαρκόλα που τον  αντικατέστησε είναι σχεδόν βασικός. Ο Σιμόν Ιντζάγκι στην Ιντερ μπορεί να μην έχει πολλούς παίκτες έτοιμους να κερδίσουν την Χρυσή Μπάλα αλλά έχει 22 τουλάχιστον που μπορεί να είναι στην ομάδα βασικοί. Με 15-16 παίκτες πρώτης γραμμής μπορείς να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα δύσκολα όμως βγάζεις πλέον μια σεζόν με τόσα παιχνίδια στην Ευρώπη: η Λίβερπουλ είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είχε καλά χαφ, αλλά λίγα.

Αλλάζουν

Οι προπονητές που τα κατάφεραν καλά φέτος είναι αυτοί που παρουσίασαν ομάδες που μπορεί κατά περίσταση να αλλάζουν, που δεν είχαν δηλαδή ένα και μόνο οργανωμένο παιχνίδι, αλλά μπορούσαν να  διαφοροποιούν την στρατηγική τους. Ο Λουίς Ενρίκε το κάνει καλύτερα από όλους. Φέτος τα παιχνίδια της PSG στο «Παρκ ντε Πρενς» με την Λίβερπουλ την Αστον Βίλα και την Αρσεναλ δεν έχουν καμία σχέση. Όποιοι συνηθίζουν να παίζουν με τον ίδιο τρόπο, στα νοκ άουτ ειδικά φάνηκε να παρουσιάζουν ομάδες χωρίς στρατηγική. Αυτό το είδαμε φέτος από ομάδες όπως είναι η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους, η PSV, φυσικά η Μάντσεστερ Σίτι ακόμα και η Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Κάρλο Αντσελότι φέτος παρουσίαζε πάντα την ίδια ομάδα που είχε το ίδιο πρόβλημα: ήταν πολύ δύσκολο στους αμυντικούς της και στους μέσους της να σηκώσουν το βάρος της παρουσίας των τεσσάρων καταπληκτικών επιθετικών – οι Βινίσιους, Ροντρίγκο, Μπέλιγχαμ, Εμπαπέ δεν είχαν ανασταλτική προσφορά. Δεν είναι τυχαίο ότι πήγαν καλά, ειδικά στην πρώτη φάση οι γαλλικές ομάδες που είναι ομάδες αθλητικές αλλά και ευμετάβλητες, ικανές να προσαρμόζονται σε παιχνίδια με διαφορετικές απαιτήσεις. Οπως και η Αταλάντα, η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Μπάγερ Λεβερκούζεν που όφειλαν να πάνε καλύτερα.

Τερματοφύλακες

Οι τερματοφύλακες εξακολουθούν να κάνουν τη διαφορά. Φέτος είδαμε μερικά πολύ μεγάλα ρεσιτάλ. Ο Αλισον έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι στο Παρίσι κόντρα στην Παρί. Ο Κουρτουά ήταν ο κορυφαίος της Ρεάλ Μαδρίτης στα ματς με την Aτλέτικο κι όχι μόνο. Η επιστροφή του Σέζνι στην Μπαρτσελόνα, ενώ είχε αποχαιρετήσει το ποδόσφαιρο υπήρξε εντυπωσιακή. Φυσικά στο τέλος πήραν όλα τα μπράβο ο Ντοναρούμα και φυσικά ο Ζόμερ που είναι ο πρώτος τερματοφύλακας στην ιστορία του ποδοσφαίρου που ψηφίστηκε MVP σε παιχνίδι ενώ έχει δεχτεί τρία γκολ!

Eμβολα

Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που καταγράφεται πλέον τακτικά; Το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι προπονητές χρησιμοποιούν στη μεσαία γραμμή τρεις μέσους που μπορεί να κάνουν όλες τις δουλειές χωρίς να διακρίνονται σε αμυντικά ή επιθετικά χαφ ή «έμβολα» στο 4-3-3 που παραμένει η διάταξη που αγαπούν οι περισσότεροι προπονητές. Να προσθέσω και το γεγονός ότι η αξιοποίηση των στημένων φάσεων μετατρέπεται σιγά-σιγά σε επιστήμη: δεν είναι μόνο η Άρσεναλ που το έδειξε αλλά κι άλλες ομάδες που το κάνουν χωρίς να το διαφημίζουν. Η Ιντερ π.χ., πήρε προκρίσεις με την Μπάγερν Μονάχου και την Μπαρτσελόνα βρίσκοντας γκολ από χτυπήματα κόρνερ. Δουλεμένα.

Τύχη

Oσο κι αν το ποδόσφαιρο μας γίνεται ολοένα και περισσότερο παιχνίδι στο οποίο πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε δυσκολία η τύχη πάντα θα παίζει ρόλο. Φέτος όλα μπορεί να ήταν διαφορετικά αν ο Αλβάρες δεν γλιστρούσε εκτελώντας πέναλτι στον Κουρτουά στο ντέρμπι Ρεάλ – Ατλετικο. Ή αν ο Σάκα δεν έστελνε την μπάλα άουτ σε άδειο τέρμα στο Παρί –
Αρσεναλ ή αν ένα από τα τρία σουτ του Γιαμάλ που κατέληξαν στα δοκάρια έβρισκε στόχο ή αν απλά ο Μουσιάλα δεν έλειπε στον επαναληπτικό του Ιντερ- Μπάγερν Μονάχου. Οσο κι αν σας ακούγεται  περίεργο αυτό το τελευταίο, ότι δηλαδή υπάρχει πάντα ένα περιθώριο τύχης, εμένα μου μοιάζει παρήγορο για το μέλλον του ποδοσφαίρου. Μου μοιάζει ένα είδος απόδειξης ότι παρά τα τεράστια μπάτζετ των πλουσίων συλλόγων και τους τελειομανείς προπονητές τίποτα δεν μπορεί να είναι εντελώς προβλέψιμο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News