Ολυμπιακός: Νταμπλ με ποδόσφαιρο… Δεκέμβρη σε έναν τελικό βγαλμένο απ' την Ευρώπη

Μια ακόμα κούπα στον ουρανό, και τέλος. Ο τόμος της σπουδαίας 24/25 ολοκληρώθηκε και η σεζόν του πρώτου… μεντιλιμπαρικού νταμπλ πήρε τη θέση της στο ράφι. Μπροστά μπροστά.

Ελάχιστες χρονιές μπορούν να συγκριθούν στην πραγματικότητα μ’ αυτή κι ας μη το έχουμε τόσο πολύ στο μυαλό μας, καθώς ακολούθησε την απόλυτη, εκείνη της κατάκτησης του μοναδικού ευρωπαϊκού. 

Ο Ολυμπιακός ήταν ο άτρωτος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτός που αρνούταν να χάσει ντέρμπι είτε ήταν το σημαντικότερο της χρονιάς, είτε απ’ αυτά που άλλοι λένε «αδιάφορα».

Διόλου τυχαία ήταν η κατάκτηση του κυπέλλου, ως κερασάκι στην τούρτα. Οι Πειραιώτες πρώτα απέκλεισαν τον -πικαρισμένο τότε- Παναθηναϊκό, και στη συνέχεια έριξαν μια βόμβα στα εύθραυστα θεμέλια της ΑΕΚ, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά τη σεζόν της και παίρνοντας την πρόκριση στον τελικό. 

Η συνθήκη, εκεί, ήταν ιδιαίτερη. Οι Πειραιώτες αντιμετώπισαν έναν σύλλογο πνιγμένο στην ευτυχία, που ήξερε πως δεν είχε τίποτα να χάσει. 20 χιλιάδες παρά κάτι οπαδοί του μπήκαν στο πλοίο της γραμμής για ένα ταξίδι που ποτέ δε θα ξεχάσουν και έφτασαν στην Αθήνα για να γιορτάσουν. Πως το είπαν οι ίδιοι; «Η μεγαλύτερη μετακίνηση τσικουδιάς στην Ελλάδα».

Από τα πρώτα λεπτά έγινε ξεκάθαρο το σενάριο. Ναι, ο Ράσταβατς δεν ανήκει στην κατηγορία των προπονητών… «άμυνα και προσευχή», όμως θα ήταν too much αν έπειθε τον εαυτό του πως μπορεί να νικήσει στο σπουδαιότερο παιχνίδι της καριέρας του κοιτώντας στα μάτια το θηρίο. Εδώ δε τα κατάφεραν άλλοι κι άλλοι…

Η προσέγγιση του Σέρβου ήταν η φυσιολογική: χαμηλά, υπομονή, όχι στα ρίσκα. Και πράγματι το μπλοκ του ήταν σχετικά επιτυχημένο στο πρώτο ημίχρονο, όμως τρυπήθηκε πολύ νωρίς. Ηταν μια στιγμή… ποιότητας κι ανάδειξης της καλής δουλειάς που έχει γίνει στο σύνολο η επιτυχία της κομπίνας που έφερε το 1-0. 

Οι Πειραιώτες ήταν… γίγαντες σε όλο το ημίχρονο και σχεδόν σε όλο το παιχνίδι. Επαιζαν πολλές σκάλες πάνω από τον αντίπαλό τους, ο οποίος πήγαινε ωστόσο το παιχνίδι εκεί που ήθελε, εκμεταλλευόμενος τις κακές εκτελέσεις των περιφερειακών επιθετικών της ομάδας του Μεντιλίμπαρ.

Μιας ομάδας που πίεζε τόσο έντονα που κανείς θα νόμιζε πως θα έβλεπε τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν κοιτώντας το καλεντάρι. Αυτή ήταν μια ομάδα… Δεκέμβρη, όχι ένα καταπονημένο σύνολο, που παίζει μέσα Μάη το τελευταίο του παιχνίδι.

Οι «ερυθρόλευκοι» σου δίνουν την εντύπωση πως θα πρεσάρουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ακόμα και στο μπιτς σόκερ τον Ιούνη.

Ο Βάσκος έβλεπε πως δε θα ήταν εύκολο για τους Κρητικούς να γίνουν απειλητικοί, όμως ήθελε οπωσδήποτε ένα δεύτερο γκολ. Ετσι, εμφάνισε το τρικ που είχε κρύψει το προηγούμενο σαββατοκύριακο κάτω από τον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ: Γιάρεμτσουκ – Ελ Καμπί μπροστά στην κορυφή και… 2-0. 

Ο Ουκρανός έγινε απειλητικός από την αρχή. Η δική του τελική λίγα λεπτά μετά την είσοδό του, ήταν η καλύτερη που είχαν βρει οι «ερυθρόλευκοι» μετά το γκολ. Ο Χριστογεώργος ήταν εκεί, ο Τσικίνιο καθυστέρησε και οι Ηρακλειώτες είχαν την ευκαιρία να… σοκάρουν με τον Νους. Εκείνος δε βρήκε την κεφαλιά με δύναμη και ο Γιάρεμτσουκ δε συγχωρεί δεύτερη φορά. 

Οι «ερυθρόλευκοι» βγήκαν στην κόντρα με τα δύο τους «κανόνια» και ο «Γιάρε» εξαπέλυσε μία… άκοπη οβίδα για να διαμορφώσει το τελικό σκορ. Γκολ βγαλμένο από τη σκέψη που ταλαιπωρούσε εδώ και μέρες τον Μεντιλίμπαρ.

Ενα μεγάλο παιχνίδι

Εκανες ένα «zoom out» κατά τη διάρκεια του αγώνα, και… στα έσκαγε: Ενα Ολυμπιακό Στάδιο, μισό κόκκινο, μισό μαύρο. Το μισό να φωνάζει για τον έναν, το άλλο μισό για τον άλλον. 

Δεν είχε προηγηθεί ξύλο σε πεζογέφυρα, αλλά μια όμορφη μουσική παράσταση με κρητικές λίρες, ύμνους για τον Πειραιά και για τις δύο ομάδες. Δεν έχουν και λίγα να τους χωρίζουν ιστορικά οι οπαδοί, όμως ουδέποτε η ατμόσφαιρα μύρισε μπαρούτι.

Εμπαινες για λίγο στο μυαλό των ποδοσφαιριστών και κάπως… αναθάρευες. Γιατί να μη το πούμε; Ηταν ένα βράδυ βγαλμένο από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Από το Ολίμπικο, από το στάδιο του Βερολίνου, από το Σταντ ντε Φρανς.

Δεν είχες πάει, όμως, πιο μακριά από το Μαρούσι, ούτε μαγικά είχες τηλεμεταφερθεί σε μία άλλη εποχή. Ηταν απλά ένα επιτυχημένο βράδυ στην Καλογρέζα, από αυτά τα οποία -που και που- θυμίζουν πως κι εμείς έχουμε το δικαίωμα να ευχαριστηθούμε το ποδόσφαιρο, αρκεί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους εκείνοι που πρέπει. 

Παράλληλα, ήταν μια νύχτα που μεγάλωσε τον ΟΦΗ κι ας γύρισε πίσω στο Ηράκλειο με το μετάλλιο του ηττημένου. Η απόδειξη για το ότι μία επαρχιακή -και δη νησιώτικη- ομάδα μπορεί το 2025 να κάνει μία τέτοια απόβαση για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ήταν από μόνη της ένα μετάλλιο, και μάλιστα απέιρως σημαντικότερο από το… ασημένιο. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News