LONGFORM: Αυτό που λείπει πλέον από τα «αιώνια» ντέρμπι είναι... τα ντέρμπι τίτλων!

Οι μηχανισμοί αναμφίβολα κινητοποιούνται. Το κεφάλι οπωσδήποτε εκκρίνει ουσίες, με παραπομπή σε κάτι σημαντικό. Το απόγευμα της Κυριακής, σε αυτήν την περίπτωση, είναι η ώρα της αναμονής. Το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη για το πρωτάθλημα πρόκειται να ξεκινήσει. Είναι η στιγμή, η πρώτη της σεζόν, που ο Ολυμπιακός θα αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό. Την τελευταία διετία, αυτό συμβαίνει τέσσερις φορές, δύο στην κανονική διάρκεια και δύο στα play off. Πριν από αυτό, συνέβαινε μόνο δύο, αφού δεν υπήρχαν play off ή, αν συνέβαιναν, συνήθως ο Ολυμπιακός ήταν ο πρωταθλητής. Από τις 18 Μαρτίου 2012, όταν οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν το ντεμαράζ τους ώστε να κατακτήσουν το δεύτερο διαδοχικό πρωτάθλημά τους, την τελευταία χρονιά του Ερνέστο Βαλβέρδε στον πάγκο, δεν έχει γίνει ντέρμπι που να έχει τη σημασία του συγκεκριμένου παιχνιδιού.

Αυτό το ματς στο ΟΑΚΑ είχε διακοπεί, με το σκορ 0-1 υπέρ του Ολυμπιακού, από το γκολ του Τζαμέλ Αμπντούν στο 51’. Εκείνη τη στιγμή οι φιλοξενούμενοι βρίσκονταν με μόνο 4 πόντους πάνω από τους «πράσινους» στη βαθμολογία. Το παιχνίδι είχε διαφορά μόνο ενός γκολ και δεν είχε τελειώσει, παρ’ ότι η ανωτερότητα ήταν ξεκάθαρη στη συγκεκριμένη αναμέτρηση. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού επέλεξαν να μην τελειώσει. Ο Ολυμπιακός πήγε τη διαφορά στους εφτά βαθμούς και έγινε το ακλόνητο φαβορί, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι από εκείνο το βράδυ στην Αθήνα, άλλο τέτοιο παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων δεν έχει γίνει.

 

Λείπει η διεκδίκηση

Το δέλεαρ του τίτλου

Με αυτήν τη σεζόν έξω από την αριθμητική πράξη, έχουν περάσει εννιά και αυτό είναι το πρώτο ντέρμπι της 10ης. Η πρόσθεση για τους περισσότερους βαθμούς που ο Ολυμπιακός έχει συγκεντρώσει είναι σοκαριστική: το αποτέλεσμα είναι 217! Αυτό σημαίνει, σε μέσο όρο, 24 βαθμοί διαφορά κάθε χρόνο. Η μικρότερη που είχαν από εκείνο το πρωτάθλημα και έπειτα οι δύο ομάδες ήταν οι 10, της σεζόν 2016-17. Η μεγαλύτερη, οι 39 (!), την περίοδο 2018-19, όταν ο Ολυμπιακός δεν πήρε καν το πρωτάθλημα, το οποίο κατέληξε στον αήττητο ΠΑΟΚ.

Η στατιστική διαφορά σε αυτήν την περίπτωση υπάγεται στο γνωστό ευφυολόγημα, ότι, δηλαδή, είναι ένας ασφαλής τρόπος να πεις ψέματα. Ο Παναθηναϊκός έχει υπάρξει ανυπότακτος απέναντι στον Ολυμπιακό σε ντέρμπι, άλλωστε είναι περίφημη για τους «πράσινους» η στιγμή της 2ης Μαρτίου του 2014, με το 3-0 στο Καραϊσκάκη, με την πτώση του Μάικλ Ολαϊτάν, 16 μέρες πριν τη ρεβάνς στο «Ολντ Τράφορντ» με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για τη φάση των «16» του Champions League, αλλά μόλις πέντε από τον περιφανή θρίαμβο του Ολυμπιακού 2-0 στο Φάληρο επί των «κόκκινων διαβόλων», οι οποίοι είχαν, επιπροσθέτως, προπονητή τον Άλεξ Φέργκιουσον. Κι άλλες στιγμές έχουν υπάρξει, αλλά η αίσθηση εκείνου του ντέρμπι που θα «έβγαζε πρωταθλητή», όπως συνήθιζαν να γράφουν οι εφημερίδες τη δεκαετία του ’90, ασχέτως αν τελικά ο Ολυμπιακός, ως και το 1996, θα έχανε τον τίτλο στην Ξάνθη, τη Ριζούπολη, τη Λάρισα και, βέβαια, την Τούμπα, έχει χαθεί και είναι σχεδόν αναγκαστικό να βρεθεί. Δίχως, ασφαλώς, το χουλιγκανισμό. Η αίσθηση της υποστήριξης, παρά το πώς εμφανίζεται στην πραγματικότητα, δεν είναι αναγκαίο να πηγαίνει ασορτί με το ξύλο, τη βία και τη μισαλλοδοξία.

 

Η ομάδα των Αθηνών

Ο εγωτισμός και η επιστροφή

Λόγω ότι, πανθομολογουμένως, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι προεδροκεντρικό κι ενώ οι ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού εκείνα τα χρόνια προφανώς γνωρίζουν τις λεπτομέρειες, έχουν την κεντρική ιδέα, έχουν πιάσει την ουσία της κατάστασης και προφανώς μπορούν να δώσουν ένα ασφαλές συμπέρασμα για το τρικουπικό «τις πταίει», ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός, που έδωσε στους «πράσινους» το τελευταίο πρωτάθλημά τους, το 2010, ήταν η αρχή του τέλους, η καταστροφή. Όπως συμβαίνει μεταξύ επιχειρηματιών συνήθως, οι σχέσεις τους μπορούν να είναι αρμονικές μέχρι το σημείο που θα ψηλαφήσει το ποιος είναι πιο επιτυχημένος. Ο συγκερασμός αυτός λειτούργησε κυρίως από την ανάποδη: από το ψάξιμο για εκείνον που είχε την περισσότερη προσφορά, το μεγάλο ερώτημα ήταν ποιος είχε τη ευθύνη, την οποία ουδείς ήθελε να πάρει.

Έμεινε, ούτως ειπείν, ο μακαρίτης ο Παύλος Γιαννακόπουλος, που το όνειρό του να πάρει την ΠΑΕ δεν υλοποιήθηκε πλήρως, να μηρυκάζει ότι η απόφαση των πολλών κοκόρων ήταν λανθασμένη. Επιφανειακά, απαξάπαντες είχαν θηριώδη όρεξη για να συμμετάσχουν στα παιχνίδια εξουσίας, αλλά όταν ερχόταν η ώρα του λογαριασμού, το δάχτυλο στρεφόταν δεξιά και αριστερά. Ανεξαρτήτως της ισχύος του παραπάνω συλλογισμού, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε μόνο τα πρωταθλήματα, αλλά και την αίσθηση που υπήρχε στους φίλους του. Κάποτε ήταν, περισσότερο από μια πράξη που λόγω των αθλητικών ανδραγαθημάτων γέμιζε περηφάνια, ωραίο να είσαι Παναθηναϊκός. Άλλωστε, είναι η μόνη ομάδα των Αθηνών που διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα, μαζί με τον Ατρόμητο. Η ΑΕΚ και ο Πανιώνιος έχουν ρίζες από την Ελλάδα των πολίτικων μυρωδιών, το ίδιο και ο Απόλλων. Ο Παναθηναϊκός φτιάχτηκε ως τιμή στην Αθήνα και, γιατί να μη μυθολογικοποιηθεί λίγο, τη θεά της πόλης, την Αθηνά. Υποσυνείδητα, το τριφύλλι πρέπει να ήταν ένας τρόπος για να αντικατασταθεί η ελιά.

Οι Παναθηναϊκοί, δε, του ’80 και του ’90 ήταν οι πλέον ασφαλείς φίλαθλοι. Αυτό καθίστατο σαφές ακόμα και στις γλώσσες των σωμάτων τους, τον τρόπο που περιέφεραν τον εαυτό τους, τη λογική ότι υπήρχε έστω μία πεποίθησή τους που ήταν αλάνθαστη. Δεν επρόκειτο μόνο για τα πρωταθλήματα, αν και αυτά χρειάζονται, καθώς τα 11 τωρινά χρόνια ανομβρίας που βιώνει η τωρινή ομάδα είναι τα περισσότερα που έχει να κατακτήσει πρωτάθλημα από τότε που… υπάρχει ο θεσμός. Το στάτους κβο φανερωνόταν, η αστική ομάδα, εκείνη της πρωτεύουσας, κυρίως όταν έβγαινε εκτός συνόρων. Οι πορείες, πια, έχουν χάσει το άρωμα της νοσταλγίας, διότι το χρονικό ερώτημα έχει αντικατασταθεί από την υπόθεση: το «πότε θα ξανάρθουν» από το «αν θα ξανάρθουν».

 

Το ψάξιμο του «χρυσού» σημείου

Μια πολύπλοκη διαδικασία

Τα ντέρμπι, λοιπόν, είναι ένας απλός τρόπος για να υπάρξει, ολιγοχρόνως, πάντως, η ψευδαίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός κρατά την αύρα του. Είναι ευκαιρία για όλους να ανανεώσουν μια πίστη που νομοτελειακά θα χαθεί, μέχρι να βρεθεί το «χρυσό» σημείο που θα καταστήσει αρχικά την ομάδα της πρωτεύουσας μνηστήρα του τίτλου και έπειτα θα της δώσει την ώθηση για να επιστρέψει στις ένδοξες εποχές, εκείνες που είχε αυτό που βασικά αναζητείται, δηλαδή την υπόληψη των υπολοίπων.

Πρόκειται για μια πολύπλοκη διαδικασία, αν και κυρίως η δημιουργία της πορείας της απαιτεί τη μέγιστη δυνατή προσήλωση και αυταπάρνηση ως το πρώτο βήμα. Οπότε δεν θα ήταν παράταιρο να ειπωθεί ότι κάθε ντέρμπι, όπως το επερχόμενο, θα μπορούσε να είναι ένα εναρκτήριο σημείο ώστε σύντομα να βρεθεί ξανά ο Παναθηναϊκός να παίζει ντέρμπι τίτλου με τον Ολυμπιακό. Θα γίνει κατανοητό από τη στιγμή που θα μοιάζει τόσο σημαντικό για τρίτους, ακόμα και αδιάφορους για το ποδόσφαιρο, να καθίσουν να το δουν.

Διότι η ζωή συνεχίζεται (κατ’ επέκταση και το ποδόσφαιρο, και όχι αντιστρόφως), αλλά με τον Παναθηναϊκό ισχυρό γεμίζει ένα κενό, το οποίο ουδείς έχει βρεθεί να καλύψει. Ούτε καν, το χειρότερο, ο ίδιος.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News