Νίκος Σαρίδης: Το κακό παραμονεύει παντού

Οι επαγγελματικοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι λατρεύουν να μισούν τις εθνικές ομάδες. Οχι, πάντως, όταν έρχεται η ώρα, ειδικά για τις μικρότερες ΠΑΕ, να λιγδώσει το αντεράκι τους με την αποζημίωση που έρχεται από Ελβετία μεριά για την απασχόληση των διεθνών παικτών τους.

Περισσότερο λατρεύουν να μισούν τις εθνικές ομάδες οι προπονητές, ιδίως όταν ο διεθνής παίκτης έχει να κάνει υπερατλαντικό ταξίδι ή είναι Αφρικανός που έχει διάφορες υποχρεώσεις στην ήπειρό του και συχνά, με πρόσχημα αυτές,  ξεχνάει να γυρίσει. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα, ωστόσο, να σιχτιρίσουν ακόμη και τις ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες, αν τύχει να τραυματιστεί παίκτης τους σε κάποιον αγώνα της πατρίδας τους.

Δεν θα μου κάνει καμία έκπληξη, επομένως, αν μάθω πως ο Μάρκο Νίκολιτς εκστόμισε κάποια βαριά  κουβέντα, μόλις άκουσε ότι ο Λούκα Γιόβιτς τραυματίστηκε το παιχνίδι της Σερβίας με την Αλβανία. Οπως δεν θα με εξέπληττε αν αντιδρούσε το ίδιο κι ο Ραζβάν Λουτσέσκου, όταν πληροφορήθηκε ότι λαβώθηκε στο συγκεκριμένο ματς ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς.

Πάντως, για να μην τα βλέπουμε μονόπλευρα, ένας τραυματισμός ποδοσφαιριστή μπορεί να ανακύψει οπουδήποτε. Ας μην τα «λούζονται» όλα οι εθνικές ομάδες. Νωπό παράδειγμα αποτελεί ο Ηλίας Κωστής.  Δεν ήταν με καμία εθνική ομάδα αυτές τις μέρες, όμως μπήκε αλλαγή στο 71ο λεπτό του φιλικού της Ατλέτικο Μαδρίτης με την Ιντερ επί λιβυκού εδάφους και στο 82ο, σε μια φάση όπου καλά – καλά δεν τον ακούμπησε ο Ντιουφ, υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού. Να είσαι 22 ετών, να βρίσκεσαι απ’ τα 17 στις υποδομές της Ατλέτι, να έχεις παίξει όλο κι όλο με την πρώτη ομάδα ένα λεπτό το 2023 (κόντρα στη Φέγενορντ, στο πλαίσιο του Τσάμπιονς Λιγκ), να σ’ έχει βάλει ο Ντιέγκο Σιμεόνε πέρυσι για ένα 45λεπτο σε ματς Κυπέλλου με κάποια Βικ κι ενώ έχεις περιμένει υπομονετικά για καιρό κι επιτέλους έρχεται η ώρα να (ξανα)παίξεις στη Βεγγάζη, με αντίπαλο κοτζάμ Ιντερ, έστω και σε φιλικό, αποχωρείς απ’ το γήπεδο σακατεμένος και κλαμένος. Το άκρον αάωτον της γκαντεμιάς!

Αριστεροπόδαρος στόπερ Ο Κωστής, είναι -για όποιον δεν το γνωρίζει- γιος του Γιώργου, του άλλοτε παίκτη του Ηρακλή. Προφανώς δεν θα έτρωγε φέτος, αν ήταν υγιής, τη θέση στο κέντρο της άμυνας του Ρομπέν Λε Νορμάν και του Κλεμάν Λενγκλέ, ούτε θα εκτόπιζε στον ανταγωνισμό τούς άλλους «ροχιμπλάνκος» στόπερ, τον διεθνή Σλοβάκο Ντάβιντ Χάνκο και τον μαπρουτοκαπνισμένο Χοσέ Μαρία Χιμένες, αλλά σιγά – σιγά μπορεί να έμπαινε κι αυτός στην «εξίσωση». Για να του δίνει ο «Τσόλο» ευκαιρίες, έστω με το σταγονόμετρο, σημαίνει ότι πίστευε στην εξέλιξή του.

Στενάχωρο, συνεπώς, αυτό που του συνέβη, όπως και αν το δει κανείς. Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, ότι αυτός ο τραυματισμός δεν θα τον φέρει τόσο πίσω ώστε να ματαιώσει τις προοπτικές του για καθιέρωση σε υψηλό επίπεδο. Αν το δούμε, δε, απ’ τη σκοπιά του μελλοντικού οφέλους της εθνικής ομάδας, κεντρικοί αμυντικοί σαν τον Κωστή είναι πάντα απαραίτητοι, καθότι δεν αφθονούν οι αριστεροπόδαροι Ελληνες στόπερ· ένας ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης κι άλλος ένας ο Γιάννης Μιχαηλίδης.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News