Νίκος Σαρίδης: Το Μουντιάλ που δεν θα ζήσουν ποτέ

Τo 2030 o Πέτρος Μάνταλος θα είναι 39 ετών, ο Τάσος Μπακασέτας θα λέει 37, ο Γιώργος Μασούρας, ο Δημήτρης Κουρμπέλης κι ο Μανόλης Σιώπης 36, ο Δημήτρης Γιαννούλης κι ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος 35.
Με εξαίρεση τον τελευταίο, που είναι τερματοφύλακας και ποτέ δεν ξέρεις, οι υπόλοιποι έχασαν μέσα σε τρεις ημέρες την τελευταία ευκαιρία της ζωής τους να παίξουν σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Απ’ τη στιγμή που δεν θα παρευρεθούν στα γήπεδα της Αμερικής το ερχόμενο καλοκαίρι, τέρμα το όνειρο, αφού το επόμενο Μουντιάλ θα διεξαχθεί σε μια πενταετία από σήμερα (σε τέσσερα χρόνια απ’ τη συνδιοργάνωση των ΗΠΑ-Καναδά-Μεξικού). Οι προαναφερόμενοι είναι,  κατά κάποιο τρόπο, τα τραγικά πρόσωπα της ιστορίας, όσο κι αν ακούγεται ελαφρώς προκλητικό να χαρακτηρίζεις έτσι νέους ανθρώπους που τυγχάνουν υγιείς, οικονομικά ευκατάστατοι και δημοφιλείς.

Απεναντίας, οι υπόλοιποι απ’ τους τωρινούς διεθνείς έχουν τα ηλικιακά περιθώρια, ακόμη και για το 2034, αν και το Κύπελλο του 2030 θα είναι ξεχωριστό. Είναι η εκατονταετηρίδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με τις Ισπανία, Πορτογαλία και Μαρόκο να το διοργανώνουν από κοινού, ενώ οι Ουρουγουάη, Αργεντινή και Παραγουάη θα φιλοξενήσουν, τιμής ένεκεν, από έναν αγώνα.

Για πρώτη φορά, δηλαδή, το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό τουρνουά θα παιχτεί σε τρεις ηπείρους. Ακόμη κι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, σε αντίθεση με τους Μάνταλο και Σία, μπορεί -θεωρητικά τουλάχιστον- να ελπίζει ότι θα πάει σε Παγκόσμιο Κύπελλο, είτε με την Ελλάδα είτε με κάποια άλλη ομάδα. Με τους προπονητές, βλέπετε, είναι αλλιώς: μπορεί, ας πούμε, αύριο να έρθει η… Βραζιλία και να κάνει πρόταση στον Σέρβο, προκειμένου να την καθοδηγήσει στο Μουντιάλ του 2026 ή στο επόμενο του 2030. Ο ποδοσφαιριστής, όμως, δεν γίνεται ν’ αλλάζει όποτε να ‘ναι σημαία.

Προς παρόν, πάντως, το θέμα με τον 63χρονο τεχνικό δεν είναι αν κάποια στιγμή, περί τας δυσμάς της προπονητικής του καριέρας, θα καταφέρει να ζήσει τη χαρά ενός Μουντιάλ. Το θέμα είναι πώς ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα καλύψει από εδώ και στο εξής το κενό εμπιστοσύνης εκ μέρους του κόσμου, που δημιουργήθηκε μετά τα τελευταία αποτελέσματα.

Δεν έχει σημασία αν οι φίλαθλοι έχουν δίκιο ή άδικο σε αυτά που υποστηρίζουν μέσω των διαδικτυακών σχολίων τους (είναι ο σύγχρονος καθρέφτης), η ουσία είναι ότι μετά την ήττα στην Κοπεγχάγη και τον αποκλεισμό, ο τεχνικός της Εθνικής δέχεται καταιγισμό «πυρών».

Αλλος κατηγορεί τον Γιοβάνοβιτς επειδή σε τρία συνεχόμενα ματς έβαλε το ίδιο δίδυμο στον
άξονα (Κουρμπέλη και Ζαφείρη), με συνέπεια οι διεθνείς να μάθουν την… προπαίδεια του 3 (τριάρα και με Δανία στο Καραϊσκάκη και στη Γλασκώβη και στην Κοπεγχάγη). Αλλος τον ψέγει, διότι ήταν σαν να φόρτωσε την ήττα απ’ τη Σκωτία στον Τζολάκη, καθώς δεν τον έβαλε προχθές το βράδυ.

Αλλος τον επικρίνει για τη χρησιμοποίηση του Ιωαννίδη στο αρχικό σχήμα. Αλλος καταφέρεται εναντίον  του, επειδή βάζει για πολύ λίγο τον Κωνσταντέλια. Αλλος «τα χώνει», γιατί ενώ η Εθνική διαθέτει το ταλέντο να παίζει «πιασάρικο» ποδόσφαιρο, εντούτοις προσεγγίζει μ’ επιπολαιότητα τα ματς. Αλλος τον μέμφεται για την πνευματική ανετοιμότητα των διεθνών. Κι όλοι μαζί συμφωνούν ότι συνιστά μέγιστη αποτυχία το γεγονός πως σε όμιλο των τεσσάρων ομάδων, με αντιπάλους τις Δανία, Σκωτία και Λευκορωσία, η Ελλάδα «κατόρθωσε» να μην είναι στο προνομιούχο 50%.

Οσες δηλώσεις στήριξης και αν γίνουν απ’ τη μεριά της ΕΠΟ, η αίσθηση είναι ότι έχει τραυματιστεί σοβαρά, πια, το αρχικό «γκελ» που έκανε ο Γιοβάνοβιτς στον κόσμο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News