Γιώργος Χελάκης: Οι συναισθηματισμοί και οι «οικογένειες» δεν παράγουν (απαραίτητα) αποτελέσματα

Τώρα που κατακάθισε η σκόνη της ήττας από τη Δανία και τον οδυνηρό αποκλεισμό, είναι ώρα για μια ψύχραιμη αποτίμηση. Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου πλήρωσε ακριβά όχι μόνο τα όρια των παικτών της, αλλά κυρίως την αδυναμία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να προσαρμόσει το παιχνίδι της στις απαιτήσεις κάθε αντιπάλου και κάθε στιγμής.

Ο Σέρβος τεχνικός, παρά τη μακρά του εμπειρία και το σεβαστό του έργο σε συλλογικό επίπεδο, φάνηκε εγκλωβισμένος σε ένα δόγμα ποδοσφαιρικής ακαμψίας που δεν επιτρέπει σε μια Εθνική να επιβιώσει στο σημερινό επίπεδο του διεθνούς ανταγωνισμού. Η Εθνική εμφανίστηκε απέναντι στη Δανία με το ίδιο πλάνο που χρησιμοποιεί απέναντι σε ομάδες σαφώς κατώτερης ποιότητας. Ο Γιοβάνοβιτς έδειξε να πιστεύει πως η συνέπεια και η σταθερότητα στο πλάνο θα υπερκάλυπταν τη διαφορά ποιότητας, όμως το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί η Εθνική χωρίς ρυθμό, χωρίς ένταση και χωρίς απαντήσεις απέναντι σε μια ομάδα που προσαρμοζόταν και άλλαζε ρυθμούς με χαρακτηριστική ευκολία.

Η επιμονή του στο ίδιο σχήμα, οι μηδενικές διορθώσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα και η καθυστερημένη αντίδραση από τον πάγκο άφησαν την εικόνα μιας ομάδας παθητικής, που απλώς παρακολουθούσε τον αντίπαλο. Αυτό δεν ήταν μεμονωμένο φαινόμενο. Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της προκριματικής πορείας, η Εθνική παρουσίαζε το ίδιο μοτίβο: ένα πλάνο που απέδιδε μόνο όταν ο αντίπαλός της το επέτρεπε.

Όταν όμως τα πράγματα δυσκόλευαν, όταν απαιτούνταν τακτική ευελιξία, αλλαγή ρυθμού ή αναπροσαρμογή σχηματισμού, η ομάδα έδειχνε αδυναμία να ανταποκριθεί. Ο Γιοβάνοβιτς, άνθρωπος της συνέπειας και της πειθαρχίας, μοιάζει να αδυνατεί να αποδεχτεί ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η προσαρμοστικότητα είναι αρετή, όχι ένδειξη αστάθειας.

Η εμμονή του σε συγκεκριμένα πρόσωπα και τρόπους παιχνιδιού, ανεξαρτήτως αντιπάλου ή κατάστασης, έδωσε την εντύπωση ενός προπονητή που περισσότερο επιδιώκει να δικαιώσει το σχέδιό του παρά να κερδίσει το παιχνίδι. Η Εθνική χρειάζεται έναν προπονητή που να αντιλαμβάνεται πως κάθε αγώνας είναι διαφορετικός. Ότι απέναντι σε ομάδες όπως η Δανία απαιτείται πιο προσεκτική διαχείριση του ρυθμού, πιο έξυπνη εκμετάλλευση των χώρων, αλλά και η δυνατότητα να αλλάξεις το πλάνο στη διάρκεια του ματς χωρίς να καταρρεύσει η συνοχή.

Ο Γιοβάνοβιτς δεν έδειξε αυτή την ικανότητα. Η ομάδα του έμοιαζε να λειτουργεί με μηχανική προβλεψιμότητα, κάτι που στο διεθνές επίπεδο ισοδυναμεί με αυτοχειρία.

Πέρα όμως από τα τακτικά, υπάρχει και το ζήτημα της νοοτροπίας. Ο Γιοβάνοβιτς στήριξε σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά του στο λεγόμενο «οικογενειακό κλίμα» της ομάδας, στην ενότητα και την πειθαρχία που έφεραν οι παλιοί παίκτες. Όμως πίσω από αυτόν τον συναισθηματισμό κρύβεται μια ολόκληρη γενιά διεθνών που, όσο κι αν πρόσφεραν, κουβαλούν πια ένα βαρύ ιστορικό συνεχόμενων αποτυχιών.

Κάθε φορά που η Εθνική αποτυγχάνει, οι ίδιοι πρωταγωνιστές καλούνται να ξανασηκώσουν το βάρος, σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα. Εδώ χρειάζεται πλήρης ανανέωση. Νέα πρόσωπα, νέα φιλοσοφία, νέος τρόπος σκέψης. Μακριά από συναισθηματισμούς και «οικογένειες» που δεν παράγουν πλέον αποτελέσματα. Μόνο έτσι μπορεί να ξαναγίνει ομάδα με προοπτική, όχι απλώς μια παρέα παικτών που αναπολεί παλιές δόξες και κάποια μεμονωμένα αποτελέσματα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News