ΙΣΠΑΝΙΑ: Η νέα γενιά υπόσχεται πολλά
Από τον Λουΐς Ενρίκε και την «Λα Μασία», την οικονομική κρίση, αυτές που έχουν πλάνο, ως τη… Μάντσεστερ Σίτι
Η Ισπανία δεν βρίσκεται πια στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης του ποδοσφαίρου. Οι καιροί που η βιομηχανία κοιτούσε τις ομάδες της, τις ακαδημίες της και τους προπονητές της La Liga για νεωτερισμούς έχουν παρέλθει. Ωστόσο, με την «Λα Ρόχα» να παίζει στον τελικό του UEFA Nations League και να προέρχεται από συμμετοχή στον ημιτελικό του EURO βασιζόμενη σε αρκετούς νεαρούς παίκτες συν το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, δείχνει πως η «Next Gen» έχει… παλμό. Βέβαια, είναι περισσότερο συγκυριακό αυτό που συμβαίνει παρά καρπός συνολικού σχεδιασμού.
Η νέα γενιά με παίκτες όπως ο Φεράν Τόρες, ο Πέδρι, ο Άνσου Φάτι, ο Γκάβι, ο Νίκο Γκονθάλεθ, ο Έρικ Γκαρθία, ο Γέρεμι Πίνο, ο Μπράιαν Χιλ – όλοι τους 21 και… κάτω – αλλά και με τους κάπως πιο μεγάλους όπως είναι ο Μίκελ Ογιαρθάμπαλ, ο Μίκελ Μερίνο, ο Πάου Τόρες, ο Πάμπλο Φορνάλς, ο Ουνάι Σιμόν, ο Ντάνι Όλμο, ο Ρόμπερτ Σάντεθ, ο Κάρλος Σολέρ, ο Μπραχίμ Ντίαθ κι ο Ρόδρι – 22 ως 25 – υπόσχεται πολλά.
Στην 23μελη αποστολή της ομάδας για το UEFA Nations League μπήκαν δέκα παίκτες ως 24 ετών και πιθανώς να ήταν περισσότεροι, αν κάποιοι βρίσκονταν σε καλύτερη αγωνιστική κατάσταση, δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα τραυματισμού ή αν ο προπονητής Λουΐς Ενρίκε τους καλούσε.
Υπάρχουν κι άλλοι ποδοσφαιριστές που, εκτός απροόπτου, θα ενσωματωθούν σταθερά σ’ αυτό το γκρουπ και τώρα αγωνίζονται στην Κ-21 ή βρίσκονται στην περιφέρεια της Εθνικής ομάδας. Αυτοί είναι ο Γιούλεν Αγκιρεθαμπάλα (τερματοφύλακας), ο Ουνάι Βενθεδόρ (μέσος), ο Νίκο Γουΐλιαμς (φορ), ο Όσκαρ Μινγκέθα (αμυντικός), ο Ματέου Μόρεϊ (αμυντικός), ο Αμπέλ Ρουΐθ (φορ), ο Μαρκ Κουκουρέγια (αμυντικός), ο Μαρτίν Θουμπιμέντι, ο Άντερ Μπαρενετσέα (μέσος), ο Ούγο Γκιγιαμόν (αμυντικός), ο Πέδρο Πόρο (αμυντικός) και πιθανώς οι Μιγκέλ Γκουτιέρεθ (αμυντικός), Βίκτορ Τσουστ (αμυντικός) κι Αντόνιο Μπλάνκο (μέσος).
Οι λόγοι της ανόδου
Στην αφετηρία της ανόδου της νέας γενιάς βρίσκεται ο Λουΐς Ενρίκε. Είναι ο πρώτος προπονητής από τον Λουΐς Αραγονές, δηλαδή από το 2008, που δεν ενδιαφέρεται για το τί λέει η κοινή γνώμη. Το γεγονός πως σταθερά απουσιάζουν ποδοσφαιριστές της Ρεάλ Μαδρίτης από τις κλήσεις του, τον έχουν μετατρέψει στο νούμερο ένα εχθρό της προπαγάνδας των «μπλάνκος». Τα φίλα προσκείμενα ΜΜΕ προς τη «βασίλισσα» υποστηρίζουν τους αντιπάλους της Ισπανίας, ιδίως αν έχουν κάποιον παίκτη της ομάδας ή κάποιον μεταγραφικό στόχο – η Γαλλία, κόντρα στην οποία θα παλέψουν για το τρόπαιο τους έχει και τους δύο στους Καρίμ Μπενζεμά και Κιλιάν Εμπαπέ.
Ο Λουΐς Ενρίκε, λοιπόν, αποφάσισε πως τα… πιτσιρίκια είναι το παρόν και το μέλλον της ομάδας του. Τα πέταξε στα βαθιά και τα στήριξε. Κάλυψε τους παίκτες του στα δύσκολα. Αποτελεί ισχυρό πλεονέκτημα πως ο ίδιος πιστεύει στη διαδικασία γιατί ήταν μέρος της «αλυσίδας» ως προπονητής της Μπαρτσελόνα Β.
Λα Μασία, Θουμπιέτα, Λεθάμα, Καστεγιόν, Πατέρνα…
Ο άλλος λόγος που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο είναι πως παρά την πτώση της Ισπανίας από την avant-garde του ποδοσφαίρου, οι ακαδημίες της συνέχισαν να δουλεύουν με το ίδιο μεράκι και διάθεση. Οι παίκτες μαθαίνουν και αναπτύσσουν στοιχεία που ταιριάζουν στη φιλοσοφία που έκανε το ισπανικό ποδόσφαιρο πρωτοπόρο.
Ωστόσο, από τα παραπάνω ονόματα μπορείτε να διακρίνετε ορισμένες τάσεις. Βρίσκονται παίκτες της Μπαρτσελόνα ή και απόφοιτοι της Λα Μασία (Πέδρι, Άνσου, Γκάβι, Νίκο, Έρικ Γκαρθία, Μινγκέθα, Όλμο, Μόρεϊ, Αμπέλ, Κουκουρέγια). Ποδοσφαιριστές της Ρεάλ Σοσιεδάδ ή που έπαιξαν στην ακαδημία της, τη Θουμπιέτα (Ογιαρθάμπαλ, Μερίνο, Θουμπιμέντι, Μπαρενετσέα) και της Αθλέτικ Μπιλμπάο ή της ακαδημίας Λεθάμα (Σιμόν, Αγκιρεθαμπάλα, Βενθεδόρ, Γουΐλιαμς). Άλλοι που παίζουν ή «μεγάλωσαν» στη Βιγιαρεάλ και στην ακαδημία στην Καστεγιόν (Πάου Τόρες, Ρόδρι, Φορνάλς, Πίνο) ή στη Βαλένθια και στην ακαδημία της την Πατέρνα (Φεράν, Σολέρ, Γκιγιαμόν). Υπάρχει κι άλλο ένα στοιχείο που δένει το… γλυκό. Η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα. Ο Φεράν, ο Ρόδρι κι ο Έρικ Γκαρθία έκαναν άλματα υπό τις οδηγίες του. Ο Μπραχίμ Ντίαθ, επίσης. Στους «πολίτες» ανήκει κι ο Πέδρο Πόρο.
Τα προηγούμενα χρόνια οι μεγάλες ισπανικές ομάδες δεν έδιναν χώρο σε νεαρούς παίκτες από τις ακαδημίες τους. Έτσι έχασαν τεράστια ταλέντα και τη θέση τους πήραν οι αγγλικοί, οι ιταλικοί και οι γερμανικοί σύλλογοι. Πέραν της Σίτι, η Μπράιτον με τους Ρόμπερτ Σάντσεθ και Μαρκ Κουκουρέγια, η Γουέστ Χαμ με τον Φορνάλς, η Ντόρτμουντ με τον Μόρεϊ, η Λειψία με τον Όλμο και άλλους και οι Ιταλοί με τον Μπραχίμ (Μίλαν) και τον Φαμπιάν (Νάπολι).
Αυτοί που ξέρουν τι κάνουν κι αυτοί που αναγκάστηκαν
Από τις έξι ομάδες που βρίσκονται στο επίκεντρο της… επανάστασης, οι τέσσερις ξέρουν τί κάνουν. Πρόκειται για τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, την Αθλέτικ Μπιλμπάο, τη Βιγιαρεάλ και τη Μάντσεστερ Σίτι. Η Μπαρτσελόνα και η Βαλένθια αναγκάστηκαν λόγω της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν. Η Ρεάλ Σοσιεδάδ αντιλήφθηκε πως χωρίς την ακαδημία της δεν θα μπορούσε να γίνει βιώσιμη. Ο Ιμανόλ Αλγουαθίλ στην πρώτη ομάδα κι ο Τσάμπι Αλόνσο στη δεύτερη κάνουν εξαιρετική δουλειά. Η Αθλέτικ Μπιλμπάο, λόγω φιλοσοφίας, χωρίς την ακαδημία της δεν θα υπήρχε. Η Βιγιαρεάλ βασίζει σ’ αυτή το πετυχημένο business model της. Η Σίτι είναι η… Σίτι.
Έπειτα, είναι κι ο τρόπος παιχνιδιού. Η Ισπανία έχει μια πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφία. Παρόμοια μ’ εκείνη της «χρυσής εποχής» της. Δεν μπορούν να ταιριάξουν όλοι στην ομάδα του Λουΐς Ενρίκε. Στην Μπαρτσελόνα, παρά την καταστροφική διαχείριση του πρώην προέδρου, Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου, οι προπονητές της Λα Μασία έμειναν πιστοί στις διδαχές του Γιόχαν Κρόιφ. Η Βαλένθια, πάντοτε, έβγαζε καλούς ποδοσφαιριστές από τη μεσαία γραμμή και μπροστά. Η Βιγιαρεάλ εδώ και 20 χρόνια παίζει διάφορες μορφές επιθετικού ποδοσφαίρου. Η Ρεάλ Σοσιεδάδ έκανε στροφή προς αυτό το μοντέλο. Η Αθλέτικ είναι για τους… τερματοφύλακες! Στη Σίτι, ο Τσίκι Μπεγκιριστάιν πήρε το μοντέλο που έμαθε ως τεχνικός διευθυντής της Μπαρτσελόνα, το μετέφερε και το εξέλιξε στο «Έτιχαντ».
Ποια είναι η θέση της Ρεάλ και της Ατλέτικο;
Σε όλη αυτή την επανάσταση που βρίσκεται η Ρεάλ Μαδρίτης και η Ατλέτικο Μαδρίτης; Γιατί δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας εμφανίζονται ελάχιστα ή πουθενά; Η Ρεάλ Μαδρίτης διαθέτει εξαιρετική ακαδημία. Ωστόσο, εδώ και χρόνια λειτουργεί ως μέσο χρηματοδότησης των μεταγραφικών κινήσεων της ομάδας (βλ. Ασράφ Χακίμι). Ο Γκουτιέρεθ κι ο Μπλάνκο είναι πολλά υποσχόμενοι κι έχουν πάρει χρόνο συμμετοχής με τον Κάρλο Αντσελότι. Ο Τσουστ δόθηκε δανεικός στην Κάντιθ. Αν δεν παίζουν, όμως, ο Λουΐς Ενρίκε το πιθανότερο είναι να μην τους εμπιστευθεί. Όσον αφορά στην Ατλέτικο, ο Ντιέγκο Σιμεόνε θέλει ως επί το πλείστον έτοιμους παίκτες ή ταλέντα που να ξεχωρίζουν.