ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Η Ελλάδα στο δρόμο για τη... σχολή της

Η γνώση της άσχημης νίκης οδήγησε τη «γαλανόλευκη» σε τέσσερις διαδοχικές διεθνείς διοργανώσεις από το 2008 έως το 2014

Η Εθνική με τον Ότο στον πάγκο δεν είχε πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Μόνο δύο μήνες μετά τη ραψωδία της Πορτογαλίας, το σπουδαιότερο ελληνικό επίτευγμα των σύγχρονων καιρών -εξαιρουμένων των επιστημόνων, που οι μελαγχολικοί γκασταρμπάιτερ διαπρέπουν, ψάχνοντας την ίαση από το Αλτσχάιμερ και τον καρκίνο- το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ηττήθηκε στα Τίρανα. Σε εκείνο το ματς είχε πάει με τη μέγιστη δυνατή αυτοπεποίθηση και έφυγε με την ουρά στα σκέλια. Το… τρένο για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας δεν χάθηκε, πάντως, νωρίς. Παρ’ ότι δεν νίκησε στα πρώτα τρία παιχνίδια της, δεν έχασε στο ματς εντός έδρας με την Τουρκία και εκτός με την Ουκρανία. Μετά άρχισε να νικάει: επικράτησε της Δανίας 2-1 στο Φάληρο, πέρασε από τη Γεωργία, 3-1, νίκησε εντός 2-0 την Αλβανία, δεν έχασε από την Τουρκία στο «Ινονού» της Κωνσταντινούπολης και απεμπόλησε το προβάδισμα πρόκρισης στο Καραϊσκάκη, όταν ο σπουδαίος μέσος Αντρέι Γκούσιν, ένας ποδοσφαιριστής της φαντασίας του Βαλερί Λομπανόφσκι, δίδαξε πώς παιζόταν η θέση του μέσου box to box για να βάλει το γκολ που έστειλε την Ουκρανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Η Εθνική, όμως, ουσιαστικά έχασε το εισιτήριο στην Κοπεγχάγη, διότι εκεί ηττήθηκε από τους Δανούς 1-0. Νίκησε Καζακστάν και Γεωργία, η Τουρκία, την οποία κυνηγούσε, πέρασε από το Κίεβο και από τα Τίρανα, η δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση δεν έγινε πραγματικότητα και εκείνη την εποχή υπήρχαν φωνές που έλεγαν ότι η Εθνική θα ξαναπήγαινε σε μεγάλο τουρνουά το 2020. Στατιστικά, δεν είχαν άδικο: το Euro του 2004 ήταν το πρώτο από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, που ακολούθησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980.

Στον όμιλο η Εθνική τερμάτισε τέταρτη, αλλά από αυτήν την πρόταση μεγαλύτερο ψέμα δεν υπάρχει: είχε 21 βαθμούς, η Δανία 22, η Τουρκία 23, η Ουκρανία 25. Τελείως λεπτομέρεια.

 

Η… τέχνη που δεν την άφησε

Η αδιαφορία για την εικόνα

Τα διδάγματα που πήρε από αυτήν την προκριματική φάση η Εθνική, ήταν πολλά. Κυρίως, το να νικάει στις έδρες που κρίνονται οι προκρίσεις παντί τρόπω. Αυτό το διαφύλαξε ως κόρην οφθαλμού στους επόμενους προκριματικούς γύρους, με τους οποίους, ουσιαστικά, έχτισε το μύθο της. Το παράδειγμα της 28ης Μαρτίου 2007 είναι υπεραρκετό.

Μόλις τέσσερις μέρες πριν, παραμονή 25ης, το έτος 186 από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, η ομάδα του Όθωνα δέχεται μια από τις μεγαλύτερες ψυχρολουσίες στην Ιστορία της. Το 1-4 από την Τουρκία είναι συντριβή και στο Καραϊσκάκη ακούγονται δυνατές αποδοκιμασίες. Η Ελλάδα ως τότε έχει νικήσει 0-1 τη Μολδαβία με το γκολ του Νίκου Λυμπερόπουλου, 1-0 τη Νορβηγία με το γκολ του Κώστα Κατσουράκη και… κατά λάθος 4-0 εκτός έδρας τη Βοσνία, κυρίως επειδή, με το σκορ στο 1-0 στο 82’, βγήκε εκείνος ο απίστευτος κεραυνός στον Χρήστο Πατσατζόγλου, που μόλις έχει επιστρέψει στα γήπεδα, ύστερα από μια τρομακτική περιπέτεια με τον αχίλλειό του και λάθος διάγνωση, και, επειδή ξέρει πολύ ποδόσφαιρο, είναι χρήσιμος ως αμυντικός μέσος.

Η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατάρρευση, τα ουρλιαχτά και οι πονοκέφαλοι στην ΕΠΟ ζουν μαζί και έντονα για μερικές μέρες και ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα διαλυμένο εις τα εξ ων συνετέθησαν πάει στη Βαλέτα. Η Εθνική δεν βλέπεται στο ματς με τη Μάλτα, νικάει 1-0 με το ζόρι, με το πέναλτι του Άγγελου Μπασινά, αλλά οι Τούρκοι, που πηγαίνουν με… οθωμανική αυτοπεποίθηση στο εντός έδρας ματς με τη Νορβηγία, βρίσκονται πίσω στο σκορ 0-2, πριν τα δύο γκολ του Χαμίτ Άλτιντοπ σώσουν την παρτίδα. Η ισοπαλία κάνει… κουτί στους διεθνείς, που πάντως συνεχίζουν να ζουν επικινδύνως: μετά το ξεκούραστο 2-0 επί της Ουγγαρίας, ο «Λύμπε» βάζει στο 90+5’ το γκολ της νίκης με τη Μολδαβία.Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2007, ο Σωτήρης Κυργιάκος βάζει δύο γκολ στο Όσλο και η Εθνική παίρνει βαθμό από τη Νορβηγία των Τόρε Άντρε Φλο και Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Ακολουθεί επίσης ένας εντός έδρας μίνι ψυχοβγάλτης, με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη, και το τελικό 3-2.

Στην Κωνσταντινούπολη, στις 17 Οκτωβρίου του 2007, η Εθνική παίζει όμορφο ποδόσφαιρο. Το 0-1, με το γκολ του Γιάννη Αμανατίδη στο 79’, είναι απλώς λάθος: το ταμπλό έπρεπε να έχει γράψει πολλά περισσότερα. Με αυτά και με αυτά, όμως, δύο ολόκληρες αγωνιστικές πριν κλείσει ο προκριματικός γύρος, εξασφαλίζει το εισιτήριο για το Euro. Θα πάει σε τέσσερις διαδοχικές διοργανώσεις, ως και το 2014.

 

Μια προσέγγιση σωστή, αλλά άδικη

Οι εξωγενείς παράγοντες

Η μυθοποίηση της Εθνικής της 12ετίας 2002-14 δεν γίνεται να εξαφανίσει τα συναισθήματα. Εκείνη τη βαρυθυμία, η οποία έκανε την εμφάνισή της και στο παιχνίδι με τη Γεωργία, που στέλνει την ομάδα του Τζον Φαντ Σχιπ στη Στοκχόλμη για ματς που μοιάζει πρόκρισης (ακόμα και αν η «γαλανόλευκη» ηττηθεί), απέναντι στους Σουηδούς, την Τρίτη 12 Οκτωβρίου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, η δεύτερη θέση είναι… παιζόμενη. Η Ελλάδα έχει στο Καραϊσκάκη την Ισπανία, στις 11 Νοεμβρίου, ενώ παίζει εντός έδρας και με το Κόσοβο τρεις μέρες μετά, την ώρα που οι Ίβηρες θα υποδέχονται τους Σκανδιναβούς.

Τα γεγονότα, όμως, δεν ενδιαφέρονται για τα συναισθήματα. Μετά το Euro του 2008, είχε εξασφαλιστεί το ασύλληπτο προνόμιο να παίζει η ομάδα του Φερνάντο Σάντος σε οποιοδήποτε κατσικοχώρι, με το σκορ στο 0-0 στο 75’ και να ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα βάλει γκολ. Η εικόνα και η εμφάνιση περνά σε δεύτερη μοίρα. Μόνο κάποιος που έχει παίξει σε προολυμπιακό τουρνουά μπορεί να σου πει τι είναι προολυμπιακό τουρνουά και μόνο κάποιος που έχει παίξει στην Τιφλίδα και το Κισινάου μπορεί να σου πει πώς είναι να παίζεις στο Μπατούμι και το Κισινάου. Φεύγεις και λες ευχαριστώ. Για το αν ήσουν καλός ή όχι, τα βρίσκεις αργότερα. Πολύ αργότερα.

Αυτή με τη Γεωργία, όπως και να έχει, ήταν μια σπουδαία νίκη. Όχι επειδή υπάρχουν πιθανότητες πρόκρισης, αλλά διότι τον προηγούμενο καιρό η εικόνα που είχε σχηματιστεί ήταν μίας ομάδας που στα σπουδαία ματς με την ελάχιστη βαθμολογική σημασία διαπρέπει, στα μικρά ματς που απαιτείται βαθμοθηρία βγάζει έλλειμμα χαρακτήρα, το οποίο, μάλιστα, αρχίζει από τον πάγκο. Σύμφωνοι, ο Τζον Φαντ Σχιπ δεν έχει παρελθόν που να αναδεικνύει προπονητική μαστοριά και δεν αποτελεί, τουλάχιστον ως σταθερά, έναν από εκείνους τους κόουτς που με τις κινήσεις τους θα οριοθετήσουν την εξέλιξη ενός παιχνιδιού. Η εθνικότητά του επίσης δεν βοηθά. Παρ’ όλα αυτά, οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής είναι πολύ ευχαριστημένοι μαζί του, διότι είναι αυστηρός και δίκαιος. Θυμίζει, σε αυτό, Ρεχάγκελ, αν και δεν έχει την αύρα του Γερμανού ούτε, βέβαια, το βιογραφικό του.

Το θέμα, όμως, είναι ότι ο προπονητής της εθνικής ομάδας (και της Ρεάλ Μαδρίτης) δεν χρειάζεται να είναι ο… Ομπράντοβιτς.

 

Το μοτίβο και ο στόχος

Μια ευλογημένη αλληλουχία

Αυτό που χρειάζεται, είναι ένα μοτίβο. Η εκπαίδευση στη νίκη με τον ίδιο τρόπο. Η μυϊκή και η πνευματική μνήμη. Να μην υπάρχουν αλλοπρόσαλλα σχήματα στο τερέν. Να μην ποινικοποιείται η αγγαρεία εξαιτίας της έλλειψης χαράς. Γι’ αυτό τέτοιες νίκες, όπως στην Τιφλίδα, είναι πιο σημαντικές από οτιδήποτε άλλο. Σε στέλνουν στις διοργανώσεις, περισσότερο από ένα «διπλό» στη Σαραγόσα και μία ισοπαλία στη Ρώμη. Σου δίνουν τον μπούσουλα και χτίζουν μια διεστραμμένη αυτοπεποίθησης με την οποία δεν υποτιμάς οποιονδήποτε και αναδεικνύεις το δικό σου σκληρό δέρμα.

Ό,τι η Εθνική χρειάζεται να κάνει από εδώ και ύστερα, σε αυτόν τον προκριματικό, είναι να αφεθεί ξέλυτη με τη Σουηδία και την Ισπανία, να κοιτάξει να δαγκώσει ό,τι μπορεί και έπειτα να νικήσει το Κόσοβο… αργά και σταθερά. Άλλωστε, ο στόχος δεν είναι η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά το Euro 2024. Εκεί η συγκεκριμένη ομάδα, αυτό το έμψυχο δυναμικό που θα συμπτυχθεί έτι περαιτέρω, θα πρέπει να προκριθεί, όχι επειδή πατριωτικά είναι αναγκαίο να συμμετέχει η Εθνική σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά διότι τα σπορ δίνουν μαθήματα ζωής: κι όταν μαθαίνεις ότι η έλλειψη εσωτερικού ανταγωνισμού, η εμπιστοσύνη στον συμπαίκτη, ο μηδαμινός εγωτισμός και η σύμπραξη μπορούν να αποβούν επ’ ωφελεία σου, γίνεσαι ένας άνθρωπος με ιδανικά και με στόχευση στην κοινωνία. Συν ότι μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις τη φιλοσοφία η οποία έχει αποκτηθεί, αλλά και ότι, λόγω της επανάληψης, δείχνεις ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος να γίνονται τα πράγματα εδώ και η πειθαρχία φέρνει την αληθινή ελευθερία.

Δεν πρόκειται για το ποδόσφαιρο. Πρόκειται για τη ζωή. Όλοι κρινόμαστε απέναντι στη Γεωργία και τη Μολδαβία εκτός έδρας -κι όχι κόντρα στη Βραζιλία και τη Γερμανία. Κι όλοι αγχωνόμαστε περισσότερο στο Κισινάου παρά στο «Μαρακανά».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News