ΦΑΚΕΛΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Οι δέκα εντολές για τον κόουτς που θέλει να προλάβει την παρέλαση

Το προαιώνιο ερώτημα που βασανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο τέτοια εποχή, είναι «ποιος θα φτάσει μέχρι την παρέλαση;». Η 28^η Οκτωβρίου είναι μια ημερομηνία-σταθμός για τον προπονητή της Α’ Εθνικής, της Super League αν θέλετε, όπως μάθαμε να την αποκαλούμε από το 2006 και εντεύθεν. 

Με το ελληνικό πρωτάθλημα να αρχίζει συνήθως στα τέλη Αυγούστου, οι εκάστοτε τεχνικοί δεν χρειάζεται να αντέξουν παρά μονάχα δύο μήνες για να… παρελάσουν. Όπερ εστί, εφτά-οχτώ ματς πρωταθλήματος, αφού μεσολαβούν και τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων. Σε εμάς, τους απ’ έξω, ίσως αυτό το διάστημα φαντάζει λίγο, για τους ίδιους τους προπονητές, όμως, κάποιες φορές ο δρόμος δείχνει ατελείωτος.

Να, δείτε τι έπαθαν φέτος, με χρονική σειρά, ο Γιώργος Πετράκης, ο Άνχελ Λόπεθ και ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Για τον Ισπανό και τον Σέρβο λίγο-πολύ το περιμέναμε, με τα ανεπιτυχή αποτελέσματα να στοιβάζονται και τις ομάδες τους να μην αποδίδουν το ποδόσφαιρο που περίμεναν διοίκηση και κόσμος. Ο Γιάννης Πετράκης, όμως, την τελευταία φορά που δούλεψε στην Ελλάδα, για τον ΠΑΣ Γιάννινα, έβγαλε τέσσερις σερί παρελάσεις, ένα μοναδικό ρεκόρ στην πρόσφατη ιστορία της Super League, κερδίζοντας δίκαια τον τίτλο του καλύτερου… μαθητή και… σημαιοφόρου των προπονητών.

Επειδή στο sportday.gr είμαστε καλοί άνθρωποι και δεν θέλουμε κανείς να χάνει τη δουλειά του, πόσω μάλλον μετά από δύο μόλις μήνες εργασίας, ετοιμάσαμε ένα χρήσιμο εγχειρίδιο για τις κακοτοπιές που πρέπει να αποφύγουν οι προπονητές, προκειμένου να παρελάσουν την 28^η Οκτωβρίου.

1. Το βασικότερο όλων, το άλφα στο αλφαβητάρι: δεν πηγαίνω σε ομάδα που είναι πάνω από τις δυνάμεις μου ή δεν είμαι ακόμα έτοιμος να αναλάβω. Για παράδειγμα ο κυρ-Σταύρος Διαμαντόπουλος. Έβγαλε ασθμαίνοντας την πρώτη παρέλαση το 1995 ως κόουτς του Ολυμπιακού, αλλά δεν πρόλαβε την 25^η Μαρτίου του 1996.

2. Δεν αναλαμβάνω ομάδα που ήμουν αντίπαλός της ως παίκτης. Όπως ο Τιμούρ Κετσμπάια, που είχε διαπρέψει στα 90s με τη φανέλα της ΑΕΚ. Ανέλαβε τον Ολυμπιακό μετά το σοκ της αναχώρησης του Ερνέστο Βαλβέρδε τη σεζόν 2007-08. Εκδιώχθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 2009.

3. Δεν έχει σημασία αν είσαι μεγάλο όνομα. Εδώ είναι Ελλάντα. Ο Όλεγκ Μπλαχίν έφυγε από τον ΠΑΟΚ στις 29 Σεπτεμβρίου του 1998, έναν μήνα μετά το ντεμπούτο του. Ο Χιουμπ Στέφενς με τη μεγάλη ευρωπαϊκή καριέρα, κυρίως με τη Σάλκε, πέρασε το φράγμα του «ΟΧΙ», αλλά έπεσε ηρωικά στις 3 Μαρτίου του 2014. Ο Ανρί Μισέλ στον Άρη δεν πρόλαβε ούτε την τοπική παρέλαση της Θεσσαλονίκης. Τον απέλυσαν στις 25 Οκτωβρίου! Ντροπή!

4. Δεν μπορείς κύριέ μου να κάνεις τρεις ήττες σε έξι ματς. Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι ορφανή. Ιδιαίτερα οι μεγάλες ομάδες, δεν έχουν καθόλου μα καθόλου υπομονή. Ο Φερνάντο Σάντος έχασε την παρέλαση της 28^ης με τη στολή του Παναθηναϊκού, για δώδεκα μέρες πίσω στο 2002.

5. Δεν ξεχνάμε να ρωτήσουμε τους… καμένους συμπατριώτες μας πριν ανέβουμε στο αεροπλάνο για Ελλάδα. Για παράδειγμα ο Σουηδός Χανς Μπάκε δεν ρώτησε τον Γκίντερ Μπένγκτσον. Ο δεύτερος ήρθε με περγαμηνές από την Γκέτεμποργκ, αλλά έφυγε Νοέμβρη. Ο Μπάκε αναχώρησε χωρίς τη θέλησή του στις 15 Σεπτέμβρη.

6. Δεν ξεχνάμε να ελέγξουμε το παρελθόν ανοχής του προέδρου σε αποτυχημένα αποτελέσματα ή να μελετήσουμε τι τον εξοργίζει. Παραδείγματα εδώ δεν θα αναφέρουμε. Όχι τίποτε άλλο, να αποφύγουμε και τα εξώδικα, αλλά και από σεβασμό στη μνήμη κάποιων που δεν ζουν πια ανάμεσά μας.

7. Δεν πάμε γυρεύοντας στα φιλικά προετοιμασίας. Πρόσφατο παράδειγμα, ο Άνχελ Λόπεθ, που πήρε την Ατρόμητο, τον πήγε για τουρ στην Ισπανία και σε λίγες μέρες έφαγε τα γκολ που δέχτηκε σε μια χρονιά.

8. Τα φιλικά είναι μεγάλη παγίδα. Όπως δεν πρέπει να χάνουμε από όλους, έτσι δεν πρέπει και να τους κερδίζουμε όλους. Όπως ο Μίλαν Ράσταβατς στον Αστέρα. Μέχρι και την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ κέρδισε, μοίραζε «τεσσάρες» δεξιά και αριστερά, αλλά στα επίσημα ξεκίνησε με 0/5 πριν σώσει την παρέλαση με το «διπλό» στη Ριζούπολη και την ανατροπή με τον – δεν κερδίζω εκτός έδρας – Παναθηναϊκό;

9. Γενικά πρέπει να είμαστε λίγο διαλλακτικοί. Το «δεν σηκώνω» μύγα στο σπαθί μου δεν το δέχονται πολλοί πρόεδροι ή οι βεντέτες της ομάδας. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

10. Τελευταίος και απαράβατος κανόνας: Δεν αναλαμβάνουμε ομάδα που δεν έχουμε λόγο στις μεταγραφές. Αν οι παίκτες «βγουν», τότε είναι μάγκας ο πρόεδρος. Αν δεν βγουν, φταις εσύ που δέχτηκες να αναλάβεις μια ομάδα που δεν έχτισες. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Υ.Γ.: Επειδή κάθε κείμενο που περνάει τις 500 λέξεις πρέπει να έχει κι ένα υστερόγραφο, θα προσθέσουμε εδώ, στα ύστερα του κειμένου, μια υπενθύμιση στους φίλους-προπονητές, ως μπόνους: Ομάδα που σε απομάκρυνε μία φορά, δεν θα διστάσει να το ξανακάνει. Ρωτήστε και τον Τάκη Λεμονή ή τον Νίκο Αναστόπουλο… 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News