ΤΟ EURO ΤΩΝ ΔΑΝΩΝ: Μάθημα ζωής
Το Sportday.gr θυμάται την προηγούμενη πιο σοκαριστική στιγμή σε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση και αποθεώνει τους παίκτες της Δανίας
Εκείνο το βράδυ της 8ης Ιουλίου του 1982, η θερμοκρασία είχε χτυπήσει «κόκκινο» στο Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν της Σεβίλλης.
Όχι μόνο λόγω της μεγάλης ζέστης, αλλά κυρίως διότι οι τυχεροί θεατές ζούσαν με κομμμένη την ανάσα ένα από τα κορυφαία παιχνίδια στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου (έχει μπει και με τη βούλα στο τοπ-10 όλων των εποχών).
Η Γαλλία με τη Δυτική Γερμανία διεκδικούσαν το εισιτήριο για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας που θα γινόταν τρεις μέρες αργότερα στη Μαδρίτη και εκεί περίμενε ήδη η (μετέπειτα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια) Ιταλία που είχε παίξει νωρίτερα μέσα στην ημέρα το δικό της ημιτελικό με την Πολωνία.
Το συναρπαστικό 1-1 στην κανονική διάρκεια, που έγινε, στην κορυφαία ίσως παράταση όλων των εποχών 3-3, και κρίθηκε με το πέναλτι του Χόρστ Χρούμπες (του ήρωα του Euro 1980 που είχε χαρίσει στη χώρα του τον τίτλο με δύο κεφαλιές κόντρα στο Βέλγιο) στην άχαρη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας (5-4) είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα κυρίως λόγω της φάση του 58ου λεπτού.
Όταν ο Πατρίκ Μπατιστόν βρέθηκε βίαια στο έδαφος (από το δολοφονικό χτύπημα του Χάραλντ Σουμάχερ, ο οποίος από την αρχή είχε χάσει τη μπάλα και είχε βάλει σημάδι τον άτυχο παίκτη που είχε ήδη πλασάρει).
Η σκηνή συγκλονιστική (οι τηλεθεατές είδαμε στο ριπλέι τη βιαιότητα του χτυπήματος) με τον Μπατιστόν να έχει αρχικά σφιγμένη την αριστερή γροθιά του λίγο πάνω από το σώμα του και σιγά σιγά το χέρι να καταρρέει και να παίρνει δίπλα στο ακούνητο σώμα του.
Ο κορυφαίος (της εποχής) Ολλανδός ρέφερι, Τσάρλ Κόβερ, μέχρι και πέρυσι που «έφυγε» από την ζωή σε ηλικία 84 ετών έβλεπε εφιάλτες στον ύπνο του. «Έχασα τη φάση γιατί κοίταγα τη μπάλα αν θα καταλήξει στα δίχτυα» είχε πει χρόνια μετά. Ουσιαστικά με το μη σφύριγμά του (κόκκινη κάρτα στον Σουμάχερ και πέναλτι) αλλοίωσε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα του αγώνα και την πρόκριση.
«Μου κόπηκαν τα πόδια, νόμιζα ότι ήταν νεκρός» παραδέχτηκε χρόνια αργότερα ο συμπαίκτης του Μισέλ Πλατινί που μαζί με τους υπόλοιπους ήταν αποσβολωμένος και ήταν από πάνω του προσπαθώντας να δουν ένα σήμα από τον Πατρίκ ότι επικοινωνεί με το περιβάλλον.
Η τηλεοπτική κάμερα ήταν πάνω στο πεσμένο σώμα του παίκτη με το κεφάλι του γυρισμένο στο πλάι, οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί και ευτυχώς δεν υπήρχαν τότε social media.
Χθες το απόγευμα στο «Πάρκεν» της Κοπεγχάγης, 39 χρόνια μετά, ξύπνησαν αυτές οι άσχημες μνήμες με τη σκηνή να είναι εξίσου συγκλονιστική τη στιγμή που (για άλλο λόγο) βρέθηκε στο χορτάρι χωρίς τις αισθήσεις του ο Κρίστιαν Ερικσεν δίνοντας μάχη για τη ζωή του. Η ανάσα όλων είχε κοπεί, ελπίζοντας μόνο να ακούσουν τη δική του ανάσα να επανέρχεται.
Και εκεί ήρθε η αυθόρμητη κίνηση, που ενδεχομένως στα επόμενα χρόνια θα μας κάνει να θυμόμαστε τους Δανούς, περισσότερο ίσως ακόμα και από τους συμπατριώτες τους του 1992 που είχαν δημιουργήσει τη δεύτερη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών (μετά της Ελλάδας το 2004) σε Euro και Μουντιάλ, όταν κατέκτησαν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σουηδία.
Ο κλοιός προστασίας που δημιούργησαν γύρω από τον συμπαίκτη τους, ήταν μια αυθόρμητη κίνηση αγάπης, προστασίας, αλληλεγγύης. Την ώρα που οι ίδιοι πρώτα απ’ όλα σοκαρισμένοι έκλαιγαν και προσεύχονταν στο μυαλό τους είχαν να στήσουν ένα ανθρώπινο τείχος γύρω από τον Ερικσεν και το ιατρικό τίμ που είχε πέσει πάνω του για να τον επαναφέρει.
Ναι ήταν σαν να έκλεισαν μια πόρτα (και την…κλειδαρότρυπα) σε θεατές του γηπέδου ή του καναπέ, σε φωτογράφους και μειώνοντας το συντομότερο δυνατό τη διασπορά σοκαριστικών φωτογραφιών στο διαδίκτυο. Ελάχιστες βγήκαν στον αέρα και αυτό ήταν το σημαντικότερο “γκολ” των Δανών.
Ηταν μια ιδιαίτερη στιγμή όχι μόνο για αυτούς, αλλά και για τον Κρίστιαν Ερικσεν που εκείνη την ώρα έδινε τη πιο δύσκολη μάχη της ζωής του, για να παραμείνει κοντά τους.
Είναι βέβαιο ότι μόλις ο Δανός άσος, που ήδη θα έχει δει τις πρώτες εικόνες, συνειδητοποιήσει ακριβώς την κίνηση των συμπαίκτών του θα τους λατρέψει ακόμα περισσότερο, γιατί εκεί δείχνουν το ομαδικό πνεύμα, πολύ παραπάνω από ότι στο αγωνιστικό κομμάτι.