ΠΕΔΡΟ ΜΑΡΤΙΝΣ: O Πέδρο ψάχνει την πυξίδα του!

O Γκι Μαρσέλ Ρου έπαιξε στην Οσέρ για πρώτη φορά τη σεζόν 1961-62. Κάθισε στον πάγκο της, για πρώτη φορά, την ίδια χρονιά. Η γαλλική ομάδα έπαιζε τότε στη Δ’ Εθνική. Ο Ρου, ετών 23 τότε, έκανε άλλες οκτώ περιόδους ως παίκτης-προπονητής. Από το 1970, όταν η Οσέρ ανέβηκε στην Γ’ Εθνική και δεν είχε το δικαίωμα των δύο ιδιοτήτων, ήταν μόνο ο τεχνικός της. Το 1974 την ανέβασε στη δεύτερη κατηγορία. Το 1980, μία χρονιά μετά την παρουσία τους στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας, στην πρώτη. Οι «διπλωμάτες» έφτασαν, το 1996, τη μία και μοναδική χρονιά του Λοράν Μπλαν στο κλαμπ, στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο προπονητής τους ήταν ο ίδιος με εκείνον που ανέλαβε το πόστο για πρώτη φορά το 1961! Ο Ρου αποσύρθηκε το 2000 και ένα χρόνο μετά… επέστρεψε στον πάγκο, μέχρι το 2005. Το 2007, στην ηλικία των 69, είπε να δοκιμάσει την τύχη του στη Λανς. Υπέγραψε διετές συμβόλαιο τον Ιούνιο και τον Αύγουστο… παραιτήθηκε, έπειτα από τέσσερα παιχνίδια χωρίς νίκη.

Τα παιχνίδια που έκατσε ο 83χρονος, πια, συγγραφέας Γκι Μαρσέλ Ρου στον πάγκο της Οσέρ υπολογίζονται στα 2.000. Και παρά το γεγονός ότι η γαλλική ομάδα ανέβηκε κατηγορία το 1980, τα 890 πρωταθλήματος στα οποία έκατσε στον πάγκο της αποτελούν το καταγεγραμμένο παγκόσμιο ρεκόρ. Ο Ρου ταύτισε τη μοίρα του με το σύλλογο της Βουργουνδίας. Πότε αποφάσισε ότι θα έμενε εκεί μέχρι να τον διώξουν, είναι αμφίβολο. Το πιθανότερο είναι ότι κοούτσαρε παιχνίδι με το παιχνίδι με το ενδεχόμενο να μείνει χωρίς απασχόληση (χόμπι, στην πραγματικότητα) στο πίσω μέρος του μυαλού του. Είναι αμφισβητήσιμο, δε, αν σκέφτηκε ποτέ να πάει κάπου αλλού πέραν κάποιας επιδερμικής συζήτησης.

Φυσικά, η σύγκριση με την περίπτωση του Πέδρο Μαρτίνς δεν υφίσταται. Αλλά υπάρχουν κάποιες εμφανείς διαφορές. Ο Πορτογάλος έφτασε στον Ολυμπιακό με την προοπτική να αναδειχθεί. Έπειτα, να φύγει για άλλες πολιτείες. Ο αληθινός προκάτοχός του, Μάρκο Σίλβα, το έκανε λίγο πριν την προετοιμασία της σεζόν 2016-17, από ό,τι ανέφεραν τα ρεπορτάζ τρομαγμένος με τις συνθήκες που θα καλείτο να αντιμετωπίσει. Ο Μαρτίνς, από την άλλη, «ανάγκασε» τον Ολυμπιακό να τον κρατήσει, για πρώτη φορά ουσιαστικά από την εποχή του Όλεγκ Μπλαχίν, πρακτικά από την οκτάμηνη θητεία του Νίκου Αλέφαντου το 1994, χωρίς να έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα.

 

Ένα κουραστικό ταξίδι

Το πλαίσιο στήριξης και το πλήρωμα του χρόνου

Μια τρανταχτή αλληγορία θα μπορούσε να εφάπτεται των ανθρώπινων σχέσεων: δύο άνθρωποι που συναντιούνται και θέλουν να βρίσκονται σε σχέση, μπορούν να παρακάμπτουν τη συνήθεια και την τριβή, ακόμα και τους πειρασμούς, ορμώμενοι από το κίνητρό τους. Αν αυτό θα συμβαίνει για πάντα, είναι συζητήσιμο, πάντως θα γίνεται για πολύ περισσότερο καιρό από ό,τι ενδεχομένως πρέπει. Στην περίπτωση του Μαρτίνς και του Ολυμπιακού, από την άλλη μεριά, αυτό δεν ισχύει. Το κλαμπ παρέχει στους προπονητές του ό,τι αποκαλείται ηλεκτρική καρέκλα, ο Πορτογάλος, δε, αναφέρθηκε ήδη, είχε βάλει πλώρη ήδη, με αφετηρία, ουσιαστικά, τον Ολυμπιακό, για καριέρα ενός κανονικού επαγγελματία προπονητή, με τη συζήτηση για την ποιότητά του να είναι σχετική.

Το ζήτημα σε αυτήν εδώ τη σχέση υπήρξε η αμοιβαία έλξη, η οποία οδήγησε στον έρωτα. Κι ενώ όλοι οι έρωτες δεν είναι απαραιτήτως παθιασμένοι, υπό την έννοια εκείνης της κραυγής που βγαίνει από τα σωθικά και οδηγεί σε παραλήρημα, είναι βέβαιον ότι τελειώνουν. Όχι στο γνωστό ανθρώπινο χρόνο (υπάρχουν γνώμες ότι το φυσαλιδωτό συναίσθημα κρατά έξι, μάξιμουμ οκτώ, μήνες), αλλά σε ποδοσφαιρικό. Για τον Μαρτίνς το κίνητρο υπήρξε αδιάψευστος μάρτυς της διαύγειάς του έως τώρα: την πρώτη χρονιά ο αλέγκρος Ολυμπιακός του τερμάτισε δεύτερος, τη δεύτερη επέστρεψε στην κορυφή, εν μέσω, μάλιστα, κορονοϊού, την τρίτη, η οποία ήταν πολύ ιδιαίτερη υπό την έννοια ότι στην πραγματικότητα ενώνεται με τη δεύτερη, έπρεπε να τον κρατήσει εκεί, και αυτή είναι η τέταρτη: ο έρωτας έχει τελειώσει και το αληθινό κίνητρο έχει χαθεί. Ο Μαρτίνς έχει κάνει έναν πλήρη κύκλο με τον Ολυμπιακό και δεν πρόκειται καν για κάτι που θέλει να αισθάνεται. Στην περίπτωση που έχει χάσει τη χαρά να κάθεται στον πάγκο αυτής της ομάδας, ένα ανεκτίμητο δώρο και για τους φίλους της, δεν φταίει αυτός: έτσι είναι η ζωή.

Εξάλλου, ουσιαστικά κινείται σε αχαρτογράφητα ύδατα: ουδείς προπονητής στην ιστορία του ποδοσφαιρικού συλλόγου έχει κάτσει στον πάγκο όσο αυτός. Έχει τα περισσότερα παιχνίδια, η ήττα, 2-1, από την Άιντραχτ για την 4η αγωνιστική των ομίλων του Champions League ήταν το 50ό ευρωπαϊκό του, τις περισσότερες νίκες και πάρα πολλές συγκινήσεις. Ούτε ο Ολυμπιακός έχει συνηθίσει να βλέπει μια τόσο γνώριμη φιγούρα στον πάγκο του για τόσο καιρό.

 

Μετατόπιση ενδιαφέροντος

Μια ελαφριά ανάγνωση

Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, ο Μαρτίνς έχει τοποθετήσεις που αφορούν τη διαιτησία, ειδικά στα ματς της Super League. Ο Πορτογάλος τεχνικός ήταν, όπως άλλωστε και ο Ερνέστο Βαλβέρδε, προσηλωμένος στο ποδόσφαιρο. Η ενασχόληση με τη διαιτησία είναι στην καλύτερη pr, στη χειρότερη είναι σημάδι φυγής, ειδικά σε ένα σύλλογο που έχει την τακτική να μην αφήνει οτιδήποτε να πέφτει κάτω για το συγκεκριμένο ζήτημα, δουλεύοντας, όμως, εκτός αγωνιστικού χώρου, μέσω ανακοινώσεων και επίσημων τοποθετήσεων, προκειμένου να κάνει παράπονα και να αναδεικνύει την παρουσία του.

Ως και φέτος, οι ρόλοι ήταν διακριτοί, ξεκάθαροι. Στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με την Άιντραχτ, ο Μαρτίνς, προς τιμή του, δεν στάθηκε στη διαιτησία μέχρι να ερωτηθεί. Αντιθέτως, είπε ότι έχασε η καλύτερη ομάδα, κάτι που είναι η μισή αλήθεια: το κοουτσάρισμά του δεν ήταν διαυγές και ο Ολυμπιακός, όπως διαβάσατε και στο sportday.gr, είχε μία πολύ καλή ευκαιρία σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Πρόταση που αρχίζει με τη φράση «κανονικά το σκορ έπρεπε να είναι 3-1 στο πρώτο» απαγορεύεται να βγαίνει εκτός καφενείων στο Μικρολίμανο.

Ο Μαρτίνς δεν έχασε, ξαφνικά, τις ικανότητές του. Ένα κακό κοουτσάρισμα δεν είναι κανόνας. Προέρχεται, άλλωστε, από τη μαεστρία στην Κωνσταντινούπολη και την «επαγγελματική» νίκη επί του ΠΑΟΚ, μια ένδειξη ανωτερότητας. Αυτό που δεν βρίσκει, είναι η πυξίδα του, ενδεχομένως οι δηλώσεις για τη διαιτησία γίνονται για να πεισμώσει ο ίδιος. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να βρει έναν τρόπο να αναζωογονηθεί, κυρίως διότι μια σχέση που έχει εξελιχθεί τόσο αγαστά και μετά το πέρας του έρωτα χρειάζεται μια δεύτερη ευκαιρία.

Ένα δευτερόλεπτο, μια απόφαση, αρκεί για να αναχθούν όλα σε παρελθοντικό χρόνο. Είναι ακόμη πολύ νωρίς μέσα στη χρονιά, Νοέμβριος μήνας, και στις 21, μετά τη διακοπή για τις εθνικές ομάδες, ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει την ΑΕΚ. Τέσσερις μέρες μετά, παίζει με τη Φενερμπαχτσέ, σε ένα ματς που μπορεί να εξασφαλίσει την πρόκρισή του στην επόμενη φάση του Europa League με νίκη, για να μην πάει στο Βέλγιο για την Αντβέρπ στις 9 του μήνα με το ενδεχόμενο να του κλέψουν την πρόκριση οι Τούρκοι στο πίσω μέρος του μυαλού του.

Ο Πορτογάλος τεχνικός χρωστάει αρχικά στον εαυτό του να βγάλει τη σεζόν -κι αυτό θα γίνει αν ξανασυντονίσει το μυαλό με το συναίσθημά του. Αν κάνει μια ακροτελεύτια προσπάθεια να σώσει μια σχέση που η αμφίδρομη αποδοχή και τρυφερότητα δύσκολα θα του ξανατύχει. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News