ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ: Γκλέιζερ, Σόλσκιερ, να μιλήσουμε όμως και για τις ευθύνες των παικτών;
Οι Γκλέιζερ κι ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την πορεία των «κόκκινων διαβόλων». Κι αυτοί που αγωνίζονται, όμως, δεν υστερούν…
Ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ έφυγε, τελικά, για το ίδιο πράγμα που αποχώρησαν πριν απ’ αυτόν όλοι οι μόνιμοι προπονητές που προσέλαβε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά από τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: αδυνατούσε να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές. Το ρόστερ παρόλο που έχει υποστεί ριζική αλλαγή από το 2013 δεν «έδεσε» ούτε τον Ντέιβιντ Μόις, ούτε με τον Λουΐς φαν Χάαλ, ούτε και με τον Ζοσέ Μουρίνιο.
Γι’ αυτό η μεγαλύτερη ευθύνη πέφτει στους ώμους των ιδιοκτητών, της οικογένειας Γκλέιζερ, αρχικά. Στην περίπτωση του Νορβηγού βαραίνει και τους Εντ Γούντγουορντ και Ρίτσαρντ Άρνολντ, τους υπεύθυνους για την καθημερινή λειτουργία του συλλόγου. Οι Γκλέιζερ βρίσκονται στη Φλόριντα και προφανώς ενδιαφέρονται περισσότερο για τους Τάμπα Μπέι Μπακανίερς και το αν μπορούν να κατακτήσουν και πάλι το Super Bowl. Οι άνθρωποί τους, όμως, στο Μάντσεστερ απουσίαζαν το περασμένο Σάββατο από το «Βίκαρατζ Ρόουντ» όπου η ομάδα έχασε με 4-1 από τη Γουότφορντ.
Έπειτα, η ευθύνη είναι και του εκάστοτε προπονητή. Ο Μόις κατηγορήθηκε για τα ίδια με τον Σόλσκιερ: ξεπερασμένος και… λίγος τακτικά. Άλλης εποχής, το ίδιο, δηλαδή, που ειπώθηκε για τον φαν Χάαλ και τον Μουρίνιο, που δεν πίστευε στα analytics και στα GPS. Αυτοί οι δύο, επιπλέον, ήταν επιθετικοί για τα γούστα των ποδοσφαιριστών, δεν τους εξέπεμπαν τα κατάλληλα μηνύματα και η ενέργειά τους ήταν αρνητική.
Στον απόηχο της απόλυσης του Σόλσκιερ αυτό που φαίνεται να ενοχλεί περισσότερο τον πιστό – ενίοτε σε σημείο ξεροκεφαλιάς – κόσμο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι πως έφυγε κάποιος που μάλλον νοιάζεται για το σύλλογο περισσότερο από τους Γκλέιζερ, αλλά και από τους ποδοσφαιριστές. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι γιατί δεν ύψωσε τη φωνή του και δεν βάρεσε το χέρι στο τραπέζι για να τους βάλει όλους στη θέση τους.
Η δύναμη στ’ αποδυτήρια
Ο τερματοφύλακας Νταβίδ Δε Χέα με την λήξη του ματς επιχείρησε να ακτινογραφήσει την κατάσταση. Παρέα με το «δεν ξέρουμε τί να κάνουμε με την μπάλα» και το «δεν ξέρουμε πως να αμυνθούμε σωστά», τα οποία έγιναν μεγάλοι τίτλοι και καταδίκαζαν τον Σόλσκιερ, ανέφερε: «είναι εύκολο να πεις πως φταίει ο προπονητής και το τεχνικό τιμ, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που βρισκόμαστε στον αγωνιστικό χώρο και οι παίκτες είμαστε εκείνοι που πρέπει να παλέψουμε και να σκοράρουμε. Πρέπει να κοιτάξουμε ο καθένας καλά τον εαυτό του στον καθρέφτη και να δώσουμε περισσότερα για το κλαμπ και τους οπαδούς».
«Οι παίκτες αναλαμβάνουμε την ευθύνη για όσα συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Όλοι αποτελούσαμε μέρος αυτής της προσπάθειας και δυστυχώς ο Όλε πλήρωσε το τίμημα. Είμαστε απογοητευμένοι. Δεν ήμασταν αρκετά καλοί και το ξέρουμε όλοι αυτό, μιλήσαμε γι’ αυτό και τώρά πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά», ανέφερε ο Χάρι Μαγκουάιρ στη συνέντευξη Τύπου πριν από το ματς με τη Βιγιαρεάλ.
Στο έλλειμμα ηγεσίας που υπάρχει εκτός αγωνιστικού χώρου προστίθεται κι αυτό στ’ αποδυτήρια. Ο παίκτης με τη μεγαλύτερη επιρροή σ’ αυτά της Γιουνάιτεντ τα τελευταία χρόνια φέρεται να είναι ο Πολ Πογκμπά. Ωστόσο, το μήνυμά του εξασθενεί καθώς όλοι οι υπόλοιποι τον θεωρούν φευγάτο μιας και δεν έχει ανανεώσει το συμβόλαιό του και μοιάζει αποφασισμένος να αποχωρήσει το καλοκαίρι. Στο μεταξύ, κανείς από τους υπόλοιπους ηγέτες δεν έχουν κάνει το βήμα προς τα μπροστά που αναμενόταν από εκείνους, τουλάχιστον όσον αφορά στο να ενώσουν τ’ αποδυτήρια.
Ο Χάρι Μαγκουάιρ έχασε με το περιστατικό της Μυκόνου όποιο credit είχε κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο ποτέ δεν είχε αυτό το ρόλο σε οποιοδήποτε σύλλογο κι αν έπαιξε. Στο πρώτο του πέρασμα από τη Γιουνάιτεντ, εκτός του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, τ’ αποδυτήρια ήταν γεμάτα από ισχυρές προσωπικότητες που ενδιαφέρονταν για το καλό της ομάδας (Νέβιλ, Γκιγκς, Φέρντιναντ, Σκόουλς, Βίντιτς). Στη Ρεάλ Μαδρίτης, οι πνευματικοί ηγέτες ήταν ο Ίκερ Κασίγιας κι ο Σέρχιο Ράμος και στη Γιουβέντους, ο Τζόρτζο Κιελίνι, ο Λεονάρντο Μπονούτσι κι ο Τζανλουΐτζι Μπουφόν.
Οι «περαστικοί»
Στην κουλτούρα που υπάρχει στο κλαμπ, οι παίκτες αναπτύσσουν την εντύπωση πως είναι περαστικοί και πως ακόμη και εκείνοι που κόστισαν πολλά λεφτά σύντομα θα φύγουν. Συνέβη με τον Ρομέλου Λουκάκου, τον Αλέξις Σάντσες και τον Χένριχ Μχιταριάν, τον Μέμφις Ντεπάι και τον Ανχελ Ντι Μαρία. Το κλαμπ πήρε τον Ντόνι φαν ντε Μπέικ χωρίς ο προπονητής να τον εμπιστεύεται. Ο Ντάνιελ Τζέιμς ήταν ακόμη μια σπασμωδική κίνηση. Ο Τζέιντον Σάντσο αποκτήθηκε και λίγο μετά προστέθηκε ο Κριστιάνο Ρονάλντο στο ρόστερ μ’ αποτέλεσμα να είναι εκείνος που… περισσεύει πλέον.
Οι παίκτες το έχουν αποδεχθεί αυτό και αρκετοί απ’ αυτούς δεν ενδιαφέρονται να το αλλάξουν. Θα περάσει το επόμενο τρένο και πιθανώς να τους οδηγήσει σε πιο πετυχημένο μονοπάτι. Ο Λουκάκου πήρε το πρωτάθλημα με την Ίντερ και μεταγραφή 115 εκατομμυρίων ευρώ στην Τσέλσι και μεγάλη αύξηση των αποδοχών του. Ο Αλέξις Σάντσες πανηγύρισε κι εκείνος στο Μιλάνο. Ο Ντι Μαρία κι ο Άντερ Ερέρα περνούν μια χαρά στην Παρί Σεν Ζερμέν. Ο Ντάλεϊ Μπλιντ είναι εκ των ηγετών του Άγιαξ. Ο Ντιόγκο Νταλότ το περασμένο καλοκαίρι έστελνε μηνύματα στη Μίλαν πως θα ήθελε να επιστρέψει κι ο Τζέσε Λίνγκαρντ φέρεται να θέλει να φύγει και πάλι.
Οι άσοι της Γιουνάιτεντ επαναπαύονται πως θα βρεθεί το επόμενο κλαμπ ή πως προκειμένου ο σύλλογος να μην χάσει ταλαντούχους παίκτες θα συνεχίσει να τους δίνει τεράστια συμβόλαια, διαφορετικά θα καταλήξουν σε ομάδες που θεωρούνται άμεσα ανταγωνίστριες. Για πόσους απ’ αυτούς, δε, η Γιουνάιτεντ δεν ήταν η δεύτερη ή η τρίτη καλύτερη επιλογή. Τουλάχιστον τέσσερις παίκτες της βρίσκονταν στο στόχαστρο της Μάντσεστερ Σίτι και θα πήγαιναν εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη αν υπήρχαν συμφωνίες με τα κλαμπ ή και τους ίδιους. Ο Χάρι Μαγκουάιρ, ο Φρεντ, ο Τζέιντον Σάντσο, ο Κριστιάνο Ρονάλντο…
Ίσως κι εκεί να βρίσκεται μια εξήγηση στο γιατί μοιάζουν απαθείς και αδιάφοροι για το τί συμβαίνει στο κλαμπ και σαφώς έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που βρίσκεται τώρα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ορισμένες φορές η αύρα της «φιλοσοφίας» ενός προπονητή παραβλέπει μια βασική αρχή: οι παίκτες πρέπει να θέλουν να γίνουν μέλη μιας τέτοιας προσπάθειας. Στη Γιουνάιτεντ πέρασαν προπονητές με διαφορετικές προσωπικότητες. Όλοι απολύονται για τον ίδιο λόγο.