ΕΘΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑΣ: Επιθετική μετάβαση με τουλάχιστον 6 παίκτες κάθε φορά

Όταν Βραζιλία και Ιταλία είχαν συναντηθεί στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1970 στο Μεξικό οι αναλυτές του ποδοσφαίρου είχαν πει πώς τίθενται αντιμέτωποι η παραδοσιακά καλύτερη επίθεση του πλανήτη με την καλύτερη άμυνα του κόσμου. Αυτό συνέχισαν να τον λένε και χρόνια αργότερα. Ακόμα και το 1994, όταν οι δύο ομάδες βρέθηκαν και πάλι στον τελικό του Μουντιάλ της Αμερικής παρ΄ όλο που η «Σελεσάο» δεν ήταν τόσο επιθετική όσο το 1970 όπως και εκείνη η «Σκουάντρα Ατζούρα» σε καμιά περίπτωση παιδί του «κατενάτσιο».

Αν συναντιόντουσαν σήμερα τι θα έλεγαν άραγε; Για τη Βραζιλία δεν έχουν αλλάξει τόσα πολλά, αν και η σημερινή ομάδα δεν έχει το flair του παρελθόντος. Για την Ιταλία, όμως, θα ξεστόμισαν φράσεις έκπληξης. Η Ιταλία πλέον δεν έχει καμιά σχέση με την ομάδα του παρελθόντος. Με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι στον πάγκο της έχει γίνει πιο επιθετική! Παραμένει καλή στην αμυντική μετάβαση και αν χρειαστεί… συστήνει και λίγο από τον ιταλικό κυνισμό για να πάρει τη νίκη-πρόκριση σε παιχνίδια όπως αυτό του Σαββάτου με την Αυστρία, στο οποίο οι Αυστριακοί αποδείχτηκαν πολύ καλύτεροι του αναμενόμενου…

Η… ερωτική σχέση με το… final third

Το κυριότερο στοιχείο αυτής της Ιταλίας, είναι η φιλοσοφία της. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι έχει δημιουργήσει μια ομάδα που πάει κόντρα στο παραδοσιακό στιλ της σφιχτής άμυνας και των αντεπιθέσεων παρουσιάζοντας μια ομάδα με στοιχεία ενός progressive football που συνδυάζει την καλή πίεση στην αντίπαλη περιοχή και την μετάβαση πολλών παικτών στο πεδίο επίθεση.

Οποιος έχει παρακολουθήσει στενά τα παιχνίδια των Ιταλών, το σύστημα με τους τουλάχιστον 8 παίκτες… βαθιά (όπως λένε και οι Αγγλοι) πίσω στην άμυνα και τους δύο ή τρεις παίκτες να βγουν στην αντεπίθεση για να εκμεταλλευτούν τα κενά, θεωρείται αναχρονιστικό.

Πλέον η Ιταλία του Μαντσίνι δουλεύει μοντέρνα. Πλέον η Ιταλία βγάζει τουλάχιστον 6 με 7 παίκτες σε κάθε επίθεσή της στην περιοχή του αντιπάλου, κάτι που φαίνεται και στην παραπάνω φωτογραφία. Το στιγμιότυπο είναι λίγο πριν από το 2^ο γκολ των Ιταλών. Και έχει σημασία αυτό. Σε άλλες εποχές η Ιταλία στο 1-0 θα είχε σχεδόν όλους τους παίκτες κοντά στην περιοχή του τερματοφύλακά της. Πλέον, όπως βλέπετε παραπάνω, μπορεί να βγάλει επίθεση στο 1-0, στην παράταση ακόμα και με 6 παίκτες στο final third, 5 εκ των οποίων εντός περιοχής του αντιπάλου! Και αυτό συνέβη πολλές φορές όχι μόνο στο παιχνίδι με την Αυστρία, αλλά και σε αυτά που προηγήθηκαν στη φάση των ομίλων.

Δεν ξεχνά την αμυντική μετάβαση

Το ότι η ομάδα του Μαντσίνι είναι πλέον σαφώς πιο επιθετική και επιδιώκει τη διάκριση μέσω ενός ποδοσφαίρου κατοχής, με εναλλαγές της μπάλας και καλό παιχνίδι από τα άκρα και κυρίως από τα αριστερά με τον Σπινατσόλα, δεν σημαίνει ότι πάει all the way κόντρα στην ταυτότητά της.

Η άμυνα ήταν για τους Ιταλούς ένα δυνατό κομμάτι. Παραμένει δυνατό, αλλά πλέον παρουσιάζεται στο κοινό με ένα πιο μοντέρνο τρόπο. Όπως βλέπετε στο στιγμιότυπο παραπάνω με το που χάθηκε η μπάλα μπροστά και ο αντίπαλος κατάφερε να αντέξει στην αρχική πίεση των τριών της επίθεσης, τουλάχιστον 7 με 8 παίκτες (8 στη συγκεκριμένη στιγμή που αναδεικνύεται στη φωτό) συμμετέχουν στην αμυντική μετάβαση κλείνοντας τους διαδρόμους προς την εστία του Ντοναρούμπα.

Η Ιταλία έχει αρχίσει να αλλάζει πολύ. Και έχει πλέον παίκτες ενός μοντέρνου ποδοσφαίρου. Εχει βέβαια και τα ελαττώματά της. Κυριότερο, το αργό κέντρο της άμυνας. Κόντρα στην Αυστρία δεν το πλήρωσε παρ’ όλο που ο Αρναούτοβιτς βρήκε το χώρο. Κόντρα σε πιο γρήγορους επιθετικούς, πώς θα αντιδράσει το κέντρο της οπισθοφυλακής της Ιταλίας του Μαντσίνι; Remains to be seen…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News