ΑΕΚ: Η κληρονομιά του κυρ-Στέλιου

«Δύσκολα θα προλάβει». «Θα είναι θαύμα αν μπει».

Η πιο συγκινητική κατάσταση στη δυσοίωνη εξέλιξη της υγείας του Στέλιου Σεραφείδη ήταν η αγωνία ανθρώπων που δεν ανήκαν στο οικογενειακό περιβάλλον του. Η ζωή ενός πλάσματος που πέθανε στα 86 χρόνια του, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με προβλήματα υγείας, συνυφάνθηκε με τα ζωογόνα κύτταρα του συλλόγου από τον οποίο αναδείχθηκε και, κυριότερα, τον οποίο υπηρέτησε για μια ζωή ολόκληρη, αμέσως, εμμέσως και τω πνεύματι.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης πρέπει να είναι όντως συντετριμμένος για την απώλεια κάποιου που μαζί του κουβαλούσε ένα κομμάτι από την Ιστορία της ομάδας. Μισή ντουζίνα… σπείρες από το γονιδιακό σπείρωμά της, κάτι που είναι ισχυρά παιδικό, αλλά ουδόλως παιδιάστικο. Ο κύκλος της ζωής του Στέλιου Σεραφείδη υπήρξε αναντίρρητα «κιτρινόμαυρος», σε σημείο που ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ να ματαιοπονεί σκεπτόμενος όλες τις κωλυσιεργίες για την «Αγια-Σοφιά», που δεν επέτρεψαν στον κυρ-Στέλιο, όπως όλοι τον γνώριζαν, να μπει μέσα. Αθέλητα, αυτό γινόταν μεταδοτικό. Όλο και κάποιος θα ερχόταν και θα έλεγε, «είδα τον κυρ-Στέλιο… Δεν είναι καλά». Ένας άλλος θα κουνούσε το κεφάλι του συγκαταβατικά, αποδεχόμενος μια μοίρα η οποία έμοιαζε αναπόδραστη. Και ένας τρίτος, με τις μέρες να περνούν και τον Στέλιο Σεραφείδη να παλεύει, θα σκεφτόταν, «βρε λες; Λες να υπάρχει μία στο εκατομμύριο να προλάβει να μπει στο γήπεδο;»

Αυτή η αλληλουχία των μικρών συζητήσεων καθιστούσε το ζήτημα προσωπικό. Άνθρωποι που δεν τον είχαν συναντήσει ποτέ στη ζωή τους -και είμαστε 8 δισεκατομμύρια στον πλανήτη, δεν υπάρχει χώρος για όλους- βρίσκονταν να σταυρώνουν δυνητικά τα δάχτυλά τους για να μπει ο Στέλιος Σεραφείδης στο νέο γήπεδο. Κάποιοι οίκτιραν την ελληνική γραφειοκρατεία της παροιμιώδους καθυστέρησης. Ο κυρ-Στέλιος πέθανε την Τρίτη, 4 Ιανουαρίου 2022. Και με έναν ψευδαισθητικό, παράξενο, αλλά σχεδόν πειστικό τρόπο, μέσα από όλο αυτό το γαϊτανάκι, ήταν σαν να έχει μπει στο γήπεδο. Ακόμα κι αν αυτό δεν έχει γίνει.

 

Μια ζωή ολόκληρη

Είναι αλλιώς… 

Η φράση «μια ζωή» είναι ταξική και ξεκάθαρα σχετική. Για τον Στέλιο Σεραφείδη, όμως, ίσχυε αντικειμενικά. Από το 1951 έως και το λυκαυγές του 2022, μέρες που δεν υπήρχε ΑΕΚ στο συνειδητό και τον υποσυνείδητο κόσμο του ήταν εξαίρεση, και μάλιστα από εκείνες τις σπάνιες, όχι όπως αυτές που αποκαλούνται έτσι αλλά στην πραγματικότητα καταστρατηγούν τον κανόνα. Ο Αιγαλεώτης Στέλιος Σεραφείδης ακολούθησε τον αδελφό του, Λάμπη, στην ποδοσφαιρική ομάδα και δεν έφυγε από εκεί. Συμπλήρωσε 21 χρόνια κάτω από τα δοκάρια ως μάχιμος ποδοσφαιριστής και αργότερα έγινε λογιώ λογιώ προπονητής. Στην ακαδημία, τερματοφυλάκων -ήταν εκείνος που δίδαξε τα μυστικά της θέσης στον Αντώνη Μήνου, μεταξύ άλλων-  με την ομάδα ποδοσφαίρου Σάλας μέχρι τα τελευταία του. Αυτοδικαίως, υπήρξε πρόεδρος του Συλλόγου Παλαίμαχων ποδοσφαιριστών.Ένα από τα παράσημά του, εκτός των τίτλων με την ομάδα, ήταν η μία συμμετοχή του στην Εθνική, σε παιχνίδι επί της Πολωνίας το 1963.

Οι αριθμοί που παρατίθενται βγάζουν μια αφοπλιστική σούμα, αλλά είναι όλες αυτές οι μέρες που πέρασαν, στο γήπεδο, στις συναθροίσεις, στις ξαφνικές συναντήσεις με τους παλιούς συμπαίκτες του, στην αβρότητα με όσους ασχολούνταν μαζί του χωρίς ιδιοτέλεια, με την ίδια έλλειψή της που και εκείνος προσέφερε στην ΑΕΚ, που πραγματικά καταπλήσσουν. Διότι όταν ο λόγος γίνεται για πάνω από 70 χρόνια προσφοράς, το άθροισμα των ημερών βγάζει το απίστευτο νούμερο 26.000. Η ουσία του αριθμού, όμως, είναι που δείχνει το ρομαντισμό που ενείχε η προσφορά του Στέλιου Σεραφείδη στην ΑΕΚ, η οποία, λόγω και της ίδιας της φύσης της, της ελάχιστης επιθυμίας για δημοσιότητα και δημοσιοποίηση, της αμφίδρομης σχέσης είναι υπόδειγμα αγάπης και από εκείνες τις περιπτώσεις που κάνουν τους οπαδούς μίας ομάδας να εναρμονίζονται με το θρησκευτικό στοιχείο που διέπει την εξάρτησή τους. Αν είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ, είναι διότι άνθρωποι όπως ο Στέλιος Σεραφείδης το έκαναν αλλιώς -και παρ’ ότι τα γεννοφάσκια του συλλόγου σίγουρα υποδεικνύουν μια ιστορία γεμάτη με σπαραγμούς και διωγμούς, το υπόδειγμα είναι υπεραπαραίτητο να υπάρχει.

Αυτό, κιόλας, είναι η κληρονομιά του, το κληροδότημα εκείνου που σε κάθε συνέντευξη που έδωσε προς το τέλος της ζωής του αναδείκνυε τη μία και μοναδική σκέψη του: να μπει στην «Αγια-Σοφιά».

 

Ο πυλώνας ως μέσο αφήγησης

Η «εικονική είσοδος»  

Για να πιαστεί το νήμα από εκεί που αφέθηκε, ο Στέλιος Σεραφείδης υπήρξε ένα δέλεαρ για να χτιστεί το γήπεδο πιο γρήγορα. Ήταν, δηλαδή, πολύ ζωντανός στα γραφεία του συλλόγου, απασχολούσε από την κεφαλή ως τους μοντέρ, γινόταν θέμα συζήτησης. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης μπορεί στην ανακοίνωσή του να μίλησε για το ότι δεν τα κατάφερε να μπει στο γήπεδο ο παλαίμαχος της ΑΕΚ, παρ’ όλα αυτά είχε δώσει το όνομά του στο νέο γήπεδο της ομάδας στα Σπάτα και απήλαυσε τον ίδιο τον κυρ-Στέλιο να κοιτάζει τον πυλώνα με τη φυσιογνωμία του στο νέο γήπεδο.

Ειδήσεις όπως, «ο Στέλιος Σεραφείδης πήρε εξιτήριο και βρέθηκε στο ΟΑΚΑ», πανό όπως «Κράτα γερά κύριε Στέλιο», «Και δεν φοβάται η ΑΕΚ κανέναν όσο υπάρχουν Ενωσίτες σαν εσένα» βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Στην τελική, το θέμα της ίδιας της φυσικής παρουσίας του στο γήπεδο, όσο μείζον και να ήταν, δεν αναίρεσε την προσπάθεια που έγινε για την πραγμάτωσή του. Υπήρξε, ως μελλοντικό γεγονός, κάτι που κράτησε το σύλλογο σε εγρήγορση, απρόσβλητο από τα ατυχή αποτελέσματα του Σαββάτου και της Κυριακής, της Τετάρτης και της Πέμπτης, αλλά αγκαζέ με τις νίκες της ομάδας. Η ίδια η υπόσταση του ανδρός έδινε την ευκαιρία της επικοινωνίας του συλλόγου με τις ρίζες του, του να μη μένουν κρίσιμα ιστορικά και ποδοσφαιρικά γεγονότα στην πλησμονή. Υπήρξε ζώπυρο και ζωοποιό.

Ο Στέλιος Σεραφείδης πέθανε στα 86 του και μπορεί ο Νίκος Τσιφόρος, αγλαός μέχρι ηλίου και ζοφερός έως Αχέροντος, να έγραψε ότι «πεθαίνουμε και ύστερα από λίγο ουδείς μάς θυμάται», αλλά στην περίπτωση του επί εβδομηκονταετία υπηρέτη του συλλόγου, η κατάσταση είναι κατατί διαφορετική. Πολλές είναι οι περιπτώσεις εκείνων που λάτρεψαν μια ομάδα, η αγάπη της οποίας, εμμέσως πλην σαφώς, τους αντιγύρισε κάτι, αλλά ελάχιστες εκείνων που η αγάπη που έλαβαν δεν προσμενόταν από τους ίδιους, επειδή τους γέμιζε απολύτως το συναίσθημά τους προς το αντικείμενο του πόθου τους. Ο Σεραφείδης ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. Όταν γίνει το γήπεδο, το όνομά του θα ακουστεί πιο δυνατά από ποτέ. Κι όταν ένα παιδί ρωτήσει, «μπαμπά, τι είναι αγάπη;», η περιγραφή της δικής του ιστορίας, σχεδόν μόνο με τους τίτλους της, χωρίς μελόδραμα και λοιπά στοιχεία για να νοστιμέψει, θα είναι αρκετή ώστε να κατασταθεί σαφής μια απάντηση που τις περισσότερες φορές γεννά περισσότερη αβεβαιότητα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News