ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ: Τα πάρα πολλά 90 λεπτά ποδοσφαίρου

Η Ρεάλ Μαδρίτης «έχασε» το θρύλο της και το sportday.gr θυμάται την πατρότητα μίας ατάκας που στη συλλογική μνήμη δεν του… ανήκει.

Αν θα μπορούσε να οριοθετηθεί ένα αισθητικό ισοδύναμο στο μπάσκετ για τον Φρανσίσκο «Πάκο» Χέντο, που πέθανε στην ηλικία των 88, αυτό είναι ο Ζάρκο Βάραϊτς. Ο φόργουορντ της Μπόσνα Σεράγεβο είχε σκοράρει 45 πόντους στον τελικό του 1979, όταν η ομάδα του εμβληματικού Μπόγκνταν Τάνιεβιτς νίκησε την Έμερσον Βαρέζε, η οποία είχε φτάσει στο ένατο διαδοχικό τέτοιο παιχνίδι, 96-93. Ουδείς, έως και τις μέρες μας, έχει σκοράρει περισσότερους σε τελικό. Ουδείς, επίσης, έχει 6 Κύπελλα Πρωταθλητριών, είτε με την παλιά ονομασία είτε με εκείνη του Champions League, από τη σεζόν 1992-93, πλην του Χέντο. Ο γεννημένος στο Γουαρνίθο της Καντάμπρια Ισπανός, που το καλοκαίρι του 1953 έτρεξε για να αποφύγει τους οπαδούς της Ράσινγκ Σανταντέρ, οι οποίοι τον κυνηγούσαν για να τον προπηλακίσουν, προκειμένου να υπογράψει στη Ρεάλ Μαδρίτης σε ένα γκαράζ, πέθανε και αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του, Μαρί Λουθ, τους γιους του, Φρανθίσκο και Χούλιο, και τις εγγονές του, Αϊτάνα και Καντέλα, δεν γνώρισε, όπως ουδείς ξέρει, τον παίκτη που θα του ισοφαρίσει το ρεκόρ.

Αυτό είναι το κοινό. Διότι ο Χέντο, από το 1954 έως το 1970, ευρωπαϊκό ματς της Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχασε. Έπαιξε σε όλα, σκόραρε στο 2-0 επί της Φιορεντίνα, στο 2-0 του 1957 μέσα στο νεότευκτο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», που αμέσως πήρε το όνομα του θρυλικού προέδρου της ομάδας, ενώ με τη λευκή φανέλα στην Ισπανία κατέκτησε 12 πρωταθλήματα, κάτι που επίσης ουδείς έχει κατορθώσει.

Η ατασθαλία για την παρεξήγηση στη Ρεάλ

Το έκανε και… μπορεί να το είπε

Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες και το ίδιο μπορεί να συμβεί με μία ατάκα. Δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν ότι στον Χέντο των έξι Κυπέλλων Πρωταθλητριών, από το 1955 έως το 1960 και το 1966, με το 2-1 επί της Παρτίζαν του Βέλιμπορ Βάσοβιτς στις Βρυξέλλες, ανήκει το περίφημο «90 λεπτά ποδοσφαίρου είναι πολλά, 90 λεπτά ποδοσφαίρου στο “Μπερναμπέου” είναι πάρα πολλά. Για τον Ισπανό εξτρέμ, που κάποτε, σε μια πραγματική αποκάλυψη, δήλωσε ότι «είμαι ανικανοποίητος με την καριέρα μου, γιατί δεν έπαιξα στη θέση που ήθελα, αλλά ήξερα ότι μόνο έτσι θα χωρούσα στη Ρεάλ», εννοώντας ότι προτιμούσε να παίζει εσωτερικός φορ, αν και το αριστερό πόδι του, το οποίο αποδεικνυόταν ανά στιγμές ιδιαιτέρως ανεξέλεγκτο, ταίριαζε ταμάμ με το άκρο της επίθεσης, η φράση, που αποτελεί καθαρό ευφυολόγημα, ίσχυσε επί του πρακτέου.

Και ενώ δεν υπάρχει διαφωνία ότι την είπε και ο Χουανίτο, ένας άλλος σπουδαίος της «βασίλισσας», το νήμα της ζωής του οποίου κόπηκε αδόκητα στα 37 σε τροχαίο, υπήρχε η αίσθηση ότι επρόκειτο για επανάληψη. Άλλωστε, η ατάκα που εκστόμισε ο πολύ ζωντανός 30χρονος, τότε, φορ, μετά την ήττα των «μερένχες» από την Ίντερ 2-0 στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου UEFA το 1985, ήταν κομμένη και την είπε σε άπταιστα ιταλικά: «90 λεπτά στο “Μπερναμπέου” είναι πάρα πολλά». Σε αυτήν την περίπτωση, έλειπε το πρώτο μέρος της, δηλαδή το «90 λεπτά ποδοσφαίρου είναι πολλά», το οποίο επιπλέον έχει μια γνώριμη υφή, οπότε υποχρεωτικά πρέπει να αναζητηθεί παλιότερα η πατρότητα.

Η Ρεάλ της μίας νίκης και των δύο τροπαίων

Η… κατηφόρα της Μαδρίτης

Για όλα αυτά που έχει κατορθώσει η Ρεάλ Μαδρίτης, κυρίως τα 13 Κύπελλα Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, η ομάδα της διετίας 1984-86, με τον Χόρχε Βαλντάνο, τον Σαντιγιάνα, τον Χόρχε Καμάτσο, τον Ούλι Στίλικε, Ούγκο Σάντσες, τον Εμίλιο Μπουτραγκένιο, για να γίνει μια σταχυολόγηση στα ονόματα, και τον πολύ γνώριμο, προπονητή του Ολυμπιακού από τον Φεβρουάριο του 2013 έως και τον Ιανουάριο του 2015 Μίτσελ, τον πιο καλοντυμένο κόουτς με τεράστια διαφορά από το δεύτερο στα ελληνικά γήπεδα -μια απευθείας αναβαθμιση του προϊόντος- απολαμβάνει την υψηλή επιστασία στο συναισθηματικό κόσμο των «φανάτικος».

Το ποδόσφαιρο, τότε, δεν ήταν μόνο… διαφορετικό σπορ, από τη διαφορά στην επιστήμη ως και εκείνη στο χορτάρι, αλλά οι διοργανώσεις του είχαν αίγλη που ούτε καν το Europa League, τουλάχιστον μέχρι να καταφτάσουν οι τρίτες των ομίλων του Champions League, είχε. Στην πραγματικότητα, αν ήταν μία ομάδα δεύτερη στη βαθμολογία της και δεν είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών ή το Κύπελλο στη χώρα της, ώστε να πάει στο Κυπελλούχων, έπαιζε στο UEFA. Αυτό, άλλωστε, έστειλε τη Ρεάλ στη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση το 1984, καθώς ήταν δεύτερη στο πρωτάθλημα, πίσω από την Μπιλμπάο.

Για να μην ξεγελιέται κάποιος, η La Liga υπήρξε το κριτήριο. Παραδείγματος χάρη, στις 10 Απριλίου του 1985, που είπε ο Χουανίτο την ατάκα, η Ρεάλ ηττήθηκε 2-0 από την Ίντερ, αλλά έπρεπε να περάσει η αγωνιστική για να φύγει από τον πάγκο ο Αμάνθιο Αμάρο, στις 16 του μήνα, και να αντικατασταθεί από τον Λουίς Μόλοουνι. Στις 24, δύο γκολ από τον έξαλλο Σαντιγιάνα και το τρίτο από τον Μίτσελ έδωσαν την πρόκριση στη «βασίλισσα» απέναντι σε ένα συγκρότημα που είχε τον Βάλτερ Τζένγκα στο τέρμα, τον Τζιουζέπε Μπέργκομι, τον Λίαμ Μπρέιντι, τον Αλεσάντρο Αλτομπέλι και τον Κάλε Ρουμενίγκε! Ήταν μόνιμη επωδός, άλλωστε, τη διετία οι ανατροπές στη Μαδρίτη. Η Ρεάλ δεν έκανε, σε κανένα από τα 12 ζευγάρια εκείνη τη διετία, δύο νίκες τα ισάριθμα αυτά χρόνια στη διοργάνωση.

Οι ανατροπές της Ρεάλ

Με την μπάλα στα δίχτυα

Συγκεκριμένα: ηττήθηκε 2-0 από την Ίνσμπρουκ στον πρώτο γύρο το 1984 (5-0 το πρώτο ματς) και έκανε την πρώτη μεγάλη ανατροπή με αντίπαλο τη Ριέκα, όταν έχασε 3-1 και το γύρισε 3-0. Στις Βρυξέλλες βρήκε τον μπελά της με την Άντερλεχτ, αφού βρέθηκε με ένα 3-0 στην καμπούρα της, αλλά κανένα πρόβλημα: στη ρεβάνς νίκησε 6-1. Έπειτα, πέτυχε τη μοναδική εκτός έδρας νίκη της, με το 1-0 στο Λονδίνο επί της Τότεναμ, αλλά ήταν και ο μοναδικός γύρος που δεν νίκησε στη Μαδρίτη, 0-0. Στους τελικούς, νίκησε 3-0 τη Βιντεοτόν στο Σεκεφέχερβαρ της Ουγγαρίας, αλλά έχασε 1-0 στο «Μπερναμπέου».

Την επόμενη χρονιά, πάλι τα ίδια. Στον πρώτο γύρο έχασε 1-0 από την ΑΕΚ, με εκείνο το γκολ του Παύλου Παπαϊωάννου, για να την νικήσει 5-0 στη Μαδρίτη. Στο δεύτερο γύρο νίκησε 2-1 την Τσερνομόρετς εντός, με τις δύο ομάδες να μένουν στο 0-0 στην Οδησσό. Κατόπιν, έκανε μια ανατροπή από τα… άγραφα. Ηττήθηκε 5-1 από την Γκλάντμπαχ, αλλά τη νίκησε 4-0 στο «Μπερναμπέου» με το περίφημο γκολ του Σαντιγιάνα, που μπήκε με την μπάλα στα δίχτυα. Στους «8» πήρε το προβάδισμα με το 3-0 επί τους Νιουσατέλ Ξαμάξ, αλλά έπαιξε με τη φωτιά, αφού έχασε 2-0 στην Ελβετία. Έπειτα, στους ημιτελικούς, η Ίντερ την ξαναπάτησε. Την νίκησε 3-1 στο «Σαν Σίρο», αλλά στη Μαδρίτη η Ρεάλ την υπέταξε, 5-1, στην παράταση, με τα δύο γκολ του Σαντιγιάνα στον εξτρά χρόνο. Στον τελικό, δε, νίκησε 5-1 την Κολωνία στο πρώτο ματς και έχασε 2-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, για να πάρει το τρόπαιο και να διανθίσει με ένα κατόρθωμα που έμοιαζε ισόποσα με μεγάλη φάρσα και αγώνα για επιβίωση το μύθο της.