Νότιγχαμ Φόρεστ: H ιστορία της πρώτης... επταψήφιας μεταγραφής στο αγγλικό ποδόσφαιρο!

Η ιστορία της πρώτης μεταγραφής στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου που ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο λίρες έφερε τη σφραγίδα της Νότιγχαμ Φόρεστ και του Μπράιαν Κλαφ. 

«Έπαιξα επαγγελματικό ποδόσφαιρο για 23 χρόνια μέχρι τα 39 μου. Κέρδισα ευρωπαϊκά κύπελλα με τη Νότιγχαμ Φόρεστ, έπαιξα 52 φορές σε εννέα χρόνια  με την  εθνική Αγγλίας, αλλά όποτε πάω σε μια αθλητική εκδήλωση, πάντα με συστήνουν ως τον πρώτο ποδοσφαιριστή αξίας 1 εκατομμυρίου λιρών. Σαν να είναι αυτό το μόνο πράγμα που πέτυχα στην καριέρα μου». Αυτό είναι το  παράπονο του Τρέβορ Φράνσις του επιθετικού για την απόκτηση του οποίου σαν σήμερα πριν από 43 χρόνια  η Νότιγχαμ Φόρεστ συνέτριψε το ρεκόρ μεταγραφής στην Αγγλία.

Η ιστορική εκείνη μεταγραφή από τη Μπέρμιγχαμ Σίτι στην τότε πρωταθλήτρια Αγγλίας (κόντρα σε κάθε προγνωστικό στη μόλις πρώτη σεζόν στην κορυφαία κατηγορία) ήταν αναμφίβολα το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς στην αυγή του 1979. Δεν θα αργούσε να βάλει το όνομα του σε μια ακόμα σπουδαιότερη σελίδα τόσο της ομάδας των Μίντλαντς όσο και του αγγλικού ποδοσφαίρου εν γένει.

Ενώ  φορούσε τη φανέλα της ομάδας  του Μπέρμιγχαμ (στην οποία  σε ηλικία 16 ετών και 139 ημερών έκανε ντεμπούτο- ρεκόρ στην ιστορία ως τον Αύγουστο 2019 όταν το κατέρριψε ο Τζούντ Μπέλιγχαμ), η εφημερίδα «Guardian» περιέγραψε την προοπτική να πουληθεί ο Φράνσις «σαν Ρέμπραντ που έρχεται στην ανοιχτή αγορά τέχνης». Όταν τελικά το κλαμπ της αγγλικής μεγαλούπολης τον έβαλε στη λίστα των προς μεταγραφή παικτών, σχεδόν  η μισή  Α’ Κατηγορία φερόταν  να ενδιαφέρεται . Τουλάχιστον μέχρι να μάθουν πόσα θα έπρεπε να πληρώσουν.  Βλέπετε όχι μόνο  ουδεμία βρετανική ομάδα δεν είχε ξοδέψει  ένα εκατομμύριο λίρες για έναν ποδοσφαιριστή στο παρελθόν, αλλά και μόλις μία είχε πληρώσει πάνω από 500.000.  Και αυτό ήταν λίγες εβδομάδες νωρίτερα, όταν η Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον  κατέβαλε 516 χιλιάδες στερλίνες  για τον  διεθνή Άγγλο πλάγιο αμυντικό Ντέιβιντ Μιλς της Μίντλεσμπρο. Μόνο δύο σύλλογοι είχαν τσέπες αρκετά βαθιές (και γεμάτες)  ώστε να  ανταποκρίνονται στην τιμή που ζητούσε η Μπέρμιγχαμ.

 

Πολλοί ενδιαφέρομενοι δύο οι αρκετά…  πλούσιοι μνηστήρες

 Η Φόρεστ και η Κόβεντρι Σίτι. Η τελευταία μάλιστα πρότεινε ένα νέο σχέδιο συνιδιοκτησίας με την Ντιτρόιτ Εξπρές, την αμερικανική ομάδα  στην οποία  συνιδιοκτήτης ήταν ο πρόεδρος των «Γαλάζιων Ουρανών» τηλεοπτικός αστέρας Τζίμι Χιλ. Και τη φανέλα της είχε  φορέσει ο Φράνσις για μικρό χρονικό διάστημα το αμέσως προηγούμενο καλοκαίρι. Ο θρυλικός  Μπράιαν Κλαφ, μάνατζερ της Φόρεστ, με το παραδοσιακό βρετανικό χιούμορ που τον χαρακτήρισε υποστήριζε πάντα ότι είχε αρνηθεί να ανταποκριθεί στην ζητούμενη τιμή από την Μπέρμιγχαμ. Κλείνοντας την προσφορά του στις … 999.999 στερλίνες. Ο Φράνσις επιμένει ότι ο  αείμνηστος Άγγλος τεχνικός δεν επέδειξε τέτοια απροθυμία . «Ο Μπράιαν ήταν πολύ έξυπνος με τα μέσα ενημέρωσης. Συνήθιζε να κάνει πρωτοσέλιδα και δεν τον ενοχλούσε αν ήταν αληθινά ή όχι. Η Μπέρμιγχαμ επέμεινε ότι η αμοιβή έπρεπε να είναι ένα εκατομμύριο λίρες και τίποτα λιγότερο, κάτι που εξάλειψε πολλούς πιθανούς υποψήφιους αγοραστές, αλλά υπήρχαν δύο που ήταν πρόθυμοι να το πληρώσουν. Είμαι πολύ τυχερός και ευγνώμων που η Φόρεστ ήταν ένας από αυτούς, γιατί εκείνη την εποχή ήταν η μόνη ομάδα στην Αγγλία  η οποία μπορούσε να προκαλέσει τη Λίβερπουλ» είπε ο Φράνσις που σχεδόν 25 ετών τότε, ήταν απελπισμένος για… τρόπαια. Έκανε το ντεμπούτο του στην Μπέρμιγχαμ σε αναμέτρηση με την Κάρντιφ και σημείωσε 119 γκολ σε 280 συμμετοχές στο πρωτάθλημα χωρίς ποτέ  η ομάδα του να μπορέσει να διεκδικήσει  μια σημαντική κούπα. «Θέλω να είμαι μέλος μιας επιτυχημένης ομάδας και αν δεν δω σημάδια ότι πάμε κάπου δεν θα μείνω» είπε αφού υπέβαλε αίτημα μεταγραφής, το οποίο απορρίφθηκε γρήγορα, το 1976. Το 1978 επανήλθε. «Είμαι 24 τον Απρίλιο και σε άλλα οκτώ χρόνια μάλλον θα έχω τελειώσει»  είχε δηλώσει στον Guardian. «Δεν έχω κερδίσει τίποτα και χωρίς να είμαι ασεβής προς το σύλλογο, δεν φαίνεται ότι θα κερδίσουμε κάτι στο μέλλον».

 

Συνολικά  το κλαμπ του Μπέρμιγχαμ απέρριψε έξι αιτήματα μεταγραφής από τον αστέρα της που ουδέποτε όμως  θέλησε να καταφύγει σε μία κατά μέτωπο κόντρα με τη διοίκηση. Επιλογή διόλου σπάνια  από πλευράς ποδοσφαιριστών εκείνη την εποχή. «Δεν θα ήταν δυνατό να το κάνω αυτό, λόγω του χαρακτήρα μου», λέει. «Στην εποχή μου, αν μου έλεγαν: «Όχι, δεν θα πας», αυτό ήταν». Ο Φράνσις είχε περάσει το καλοκαίρι του 1978 στην Αμερική, όπου  κέρδισε περίπου 50.000 λίρες κατά τη διάρκεια ενός δανεισμού 22 αγώνων  στην ομάδα του Ντιτρόιτ.

Έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για τη φυγή από την Μπέρμιγχαμ

Ως αποτέλεσμα, έχασε τον πρώτο αγώνα της Μπέρμιγχαμ της επόμενης σεζόν, αλλά ο Τζιμ Σμιθ, ο νέος προπονητής της, είπε ότι ο παίκτης είχε  προσφέρει σε αντάλλαγμα «μια  ισχυρή διαβεβαίωση ότι θα παραμείνει μαζί μας, τουλάχιστον για τα υπόλοιπα δύο χρόνια του συμβολαίου του».  Ο Σμιθ  από την πλευρά είχε δώσει με τη σειρά του τη δική του υπόσχεση στον διεθνή Άγγλο επιθετικό όπως υποστήριξε ο τελευταίος σύμφωνα με τον οποίο : «Μου είπε ότι ήξερε ότι έψαχνα να προχωρήσω και να παίξω σε έναν μεγαλύτερο σύλλογο. Μου είπε ότι ήταν προπονητής με μεγάλες φιλοδοξίες, ότι ήθελε η ομάδα να πάει καλά και ήθελε να κάνω ό,τι μπορούσα για να τον βοηθήσω στο γήπεδο, αλλά μετά τα Χριστούγεννα, αν τα πράγματα δεν είχαν βελτιωθεί, θα έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να με βοηθήσει να ξεφύγω. Ήταν τόσο αναζωογονητικό για μένα να έχω κάποιον τόσο ειλικρινή όσο ο Τζιμ Σμιθ, ο οποίος ήταν ξεκάθαρος μαζί μου και έμεινε πιστός στον λόγο του».

 

Όχι μόνο η αγωνιστική κατάσταση της Μπέρμιγχαμ απέτυχε να βελτιωθεί υπό τις οδηγίες του νέου της τεχνικού αλλά τουναντίον επιδεινώθηκε σημαντικά. Στις αρχές του Φεβρουαρίου του 1979 είχαν μόλις οκτώ βαθμούς και  οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν εξαιρετικά απομακρυσμένες . Έτσι ο Σμιθ έκανε πράξη την υπόσχεσή του. Στις 7 Φεβρουαρίου δέχτηκαν μια προσφορά από τη Φόρεστ ενώ παράλληλα η Κόβεντρι  ξεκαθάρισε ότι ευχαρίστως θα μπορούσε να την συναγωνιστεί. Μετά από οκτώ σεζόν με την Μπέρμιγχαμ Σίτι ο Φράνσις βρισκόταν ήδη στο κατώφλι της εξόδου από τον «Σεντ Άντριους Πάρκ».

Εβδομάδες εικασιών όδευαν προς το αίσιο τέλος για τον σπουδαίο επιθετικό αλλά και το νέο σταθμό της καριέρας του. Την επόμενη μέρα είχε μια τετράωρη συνάντηση με τον Κλαφ και τον συνεργάτη του Πίτερ Τέιλορ στο  «Σίτι Γκράουντ». Αποχωρώντας με την υπόσχεση να τους ενημερώσει για την απόφασή του το επόμενο πρωί. «Ήταν πολύ πρόθυμοι και ήθελαν να πάρω μια απόφαση εκεί και άμεσα», θυμάται ο Φράνσις. «Αυτό που δεν κατάλαβαν είναι ότι είχα αποφασίσει πριν καν ξεκινήσω τις διαπραγματεύσεις και μετά από εκείνη τη συνάντηση ήμουν απολύτως βέβαιος ότι αυτό που ήθελα ήταν να πάω στη Φόρεστ. Αλλά από σεβασμό για την Κόβεντρι, ένιωσα ότι χρωστάω ένα τηλεφώνημα στον μάνατζέρ τους, Γκόρντον Μάιλν. Ήθελα να είναι ο πρώτος που θα μάθει τι συνέβαινε».

Ο απίθανος Κλαφ ανακοινώνει με το δικό του τρόπο τα ιστορικά νέα

Υπέγραψε στη Φόρεστ την επόμενη μέρα και ο Κλαφ εμφανίστηκε στην αποκάλυψή του μεγάλου νέου φορώντας αθλητική φόρμα και με μια… ρακέτα σκουός ανά χείρας. «Πιστεύουμε ότι ο  Τρέβορ είναι ο πιο συναρπαστικός παίκτης στη χώρα αυτή τη στιγμή», είπε ο Τέιλορ για να προσθέσει: «Είναι τυχερός που εντάσσεται στη  Φόρεστ στο απόγειό της. Αν δεν το τελειώσουμε  καλύτερα να… μεταναστεύσουμε».

 

Στο πλαίσιο της μεταγραφής προβλεπόταν  αμοιβή 45.000 λιρών για τον Φράνσις  που επρόκειτο να λάβει επίσης  άλλες 80 χιλιάδες από την Ντιτρόιτ Εξπρές για να παίξει ξανά με τη φανέλα της στην κλειστή σεζόν ως μέρος ενός πακέτου 200.000  στερλινών για τρία χρόνια.  Ήταν η πρώτη μεταγραφή που  πραγματοποίησε ο Κλαφ  μετά  από 14 μήνες όταν  αγόρασε τον αμυντικό Ντέβιντ Νίνταμ από την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς. Η Κόβεντρι  βγήκε εκτός μάχης λόγω της άρνησης να αυξήσει την προσφορά από  τις 900.000.

Το συνολικό κόστος για τη Φόρεστ  ανερχόταν τελικά 1.180.000 στερλίνες, συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ και των τελών 5% για τον Φράνσις και το Ταμείο Προνοίας της Λίγκας για πρώην ποδοσφαιριστές.  Όπως είπε το δεξί χέρι του Κλαφ: «Μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά να πληρώσουμε τέτοιες τιμές λόγω της καλής διαχείρισης στο παρελθόν». Το ποσό ήταν  το διπλάσιο από  εκείνο που  εισέπραξε η Λίβερπουλ όταν ο Κέβιν Κίγκαν πουλήθηκε στο Αμβούργο το καλοκαίρι του 1977 και συνέτριψε  το προηγούμενο ρεκόρ μεταγραφής  το οποίο είχε πληρώσει η Γουέστ Μπρόμιτς  δύο μήνες πρίν για τον Μιλς. Πάντως η  Φόρεστ αρχικά  μετά την ιστορική εκείνη μεταγραφή τα έκανε λίγο …μαντάρα. Δεν κατάφεραν να εγγράψουν τον νέο τους παίκτη πριν εμφανιστεί σε αγώνα τρίτης ομάδας εναντίον της Νοτς Κάουντι εκείνο το Σαββατοκύριακο, μπροστά σε περίπου 40 άτομα. Κάτι που κόστισε 250 στερλίνες  σε πρόστιμα. Μια εβδομάδα αργότερα τα απαραίτητα έγγραφα δεν είχαν ακόμη εμφανιστεί, καθυστερώντας περαιτέρω το πλήρες ντεμπούτο του. Τον επόμενο μήνα, ο Φράνσις δεν είχε την δυνατότητα να παίξει στον προημιτελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου εναντίον της Γκρασχόπερς. Μάλιστα η Φόρεστ του επέτρεψε να πετάξει με το Κόνκορντ για να παίξει για  στην Ντιτρόιτ Εξπρές σε φιλικό αγώνα εναντίον της Νιου Γιορκ Κόσμος (σκόραρε έξι φορές σε μια νίκη 8-2 ) και «πέταξε» πάλι πίσω. Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία θεώρησε ότι μια τέτοια… εκδρομή απαιτούσε την άδειά της και ξεκίνησε μια άλλη έρευνα.

Το νικητήριο γκολ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών

 Η καριέρα του Φράνσις στη Φόρεστ διαταράχθηκε επανειλημμένα από τραυματισμό, αλλά στέφθηκε περίφημα από το νικητήριο γκολ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με αντίπαλο την Μάλμε. Η ομάδα του Νότιγχαμ έφθασε με εκείνον στη σύνθεση της στην κορυφή της Ευρώπης στην παρθενική της συμμετοχή σε διοργάνωση της «Γηραιάς Ηπείρου». Επίτευγμα άνευ προηγουμένου και επομένου αν και το επανέλαβε και την επόμενη σεζόν. Η θέση του στην ποδοσφαιρική ιστορία, ωστόσο, ήταν ήδη εξασφαλισμένη. «Δεν συνειδητοποίησα ποτέ τη σημασία του», λέει. «Έσπασα, κυριολεκτικά, το ρεκόρ μεταγραφών. Το διπλασίασα. Ήταν απλώς μια μαγική φιγούρα – ένα εκατομμύριο λίρες. Η Παρί Σεν Ζερμέν ξόδεψε σχεδόν 200 εκατομμύρια £ για τον Νεϊμάρ, αλλά δεν νομίζω ότι έχει την ίδια μαγική έλξη που είχε το 1 εκατομμύριο στερλίνες. Δεν πρόκειται να σηματοδοτήσω την ημέρα με κάτι ιδιαίτερο. Αλλά νιώθω περήφανος που είμαι ο πρώτος παίκτης 1 εκατομμυρίου λιρών; Απολύτως.»

Παρόλο που η σεζόν τελείωσε εκεί, επέστρεψε στο Ντιτρόιτ για άλλο ένα καλοκαίρι παίζοντας στο NASL, όπου και πάλι  ψηφίστηκε στην  κορυφαία ενδεκάδα μαζί με τους  Γιόχαν Κρόιφ ( Λος Άντζελες) και Τζιόρτιζο Κινάλια (Νέα Υόρκη). Παρόλο που έπαιξε μόνο τη μισή σεζόν.  Στη σύντομη καριέρα του στο  εν λόγω πρωτάθλημα σημείωσε 36 γκολ σε 33 αγώνες της κανονικής περιόδου και είχε 18 ασίστ,  επιδόσεις που την έφεραν μία θέση μπροστά από τον Πελέ στη λίστα με τους σκόρερ όλων των εποχών. Αν και έπαιξε 23 παιχνίδια λιγότερα από τον «βασιλιά» της μπάλας.

Ο Φράνσις αναμφισβήτητα δεν πέτυχε πλήρως τις δυνατότητές του  με τη φανέλα της Φόρεστ. Αυτό μπορεί εν μέρει να οφείλεται στο ότι ο Κλαφ  τον χρησιμοποιούσε συχνά στη δεξιά πλευρά, παρά στην προτιμώμενη θέση του ως κεντρικός επιθετικός. Ήταν στην ομάδα που έχασε τον τελικό του Λιγκ Καπ του 1980 από τη Γουλβερχάμπτον Γουόντερερς,  και δεν αγωνίστηκε σ’ εκείνο του  Πρωταθλητριών εναντίον του Αμβούργου την ίδια χρονιά λόγω τραυματισμού στον αχίλλειο τένοντα. Κατά κάποιο τρόπο, η επιτυχία της καριέρας του στη Φόρεστ δεν αντανακλούσε ποτέ την τεράστια αμοιβή του. Σκόραρε μόνο 14 γκολ πρωταθλήματος τη σεζόν 1979–80 και 6 στα επόμενα 18 παιχνίδια που έπαιξε με την ομάδα του Νότιγχαμ.

 

Και 2^η μεταγραφή ενός εκατομμυρίου στερλινών

Ο τραυματισμός  τον κράτησε εκτός για πάνω από έξι μήνες και τον Σεπτέμβριο του 1981 παραχωρήθηκε στη Μάντσεστερ Σίτι. Αυτή τη φορά,  για 1,2 εκατομμύρια λίρες μετά από μια συμφωνία προκάλεσε προστριβές στα παρασκήνια για τους «πολίτες».

 

Ακολούθησε καριέρα στη Σαμπντόρια (με την οποία κατέκτησε το Κόπα Ιτάλια) και την Ρέιντζερς (σήκωσε ένα Λιγκ Καπ Σκωτίας). Το 1988 μετακόμισε στη  Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς ανέλαβε προσωρινά παίκτης – μάνατζερ πριν  πάρει μεταγραφή στη Σέφιλντ Γουένσντεϊ -όπου ήταν επίσης για λίγο παίκτης. Υπό τις οδηγίες του οι «κουκουβάγιες» όχι μόνον κατέλαβαν την 3^η θέση το 1992 αλλά και την επόμενη σεζόν ηταν φιναλίστ τόσο στο Κύπελλο όσο και το Λιγκ Καπ όπου ηττήθηκαν σ’ αμφότερες τις περιπτώσεις από την πανίσχυρη τότε Άρσεναλ. Το 1994 λίγο πριν γιορτάσει τα 40 του χρόνια κρέμασε οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια έχοντας απολογισμό στην εθνική ομάδα της Αγγλίας 52 συμμετοχές και 12 γκολ. Αφού έφυγε από την Γουένσντεϊ και πριν επιστρέψει στην Μπέρμιγχαμ Σίτι ως προπονητής τον Μάιο του 1996 εργάστηκε ως τηλεσχολιαστής (κάτι που έκανε και όταν ακόμα αγωνιζόταν).

 

Την οδήγησε στον τελικό του Λιγκ Καπ το 2001 (ήττα από τη Λίβερπουλ) πριν μεταπηδήσει το 2002 στην τεχνική ηγεσία της Κρίσταλ Πάλας από την οποία  παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 2003.

 Όσο και αν είναι το παράπονο του , σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένο , εκείνη η μεταγραφή που έγινε στις 9 Φεβρουαρίου 1979 είναι αναμφίβολα το πιο εντυπωσιακό  ποδοσφαιρικό του επίτευγμα. Μαζί με το νικητήριο γκολ στον τελικό του Πρωταθλητριών στο Μόναχο λίγους μήνες μετά.

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News