Παρί Σεν Ζερμέν: Ο κακέκτυπος μιας μεγάλης ομάδας

Η Παρί Σεν Ζερμέν έγινε περίγελως απανταχού των ποδοσφαιρόφιλων μετά τον αποκλεισμό της επί της Ρεάλ Μαδρίτης στη φάση των «16» του Champions League, αφού το κρανίο της πλήχθηκε από φοβική τρικυμία.

Εν γένει, ένας αποκλεισμός της Παρί Σεν Ζερμέν από τη Ρεάλ Μαδρίτης στη φάση των «16» του Champions League μετά το σημάδι της μοίρας στο «Παρκ ντε Πρενς» με το γκολ του Κιλιάν Εμπαπέ στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού, θα ήταν το χειρότερο σενάριο για το Γάλλο στράικερ. Όμως ο 23χρονος φορ, μοναδικής ποιότητας και αξίας, με ζηλευτές δεξιότητες και αποφάσεις ταχύτατες, έκανε αυτοψία στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» με καισαρική εμφάνιση. Μπορεί στο τέλος να χαιρέτησε με πολύ κόπο έναν από τους ήρωες της βραδιάς, το σπουδαίο Λούκα Μόντριτς, όμως κυριολεκτικά δεν έχει μερίδιο ευθύνης για τον αποκλεισμό με σκορ 3-1 από τους «μερένχες». Πιο πολύ το βράδυ προσιδίασε το παπαδιαμάντειο «φουρτούνα-θάλασσα, κοκκώνα-πεθερά», παρά οτιδήποτε άλλο.

Ακόμα και να μην περικλείονταν συμφέροντα αλλούτερα, λεφτά ιλιγγιώδη, ο Εμπαπέ θα το σκεφτόταν λίγο και θα πήγαινε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Έκανε ό,τι μπορούσε, σε αντίθεση με την υπόλοιπη γαλλική ομάδα που, κεκαθισμένη πάνω στο νεοπλουτισμό της, απεμπόλησε ένα προβάδισμα της τάξεως του 1-0 και, άντε και το ‘κανε μισεμένη, δεν κατάφερε καν να στείλει το παιχνίδι στην παράταση! Τέτοιο, πια, το δέος, τόσος ο τρόμος απέναντι σε μία ομάδα τη διοίκηση της οποίας περιγέλασαν οι Άραβες στα τέλη του προηγούμενο Αυγούστου, όταν αρνήθηκαν, κατά τα ειωθότα, πρόταση 250.000.000 ευρώ για το καμάρι τους, που τους οδηγεί εκ του ασφαλούς όλη τη χρονιά αλλά θα εκτιμούσε την παραμικρή βοήθεια στη Μαδρίτη;

Τα πίσω β(λ)ήματα

Η… χαλαρωμένη Παρι Σεν Ζερμέν

Πήγε λοιπόν άκλαυτη και μολυσμένη η Παρί Σεν Ζερμέν, έχοντας ένα νεκρό, κείτουσα στο φέρετρο εν είδει παρωδίας, δεύτερο ημίχρονο, το οποίο είχε αποκτήσει ξεκάθαρα, από συμπεριφορά παικτών και συμπαικτών, χαρακτήρα διεκπεραιωτικό. Τέτοιο ναυάγιο είναι ξεκάθαρο ότι παθαίνει μόνον η μικρή ομάδα απέναντι στη μεγάλη: η Παρί δεν έκανε κάτι διαφορετικό από το να παραταχθεί όπως μετά το 4-0 επί της Μπαρτσελόνα στο Παρίσι, στο πρώτο ματς της φάσης των «16» στις 14 Φεβρουαρίου του 2017, μετά το 2-1 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ» στο πρώτο ματς της φάσης των «16» στις 12 Φεβρουαρίου του 2019. Έπειτα ήρθαν οι Ειδοί του Μαρτίου και ο Καίσαρ, υπερόπτης και αφελής, διέβη τον Ρουβίκωνα για να τιμωρηθεί από το τέκνο Βρούτο, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση δεν χρωστάει σε οποιονδήποτε χάρη, στην τελική ο Καρίμ Μπενζεμά υπήρξε persona non grata για τους Γάλλους και τον τελευταίο καιρό μάλιστα, με τον Εμπαπέ να φέρεται να έχει υπογράψει προσύμφωνο, ένας… μεσήλιξ για ένα κλαμπ του οποίου είναι ο τρίτος σκόρερ έβερ.

Ο Μπενζεμά, βεβαίως, βρήκε και τα έκανε, αφού το ναυάγιο υπήρξε απολαυστικό είτε απελπιστικό, αναλόγως της μεριάς που ο θεατής έκλινε: η αμυντική λειτουργία της Παρί ήταν τσιφορικό αποκύημα, ένας τραγέλαφος με πλείστους υπαίτιους και επαίτες, το καράβι έμπαζε από αμπάρι, πρύμνη και πλώρη και ένας Κιλιάν με το όνομα δεν έφτανε για να κρατήσει μια κατρακύλα που το δίχως άλλο ήταν ξεχωριστή, ανάλογη με εκείνη του μυθικού 6-1 στο «Καμπ Νου» και του 1-3 στο «Παρκ ντε Πρενς» απέναντι στη Γιουνάιτεντ, που σκόραρε με πέναλτι του Μάρκους Ράσφορντ -ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είχε χάσει στη διαδικασία του τελικού του Euro, στις καθυστερήσεις. Δεν είναι σύνθετη ούτε παγιδεύεται στην υπερπληροφόρηση η ανάμνηση της προβολής του Σέρχι Ρομπέρτο, κάτι που αναπόφευκτα οδηγεί στο «τώρα που βρήκαμε παπά να θάψουμε πεντέξι». Μέχρι και το γαλλικό δίκτυο RCM1 έκανε αφιέρωμα στο χάλι της.

Τέτοιες νύχτες είναι που (όχι απλώς καθιστούν στάσιμη αλλά κάνουν να) υποχωρεί η Παρί σε ό,τι αφορά το ποδοσφαιρικό status quo της, το οποίο ουδέναν σεβασμό έχει αποκτήσει ακόμα και παρά το γεγονός ότι έχει παίξει στον τελικό του Champions League του 2020, στον οποίο ηττήθηκε, συνοπτικά το δίχως άλλο, από την Μπάγερν Μονάχου με το γκολ του Κίνγκσλεϊ Κομάν.

Ο τρόπος των μεγάλων απέναντι στο μικρό

Ο Γιάννης και αυτό που είχε πάντα

Η Παρί Σεν Ζερμέν απέκτησε ακόμα και τον Λιονέλ Μέσι, ο οποίος είναι εντυπωσιακό το πόσο εναρμονίστηκε τόσο γρήγορα με την έλλειψη ανταγωνισμού και το κόλλημα των παχιών παχιών, σαν τον Πόλντο ύστερα από μια ντουζίνα χάμπουργκερ, ενσήμων του. Ο Αργεντινός ήταν όλο μέλι και τηγανίτα τίποτα, αλλά τουλάχιστον είχε εκείνο το φαουλάκι που θα έκανε τη ζημιά και θα άλλαζε όλο το αφήγημα, βάζοντας την Παρί στην κάστα των μεγάλων.

Αυτό δεν έγινε διότι στο «Μπερναμπέου»… ποτέ δεν γίνεται. Αυτοδικαίως οι οπαδοί των «μερένχες» ανήρτησαν πανό που αναγραφόταν «Είμαστε οι βασιλιάδες της Ευρώπης». Από την άλλη μπάντα οι Βραζιλιάνοι χόρεψαν τα χασαποσέρβικά τους, ο Κροάτης θρύλος συμμάζεψε το κέντρο, ο Τόνι Κρόος, που επέστρεψε από τραυματισμό, υπήρξε έντιμος όπως ο Ντίνος Ηλιόπουλος στο «Φωνάζει ο κλέφτης» και, για να μην ξεχαστεί η απήχηση, η Ρεάλ πέρασε στα κλεφτά όπως πλειστάκις και σπαραξικάρδια έχει κάνει στο συγκεκριμένο γήπεδο, που προφανώς είναι άντρο και η φήμη του προηγείται της παρουσίας του. Δεν θα συνέβαινε, άλλωστε, διαφορετικά, άπαξ και ήθελε ένα γκολ για την πρόκριση, είναι στατιστικό δρώμενο ότι ο μεγάλος εκ των αντιπάλων, φτάνοντας το παιχνίδι στο σημείο που θέλει ακόμα και δίχως πειθώ, ρίχνει τα δίχτυα του και αρπάζει σαν χαζομπάρμπουνο το μικρότερο, που δεν ξέρει από πού του ήρθε. Αλλά, να πεις, είχε έρθει η σειρά του, η Ρεάλ, ωστόσο, το είχε ξανακάνει, 3-1 πάλι, στη φάση των «16» το 2018.

Χωρίς τύψεις συνείδησης

Κατάφεραν να τον… αθωώσουν

Εν ολίγοις, η Παρί Σεν Ζερμέν κατόρθωσε να αποκλειστεί με τον Εμπαπέ να μην έχει… τύψεις συνείδησης, μια και είναι ο μόνος που έμοιαζε να γνωρίζει τι ήταν αυτό για το οποίο έπαιζε η ομάδα του και τι διακυβευόταν στο παιχνίδι, ο μόνος, ρε παιδί μου, που ήξερε ότι η πρόκριση ήταν ανοιχτή σαν εξώπορτα σε χωριάτικο σπίτι και ουδόλως είχε κριθεί, ενώ οι βαρυσήμαντοι συμπαίκτες του προετοιμάζονταν για ευρωπαϊκά παιχνίδια τον Απρίλιο. Προσύμφωνο ή όχι, η άλλη κομπανία, παίζοντας με… στημένη τράπουλα και έχοντας βρει σε ποιον θα φόρτωνε τον αποκλεισμό, κατάφερε να τον αθωώσει, αναγκάζοντας σύμπασα την ποδοσφαιρική οικουμένη να αναλογιστεί ότι, ναι, δεν πάει άλλο για αυτόν. Είναι κρίμα, ρε παιδί μου.

Σημαίνει ότι θα φύγει για να κάνει αυτό που είπε και το… μέλλον τον δικαίωσε: να πάρει τίτλους με μια μεγάλη ομάδα, διότι όντως εκείνη τη φανέλα της οποίας φοράει, κάνει ό,τι μπορεί για να δικαιώσει όσους την αποκαλούν κλαμπ μικρού διαμετρήματος. Το πρόβλημα είναι νοοτροπιακό και αφορά μόνο την Παρί, διότι ομάδες όπως η Ρεάλ, η Μπάγερν, η Μπαρτσελόνα, η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, βρίσκουν πάντα τον τρόπο να νικούν τον αντίπαλο, αφ’ ης στιγμής ανακαλύπτουν τρεμάμενα πόδια και ίλιγγο από το ύψος που καλούνται να φτάσουν. Είναι πια αποδεδειγμένη, με μια ακολουθία που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, ότι η Παρί Σεν Ζερμέν αυτό το υψίπεδο το τρέμει, γι’ αυτό κιόλας έχει μείνει καθηλωμένη ως ένας νεόπλουτος φτωχός συγγενής των βαριών ομάδων του ποδοσφαίρου. Ανακαλύπτει, δε, ότι το να σβήσει τον τρόμο είναι δυσκολότερη δουλειά από ό,τι φαίνεται: τα κομμένα γόνατα κάνουν την εμφάνισή τους άμα τη υποψία ότι όντως πρόκειται να κάνει την υπερβαση.