Ρεάλ Μαδρίτης: Ο εφιάλτης επιστρέφει

Το 4-0 της Μπαρτσελόνα στο «Μπερναμπέου» για τη Liga επαναφέρει μνήμες και κάνει τη Ρεάλ Μαδρίτης να ανησυχεί για τα μελλούμενα, αφού ενδεχομένως να αναγκαστεί ξανά να μετατρέψει το γήπεδο σε πεδίο μάχης.

Κλαμμένος. Ο Λιονέλ Μέσι σπάραξε στη συνέντευξη Τύπου με την οποία ανακοίνωσε έναν αποχωρισμό ο οποίος είχε αποκτήσει, στο πέρασμα των χρόνων, τέτοιες διαστάσεις, που ουδείς θεωρούσε ότι όντως θα συνέβαινε. Όλη η Βαρκελώνη, τότε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έκλαιγε. Ο Μέσι έφευγε και η διοίκηση άφηνε την ομάδα με έναν προπονητή για τον οποίο κύριο χαρακτηριστικό ήταν η έλλειψη πειθούς και με ένα σύνολο σχετικά αδιάφορο. Η Μπαρτσελόνα θα περιερχόταν σε κρίση και τα… σοβαρά ζητήματα ήταν να μην κάνει δέκα συμμετοχές ο Φιλίπε Κουτίνιο, για να μην πληρώσουν ρήτρα οι «μπλαουγκράνα».

Αυτή η κρίση δεν έμοιαζε μόνο καταδικαστική για τη φετινή σεζόν, αλλά έμοιαζε να παραπέμπει στην εφταετία 1999-2005, που η Μπαρτσελόνα δεν κατέκτησε έναν τίτλο. Τα θέματα της επικαιρότητας αναδείκνυαν την οσμή της φορμόλης, με την οποία οι «μπλαουγκράνα» δεν είχαν ασχοληθεί για χρόνια. Στην Καταλονία αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν την επιλογή του Τσάβι Ερνάντεθ, αν και ήταν επικίνδυνο. Ειδικά τη στιγμή που ξεκατινιάζονταν σαν σε ριάλιτι σόου και, ειδικά από το πρώτο μέρος της πανδημίας, έβγαζαν… παίκτες στη σέντρα. Το τελευταίο παράδειγμα ήταν ο Ουσμάν Ντεμπελέ, ο οποίος δεν συζητούσε να ανανεώσει το συμβόλαιό του -κάτι που ούτε και στην Μπαρτσελόνα ήθελαν- και, ταυτοχρόνως, δεν συζητούσε καν να φύγει αν και η διοίκηση έφερνε προτάσεις. Ο Ζοάν Λαπόρτα τον… έδωσε κανονικά, ως υπαίτιο μίας κατάστασης η οποία είχε πολλούς ενόχους, και ο Γάλλος μεσοεπιθετικός δεν υποχωρούσε.

Ο Τσάβι το πήρε πάνω του. Και η Ρεάλ Μαδρίτης, τη νύχτα της Κυριακής στο «Μπερναμπέου», το κατάλαβε απολύτως.

 

Το μεγαλείο του άφθαστου

Η αρχή ενός νέου αριστουργήματος  

Αυτό που έφερε στην Μπαρτσελόνα ο Τσάβι, ήταν ιδέες. Είχε στο μυαλό του το πρότυπο, το οποίο ο ίδιος ενσάρκωσε τέλεια όταν ήταν ποδοσφαιριστής, όμως το είχε εμπλουτίσει και το αγροτικό του στο Κατάρ, στον πάγκο της Αλ Σαντ, μόνο κακό δεν του έκανε. Ο θρύλος της Μπαρτσελόνα βρήκε, με την επιστροφή του, ένα σύνολο το οποίο ήταν ιδανικό. Ποδοσφαιριστές που ήταν παρατημένοι, αλλά σε ηλικία που το εμφύσημα της έμπνευσης, όχι απλώς δεν ήταν απαγορευτικό αλλά, ήταν ιδεατό. Για να το κάνει αυτό, έπρεπε να θέσει όρια και απαγορεύσεις και να αφήσει να αιωρείται η αύρα του αναχρονιστικού. Η Μπαρτσελόνα του ξεκίνησε να παίζει υπέροχα μέσα στο 2022 και η τελευταία ήττα ήρθε πριν δύο μήνες: το 3-2 από την Αθλέτικ Μπιλμπάο στο «Σαν Μαμές» για το δεύτερο γύρο του Copa del Rey στις 20 Ιανουαρίου.

Οι εννιά νίκες και τρεις ισοπαλίες (δύο μέσα στο «Καμπ Νου» για το Europa League)σε 12 παιχνίδια, ένα σερί που ακόμη τρέχει, είναι αναπάντεχες, ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος ότι από αυτά τα «τρίποντα» τα έξι ήρθαν με τους «μπλαουγκράνα» να σκοράρουν 4 γκολ: στην εντός έδρας εκδίκηση από την Μπιλμπάο, 4-0, στο «Σαν Πάολο» με τη Νάπολι, 4-2, στο «Μεστάγια» απέναντι στη Βαλένθια, 4-1. Το 4-0 επί της Οσασούνα ήταν πια φυσιολογικό, ενώ η… θύελλα άρχισε με το 4-2 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης.

Η τελευταία «τεσσάρα», στο «Μπερναμπέου», δεν ήταν το πιο πολύτιμο από τα αποτελέσματα της Μπαρτσελόνα σε πρακτικό επίπεδο. Πριν από αυτό το παιχνίδι, η ομάδα του Τσάβι απείχε 15 πόντους της Ρεάλ στη βαθμολογία της Liga και η κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν ετίθετο καν ως στόχος, ακόμα και από τη στιγμή που ο Ισπανός κόουτς επέστρεψε στην αγαπημένη του ομάδα. Ακόμα και τώρα, που οι βαθμοί είναι 12, θέμα συζήτησης δεν υφίσταται. Όμως, σε ό,τι αφορά την ιστορική συγκυρία, η συντριβή στο «Μπερναμπέου» και η ανεμελιά με την οποία ήρθε, μπορεί να αποτελέσει ένα συμβολισμό για αυτά που πρόκειται να γίνουν.

Η Ρεάλ ήταν σε καλό φεγγάρι ως την Κυριακή. Η παρέλαση στη Liga και η πρόκριση επί της Παρί Σεν Ζερμέν στη φάση των «16» του Champions League την έφερναν στη θέση του φαβορί για αυτό το Clasico. Το πρόβλημα με αυτό το παιχνίδι, στο οποίο ηττήθηκε ολοσχερώς, είναι ότι δεν επρόκειτο για τύχη, αλλά είναι μια επικράτηση που βάζει νέους κανόνες, οι οποίοι είναι… παλιοί: το μοτίβο δεν διαφέρει από το 2008, όταν οι Καστιγιάνοι συνειδητοποίησαν πως ο αντίπαλός τους δεν ήταν απλώς καλύτερος, αλλά είχε το μεγαλείο του άφθαστου.

Αυτό έφερε τα μύρια όσα προβλήματα. Με κάθε σεβασμό προς τον τυπάκο που πέταξε τη γουρουνοκεφαλή στον Λούις Φίγκο στο πρώτο ντέρμπι, ένα 2-0 στη Βαρκελώνη, που ο Πορτογάλος έπαιξε για λογαριασμό της Ρεάλ, το Clasico και η κόντρα ανάμεσα στις δύο ουδέποτε ήταν περισσότερο έντονη από το 2008 έως το 2013. Και αυτό δεν έγινε καν επειδή οι δύο ομάδες ήταν ισοδύναμες, αλλά δημιουργήθηκε διότι η μία ήταν κατά πολύ καλύτερη από την άλλη.

 

Οι… ψυχρολουσίες

Η Ρεάλ οδηγήθηκε στον πόλεμο

Η εντυπωσιακή εμφάνιση της Μπαρτσελόνα, λοιπόν, δεν μοιάζει με ένα μεμονωμένο γεγονός. Όταν ο Πέδρι βγάζει τη λομπίτσα στον Φεράν, που κινείται πίσω από τους αμυντικούς, οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν. Είναι ο Ανδρές Ινιέστα που βρίσκει τον Λιονέλ Μέσι ξανά, ακόμα ένα αποσβολωτικό θέαμα το οποίο καθίσταται υπερανθρώπινο και επαναφέρει πολύ έντονες, αν ξεχάστηκαν, τις εικόνες της κορυφαίας ομάδας που έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο.

Η Ρεάλ αναγκάστηκε να πάει σε πολεμικές λύσεις το καλοκαίρι του 2010, έπειτα από δύο χρόνια που η Μπαρτσελόνα της έκοβε την ανάσα στο γήπεδο, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τους ακριβοθώρητους ποδοσφαιριστές της και να πάρει τον Ζοσέ Μουρίνιο. Αυτή η διαδικασία ήταν που «χάλασε» το αριστοκρατικό DNA του συλλόγου, αν και ο Πορτογάλος προπονητής ουδέποτε υπήρξε σε τέτοια διαύγεια και εγρήγορση όσο στον πάγκο των «μερένχες».

Αυτό δεν του αναγνωρίζεται, το μαγικό πρωτάθλημα του 2012 με τους 100 βαθμούς και τα 121 γκολ δεν έχει αλλάξει την εικόνα του πολεμόχαρου κόουτς που, σαν σε στυλ Βόλντεμορτ, έγινε ο ιδανικός θύτης που τα έβαλε με το καλό του κόσμου. Ανά την οικουμένη, ο Μουρίνιο ήταν πασιφανώς εκείνος ο τύπος που ήθελε να καταστρέψει, όχι απλώς έναν πιο δυνατό αντίπαλο αλλά, τις ανθρώπινες αξίες, από τις οποίες πηγάζει η αφατή ομορφιά που έφερνε στο παιχνίδι της η Μπαρτσελόνα.

Ούτως ειπείν, μέσα στο πολεμικό μοτίβο και τα τύμπανα του πολέμου που ηχούσαν κάθε φορά που οι δύο ομάδες συναντιούνταν, όλα γίνονταν θεμιτά. Στη Μαδρίτη, λοιπόν, αναγνώριζαν ότι η παρακμή της Μπαρτσελόνα μετά το 2015, όταν ο Τσάβι έφυγε και άφησε πίσω του μία ομάδα που, χωρίς τη δική του παρουσία και με τον Κάρλες Πουγιόλ αποσυρμένο, δεν θα κινούνταν στις αξίες με τις οποίες ο ίδιος γαλουχήθηκε και που, ουσιαστικά, θα παρεισέφρυε τοξικότητα στη σημασία του ποδοσφαίρου και όλα όσα το περιβάλλουν, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρίας για ανακωχή. Οι ανταμώσεις των δύο ανέκαθεν λογίζονταν ως μεγάλα παιχνίδια, αλλά τουλάχιστον δεν υπήρχε αυτή η ένταση.

Η Ρεάλ δεν θέλει να επιστρέψει σε αυτό το σημείο. Αν, όμως, αναγκαστεί να το κάνει, επειδή απλώς η Μπαρτσελόνα θα έχει μπει ξανά σε αυτό το φαντασιακό πλαίσιο που άφησε να εννοείται την Κυριακή στη Μαδρίτη, οι σάλπιγγες θα ηχήσουν ξανά. Και το μισούν αυτό, εξ ιδιοσυγκρασίας, οι «μπλάνκος».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News