Super League: Γιατί έχουν εξαφανιστεί τα δεκάρια από το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Ο Βασίλης Γεωργιώτης αναρωτιέται γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο αδυνατεί να παράξει πλέον… δεκάρια παλιάς κοπής και θυμάται τους κορυφαίους Έλληνες βιρτουόζους της μπάλας που θα μπορούσαν να συνθέσουν μια ομάδα – όνειρο!

Το ποδόσφαιρο είναι «ζωντανός» οργανισμός, εξελίσσεται, προχωρά. Οι κανονισμοί αλλάζουν όπως και τα συστήματα, ο εξοπλισμός, το στυλ των παικτών, οι θέσεις.

Ποιος θα περίμενε ότι θα βλέπαμε διάταξη ομάδας χωρίς επιθετικό, τον τερματοφύλακα να παίζει ως λίμπερο και τους ακραίους να σπριντάρουν σαν κατοστάρηδες για να βγουν στην επίθεση και δευτερόλεπτα μετά να έχουν επιστρέψει σε θέση άμυνας;

Η αδυσώπητη εξέλιξη παρέσυρε μαζί της κι αυτούς που κάποτε ονόμαζαν «δαντελένιους», τα περίφημα «10άρια». Η Ελλάδα, ως χώρα που ποτέ δεν φημιζόταν για τους αθλητικούς ποδοσφαιριστές της, παρήγαγε πολλούς παίκτες που φερόντουσαν γλυκά στην μπάλα, τις… μιλούσαν και την έστελναν με χειρουργική ακρίβεια εκεί ακριβώς που ήθελαν.

Πλέον, τα 10άρια παλαιάς κοπής είναι δυσεύρετα, γιατί το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί γρήγορη και διαρκή κίνηση και ομοιάζουν περισσότερο με 8άρια, καθώς για να επιβιώσουν χρειάζεται να μοχθήσουν και να κάνουν πολλές δουλειές στο γήπεδο.

Από όλους αυτούς ξεχωρίσαμε οχτώ «μάγους» για τους οποίους έχουμε τηλεοπτική εικόνα. Είναι αυτοί που έκρυβαν την μπάλα κι έκαναν τους φίλαθλους να παραμιλάνε και να αναγνωρίζουν την αξία τους, ακόμα κι αν έπαιζαν στο μεγάλο αντίπαλο.

Μίμης Δομάζος (1959-80)

Ο «στρατηγός» έπαιξε 20 χρόνια με το Τριφύλλι στο στήθος και έναν στην ΑΕΚ με την οποία κατέκτησε άλλο ένα πρωτάθλημα και συμπλήρωσε διψήφιο αριθμό. Φυσικά αγωνίστηκε και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Πραγματικός ηγέτης στο γήπεδο, συνέθεσε με τον υψηλόσωμο φορ Αντώνη Αντωνιάδη ένα εκπληκτικό δίδυμο που τρομοκρατούσε τις αντίπαλες άμυνες.

Μίμης Παπαϊωάννου (1960-80)

Ο «βλάχος» της ΑΕΚ κατέρριψε στα 17 χρόνια που έμεινε στην ΑΕΚ προερχόμενος από τη Βέροια, όλα τα στατιστικά ρεκόρ της Ένωσης, κατέκτησε 5 πρωταθλήματα και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA. Ηγέτης και της εθνικής ομάδας, είχε χίλιους και έναν τρόπους για να σκοράρει, ακόμα και με το κεφάλι, αν και ήταν μόλις 1.68. Καλλιεργημένες και οι φωνητικές του χορδές άλλωστε τραγούδησε τον ύμνο της ΑΕΚ.

Γιώργος Κούδας (1963-84)

Ο Μεγαλέξανδρος του ποδοσφαίρου μας, χώρισε την Ελλάδα στα δύο όταν συμφώνησε με τον Ολυμπιακό χωρίς τη συγκατάθεση του ΠΑΟΚ. Έμεινε μια ζωή στους Θεσσαλονικείς (21 χρόνια), κατέκτησε τίτλους με την καλύτερη ομάδα του Δικεφάλου του Βορρά όλων των εποχών και έβαλε φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με το παιχνίδι του ανέβαζε το επίπεδο όλης της ομάδας και έμοιαζε καλύτερος όλων στο τερέν ακόμα και στις χειρότερες μέρες του.

Κώστας Δαβουρλής (1964-87)

Αρχοντικό στυλ, μεγάλος σκόρερ, σπεσιαλίστας στα στημένα και εξαιρετικός πασέρ. Ύστερα από δέκα χρόνια στη μεγάλη ομάδα της Παναχαϊκής, αγωνίστηκε για τρία χρόνια με τον Ολυμπιακό, για να επιστρέψει στην αγαπημένη του Αχαΐα όπου έπαιξε ποδόσφαιρο μέχρι και το 1987. Αριστεροπόδαρος, αλλά με πολύ καλό και το δεξί πόδι ήταν γρήγορος με και χωρίς την μπάλα στα πόδια. Δυστυχώς, έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία 44 ετών.

Γιώργος Δεληκάρης (1967-82)

Πραγματικός οδοστρωτήρας, ο πιο γρήγορος παίκτης με την μπάλα στα πόδια και προσποίηση που… έσπαγε τη μέση του αντιπάλου. Μάγεψε στα εννέα χρόνια που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού, ενώ σε μια πολυσυζητημένη μεταγραφή, μεταπήδησε στον Παναθηναϊκό, αλλά ήταν πια σκιά του εαυτού του με ελάχιστες εκλάμψεις, όπως το καταπληκτικό παιχνίδι του στο 4-2 επί της Γιουβέντους.

Βασίλης Χατζηπαναγής (1971-90)

Από το sportday.gr διαβάσατε πρόσφατα για τα επιτεύγματά του, οπότε τα σχόλια είναι περιττά. Απίστευτη ποδοσφαιρική κλάση, μαγικά πόδια, αλλά όχι δεινός σκόρερ. Μια ζωή (15 σεζόν) Ηρακλής, επιλογή ή δέσμευση που του στέρησε μια μεγαλύτερη ποδοσφαιρική καριέρα.

Βασίλης Καραπιάλης (1985-2000)

Το επίθετο «δαντελένιος» που αναφέραμε πιο πάνω ταιριάζει γάντι στο «άτι του κάμπου». Κέρδισε τίτλους στα έξι χρόνια παραμονής του στη Λάρισα, και στα εννέα που έμεινε στον Ολυμπιακό. Αν και δεν γέμιζε το μάτι με το κορμί του, εξέθετε όποιον τον υποτιμούσε με την τεχνική του. Πικράθηκε όταν «κόπηκε» από την αποστολή του Μουντιάλ του 1994 και δεν θέλησε να αγωνιστεί ξανά με το εθνόσημο, αλλά συνέχιζε να ξεσηκώνει τα πλήθη φορώντας τα «ερυθρόλευκα».

Βασίλης Τσιάρτας (1989-2007)

Το τελευταίο μεγάλο δεκάρι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από την Ημαθία κι αυτός, την Αλεξάνδρεια, με καταπληκτικό αριστερό, πέτυχε την εποχών των κοινοτικών και μετά την ΑΕΚ έκανε μεγάλη διεθνή καριέρα αγωνιζόμενος με τη Σεβίλλη, όπου του «κόλλησαν» το παρατσούκλι «Ο Μάγος». Τι κι αν ήταν σχετικά αργός; Με τις μπαλιές ακριβείας και τις εκτελέσεις στα στημένα κάλυπτε τις όποιες αδυναμίες του.

Πού πήγαν τα δεκάρια σήμερα;

Ίσως ο τελευταίος που συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά του παλιού, καλού, ορθόδοξου δεκαριού είναι ο Κώστας Φορτούνης. Γι’ αυτό, ενώ απολαμβάνει της εκτίμησης φίλων και «εχθρών», δέχεται απανωτές τρικλοποδιές, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και δεν πείθει πια τους προπονητές.

Στοιχεία δεκαριού έχει και ο Πέτρος Μάνταλος, ένας από τους λίγους εναπομείναντες ποιοτικούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, του οποίου όμως το fan club καθημερινά μειώνεται, αφού το στυλ του μοιάζει παράταιρο με το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Αν και τα 10άρια φαίνονται πια να οδηγούνται στην… ανεργία, αφού το ποδόσφαιρο τους ξεπερνά, ποιος δεν θα ήθελε να βλέπει τους βιρτουόζους της μπάλας να «κεντούν» στο γήπεδο; Γιατί μπορεί οι τακτικές να φέρνουν τους βαθμούς, αλλά οι αρτίστες τον κόσμο στα γήπεδα.