Παγκόσμιο Κύπελλο 1998: Το πρώτο και το τελευταίο άγγιγμα του Ντενίλσον με τη Βραζιλία

Μια πολύ σύντομη προσωπική ιστορία: παρακολουθούσαμε το Βραζιλία-Σκωτία με δύο φίλους στο σπίτι τους το 1998, σε μια εποχή που αν παράγγελνε κάποιος για μια παρέα τεσσάρων ατόμων τρεις μεγάλες πίτσες αναρωτιόσουν τι θα φάνε οι άλλοι. Με τους συγκεκριμένους υπήρχε μια κοινή διάσταση στην κοινωνική ζωή: παίζαμε μπάσκετ.

Εκείνο το παιχνίδι της 10ης Ιουνίου ήταν η έναρξη του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Από το 1974 έως το 2002, η παγκόσμια πρωταθλήτρια άνοιγε τη διοργάνωση, ως εκ τούτου η Βραζιλία, που είχε κατακτήσει το τρόπαιο το 1994, θα άνοιγε το χορό. Από τό 2006 έως και σήμερα, αυλαία στη διοργάνωση ανεβάζει η διοργανώτρια χώρα.

Η Βραζιλία δεν είχε χάσει ακόμα πλήρως τη λάμψη της ως μυθικό πλάσμα. Ό,τι είχε προηγηθεί τον τελευταίο μήνα, με τον Ρονάλντο να κατακτά το Κύπελλο Κυπελλούχων με τη φανέλα της Ίντερ προσφέροντας μια εικονική στιγμή απέναντι στον τερματοφύλακα της Λάτσιο, Λούκα Μαρκετζάνι, να «σταυρώνεται» στο Τορίνο, σε εκείνο το παιχνίδι για τον τίτλο του πρωταθλητή απέναντι στη Γιουβέντους, αλλά και τον Ρομάριο να βάζει τα κλάματα σε συνέντευξη Τύπου αφού ο Μάριο Λόμπο Ζάγκαλο τον έκοψε για το Παγκόσμιο Κύπελλο, ανάγεται στη σφαίρα του θρύλου.

Το ματς με τη Σκωτία είναι περίφημο και στα ημέτερα, διότι ο Τζιοβάνι, από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, κατηγορούσε τον Ζάγκαλο για το γεγονός ότι δεν έπαιξε στη διοργάνωση.

Ο ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα, που ένα χρόνο μετά θα έπιανε στασίδι στον Ολυμπιακό, θεωρεί ότι η παρουσία του ήταν στημένη: ήταν προκαθορισμένο, και με βάση τη χρονιά που είχε κάνει στους «μπλαουγκράνα», να παίξει μόνο το πρώτο ημίχρονο στην πρεμιέρα και, αφού αντικαταστάθηκε με τον Λεονάρντο, να χάσει οριστικά τη θέση του από τον τελευταίο, ο οποίος υπονόησε ότι εξύφανε τη συνωμοσία εναντίον του.

Ήταν, πράγματι, λυπηρό που ο Τζιοβάνι τέθηκε εκτός ομάδας στο σημείο που ο Ζάγκαλο, τις δραματικές ώρες πριν τον τελικό με τη Γαλλία, όταν φαινόταν πως ο Ρονάλντο δεν θα έπαιζε εξαιτίας του λιποθυμικού επεισοδίου στο ξενοδοχείο, έδωσε στους δημοσιογράφους την ενδεκάδα με βασικό φορ τον Εντμούντο.

Όλα αυτά τότε ουδόλως είχαν διαφανεί. Στο 70’, και με το σκορ στο 1-1, ο Ζάγκαλο κάνει τη δεύτερη και τελευταία αλλαγή του στο ματς: περνάει τον Ντενίλσον στη θέση του Μπεμπέτο. Ο υπογράφων αναφωνεί, «επιτέλους, ρε φίλε, μπήκε!» Ο ένας από τους δύο φίλους ρωτάει «ποιος μπήκε;» «Ο Ντενίλσον! Δεν ξέρεις τον Ντενίλσον;»

Εδώ αξίζει να ειπωθεί το εξής: ο συγκεκριμένος είναι εδώ και πολλά χρόνια γιατρός και εξαιρετικά επιτυχημένος, ως εκ τούτου δεν θα γινόταν να γνωρίζει τον Ντενίλσον. Η αφεντιά μου τον είχε δει μόλις μία φορά. Μία, αλλά λέαινα. Στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 1997, στο Παρίσι, μια πρόβα τζενεράλε για το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Οι επιμελείς μαθητές και φοιτητές, ειδικά (για να μπουν) σε σχολή με απαιτήσεις, δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουν να δουν ποδόσφαιρο αν έχουν να φροντίσουν για οποιαδήποτε (μέλλουσα) ακαδημαϊκή υποχρέωση.

Ο Ιούνιος, δε, είναι μήνας εξετάσεων, ως εκ τούτου εκείνοι που πραγματικά ενδιαφέρονταν για την (είσοδο στη) σχολή τους δεν επρόκειτο να σπαταλήσουν χρόνο χαζεύοντας μπάλα. Ακόμα και αυτό έμοιαζε μια παραχώρηση, σαν να έκαναν ένα διάλειμμα ηθελημένο, μόνο και μόνο για να χωρέσουν στο πρόγραμμα το Βραζιλία-Σκωτία. Η παρακολούθηση του Ρονάλντο ήταν το δέλεαρ.

Το βραζιλιάνικο χάδι πάνω στη γραμμή

Η απορία, φυσικά, ήταν στο μυαλό: πώς είναι δυνατόν, για οποιονδήποτε λόγο, να παρακαμφθεί ένα ματς Βραζιλία-Ιταλία για οποιαδήποτε διοργάνωση; Ήταν 8 Ιουνίου του 1997, στο Tournoi De France, που ο Ζάγκαλο παρουσίασε τον τότε 19χρονο ποδοσφαιριστή, ο οποίος έπαιζε στη Σάο Πάολο. Επρόκειτο για την ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του, άλλωστε, αφού γεννήθηκε στην περιοχή Διαδήμα, στις 24 Αυγούστου του 1977.

Ο Ντενίλσον ντρίμπλαρε για πλάκα οποιονδήποτε αντίπαλο βρισκόταν μπροστά του, περνούσε πάνω από την μπάλα, την κολλούσε στα πόδια του, αλλά ξεχνούσε να την δώσει. Εκείνο το ματς, με τον Ρομάριο και τον Ρονάλντο να κάνουν μαγικά, έληξε 3-3. Ο Ντενίλσον έμοιαζε να ξεπήδησε από τη βραζιλιάνικη μυθολογία, ήταν αριστεροπόδαρος και ελισσόταν λες και βρισκόταν στο Μάτριξ.

Για έναν έφηβο, αυτή η εικόνα ήταν ένα διεγερτικό ολκής. Ήταν, όμως, και για τον ίδιο, η μία και μοναδική φορά που τον είχε παρακολουθήσει να παίζει ως το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Όταν και οι δύο συνδαιτημόνες απάντησαν κανονικά, το σχόλιο ήταν «περιμένετε και θα δείτε». Προς το 73ο λεπτό, ο Ντενίλσον δέχθηκε την μπάλα πλάγια και αριστερά. Ελίχθηκε ότι θα κόψει κάθετα στο γήπεδο για να αποφύγει τον πρώτο Σκωτσέζο που βρέθηκε μπροστά του και έστειλε την μπάλα να χαϊδέψει τη γραμμή του πλαγίου άουτ.

Έπειτα, βρήκε το δεύτερο κατά πρόσωπο. Ενώ έτρεχε πάνω στη γραμμή, του πέρασε την μπάλα από το πλάι. Έμεινε ελεύθερος.

Στο 11’58”

Ο ένας από τους δύο της παρέας είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο Ντενίλσον είχε κάνει δύο επαφές λίγο νωρίτερα, όταν κοντρόλαρε με το στήθος και σούταρε, για να μπλοκάρει ο Τζιμ Λέιτον. Η Βραζιλία νίκησε 2-1 με αυτογκόλ του Μπόιντ στο 75′.

Μέχρι να τελειώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο κόσμος τον είχε μάθει. Μιλούσαν για έναν ποδοσφαιριστή που έκανε κατάχρηση ντρίμπλας. Υπάρχει ένα στιγμιότυπο στον ημιτελικό με την Ολλανδία, που η Βραζιλία νίκησε στα πέναλτι, που πρέπει να πέρασε ίσαμε έξι φορές πάνω από την μπάλα, πριν κάνει ένα αποκαρδιωτικό σουτ.

Παρά τις τρομακτικές αρετές του, ήταν, για να αποδοθεί λαϊκά, για το τσίρκο.

Όλα είχαν αλλάξει τέσσερα χρόνια μετά. Ο Ντενίλσον έπαιζε στην Μπέτις, η οποία είχε ως προτεραιότητά της να δίνει χαρά στους οπαδούς της. Μόλις είχε ξεμυτίσει, άλλωστε, και ο σπουδαιότερος παίκτης της Ιστορίας της, ο μέγας Χοακίν.

Με τον Βραζιλιάνο στα αριστερά και τον Ισπανό στα δεξιά, στην Ανδαλούσια περίμεναν σε κάθε επαφή το απρόβλεπτο, αλλά γρήγορα κατάλαβαν ότι αυτό δεν συνεπάγετο νίκες. Ίσα ίσα, που οι ήττες ήταν πιο συχνές, ασχέτως αν το ποδόσφαιρο ήταν πιο όμορφο.

Ο Ντενίλσον έπαιξε ως αλλαγή στα δύο από τα τρία παιχνίδια των ομίλων, με το Βέλγιο στη φάση των «16» και μπήκε στο 90’ του τελικού με τη Γερμανία.

Όμως, η τελευταία επαφή του με την μπάλα σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο και σχεδόν συνολικά με την εθνική Βραζιλίας, η ωραιότερη στιγμή του ήρθε στον ημιτελικό με την Τουρκία. Το σκορ ήταν ήδη 1-0, με το ευφυές μυτάκι του Ρονάλντο στο 49’ και οι Τούρκοι, αργά στο ματς, προσπάθησαν να πιέσουν για να διεκδικήσουν την ισοφάριση.

Ο Φελίπε Σκολάρει έβαλε τον Ντενίλσον στο 75’, επειδή ήθελε κάποιον να κρατήσει την μπάλα και να κερδίσει κάποιο φάουλ. Στο 89’ βρέθηκε έξω από την περιοχή της Τουρκίας και κατέληξε να τρέχει με πέντε Τούρκους να τον παίρνουν στο κατόπιν.

Η Βραζιλία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο και ο Ντενίλσον στέφθηκε πρωταθλήτης κόσμου, ενώ κατάφερε να μείνει στη διασυλλογική μνήμη, ως ένας ποδοσφαιριστής που δεν ταίριαζε με την εποχή του. Ήταν ένας εύσχημος τρόπος για να ειπωθεί ότι το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό παιχνίδι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News