Τένις - Η μέρα που ο Πιτ Σάμπρας πάτησε στην κορυφή του κόσμου

Ένα Κυριακάτικο απόγευμα στο προάστιο του Λονδίνου που δεν αναμενόταν να είναι σαν τα άλλα.

Ο Ρότζερ Φέντερερ θα αντιμετώπιζε τον Άντι Ρόντικ, με φόντο 6^ο του Wimbledon και τον 15^ο major τίτλο του, ενώ μαζί με όλα τα παραπάνω θα έπαιρνε και το Νο1 από τον Ραφαέλ Ναδάλ, ο οποίος δε βρισκόταν στο τουρνουά λόγω τραυματισμού του στο γόνατο.

Γύρω από τον τελικό έχει στηθεί ένα ολόκληρο παρασκήνιο, για το εάν τελικά θα παρευρεθεί στις royal box ο Πιτ Σάμπρας. Ποτέ δεν ήταν φαν της προβολής του εαυτού του, όντας ένας σταρ του αθλήματος που τα είχε όλα, αλλά ήθελε να αποτινάξει από πάνω του τον ρόλο του ζεν πρεμιέ.

Ο «Pistol Pete» όπως τον αποκαλούσαν, λόγω του «φονικού» σερβίς του, γεννημένος στην Ουάσινγκτον στις 12 Αυγούστου του 1971, από Έλληνες στην καταγωγή γονείς, εμφανίστηκε με όλη τη… βασιλική αύρα που τον συνόδευε για να δει τον «κληρονόμο» του, Ρότζερ Φέντερερ να τον ξεπερνάει σε κακακτήσεις Grand Slam τουρνουά.

Ο Ελβετός μάγος εν τέλει ανατρέπει το προβάδισμα του Ρόντικ με 2-1 και με ένα επικό 5^ο σετ, το οποίο και κατακτά με 16-14, φτάνει στον 15^ο Grand Slam τίτλο, ξεπερνώντας τον Πιτ. Ο αριθμός «14» με τον οποίο έκλεισε την καριέρα του ο Σάμπρας το 2002, επικρατώντας του Άγκασι στον τελικό του US Open έμοιαζε αδύνατο να ισοφαριστεί τότε, μέχρι να έρθουν οι τρεις… Θεοί του αθλήματος, να τα συντρίψουν όλα!

Έγινε Νο1 στις 12 Απριλίου του 1993 και ολοκλήρωσε στην κορυφή έξι συνεχόμενες σεζόν

Δύο χρόνια αφότου έγινε επαγγελματίας ο Σάμπρας κατάφερε να κατακτήσει τον πρώτο του major τίτλο. Προτού ακόμα βρει τον τρόπο να «ξεκλειδώσει» το παιχνίδι του στο αγαπημένο του Wimbledon, περνάει μέσα από μία… τρομακτική συμπληγάδα παικτών και αποκλείει τους Μούστερ, Λεντλ, ΜάκΕνρο και τον αιώνιο αντίζηλό του, Άγκασι για να κατακτήσει το US Open του 1990, σε ηλικία 19 ετών και 28 ημερών.

Όλοι κατάλαβαν πλέον πως αυτός ο τύπος ήταν κάτι το διαφορετικό, κάτι που δεν είχε μέχρι τότε ξαναυπάρξει. Οι μέτριες επιδόσεις του στην κακή του επιφάνεια, το χώμα, του στερούν τη δυνατότητα να βρει τον δρόμο προς το Νο1, αλλά το ξέφρενο ξεκίνημά του το 1993, με τις κατακτήσεις σε Σίδνεϊ και Μαϊάμι, τον φέρνει τετ-α-τετ με τον μεγάλο στόχο.

Ο Σάμπρας χρειάζεται μία νίκη, ανήμερα της 12^ης Απριλίου, σαν σήμερα, απέναντι στον Μπραντ Ζιλμπέρτ, κάτι που καταφέρνει και πατάει στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Μία θέση που δεν έλεγε να αποχωριστεί ποτέ, αφού είχε ψύχωση όχι απλά με το Νο1, αλλά με το να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Μένει στο Νο1 για 286 εβδομάδες και συνολικά ολοκληρώνει τη σεζόν ως ο κορυφαίος τενίστας για έξι διαδοχικά χρόνια, από το 1993 έως το 1998. «Το μοναδικό ρεκόρ που θα μου απομείνει» απαντά με περίσσεια ευκολία, βλέποντας τα επιτεύγματά του να καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο.

Αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο πέραν από το πώς γίνεται να βελτιώσει το παιχνίδι του και να κάνει τους πάντες γύρω του να μένουν με ανοιχτό το στόμα. Τα 14 major, όταν οι ΜάκΕνρο και Άγκασι στην απόσυρσή του είχαν 7, τον έκαναν να μοιάζει άτρωτο στον θρόνο του, μα πάνω από όλα ικανοποιημένο με όσα πέτυχε ως τότε στο κορτ.

Το «last dance» του Σάμπρας στη Νέα Υόρκη

Αυτός ήταν και ο λόγος που στο αιώνιο δίλημμα των κορυφαίων, απάντησε με τις πράξεις του ότι πρέπει να αποχωρήσει ένόσω είναι ψηλά. Ο Πιτ βλέπει τη δική του αστερόσκονη να λιγοστεύει, μένοντας 33 συνεχόμενα τουρνουά χωρίς να αγγίξει νέες κορυφές. Πλέον βρίσκεται στο Νο17 και από το 2000 μένει μακριά από τους major τίτλους, στο γρουσούζικο για αυτόν 13! Ο δεύτερος γύρος του Wimbledon της σεζόν 2002 τον βρίσκει να… τρακάρει πάνω στον τοίχο του άσημου Ελβετού Τζορτζ Μπαστλ. Δεν είναι η ήττα που τον πονάει περισσότερο, αλλά το γεγονός πως η μπογιά του πλέον δε φαίνεται να περνάει, αφού οι διοργανωτές δεν ορίζουν τον αγώνα του στο κεντρικό κορτ.

Στο τουρνουά που κατέκτησε 7 φορές, νιώθει… ατίμωση, κάτι που για τον πάντοτε σκυφτό Πιτ είναι πλήγμα της περηφάνιας του. Όπως ο Τζόρνταν, έτσι και αυτός, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα πώς να διαχειρίζεται το σώμα του και τις συνθήκες, μαζεύει κάθε ικμάδα δύναμής του και παίζει εξωπραγματικό τένις στη Νέα Υόρκη.

Απέναντί του πάλι ο Αντρέ Άγκασι στον τελικό, για να ολοκληρωθεί ο κύκλος της τενιστικής του ζωής, θα ηττηθεί για μία ακόμα φορά στο σπουδαίο rivalry που έχουν μεταξύ τους δημιουργήσει. Major τίτλος υπ’ αριθμόν 14 για τον πολυμήχανο Πιτ, ο οποίος δε βρήκε τρόπο για το career slam και το αποτύπωμά του στο χώμα, αλλά έχει μείνει στην ιστορία του αθλήματος ως ο κορυφαίος άνθρωπος που έπαιξε ποτέ ως τότε και ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών, με το αλέγρο παιχνίδι του και την επιθετικότητά του από το σερβίς και τη βασική γραμμή.

Ο τελικός με τον Άγκασι το 2002 είναι ο δικός του τελευταίος χορός. Λίγους μήνες αργότερα ένας Ελβετός με το όνομα Ρότζερ Φέντερερ κατακτά το πρώτο του Wimbledon, ενώ έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια ένας τυπάκος με μακριά μαλλιά και ισπανικό ταπεραμέντο, ο Ράφα Ναδάλ φτάνει στο πρώτο του Roland Garros. Τελευταίος ένας Σέρβος που λέγεται Νόβακ Τζόκοβιτς, τρία χρόνια αργότερα, το 2008 κατακτά το Australian Open. Όχι ένας, ούτε δύο, αλλά τρεις άνθρωποι αφήνουν κατά πολύ πίσω το άπιαστο «14» του Σάμπρας.

Ο Πολ Ανακόνε (προπονητής του Σάμπρας και μετέπειτα του Φέντερερ) φημολογείται πως τον είχε ρωτήσει ότι ο Ρότζερ πλησιάζει, λίγο πριν τον 15^ο τίτλο του Ελβετού και ο Σάμπρας απάντησε «γνωρίζω πόσο δύσκολο ήταν για εμένα, αν κάποιος το ξεπεράσει είναι πραγματικά εκπληκτικό» και έφυγε με το κεφάλι χαμηλωμένο, όπως συνήθιζε ακόμα και όταν κατατρόπωνε τους πάντες στο διάβα του…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News