ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ: Οι μεγαλύτεροι αδικημένοι της Χρυσής Μπάλας

Οι τερματοφύλακες είναι συνηθισμένοι στη μοναξιά. Στις προπονήσεις, αρκετές φορές στα παιχνίδια και στα… ατομικά βραβεία. Με τα χρόνια η αδικία εναντίον τους έγινε αντιληπτή τόσο από τη FIFA όσο και από το France Football. Έτσι, αναγκάστηκε η Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και το έγκυρο γαλλικό περιοδικό να φτιάξουν ειδική κατηγορία στα βραβεία The Best και στη Χρυσή Μπάλα για τον καλύτερο κίπερ της χρονιάς.

Από τη δημιουργία του θεσμού της Χρυσής Μπάλας υπάρχει προκατάληψη εναντίον των παικτών που έχουν ως αποστολή να μην μπαίνουν γκολ. Συνολικά τέσσερις τέτοιοι την έχουν κατακτήσει: ο Φραντς Μπέκενμπαουερ, ο Ματίας Ζάμερ, ο Φάμπιο Καναβάρο και μοναδικός τερματοφύλακας ανάμεσά τους, ο Λεβ Γιασίν. Όσο εξαιρετική κι αν είναι μια σεζόν που κάνει ένας πορτιέρε δύσκολα θα κατακτήσει το βραβείο και με τα χρόνια από τον Γιασίν και μετά έχουν περάσει τόσοι και τόσοι που θα μπορούσαν να την πάρουν – ο Χοσέ Άνχελ Ιρίμπαρ, ο Ντίνο Τζοφ, ο Πατ Τζένινγκς, ο Ζεπ Μάιερ, ο Πέτερ Σμάιχελ, ο Όλιβερ Καν, ο Ικερ Κασίγιας, ο Τζανλουΐτζι Μπουφόν, ο Μάνουελ Νόιερ και πολλοί άλλοι…

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα ένας τερματοφύλακας θα γίνει «το πρόσωπο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου». Αν κι αυτό τους αδικεί γιατί μαζί με τους πλάγιους μπακ «μάχονται» για το ποια θέση βρίσκεται πιο κοντά στην καρδιά της εξέλιξης του αθλήματος. Είτε λόγω των κανονισμών, είτε λόγω των αναγκών του παιχνιδιού καμιά άλλη θέση δεν έχει αλλάξει περισσότερο απ’ αυτή του τερματοφύλακα τις τελευταίες 10ετίες.

Η αρχή της επανάστασης

Ωστόσο, οι νικητές των ατομικών βραβείων της σύγχρονης εποχής χρωστούν τόσα πολλά στους τερματοφύλακες. Από το 2008 και μετά το ποδόσφαιρο ζητάει άλλα πράγματα από τους τερματοφύλακες γιατί ένας «τρελός» που του άρεσε περισσότερο το σερφ από το ποδόσφαιρο εκτέλεσε στην εντέλεια τις εντολές του προπονητή του, που αποφάσισε πως η ομάδα του θα έπαιζε από την άμυνα. Ο Βίκτορ Βαλδές ξανάγραψε το εγχειρίδιο της θέσης του τερματοφύλακα. Μια δική του πάσα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση μπορεί να σήμαινε πως έπειτα από μια αλληλουχία μελετημένων κινήσεων ο Λιονέλ Μέσι θα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα. Η αρχή της επανάστασης που προκάλεσε η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα έγινε με τον «VV».

Και με το θάρρος του. Ήξερε πως ο επόμενος συμπαίκτης του θα έπαιζε 40 – 50 μέτρα μακριά του. Ήξερε πως η πλειονότητα των ευκαιριών της αντίπαλης ομάδας θα ήταν μονομαχία στην Άγρια Δύση – ένας εναντίον ενός και πως τα δικά του χέρια θα ήταν κρύα γιατί η στατιστική έλεγε πως οι… άλλοι θα είχαν την μπάλα για μόλις 20 λεπτά στην κατοχή τους.

Ο Μάνουελ Νόιερ, έπειτα, πρόσθεσε τα δικά του κεφάλαια για το πως μπορεί να παίζει κανείς με ακόμη περισσότερο θάρρος, με μεγαλύτερη ακρίβεια και αποτελεσματικότητα. Αν δεν αποδεχόταν κι αυτός την πρόκληση όπως ο Βαλδές, το gegenpress ίσως να μην γινόταν τόσο διάσημο, όπως προηγουμένως η «πίεση των επτά δευτερολέπτων» καθώς οι γραμμές δεν θα ήταν ψηλά να δημιουργούν έναν κλοιό στους αντιπάλους.

Ο Μαρκ – Αντρέ Τερ Στέγκεν, έβαλε τις δικές του σελίδες για το παιχνίδι με τα πόδια. Ο Κέιλορ Νάβας πρόσθεσε το δικό του κεφάλαιο για το τί χρειάζεται στα μεγάλα ματς. Ο Άλισον συνεισφέρει με τις επεμβάσεις που μοιάζουν αδύνατο να γίνουν κι ο Τζανλουΐτζι Ντοναρούμα με το πως να καλύπτει κανείς την εστία του. Ο Γιάν Όμπλακ για το πως να κυριαρχεί κανείς στο εναέριο παιχνίδι. Ο Έντερσον εδώ και χρόνια κάνει το δικό του update για τις μακρινές πάσες του και τη συμμετοχή του στην ανάπτυξη.

Με τη στάση τους η FIFA και το France Football, που διοργανώνουν τις πιο διάσημες τελετές, στέλνουν το μήνυμα στους τερματοφύλακες δείχνοντάς τους πως… τρώνε σε διαφορετικό τραπέζι από τους υπόλοιπους και πως το σόου δεν είναι για εκείνους. Ίσως να είναι για καλό γιατί η εξέλιξη του αθλήματος περνάει πλέον από τα δικά τους πόδια.