ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ: Η Ελλάδα «τρώει» τα παιδιά της και στα σπορ!

Η υπόθεση της Βασιλείας Καραχάλιου, που αν δεν αλλάξει κάτι θεαματικά δεν θα την ξαναδούμε να «τρέχει» στις θάλασσες του κόσμου με τα ελληνικά χρώματα, ξυπνάει άσχημες μνήμες για τη χώρα μας που χάνει δικά της ταλέντα.

Βλέποντας αθλητές και αθλήτριες είτε της ομογένειας, είτε φεύγοντας από την Ελλάδα να διακρίνονται στο εξωτερικό υπό τη σκέπη άλλης σημαίας με τη Βασιλεία να δείχνει πως θα είναι η επόμενη. Και δυστυχώς η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ ή Ρωσία ή Γερμανία ή Κίνα για να έχει την πολυτέλεια να χάνει δικά της παιδιά (και στον αθλητισμό).

Το sportday.gr θυμίζει χαρακτηριστικές περιπτώσεις με κάποιες από αυτές να μας πληγώνουν ιδιαίτερα καθώς – σύμφωνα με δικές τους δηλώσεις – είναι αθλητές και αθλήτριες που ήθελαν να αγωνίζονται με την Ελλάδα.

Σιδέρης Τασιάδης: Ο Ολυμπιονίκης… της Γερμανίας που δεν θέλει να ακούει για Ελλάδα!

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το πρώτο μετάλλιο από Έλληνα ήρθε από τον Σιδέρη Τασιάδη στο Κανόε Καγιάκ που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο και αυτό ήταν το δεύτερο στην καριέρα του μετά το ασημένιο πριν από εννέα χρόνια στο Λονδίνο.

«Κέρδισα το μετάλλιο για την Γερμανία. Αυτή είναι η χώρα μου. Δεν αισθάνομαι Έλληνας. Η Ελλάδα δεν έχει κάνει τίποτα για εμένα» ήταν η ατάκα του σε ερώτηση στη συνέντευξη Τύπου στη βρετανική πρωτεύουσα την ώρα που η γερμανική Bild μας… τρόλαρε με την επιτυχία του γράφοντας: «Όταν το ελληνικό ταμπεραμέντο συναντά την γερμανική πειθαρχία»

Γεννημένος στη Θράκη, στις 7 Μαϊου του 1990, με τον πατέρα του Τάσο να κατάγεται από τα Κόμαρα, ένα χωριό που βρίσκεται πιο πάνω ακόμα και από την Ορεστιάδα, και τη μητέρα του Μαρία από την περιοχή της Ζώνης, ελάχιστα χιλιόμετρα πιο νότια, κοντά στα σύνορα με την Βουλγαρία. Σε ηλικία 10 ετών τον πήραν και μετακόμισαν στη Γερμανία και ο ίδιος δεν ξανακοίταξε πίσω.

«Οι Γερμανοί με ρώταγαν από μέρες πριν τον τελικό αν θα κρατήσω και την ελληνική σημαία μαζί με την γερμανική εφόσον καταφέρω να κερδίσω κάποιο μετάλλιο. «Φυσικά και όχι. Θα κρατήσω μόνο την γερμανική», τους έλεγα και τους ξανάλεγα αλλά αυτοί επιμένανε, λες και δεν με πιστεύανε» είχε δηλώσει τότε σε συνέντευξή του στον Real.gr και εξήγησε γιατί δεν ήθελε και την ελληνική σημαία:

«Γιατί πολύ απλά, η Ελλάδα ποτέ δεν μου προσέφερε τίποτα. Έχω ζήσει στην Ελλάδα και αυτή η χώρα ουσιαστικά ανάγκασε τους γονείς μου να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς, να μεταναστεύσουν για να μπορέσουν να με μεγαλώσουν αξιοπρεπώς. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήρε ποτέ ένας υπεύθυνος για τις κατά καιρούς επιτυχίες μου. Δεν με διεκδίκησε κανείς. Αντίθετα, η Γερμανία με ανακάλυψε, με ανέδειξε, μου έδωσε όλα τα εφόδια για να αναπτυχθώ αθλητικά. Η Γερμανία με δέχθηκε και με αποδέχθηκε, αυτή με έκανε αυτό που είμαι. Εκεί μένω, εκεί μεγάλωσα και μεγαλώνω, εκεί έβγαλα σχολείο, εκεί προπονούμαι καθημερινά. Μου παρείχαν προπονητή και πρόσφατα μου εξασφάλισαν και το επαγγελματικό μου μέλλον εξαιτίας των αθλητικών επιτυχιών μου. Τον Σεπτέμβριο θα διοριστώ και επισήμως στην Αστυνομία και όταν με το καλό σταματήσω τους αγώνες, ξέρω ότι θα έχω μια σταθερή δουλειά. Θα ήταν ασέβεια προς αυτήν την χώρα να ανεβάσω στο βάθρο οτιδήποτε άλλο πέρα από την γερμανική σημαία».

Το τρομερό ήταν ότι στα προκριματικά στο Λονδίνο είχε αγωνιστεί κόντρα στον συμπατριώτη του Χρήστο Τσακμάκη που δεν πέρασε στον τελικό. Ο Τσακμάκης αν και γεννημένος στη Γερμανία (Αουσμπουργκ) «τρέχει» για την Ελλάδα και μετά τους αγώνες εκείνους έψαχνε για δουλειά ενώ ο Τασιάδης έμπαινε στη γερμανική αστυνομία.

Ιστιοπλοΐα: Η Αφροδίτη Κυρανάκου που έγινε… Αφροδίτη Ζέγκερς!

Το 2016 στο Ρίο έγινε μια μεγάλη μάχη στα 470 γυναικών με το ολλανδικό πλήρωμα να χάνει στο νήμα (για μόλις 2 βαθμούς ποινής) το χάλκινο μετάλλιο. Η Αφροδίτη Ζέγκερς με την Ανελόες Φαν Φέεν πήραν τελικά την 4η θέση. Λίγο αργότερα η Αφροδίτη ήταν αγκαλιά με τη Σοφία Μπεκατώρου και σήκωσαν τη Μαρίνα Ντα Γλόρια του Ρίο στο πόδι πανηγυρίζοντας το χάλκινο μετάλλιο των Μάντη-Καγιαλή.

Πολύ απλά διότι η Αφροδίτη Ζέγκερς, ήταν η Ελληνίδα Αφροδίτη Κυρανάκου που έμαθε τη ναυτοσύνη στη χώρα της, αλλά αναγκάστηκε να φύγει για την Ολλανδία για μια καλύτερη αθλητική και προσωπική ζωή.

«Οι συνθήκες ήταν απογοητευτικές στην Ελλάδα και δεν είχα στήριξη από την ομοσπονδία. Στην Ολλανδία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Σε στηρίζουν άριστοι τεχνικοί και επιστήμονες, ενώ ο πρόεδρος, ο οποίος υπήρξε πετυχημένος ιστιοπλόος, βρίσκεται συνεχώς δίπλα από τους αθλητές» είχε πει τότε η Αφροδίτη Κυρανάκου.

Καλλιτεχνική κολύμβηση: Οι τρίδυμες αθλητικές «μετανάστριες» της Αυστρίας

Οι τρίδυμες αδελφές Αλεξανδρή από το Βόλο (Ειρήνη-Μαρίνα, Αννα-Μαρία και Βασιλική) επίσης εγκατέλειψαν την Ελλάδα σε νεαρή σχετικά ηλικία και αγωνίζονται με τη σημαία της Αυστρίας στην καλλιτεχνική κολύμβηση. Είχαν συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, αλλά και σε αυτούς του Τόκιο όπου πήραν την 7η θέση (με τη Βασιλική να είναι η αναπληρωματική στο ντουέτο). Σε εκείνους τους αγώνες του Ρίο είχαμε συνολικά 13 συμμετοχές Ελλήνων και Ελληνίδων (ομογενών ή όχι) που αγωνίζονταν με άλλη χώρα και πήραν συνολικά 5 μετάλλια!

Κωπηλασία: Από την Άνδρο στον… Τάμεση!

Ο Κωνσταντίνος Λουλούδης με πατέρα από την Άνδρο και μητέρα Βρετανίδα (από το παλάτι του Μπάκιγχαμ) δεν σκέφτηκε ιδιαίτερα όταν χρειάστηκε να επιλέξει υπηκοότητα για να ασχοληθεί με την κωπηλασία. Μόνο η συμμετοχή του στον ετήσιο ιστορικό αγώνα στον ποταμό Τάμεση (Οξφόρδη-Κέμπριτζ) ήταν όλα τα λεφτά. Μάλιστα μόλις πήγε στην Οξφόρδη έβαλε τέρμα σε ένα μεγάλο σερί του Κέμπριτζ και ήταν αήττητος για μια τετραετία.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου (2012) κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με την οκτάκωπο, αλλά στο Ρίο το 2016 ανέβηκε στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου μαζί με τους Άλεξ Γκρέγκορι, Μοχάμεντ Σμπίχι και Τζορτζ Νας όπου τερμάτισαν σε 5:58.61 και πήραν το χρυσό στην τετράκωπο.

Ελευθέρα Πάλη: Πως το Μαρούλη γίνεται… Μαρούλις!

Ο παράδεισος της Ελεν Λουίζ Μαρούλις είναι ο Κάλαμος, ένα νησάκι ανατολικά της Λευκάδας από όπου κατάγεται. Το 2014 είχε πάει εκεί για να δείξει στη γιαγιά της το χάλκινο μετάλλιο που είχε πάρει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ουζμπεκιστάν.

Στο Ρίο έγραψε ιστορία κατακτώντας το χρυσό στα 53 κιλά ελευθέρας πάλης αποκαθηλώνοντας τη μορφή του αθλήματος και τρεις φορές μεταλλιούχο σε Ολυμπιακούς τη Γιαπωνέζα Σαόρι Γιοσίντα.

Θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να παίξει τελικό με την καλή της φίλη Μαρία Πρεβολαράκη η οποία την ξενάγησε το 2014 στα αξιοθέατα της Ελλάδας (με αποκορύφωμα την Ακρόπολη) ενώ παλαιότερα είχε τρελαθεί με το πέταγμα των λουλουδιών στα μπουζούκια.

Η κόρη του Γιάννη και της Πάολα Μαρούλη αποτελούσε το μεγάλο στοίχημα του τέως προέδρου της ομοσπονδίας πάλης Κώστα Θάνου, αλλά η ελληνοποίησή της είχε κολλήσει στη γραφειοκρατία και φυσικά οι Αμερικανοί δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Ελληνικά μετάλλια που δεν ύψωσαν ποτέ τη γαλανόλευκη!

Tα δύο επόμενα μετάλλια (ασημένιο και χάλκινο) με ελληνικές ρίζες ήρθαν από τον Αλεξάντερ Μασιάλας στο ξίφος ασκήσεων. Γεννημένος στο Σαν Φρανσίσκο επηρεάστηκε από τον ελληνοαμερικανό πατέρα του Γκρεγκ (είχε αγωνιστεί με τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 και 1988) να ασχοληθεί με την ξιφασκία όπως και η αδελφή του Σαμπρίνα η οποία μάλιστα κατέκτησε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων στη Ναντζίνγκ το 2014. Ο Αλεξάντερ πήρε το χάλκινο και στο Τόκιο όπου η αδελφή του Σαμπρίνα ήταν 4η.

Η Αρτεμις Γκαβέζου – Κάστρο μέχρι το 2012 προπονούνταν στην πατρίδα της (γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1994 από Έλληνα πατέρα και Ισπανίδα μητέρα). Όμως όταν έφυγε για σπουδές στην Ισπανία, συνέχισε εκεί τη ρυθμική γυμναστική και οι κόποι της ευοδώθηκαν με το ασημένιο μετάλλιο στο ανσάμπλ με την Εθνική Ισπανίας στο Ρίο.

Στη ξιφασκία (χωρίς να πάρει μετάλλιο) αγωνίστηκε επίσης ο Ζόζεφ Πολοσιφάκης αλλά ως Καναδός. Γεννημένος στο Μόντρεαλ το 1990 δεν θέλησε ποτέ να αγωνιστεί για την Ελλάδα, ενώ ο πατέρας του Μανώλης έπαιζε πόλο. Ξεκίνησε αθλητισμό 12 ετών επειδή επηρεάστηκε τη συμμετοχή ενός αθλητή του σωματείου του στους Αγώνες της Αθήνας το 2004!

Με την Κύπρο αγωνίστηκε τόσο ο Δημήτρης Χονδροκούκης στο άλμα εις ύψος όσο και ο Αντώνης Μαρτασίδης στην άρση βαρών. Ο πρώτος, Παγκόσμιος πρωταθλητής στο άλμα εις ύψος με την Ελλάδα στον κλειστό στίβο το 2012. Πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου βρέθηκε θετικός σε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Αποφάσισε να αγωνιστεί μετέπειτα με τα χρώματα της Κύπρου, η οποία ήταν πατρίδα της μητέρας του που έχει φύγει από τη ζωή. Ο πατέρας του, Κυριάκος, υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδας στο αγώνισμα και προπονητής του.

Ο δεύτερος, γεννήθηκε στην Ελλάδα και μέχρι το 2015 αγωνιζόταν με τα ελληνικά χρώματα στη κατηγορία των 85 κιλών. Ζήτησε και έλαβε την κυπριακή υπηκοότητα λόγω αρραβώνα με Κύπρια. Είχε κερδίσει μετάλλια με την Ελλάδα σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα παίδων και εφήβων. Στο Ρίο – είχε προπονητή τον Βίκτωρα Μήτρου – δεν πρόλαβε να αγωνιστεί τελικά γιατί βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ που είχε κάνει στην Κύπρο. Και αν και είχε φτάσει στη Βραζιλία γύρισε τελικά πίσω!

Η Ντόνα Βακάλις, που αγωνίστηκε ως Καναδέζα στο Ρίο, σε ηλικία 36 ετών στο Μοντέρνο Πένταθλο, έχει γεννηθεί στο Τορόντο. Είχε πρόταση να αγωνιστεί το 2008 με την Ελλάδα στο Πεκίνο, αλλά δεν καρποφόρησε η προσπάθεια. Τελικά το 2009 αποφάσισε να αγωνίζεται με τον Καναδά.

Η Λία Γιανίτσας δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα πόλο της Αυστραλίας να μπει στα νοκ άουτ παιχνίδια. Από τις καλύτερες παίκτριες της χώρας ξεκίνησε το πόλο στο Σίδνεϊ στα 14 της ενώ εργάζεται ως φυσικοθεραπεύτρια. Και φυσικά ως Αυστραλός αγωνίστηκε επίσης ο τενίστας Θανάσης Κοκκινάκης που μιλάει άπταιστα τα ελληνικά.

Τέλος στο Τόκιο αγωνίστηκε επίσης ως Αμερικανίδα η τζουντόκα Νεφέλη Παπαδάκη (78 κιλά). Ο παππούς και η γιαγιά της μετανάστευσαν στην Αμερική, και ο πατέρας της Στιβ είναι ο προπονητής της.

Στεφανία Χαραλαμπίδη: Η ταχύτερη πολίστρια στον κόσμο είναι Ελληνίδα

Στο Τόκιο πέρυσι δεν πήγε η εθνική πόλο γυναικών, αλλά μια Ελληνίδα (από τις κορυφαίες Ελληνίδες αθλήτριες που έχει βγάλει ποτέ το άθλημα) φόρεσε το χρυσό μετάλλιο στο λαιμό της με τις ΗΠΑ. Η Στεφανία Χαραμπίδη είναι η ταχύτερη πολίστρια αυτή τη στιγμή στον κόσμο και η μοναδική αριστερόχειρας της αμερικανικής ομάδας. Επίσης έγινε η πρώτη Ελληνίδα που ενισχύει με την παρουσία της τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ομαδικό σπορ στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η 26χρονη Στεφανία, κόρη του κτηνιάτρου και πρώην πολίστα, Μπάμπη και της Αμερικανίδας Τζάνετ σε ηλικία 17 ετών έφυγε από την Ελλάδα για την Αμερική μαζί με την αδελφή της Ιωάννα (η τρίτη αδελφή τους η Αναστασία δεν ασχολήθηκε με το πόλο).

Η Στεφανία με το σκουφάκι της Ελλάδας στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσμου το 2011 και το 2012 αντίστοιχα, με την Εθνική νεανίδων και ήταν “χρυσή” και με την Εθνική κάτω των 19 στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Όστια (2014). Ομως με τις ΗΠΑ εκτός του Τόκιο ήταν Παγκόσμια Πρωταθλήτρια το 2019 και πήρε ένα ακόμα Γουόρντ Λίγκ με περίπατο πέρυσι στην Αθήνα.

Με την αδελφή της Ιωάννα γύρισαν για διαμονή στην Ελλάδα και φέτος παίζουν στον Εθνικό.