ΝΒΑ: Από τον γιο του διαβόλου, Ντράζεν, στον... εγγονό του, Λούκα!

Ο Λούκα Ντόντσιτς δεν ήταν μόνο ο… Ούνος που ασέλγησε, με τη φανέλα των Ντάλας Μάβερικς, στο πτώμα των Φοίνιξ Σανς για τον έβδομο ημιτελικό της Δύσης στα NBA Play Offs, αλλά και ο απόγονος του Ντράζεν Πέτροβιτς, σε μια (πολύ) πιο βελτιωμένη έκδοσή του. 

Εν τέλει, η σύγκριση ήταν περιττή. Ο Λούκα Ντόντσιτς είναι ένα μεγαλειώδες κεφάλαιο, όχι μόνο τους σύγχρονους καιρούς αλλά, στην Ιστορία του μπάσκετ. Το έβδομο παιχνίδι με τους Φοίνιξ Σανς ήταν ένα αθλητικό μνημείο. Ο Σλοβένος δεν απόλαυσε μόνο όλες τις στιγμές που οδήγησαν στο εκκωφαντικό 123-90 και την πρόκριση των Ντάλας Μάβερικς απέναντι στο νούμερο ένα της κανονικής περιόδου στο NBA, αλλά και την πρωτόφαντη, για Ευρωπαίο αθλητή, ανωτερότητά του.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: NBA Playoffs: Το αμοιβαίο «μίσος» Ντόντσιτς και Μπούκερ είναι αριστούργημα

Εδώ δεν επρόκειτο καν για ανταγωνισμό. Πολλοί αθλητές που δεν είναι Αμερικανοί έχουν αφήσει το στίγμα τους στο NBA, αλλά παρ’ ότι μνημονεύονται με τρόπο που παραπέμπει σε θρύλους και ακόμα κι αν υπάγονται σε ένα από τα κεφάλαια της μυθολογίας του μπάσκετ, ο Ντόντσιτς δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία: πρόκειται για έναν νεφεληγερέτη, που κινεί τα νήματα του παιχνιδιού με τον τρόπο που επιθυμεί μόνο εκείνος και μοιάζει με καιρικό φαινόμενο, το οποίο ως γνωστόν -και παρά τους αστικούς μύθους στη Ρωσία ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν μπορεί να… σταματά τη βροχή- από το ανθρώπινο είδος δεν αναχαιτίζεται. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να προστατεύεται.

Μετά το 1’55”

Ο Ντόντσιτς έβαλε 27 πόντους μόνο στο πρώτο ημίχρονο της έβδομης αναμέτρησης με τους Σανς στην Αριζόνα. Οι παίκτες του Μόντι Γουίλιαμς πέτυχαν, σε αυτά τα 24 λεπτά, συνολικά… 27. Και ο Σλοβένος δεν τους έκανε τη χάρη. Όταν ρωτήθηκε αν ήξερε ότι εκείνος και όλοι οι αντίπαλοί του είχαν τον ίδιο συντελεστή, απάντησε, «ναι, φυσικά» και «φόρεσε» το πιο λαμπερό χαμόγελό του.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Ντάλας Μάβερικς: O λογαριασμός του Ντόντσιτς ήρθε τέσσερα χρόνια μετά στους Σανς

Αυτό το χαμόγελο, για τους φίλους του, είναι μια εμβληματική στιγμή. Άλλωστε, εμφανίζεται πάρα πολύ συχνά. Για τους αντιπάλους του, είναι η πρώτη ένδειξη της επίσκεψης του Μεφιστοφελή στον κόσμο. Και μπορεί να έχουν περάσει 29 χρόνια από το θάνατό του, αλλά θυμίζει πολύ έντονα το γιο του διαβόλου (όπως τον αποκάλεσε πρώτος ο Φίλιππος Συρίγος): τον Ντράζεν Πέτροβιτς.

 

Η πρόκληση της μετεμψύχωσης

Ο αδόκητος «χαμός» του Ντράζεν στις 7 Ιουνίου 1993, θλιβερός καθώς ήταν σε μια τεταμένη εποχή για την πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, άφησε ως απομεινάρι την αίσθηση ότι «χάθηκε» ένας αρτίστας του μπάσκετ στο έμπα των κορυφαίων χρόνων της καριέρας του. Για χρόνια και χρόνια το πένθος για το θάνατό του στην οτομπάν του Μονάχου αφορά περισσότερο στη συνειδητοποίηση ότι δεν «έφυγε» μόνο ένας σπουδαίος παίκτης, αλλά ένας ψυχαγωγός στο παρκέ. Το προσωνύμιό του, Μότσαρτ, ουδόλως αποστασιοποιείται του… φιλιππικού: στην ταινία «Αμαντέους» όταν ο Ντράζεν ήταν ακόμη έφηβος, ο Τομ Χαλς, πιθανώς και με την αρωγή του Μίλος Φόρμαν, υιοθετεί ένα τρανταχτό γέλιο, στο οποίο εμπεριέχεται η έπαρση, η οίηση ενός ιδιοφυούς συνθέτης, εκ των σπουδαιότερων που πέρασαν ποτέ. Το χαμόγελο και το γέλιο του Ντράζεν είναι το ίδιο γάργαρο, αλλά ενέχει ένα σαδισμό για τους αντιπάλους που δεν μπορούσαν να ανακόψουν τη σταυρωτή ή εκείνη την ντρίμπλα κάτω από τα πόδια στην έφοδό του προς το καλάθι ή που δεν μπορούσαν να υπολογίσουν πότε θα σταματούσε για το τζαμπ στοπ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ντράζεν Πέτροβιτς : Ο αλησμόνητος ευρωπαϊκός τελικός με την υπέρτατη ραψωδία του «Μότσαρτ» στο ΣΕΦ

Ευρωπαίοι είχαν πάει, άλλωστε, στο NBA πριν από εκείνον, παρ’ όλα αυτά ο Πέτροβιτς ήταν ο πρώτος που αισθανόταν ισοϋψής ακόμα και την πρώτη διετία στον πάγκο των Πόρτλαντ Μπλέιζερς -και αυτό έδειξε όταν βρήκε τη θέση του στην πεντάδα των Νετς. Παρ’ ότι σούτινγκ γκαρντ, υπήρξε ιδιαιτέρως χειριστικός στο παιχνίδι του, εκμεταλλευόμενος το ορμέμφυτο των Αφροαμερικανών αθλητών και τη ροπή της άθελης επίδειξης όλων των φυσικών χαρισμάτων τους: δεν υπήρξε προσποίηση που ο αντίπαλός του να μην πηδήξει. Στον Σλοβένο Ντόντσιτς διακρίνονται ολόκληρα κεφάλαια της προσωπογραφίας του είδους των Σλάβων και, ταυτοχρόνως, η ίδια σιγουριά, την οποία επίσης επέδειξε από την αρχή: όπως, άλλωστε, ο Πέτροβιτς, πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες φέροντας τα λάφυρά του από τα δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών που κατέκτησε και, όπως ο Κροάτης μάγιστρος, κρατά την μπαγκέτα στο παιχνίδι, προσδιορίζοντας την πορεία του. Ακριβώς σαν τον Πέτροβιτς, περιφέρει την ανωτερότητά του και την κάνει εμφανή στον αντίπαλο, μην τυχόν και παρερμηνευτεί η θέση του στην ιεραρχία των Alpha Male. Επιπροσθέτως, γίνεται σάτυρος με το χαμόγελό του και τις γκριμάτσες του προσώπου. Αυτό το κάνει πολύ περισσότερο οδυνηρό για τους Σανς, που ενδεχομένως να είχαν επιπλέον κίνητρο για να τον τιμωρήσουν, ωστόσο η νομοτέλεια πρέπει να γεμίζει με πίκρα όλο το Φοίνιξ: δεν γινόταν με οποιονδήποτε τρόπο να του αντισταθούν.

Ο 23χρονος Λούκα Ντόντσιτς θα μπορούσε να φιγουράρει στο λήμμα «νέος και σπουδαίος»: πολλοί έχουν δικαιολογήσει αυτόν το χαρακτηρισμό πρότερα, ακόμα και από τη δική του πατρίδα, όμως η μεγαλοπρέπεια με την οποία εκδηλώνει τη διαφορά του από το… άλλο είδος είναι σκανδαλιστική και σχεδόν βέβηλη. Η σύγκριση από ένα σημείο και μετά, όταν χαμογελά χαιρέκακα ενώ κονιορτοποιεί το δύστυχο ανταγωνιστή, προκαλεί ανατριχίλα, αν και ήδη γίνεται σαφές πως πρόκειται για μια σαφώς βελτιωμένη έκδοση του μακαρίτη: ο Πέτροβιτς θα ήταν περήφανος για το γόνο του, ο οποίος γεννήθηκε 6 χρόνια μετά το δικό του θάνατο. Τα σπορ δεν κάνουν τους φανατικούς τους μόνο μοιρολάτρες, αλλά αποτυπώνουν και ιδέες που ο ώριμος και κατασταλαγμένος, αλλά όχι μειλίχιος, άνθρωπος θα τις χαρακτήριζε ως φαύλες. Αυτές οι ομοιότητες πρέπει να επιτρέπουν στους αφελέστατους, μεταξύ αυτών και ο υπογράφων, να ψελλίζουν τη λέξη «μετεμψύχωση» δίχως να κατακρημνίζονται από τους σώφρονες και το «ζωμό» του κοινού αισθήματος, όπως αυτό απορρέει του πνεύματος της εποχής.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News