Xάμες Ροντρίγκες: Η αστερόσκονη ενός μαγικού αριστερού ποδιού!

Η επιχείρηση είναι βέβαιον ότι δεν το βλέπει έτσι, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζονται πολλά. Μπορεί ο Χάμες Ροντρίγκες να κάνει ό,τι στο ματς της φάσης των «16» για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 απέναντι στην Ουρουγουάη;

Με τον ήλιο να καλύπτει την Αθήνα και να δημιουργεί πόθους οι οποίοι απαντώνται μόνο στις αποχρώσεις του πάνω στα κτίρια, με τα νησιά να είναι έτοιμα να ζήσουν ένα ηλιοβασίλεμα που θα το γευτούν μόνο οι τουρίστες, οι οποίοι επιπλέον θα προσπαθήσουν να αποτυπώσουν σε μια πληρότητα που μοιάζει με χίμαιρα τον ξάστερο ουρανό, η ομορφιά δίνει γραμμές και πτυχώσεις οι οποίες σε κάνουν και σαστίζεις.

Αυτές τις στιγμές ονειρεύεσαι, αλλά συνήθως όταν είσαι ανυποψίαστος υπάρχει μεγαλύτερη δυναμική στο ίδιο το σύμβάν. Η συμμετρία σε αφήνει ενεό και η αρμονία ενεργοποιεί τους υδρογόνους αδένες σου. Η προσμονή, τις περισσότερες φορές, καταλήγει να γίνεται ο νούμερο ένα εχθρός της πραγματικότητας, αλλά ισχύει μόνο για την οντότητα.

Η προσμονή μπορεί να ηττάται πανηγυρικά, επειδή στο κεφάλι έχει δημιουργήσει ένα φαντασιακό προηγούμενο που δεν γίνεται να αντιστοιχήσει σε ό,τι γίνεται, αλλά αυτούσια (με τα δίχως υπόσταση σε ό,τι είναι υπόσταση συστατικά της) είναι μια μεγαλειώδης κίνηση.

Στο ποδόσφαιρο, ένα χώρο που όταν η αρμονία και η συμμετρία βρίσκονται αποκτούν μυθικές διαστάσεις, ακόμα και τώρα με την απευθείας πρόσβαση, οι σημαντικές μεταγραφές δημιουργούν προσμονή.

Ο Ολυμπιακός έχει κάνει δύο τέτοιες φέτος: πήρε τον Μαρσέλο που η τελευταία ομάδα του ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης και απέκτησε τον Χάμες Ροντρίγκες, ο οποίος ψάχνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του στα μόλις 31 του.

Πρόκειται για δύο ποδοσφαιριστές που έρχονται από τη γη του πυρός. Που οι πρόγονοί τους πιθανώς ήταν καλλιτέχνες του χώρου. Που οι ίδιοι έχουν την αίσθηση της τέχνης πάνω στο πράσινο. Ο πρώτος, αρχιτεκτονική. Ο δεύτερος, ζωγραφική.

Ο Ολυμπιακός σκορπίζει αστερόσκονη

Πουθενά είναι γραμμένο ότι θα παίξουν και πως ο Ολυμπιακός με εκείνους θα γίνει καλύτερη ομάδα. Μπορεί, σε μια εκπληκτική σύμπτωση, να του βγουν και οι δύο και η ατομική ποιότητα να υπερκαλύψει τα τακτικά προβλήματα.

Αλλά η παρουσία του Χάμες Ροντρίγκες στον Πειραιά δεν έχει αυτό το νόημα. Σημασία έχει να χρησιμοποιεί όσο πιο συχνά γίνεται το αριστερό πόδι του για ψυχαγωγικούς σκοπούς.

Το υλικό που δίνεται είναι. Όταν τελειώσει το σκόρπισμα της αστερόσκονης από τον Ολυμπιακό, όταν ο βάλτος της πραγματικότητας ζητήσει τα χρέη για τους στόχους που δεν επετεύχθησαν -στην περίπτωση που οι περιστάσεις δεν καλυφθούν- τότε, ακριβώς όπως στον έρωτα, το πάθος θα εκπνεύσει, η ενέργεια θα τελειώσει και τα δύο χ, Χαμένος Χρόνος, πρόκειται να καταλάβουν το χώρο.

Όμως τώρα, υπό αυτό το οπτικό πρίσμα, χρονικά και συναισθηματικά, ό,τι επιζητείται από τον Κολομβιανό, που έχει παίξει σε Ρεάλ Μαδρίτης και Μπάγερν Μονάχου εκτός των άλλων, είναι να δωρίσει το αριστερό πόδι του στο ποδοσφαιρικό φαρμακείο ως αισθητικό ισοδύναμο των αντικαταθλιπτικών.

Να «τσιμπήσει» την μπάλα σε αλλαγή πορείας σώματος, να την χτυπήσει για μια μεταβίβαση 30 μέτρων χωρίς να βλέπει, να την περάσει από το τείχος, να της δώσει εξωτικά φάλτσα, να χρησιμοποιήσει το εξωτερικό του ποδιού για να βρει τον ακραίο στο όβερλαπ.

Ό,τι επιζητείται, είναι η στιγμή. Εκείνο το μέρος που το μήκος και το πλάτος, γυμνά από οποιαδήποτε σύμβαση, αγκαλιάζονται και που η μελάνη ξεχύνεται από τα εγκεφαλικά κύτταρα για να περιγράψει το απροσδόκητο. Εκείνο το μέρος που η βαρύτητα χτυπά τα σαγόνια, τα οποία ψάχνουν το νόημα και δεν σαλεύουν, φτάνοντας στο υπόγειό τους.

Η φαντασίωση γίνεται σπανίως πραγματικότητα. Λίγες φορές έχουν περιγραφεί στιγμές που, στην εικόνα, στέκονται στο ίδιο ύψος. Όμως, δεν είναι λάθος. Στατιστικά αποτελεί σχεδόν απιθανότητα, αλλά μόνο το επίρρημα αρκεί για να κραδαίνεται η σημαία της εικονικής ρευστότητας.

Ο Χάμες Ροντρίγκες έρχεται στον Ολυμπιακό για να αναβιώσει ένα χαμένο κόσμο από ποδιές, γκελάκια και μαεστρικές πάσες. Όποιος τώρα ερωτηθεί, θα απαντήσει ότι του αρκεί να γίνει τρεις φορές, αν είναι απαιτητικός. Ύστερα, αν η ομάδα συνεχίσει να μη λειτουργεί, θα φάει το λωτό.

Αλλά τώρα; Ψηλαφεί ακριβώς αυτό το συναίσθημα που έχει κάνει το ποδόσφαιρο αυτό που είναι. Παλιέ μου φίλε, σε γύρευα, αλλά δεν περίμενα να με επισκεφθείς ξανά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News