Συνέντευξη Βαγγέλης Κουσουλάκης: «Το χρυσό ντέρμπι της ΙΟΝ, τα... βίπερ του Κυράστα και η άλωση της Λεωφόρου!»

2 Νοεμβρίου 1980! 42 ολόκληρα χρόνια πριν στο κατάμεστο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός μονομαχούν στο πλαίσιο της 8ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής. Ήταν μόλις η δεύτερη σεζόν του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας…

Πόσα και πόσα γκολ δεν έχουν απολαύσει οι Έλληνες φίλαθλοι στα ντέρμπι των «αιωνίων», με το πέρασμα των δεκαετιών. Γκολ ξεχωριστά, «μαγικά», ιστορικά, γκολ που χάρισαν τίτλους, γκολ που γέμισαν με δάκρια (είτε χαράς, είτε λύπης) τα μάτια ανθρώπων.

Υπάρχει, όμως, και ένα γκολ σε ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού που δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο! Ίσως… το πιο γλυκό γκολ που έχει επιτευχθεί ποτέ στα ντέρμπι των δύο «άσπονδων εχθρών» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Βλέπετε την ίδια ώρα που ο Βαγγέλης Κουσουλάκης «εκτελούσε» με το «μαγικό» του πόδι τον Βασίλη Κωνσταντίνου, στις εξέδρες της Λεωφόρου ένας φίλος του «τριφυλλιού» έτρωγε το καπέλο του από την αγωνία του και ένας φίλος του Ολυμπιακού… ξετύλιγε το χρυσό περιτύλιγμα μιας σοκολάτας με γέμιση καρύδας που θα συντρόφευε επί σειρά ετών τις αναμνήσεις των Ελλήνων φιλάθλων και όχι μόνο!

Κάπως έτσι, οι δύο τότε νεαροί ηθοποιοί Νικήτας Αστρινάκης και Γιώργος Πετρόχειλος, είχαν γίνει συνώνυμοι της… τρέλας των Ελλήνων για το ποδόσφαιρο και τις αγαπημένες τους ομάδες.

Και κάπως έτσι ο Βαγγέλης Κουσουλάκης είχε πρωταγωνιστήσει – άθελά του – στο πιο… απολαυστικό γκολ που έχει επιτευχθεί ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο και φυσικά σε ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού!

Ο ίδιος, βέβαια, θυμάται διαφορετικά εκείνες τις στιγμές. Γυρίζει το χρόνο πίσω σε εκείνο το… χρυσό ντέρμπι της Λεωφόρου, μιλάει από την καρδιά του και… βγάζει φλόγες! Τα μάτια αστράφτουν καθώς βουτάει το μυαλό στο παρελθόν. Όσο σκαλίζει τις μνήμες, τον σταματούν φίλοι γείτονες για καλημέρες. Είναι στο επίκεντρο της παρέας, θέλουν να πιουν καφέ μαζί του.

Και ξαφνικά το «βουνό» σπάει! Θυμάται τη στιγμή που γύρισε θριαμβευτής από τη Λεωφόρο στι Καραϊσκάκη και λυγίζει. Βλέπεις τον Κουσουλάκη απέναντί σου να δακρύζει και δεν ξέρεις τι να πεις. Κόμπος ο λαιμός του κι ένας λυγμός δεν τον αφήνει να μιλήσει. Σιωπή. Και βαθιά υπόκλιση. Ο Βαγγέλης Κουσουλάκης κολλάει το χαρτάκι της ζωής του στο άλμπουμ των πρωταθλητών του sportday.gr και απλά… καθηλώνει!

Photo Credits: Λεονή Σταματοπούλου | Eurokinissi

Πως έγινε η πρώτη επαφή με το ποδόσφαιρο;

Μεγάλωσα στον Άγιο Παντελεήμονα στην Καλαμαριά και ο πατέρας έφτιαξε μια μικρή ερασιτεχνική ομάδα, τον Τιτανικό. Έπαιξε στον Ηρακλή, ήταν ο γνωστός σε όλους Τσαγανιάς. Ήμουν δεν ήμουν 10-11 χρόνων, με έβαζε ο πατέρας μου μέσα, μόλις έτρωγα καμιά κλοτσιά πήγαινα κλαίγοντας στον πάγκο. «Εσύ δεν θα παίξεις μπάλα», μου έλεγε. Με βοήθησε όμως πολύ αυτή η κατάσταση και έπαιξε και σημαντικό ρόλο στη μεταγραφή μου στον Ηρακλή με τον Νίκο Ατματζίδη.

Ήμουν 14 ετών και η μεταγραφή μου κόστισε 10.000 δραχμές, μία στολή και 10 μπάλες. Αυτά πήρε ο Τιτανικός. Εγώ πήρα αγάπη. Ήμουν γεννημένος Ηρακληδέας, σε μια οικογένεια και ένα περιβάλλον του Ηρακλή. Σταδιακά με τη βοήθεια του Θωμά Ζαχαριάδη στον οποίο οφείλω πολλά, έκανα τα πρώτα βήματα στο εφηβικό και το ερασιτεχνικό. Μπήκα και το καλοκαίρι στο πρωτάθλημα του ΟΠΑΠ και ξεπετάχτηκα.

Έπαιζα και στις μικρές εθνικές ομάδες με προπονητές Κόλλια και Βικελίδη. Και σιγά σιγά με έπιασε και μου είπε ο Πετρόπουλος στον Ηρακλή: «Μικρέ αν σε καλέσουν στην Ελπίδων θα σε κάνω επαγγελματία. Το είπε και το έκανε όταν έγινα 17 και κλήθηκα στην Ελπίδων. Ήμουν στην ίδια φουρνιά με τον Θωμά Μαύρο.

«Έπαιξα για πρώτη φορά στον Ηρακλή από έναν… τσακωμό για τον αριθμό μιας φανέλας»

Και πως άρχισες να παίζεις στον Ηρακλή;

Προσαρμόστηκα αμέσως. Ο Αϊδινίου θυμάται ένα περιστατικό για το πως έπαιξα στην πρώτη ομάδα. Ήταν ένα ματς μάλλον με τα Τρίκαλα και έγινε μια φασαρία ανάμεσα στον Κασάπη και τον Αϊδινίου, επειδή του έδινε τη φανέλα με το 9 και δεν το ήθελε, ήθελε το 8. Και τότε είπε ο Αϊδινίου στον Πετρόπουλο, «βάλε τον πιτσιρικά». Αυτό ήταν. Καθιερώθηκα. Για τα επόμενα οκτώ χρόνια κάθε ματς γινόμουν και καλύτερος. Το είχα μεράκι το ποδόσφαιρο.

Ποια ήταν η πιο μεγάλη σου στιγμή στον Ηρακλή;

Η κορυφαία στιγμή ήταν όταν υπέγραψα το επαγγελματικό συμβόλαιο. Ήταν όνειρο ζωής για μένα. Και φυσικά το Κύπελλο που κατακτήσαμε. Ήταν ότι είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε. Η καλύτερη ανάμνηση.

Τι θυμάσαι από εκείνο τον τελικό του 1976 με τον Ολυμπιακό;

Ηταν ο τελικός του Χατζηπαναγή. Είχε ανοίξει το σκορ, εγώ είχα κάνει το 2-1 και ο Ολυμπιακός μας ισοφάρισε σε 2-2. Όταν το ματς πήγε στην παράταση του λέω, «Ρε Βασίλη, αφού μπορείς, τελείωσε το». Μου απαντά με τη χαρακτηριστική του φωνή: «Βρε Βαγγέλη, κουράστηκα βρε, δεν μπορώ άλλο. Κι έκανε όλα αυτά που έκανε και κάναμε το 2-4. Αλλά από λάθη μας, αντί  να το τελειώσουμε μας ισοφάρισαν και πήγαμε στα πέναλτι. Ο Βασίλης αστόχησε, εγώ ευστόχησα στο πέμπτο πέναλτι και καθώς ήμασταν 5-5 αστόχησε ο Ολυμπιακός και σκόραρε ο Τουμπόγλου.

Πήγαμε όλη η ομάδα στα μπουζούκια μέχρι το πρωί. Ήμουν στρατιώτης και με ειδοποίησαν να γυρίσω στο στρατόπεδο στα Γλυκά Νερά. Μου λέει ο διοικητής πως ο Καραβίτης, ο Κυράστας και ο Γαλάκος είναι μέσα. «Αυτοί έχασαν κύριε Διοικητά, εγώ νίκησα», του είπα αλλά ήταν ανένδοτος. Πήγα σπίτι του κι έκανα φασαρία! «Δεν μου δίνει άδεια να πάω στη Θεσσαλονίκη» είπα στη γυναίκα του. Τελικά πήγα την άλλη μέρα. Ήμουν στο αεροπλάνο με τον Γρηγόρη Ζαφειρίδη κι ακόμη δεν είχε συνέλθει. «Ευτυχώς είχε δροσιά στο ματς και δεν είχε ήλιο», μου λέει. Νόμιζε παίξαμε μέρα και είχε σκιά! Ήταν καταπληκτική βραδιά! Και από τότε δυστυχώς δεν πήραμε ούτε έναν τελικό. Ούτε με ΟΦΗ, ούτε με Καστοριά.

«Με ήθελε ο Ολυμπιακός, αλλά ο Περτσινίδης με πιάνει από τον γιακά και μου λέει… δεν πας πουθενά, ο Ηρακλής θα γίνει μεγάλη ομάδα!»

Τι έγινε και έφυγες για τον Ολυμπιακό; Πως έγινε η μεταγραφή;

Η μεταγραφή έγινε μέσα στη βιοτεχνία του Κώστα Περτσινίδη, στο Μαξίμ. Την πρώτη φορά ο Νταϊφάς έστειλε τον Τσιτσαλή, που ήταν εφοπλιστής, αλλά η μεταγραφή δεν έγινε. Τη δεύτερη ήρθε ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης. Εκεί υπογράψαμε τα συμβόλαια.  Ο Ηρακλής είχε πολλές αντιρρήσεις. Κλωτσούσαν οι παράγοντες,  ήθελαν περισσότερα.

Εμείς ήμασταν απ’ έξω και περιμέναμε να τελειώσουν. Μόλις έκλεισε, ο Θεοδωρακάκης είπε πως υπάρχουν τόσοι πολλοί παίκτες, αλλά εμείς θέλαμε μόνο τον Κουσουλάκη γιατί θα κάνει τη διαφορά. Εκνευρίστηκε ο Περτσινίδης, αλλά είχαν πέσει οι υπογραφές.

Νωρίτερα, στην Κατερίνη που κάναμε προετοιμασία, με είχε πιάσει από τον γιακά στη ρεσεψιόν και μου είπε «δεν θα πας πουθενά. Ο Ηρακλής θα γίνει μεγάλη ομάδα». Είχε ήδη συμφωνήσει τον Παπαϊωάννου και τον Καλαμπάκα από τον Πιερικό. Και απάντησα στον Περτσινίδη, «τώρα είναι που αναγκαστικά θα με δώσετε στον Ολυμπιακό, επειδή δεν φτάνουν τα λεφτά για να πληρώσετε τις μεταγραφές».

Πήρες καλά χρήματα;

Δεν έφυγα πάντως με οκταετία, ήταν μεταγραφή, ήθελα ακόμα τρεις μήνες για να συμπληρώσω οκταετία. Σε σχέση με τον Ηρακλή, εγώ πήρα πολύ λίγα. Ο Ηρακλής πήρε 14 εκατομμύρια δραχμές και τις εισπράξεις από δύο αγώνες, μέσα κι έξω. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν καλά, αλλά Οκ… Ήταν σοβαρή μεταγραφή και με δικαίωσε. Φοβόμουν στην αρχή να είμαι ειλικρινής.

«Ήθελα να πάω στην ΑΕΚ και όχι στον Ολυμπιακό. Φοβόμουν τις κλίκες!»

Τι φοβόσουν;

Ήθελα να πάω στην ΑΕΚ και όχι στον Ολυμπιακό. Φοβόμουν τις κλίκες. Ακουγόταν ότι δεν ήταν καλό το κλίμα, στην ΑΕΚ ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και ο ΠΑΟΚ με ζήτησε τότε. Αλλά οι παράγοντες στη Θεσσαλονίκη σε έστελναν μόνο στην Αθήνα, δεν μπορούσε να πας σε άλλη ομάδα στην ίδια πόλη. Αλλά τελικά μου βγήκε σε καλό που πήγα στον Ολυμπιακό.

Μετάνιωσες ποτέ;

Ποτέ. Αν πας στον Ολυμπιακό είναι το top. Αυτό αισθάνθηκα. Όχι ότι δεν υπάρχουν άλλες ομάδες, προς Θεού. Αλλά ο Ολυμπιακός είναι η κορυφή. Τότε μεσουρανούσε ο ΠΑΟΚ κι εμείς στον Ηρακλή είχαμε υλικό, αλλά ήμασταν πίσω. Αν είχες φιλοδοξίες έφευγες. Θα μπορούσα να μείνω και να υποστώ τις συνέπειες και αποφάσισα να φύγω.

«Πάμε για φαγητό με Νταϊφά, Θεοδωρακάκη και Κωνσταντινίδη στο Μικρολίμανο και παραγγέλνουν αστακούς. Εγώ παρήγγειλα φιλέτο. Που να μπω εγώ σε περιπέτειες να σπάσω αστακό, δεν είχα ιδέα!»

Η πρώτη σου επαφή με τον Νταϊφά πότε έγινε;

Αμέσως μόλις κατέβηκα στον Πειραιά. Ήταν καταπληκτικός άνθρωπος. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που πήγα και την επομένη έφυγα στην Αυστρία για προετοιμασία. Πήγαμε στο Αγκλαμέρ στο Μικρολίμανο με τον Νταϊφά, τον Θεοδωρακάκη και τον Κωνσταντινίδη για φαγητό.

Μου λέει ο Νταϊφας, «Βαγγέλη τι θα φας;». Λέω ένα φιλέτο πρόεδρε. Αυτοί παρήγγειλαν αστακούς. Που να μπω εγώ σε περιπέτειες να σπάσω αστακό, δεν είχα ιδέα. Φέρνουν κάτι πιάτα με αστακούς κομμένους, άρχισαν να τρώνε, μου λέει ο Νταϊφάς, Βαγγέλη δεν τρως.

«Πρόεδρε δεν θέλω είναι σενιάν» του είπα. Εβλεπα τους αστακούς… Του λέω, γίνεται να φάω κι εγώ αστακό; «Πως δεν γίνεται μου λέει. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ, μόνο κάτι αστακοκαραβίδες ξέραμε. Εφαγα πρώτη φορά. Συζητήσαμε και το οικονομικό, όλα καλά. Και μετά πήγα στον Τόζα Βεσελίνοβιτς για να μπω στην ομάδα. Αυτός πίεσε να με πάρουν.

Πως ήταν στην αρχή στον Ολυμπιακό;

Δυσκολεύτηκα στην αρχή λίγο. Είχαμε μάθει διαφορετικά στη Θεσσαλονίκη. Τα καρντάσια είναι πιο καθαρά λέγαμε τότε. Για τρεις μήνες έζησα δυσκολίες αν και ήμουν βασικός από την αρχή. Δεν μπορούσα να μπω στο κλίμα. Μετά το ματς έπαιρνα το αεροπλάνο και γύριζα στη Θεσσαλονίκη, τη ζητούσα. Έτσι ζούσα. Άργησε να κατέβει και η οικογένεια. Πιέστηκα.

Αλλά όταν πήρα τον αέρα και δεν έδινα σημασία, Μπαινάκης-Βγαινάκης, έκανα καλές σχέσεις. Με Χρήστο Αρβανίτη αρχικά που ήταν παιδί της δικής μου σειράς. Με Βαμβακούλα και Κυράστα μετά. Και στη συνέχεια με Γαλάκο, Κατσαβάκη. Είχα καλή σχέση και με Σαργκάνη, Σταύρο Παπαδόπουλο, Περσία, Μητρόπουλο. Με τον  Αναστό δεν είχα πολλά, παρόλο που έδινα πάρα πολλά. Ήμασταν λίγο απόμακροι. Πολύ καλός παίκτης, έκανα προσπάθεια να τον βοηθήσω. Και με τον Σαργκάνη πρέπει να πω ήμουν 5 χρόνια μαζί στο δωμάτιο. Καταπληκτικός άνθρωπος και καταπληκτικός τερματοφύλακας.

Τι ήταν ο Ολυμπιακός για σένα;

Ένα όνειρο! Όταν μεγαλώνεις και βλέπουν τόσα τα μάτια σου! Μικρός έλεγα θέλω να παίξω στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Άλλες εποχές. Αλλά στην Ελλάδα μεγάλη ομάδα ήταν ο Ολυμπιακός. Μου έδωσε πάρα πολλά. Έδωσα κι εγώ παρά πολλά. Κουράστηκα πολύ για να πάρουμε το πρώτο πρωτάθλημα.

Το έχω στην καρδιά μου περισσότερο από όλα τα άλλα. Όχι γιατί κερδίσαμε τον Άρη στο μπαράζ με δικό μου γκολ. Αλλά επειδή πήρα ένα πρωτάθλημα που δεν φανταζόμουν ούτε στα παιδικά μου όνειρα. Και ο Ολυμπιακός είχε τέσσερα-πέντε χρόνια να πάρει τίτλο. Ήταν το πρώτο με μένα. Άξιζε περισσότερο, αισθάνθηκα ότι έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι, αν και παίξαμε με πολύ καλή ομάδα. Ο Άρης αδικήθηκε στο συγκεκριμένο ματς, επειδή στο πρώτο ημίχρονο ήταν πάρα πολύ καλός. Αλλά ο Αρβανίτης τα έπιανε όλα και μοιραία ήρθε το αποτέλεσμα από δύο προσωπικές ενέργειες.

Μπορούσες να κάνεις κάτι περισσότερο με τον Ολυμπιακό;

Έδωσα τα πάντα, τον καλύτερο εαυτό μου. Οι φίλαθλοι που με είδαν να παίζω λένε πάντα ότι είναι ευχαριστημένοι. Έχει περάσει και στον κόσμο αυτό. Κρατάω επαφές, μου τηλεφωνούν φίλαθλοι του Ολυμπιακού να δουν τι κάνω.

Πήγες ξανά στο γήπεδο;

Μια φορά μόνο κατέβηκα. Λόγω προβλημάτων δεν μπορώ να πηγαίνω. Με κάλεσαν και δεν πήγα, πρέπει να το πω αυτό. Και ο πρόεδρος ο Βαγγέλης Μαρινάκης, για την απονομή στο τέλος του πρωταθλήματος. Προς τιμήν του, τότε ήταν παιδάκι, εγώ έκανα με τον μπαμπά του. Να φανταστείς δεν έχω ούτε μία μπλούζα του Ολυμπιακού, δεν μου έμεινε τίποτε. Και θα μου έδιναν σίγουρα στην απονομή, αλλά είχα προσωπικό πρόβλημα, δεν μπορούσα να πάω. Τώρα μαλώνω με τη γυναίκα μου. Την πειράζω, εγώ είμαι Ηρακλής κι αυτή Ολυμπιακός. Της λέω, Τι έγινε; Πάλι χάσαμε σήμερα;

«Μεγάλη αγάπη ο Ολυμπιακός, κομμάτι της ζωής μου, αλλά είμαι γέννημα θρέμμα Ηρακλής!»

Δηλώνεις δηλαδή Ηρακλής;

Ηρακλής λέω, είμαι γέννημα θρέμμα. Ο μπαμπάς μου μεγάλωσε στον Ηρακλή. Ο Οδυσσέας Τσιτάνας ήταν φροντιστής στον πατέρα μου, ήταν και σε μένα. Δεν μπορώ να σβήσω αυτές τις μνήμες. Μεγάλη αγάπη ο Ολυμπιακός, κομμάτι της ζωής μου. Δεν είχα τίποτε. Χάρη στον Ολυμπιακό κάναμε μια μικρή περιουσία για τα παιδιά μας. Ένα κεραμίδι να μπουν μέσα. Πέντε αγόρια κι ένα κορίτσι έχω. Εγώ δεν έμαθα τι θα πει σχολείο. Δούλευα μετά το δημοτικό. Δεν ήταν τόσο όμορφα τα πράγματα, γι’ αυτο ήθελα να πετύχω.

Πες μου λίγο για το ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 0-1 του ’80 που έμεινε στην ιστορία…

Έμεινε χαραγμένο σε όλο τον κόσμο. Ήταν Νοέμβριος όπως τώρα. Έξω από τη Βουλή σταματήσαμε με το λεωφορείο, ήταν ο Λιβανός εκεί μπροστά. Χτυπάει την πόρτα, λέει στον οδηγό άνοιξε και μπήκε μέσα. «Καλή επιτυχία παιδιά. Αν κερδίσετε σήμερα, ένα εκατομμύριο πριμ από μένα».

Τότε είχε ξεσπάσει η υπόθεση του Φωτίου με τον Ρότσα, γινόταν χαμός και ο Φωτίου που ήταν γενικός αρχηγός δεν είχε έρθει στη λεωφόρο. Εμείς τρελαθήκαμε, ακούσαμε πριμ, λεφτά, θα μας έδινε κι άλλα η διοίκηση αν κερδίζαμε. Κάνω εγώ το γκολ, 0-1, τελειώνει το ματς, χαμός. Πάμε στο Καραϊσκάκη, με βλέπει στην πόρτα ο Φωτίου που με υπεραγαπούσε. Του λέω κερδίσαμε. Με δικό μου γκολ…»

Ο Βαγγέλης Κουσουλάκης λυγίζει. Δακρύζει. Προσπαθεί να πάρει ανάσες. «Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Συγκλονίστηκα με τον Φωτίου…». «Εχω βάλει και στο Κύπελλο γκολ κόντρα στον Παναθηναϊκό μέσα στο Καραϊσκάκη. Είχαμε χάσει 1-0 στη Λεωφορο. Και στη ρεβάνς βάζω το γκολ, πάμε παράταση κι εκεί νικήσαμε 4-0!

Πως αντιμετώπιζες τα ντέρμπι στη Λεωφόρο;

Αυτά τα ματς σε κάνουν προσωπικότητα. Με τον συγχωρεμένο τον Κυράστα βγαίναμε 45 λεπτά πριν για προθέρμανση κι έπαιρνε… βίπερ και καθόταν στα σκαλιά κάτω από τον διάδρομο και διάβαζε κι έβλεπε τον κόσμο, ενώ πετούσε ελικόπτερο και έριχνε φέιγ βολάν να μην γίνουν επεισόδια. Να παίρνει και από το γήπεδο, αλλά ταυτόχρονα και να ηρεμεί.

Δεν θα τις ζήσουμε ξανά τέτοιες εικόνες με γεμάτο γήπεδο. Εγώ έκανα 45 λεπτά ζέσταμα γιατί ήμουν στρεσαρισμένος. Ήθελα να κερδίσω τον Παναθηναϊκό, τότε λέγαμε ας χάσω το πρωτάθλημα. Έμπαινα μέσα κι έτρωγα σίδερα. Τέτοιες εικόνες έχω από τα ντέρμπι. Δένεσαι περισσότερο με το 0-1 στη Λεωφόρο.

«Δεν είχα ιδέα ότι γύριζαν διαφήμιση στις εξέδρες στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Να είναι καλά οι άνθρωποι γιατί αυτό το γκολ έμεινε στη μνήμη όλου του κόσμου!»

Τότε έγινε και η διαφήμιση που άφησε εποχή με το χρυσό ντέρμπι της ΙΟΝ…

Το τραβούσαν τη μέρα του αγώνα και βγήκε η διαφήμιση. Δεν είχα ιδέα. Εμένα δεν με πλησίασε κανένας, δεν με ενόχλησε κανείς. Ούτε εγώ έκανα κάποια ενέργεια. Δεν με πήρε ποτέ κάποιος από την εταιρία. Τόσα χρόνια έπαιζε η διαφήμιση, μέχρι και πριν από λίγο καιρό. Αλλά για μένα ήταν κάτι καλό, έμεινε στη μνήμη όλου του κόσμου το γκολ που πέτυχα μέσα στη Λεωφόρο.

«Στο νοσοκομείο μετά τη Θύρα 7 οι πατεράδες είχαν πάνω τα παιδιά τους με μαυρισμένα ματάκια και μας έλεγαν “εμείς την Κυριακή θα πάμε γήπεδο”. Μιλάμε για τρέλα. Απίστευτο. Μας σημάδεψε όλους!»

Είχες σκοράρει και στο ματς της τραγωδίας της Θύρας 7.

Ήταν ένα ματς που συνοδεύτηκε από φρίκη… Έβαλα το τρίτο γκολ στο 6-0 επί της ΑΕΚ. Κι εκείνο με το αριστερό για να μην λένε ότι μόνο με τον Άρη σκόραρα με το αριστερό. Τελείωσε το ματς και δεν ξέραμε τίποτε, μας είπαν να πάμε στα μπουζούκια.

Πάνω από την αερογέφυρα άκουγα σειρήνες και έλεγα θα έγινε κάποιο επεισόδιο. Δεν ξέραμε τίποτε, βγαίναμε από την άλλη πλευρά του γηπέδου. Όταν πήγα σπίτι μας πήρε ο Φωτίου να μας πει τι συνέβη. Πήγαμε στο Τζάνειο, ήταν φρικτή η κατάσταση.

Ο Τζερεφός, που είχε το Αγκλαμέρ, ήταν στο νοσοκομείο, ένας δικός του άνθρωπος γλίτωσε στο τσακ. Αυτός μου εξήγησε τι έγινε. Η Θύρα 7 σχημάτιζε ένα γάμα. Κατέβαιναν τα σκαλιά κι έγινε το κακό. Και στο νοσοκομείο οι πατεράδες είχαν πάνω τα παιδιά τους με μαυρισμένα ματάκια και μας έλεγαν «εμείς την Κυριακή θα πάμε γήπεδο». Μιλάμε για τρέλα. Απίστευτο. Μας σημάδεψε όλους.

Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος σου;

Επειδή ήταν στο ίδιο στυλ με μένα, ήταν ο Γιάννης Δαμανάκης. Είχαμε ίδια δυναμική, κίνηση, αντοχή ήμασταν σχεδόν ισάξιοι. Ο Δαμανάκης είναι ένα ποδοσφαιρικό τεφαρίκι. Καθαρός παίκτης. Δεν ήταν βρόμικος. Με γέμιζε σαν ποδοσφαιριστής και ήταν ότι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσω. Δεν ξέρω, ίσως επειδή είμαστε και Κρητικοί.

Και ο Σπύρος Λιβαθινός ήταν σπουδαίος παίκτης. Μου άρεσαν και ο Κούδας με τον Αϊδινίου, τους αγαπώ και τους σέβομαι μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Και τον Σαργκάνη τον θαύμαζα πολύ, μπορούσε να φάει το χειρότερο γκολ και την άλλη μέρα το ξεχνούσε και έκανε απίστευτο ματς.

«Είναι Ολυμπιακός αυτός; Μου θυμίζουν την ταινία με τη Βλαχοπουλου που δεν ήξερε σε ποια γλώσσα να απαντήσει»

Τώρα παρακολουθείς ελληνικό ποδόσφαιρο;

Θα πάω την Κυριακή στον Ηρακλή στην πρεμιέρα της Super League 2. Με κουράζει όμως να βλέπω ποδόσφαιρο. Με το ζόρι βλέπω ένα ημίχρονο ξένα πρωταθλήματα. Δεν είναι ομάδες αυτές. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Μη μου βάζεις 11 ξένους. Βλέπω Ολυμπιακό; Βλέπω Αρη; ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό; Η ΑΕΚ το ίδιο. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Δεν θέλεις με 3 ξένους; Κάν’ τους έξι. Να έχει και 5 ελληνόπουλα το κέρατο μου!

Είναι Ολυμπιακός αυτός; Μου θυμίζουν την ταινία με τη Βλαχοπουλου που δεν ήξερε σε ποια γλώσσα να απαντήσει. Μετά εχουμε παράπονα από την Εθνική ομάδα. Όλα στραβά τα κάνουμε… Ειλικρινά στενοχωριέμαι. Ήρθαν τότε ο Νοβοσέλατς, ο Νόιμαν. Κορυφαίος Γερμανός. Ο Σέστιτς. Πάρε τρεις παικταράδες. Πάρε πέντε και κάνε ομάδα. Τι να λέμε τώρα, ακόμα μεταγραφές κάνουν οι ομάδες.

Τι να πάρεις τον Δεκέμβρη; Παλτά και ζακέτες θα πάρεις έτσι λέω εγώ. Λένε για τον Άρη. Ρίχνεις ένα σωρό λεφτά. Πάρε τρεις καλούς και κάνε κορμό. Να έχεις 6 ελληνόπουλα να τα χαίρεται η ψυχή σου! Οι ομάδες κατάντησαν να έχουν 35 ξένους. Λένε ανεβάσαμε το ποδόσφαιρο. Που το ανεβάσαμε; Ναι, βελτιώθηκε μονο το passing game. Να πληρώσουμε εισιτήριο γι’ αυτό;

«Δεν είναι ομάδες αυτές. Μη μου βάζεις 11 ξένους. Βλέπω Ολυμπιακό; Βλέπω Αρη; ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό; Η ΑΕΚ το ίδιο. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Δεν θέλεις με τρεις ξένους; Κάν’ τους έξι. Να έχει και 5 ελληνόπουλα το κέρατο μου!»

Πρόσφατα πήγα με φίλους στο ΠΡΟ-ΠΟ, ούτε συνδρομητική έχω. Και είδαμε Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Σίτι και δίπλα έδειχνε Παναθηναϊκός-Αστέρας Τρίπολης. Και λέω τι βλέπουμε; Να πάρει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα; Εντάξει πάρ’ το. Ομάδες πως θα φτιάξουν όμως; Να έχουμε ισχυρές ομάδες. Ας κόψουν το ποσοστό από τους μεγάλους για να ενισχυθούν οι μικροί. Να γίνει ένα δυνατό πρωτάθλημα και να γεμίζουν τα γήπεδα. Εμείς θέλουμε μια αγωνιστική ολόκληρη για να φτάσουμε τα έσοδα από ένα ματς της Αγγλίας.

Έρχεται και το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό. Τι βλέπεις;

Αυτή τη στιγμή θα πω ανοιχτά, είμαι απογοητευμένος με τον Ολυμπιακό. Μία φορά τον έχω δει και δεν μου άρεσε, διαβάζω, είναι η χειρότερη χρονιά του. Στο πρωτάθλημα να είσαι δέκα πόντους πίσω; Ο Παναθηναϊκός είναι πιο στρωμένος. Εκαναν καλές μεταγραφές. Και ο Ολυμπιακός έκανε, αλλά άργησε και δεν βρήκε χημεία. Αυτό πληρώνει.

Σε ένα ντέρμπι όλα είναι πιθανά. Ποια ομάδα θα είναι προετοιμασμενη καλύτερα. Τα ντέρμπι κρίνονται στις λεπτομέρειες. Οποιος κάνει το γκολ. Ειδα και τον Παναθηναϊκό, σε κάποια ματς δεν μου άρεσε. Με τον Άρη αν δεν έκανε το λάθος η άμυνα του, δεν κέρδιζε. Και με την ΑΕΚ δεν ήταν τόσο καλός. Με Αστέρα δυσκολεύτηκε. Άσχετα τι έγινε στον Βόλο. Βέβαια τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Ισως το ματς κριθεί επειδή ο Ολυμπιακός είναι σφιχτός. Αλλα μην εκπλαγούμε αν δούμε κάτι διαφορετικό από τον Ολυμπιακό.

Το ματς αυτό θα κρίνει πολλά. Αν πάει 13 βαθμούς, μετά θα είναι πολύ δύσκολα. Η ΑΕΚ μπορεί να απειλήσει. Πολλά όμως θα κριθούν και από τα παιχνίδια με τους μικρούς. Δεν έχει χημεία και δέσιμο ο Ολυμπιακός, αυτό δείχνει. Δεν βγαίνουν τα αποτελέσματα. Η αλλαγή στους προπονητές έγινε πολύ γρηγορα. Δεν είναι κατάσταση να αλλάζεις συνέχεια προπονητές.

Θέλεις να πεις κάτι άλλο;

Ναι, θέλω να πω δυο λόγια την οικογένεια μου. (σ.σ. δακρύζει ξανά). Είχα μεγάλη στήριξη από την οικογένεια. Πρέπει να την ευχαριστήσω. Ειδικά από τη γυναίκα μου, που την υπεραγαπώ, όσα προβλήματα και να υπάρχουν. Κι ευχαριστώ τον κόσμο που με θυμάται ακόμα. Με συγκινεί.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News