Ένα ελληνικό ποδόσφαιρο παρατημένο στο έλεος του Θεού! Εκατοντάδες ποδοσφαιριστές να ζητούν έστω και τον μίνιμουμ σεβασμό από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας τους ή όποιον άλλο αρμόδιο επηρεάζει τις ζωές τους, δίνοντας καθημερινά αγώνα επιβίωσης σε τριτοκοσμικές συνθήκες.
Η ανακοίνωση του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών Ποδοσφαιριστριών την εβδομάδα που μας πέρασε, με την οποία καυτηριάζονταν ορισμένα από τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου (κυρίως σε ότι αφορά τον τρόπο με τον οποίο διοικείται και λειτουργεί η ΕΠΟ) όφειλε να έχει λειτουργήσει ως… ξυπνητήρι για όσους – εσκεμμένα ή όχι – συμμετέχουν σε μια φαρσοκωμωδία στις πλάτες του Έλληνα ποδοσφαιριστή.
Γιατί μπορεί, οι περισσότεροι να στρέφουμε καθημερινά τους προβολείς του ενδιαφέροντός μας στα γήπεδα της Super League, ωστόσο η κατάσταση που επικρατεί στο εθνική ερασιτεχνικό μας πρωτάθλημα, αυτό της Γ’ Εθνικής, απλά… σοκάρει!
Ποδοσφαιριστές ζουν σε έναν μικρόκοσμο πλήρους εγκατάλειψης, καθημερινά ενημερωνόμαστε για ιστορίες ανθρώπινης εξαθλίωσης, ομάδες υποχρεώνονται να υποβληθούν σε πολύμηνες καλοκαιρινές προετοιμασίες. Κι όλα αυτά πού; Στη μόνη εθνική κατηγορία που διεξάγεται υπό την αποκλειστική ευθύνη της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Το sportday.gr, ξεκινά από σήμερα μια προσπάθεια να δώσει το λόγο στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές που κουβαλούν καθημερινά τον σταυρό του μαρτυρίου στα γήπεδα της Γ’ Εθνικής. Παίκτες που έγιναν γνωστοί από το πέρασμά τους από τα «σαλόνια» της Super League και πλέον στον επίλογο της καριέρας τους, αποφάσισαν να ρίξουν τους τίτλους τέλους, αγωνιζόμενοι σε ομάδες της τρίτης κατηγορίας.
Είναι η στιγμή να ακουστεί, επιτέλους, η φωνή των παικτών πιο δυνατά από ποτέ. Είναι η στιγμή η δική τους κραυγή απόγνωσης να ακουστεί στα αυτά όσων… κωφεύουν και όσων σιωπούν, συμβάλλοντας ακόμη και άθελά τους στην κατρακύλα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Και ο πρώτος ποδοσφαιριστής στον οποίο προσφέρουμε βήμα, είναι ο Κώστας Μενδρινός. Από το 2002 όταν μας συστήθηκε για πρώτη φορά ως ένα ταλαντούχο νέο παιδί με τη φανέλα του Ολυμπιακού, ο πρώην άσος των «ερυθρόλευκων», του Ατρόμητου, του Πανιωνίου, του Ιωνικού, του Άρη, του ΠΑΣ Γιάννινα φόρεσε τη φανέλα πολλών ομάδων του ελληνικού ποδοσφαίρου, γεμίζοντας το άλμπουμ της ιδιαίτερης καριέρας του με μοναδικές αναμνήσεις.
Πλέον αγωνίζεται στον 5ο όμιλο της Γ’ Εθνικής με τη φανέλα του Κερατσινίου, θέλοντας να τιμήσει την γενέτειρα του, το λατρεμένο του Κερατσίνι, εκεί που είχε ξεκινήσει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα με την ομάδα της Χαραυγής. Και όσα αφηγείται για τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι παίκτες που συμμετέχουν στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα, ενδεχομένως να σοκάρουν τους πάντες, εκτός από εκείνους που τα βιώνουν στο πετσί τους!
Photo Credits: Κλόντιαν Λάτο | Eurokinissi
Κώστα είσαι ένας από τους ελάχιστους παίκτες που έχουν περάσει από όλες σχεδόν τις κατηγορίες. Πώς ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;
Ξεκίνησα να παίζω στη Χαραυγή και από εκεί πήγα στις ακαδημίες του Ολυμπιακού, σε ηλικία 14 ετών. Όταν έγινα 17, υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο και ουσιαστικά έγινα μέλος της πρώτης ομάδας του Ολυμπιακού.
Πότε έγινε αυτό και με ποιου προπονητή εισήγηση;
Προπονητής στον Ολυμπιακό τότε ήταν ο Τάκης Λεμονής, ο οποίος εκτός από μένα είχε διαλέξει κι άλλα παιδιά από τις ακαδημίες. Βέρτζος, Ανθούλης, Λίγκος, Ντόβας, Μπενετάτος ήταν τα παιδιά που ανεβήκαμε μαζί στην πρώτη ομάδα.
Στον Ολυμπιακό έμεινες από το 2002 έως και το 2009 και πανηγύρισες πρωταθλήματα και κύπελλα.
Ναι αλλά δεν έμεινα όλα τα χρόνια. Την πρώτη χρονιά, μετά από έξι μήνες πήγα δανεικός στον Ατρόμητο, πριν ακόμα γίνει η συγχώνευσή του με τη Χαλκηδόνα. Γύρισα στον Ολυμπιακό, αλλά ξαναέφυγα δανεικός για τον Ιωνικό αυτή τη φορά. Η πρώτη μου χρονιά που έμεινα όλο το διάστημα στον Ολυμπιακό ήταν με τον Μπάγεβιτς, πριν γυρίσω στον Ιωνικό ξανά. Όταν ήρθε ο Σόλιντ επέστρεψα στον Ολυμπιακό και μετά με τον Λεμονή και πάλι έμεινα για 2 χρόνια στην ομάδα.
Στη συνέχεια ακολούθησαν διάφορες ομάδες.
Μετά τον Ολυμπιακό πήγα στον ΠΑΣ Γιάννινα, ακολούθησαν κατά σειρά, Άρης, Παναχαϊκή, Πανιώνιος, Πλατανιάς, Απόλλωνας, Ηρακλής, Παναργειακός, Προοδευτική, Ηλυσιακός, Βύζας Μεγάρων και πλέον Κερατσίνι.
Με λίγα λόγια έχεις παίξει σε όλες τις κατηγορίες, επαγγελματικές και μη.
Έτσι είναι και έχω γνωρίσει το ποδόσφαιρο σε όλες τις… φάσεις του και σε όλα τα επίπεδά του.
«Στα 37,5 μου χρόνια παίζω μόνο για να απολαμβάνω το ποδόσφαιρο, δεν έχουν σημασία οι συνθήκες. Για ένα νέο παιδί, όμως, που ξεκινά τώρα…»
Πλέον αγωνίζεσαι στην Γ’ Εθνική, πώς είναι τα πράγματα για σένα;
Για μένα που είμαι πλέον 37,5 χρονών και παίζω μόνο για να το απολαμβάνω, δεν έχουν σημασία οι συνθήκες που επικρατούν. Για ένα νέο παιδί όμως, που τώρα ξεκινάει το ποδόσφαιρο και θέλει να κάνει καριέρα, όπως το έχει ονειρευτεί, τα πράγματα μόνο ιδανικά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
Θέλω να μου το εξηγήσεις καλύτερα αυτό.
Όταν ξεκίνησα εγώ το ποδόσφαιρο, ένας παίκτης της Γ’ Εθνικής, ασχολούνταν μόνο με αυτό και μάλιστα μπορούσε να ζήσει την οικογένειά του. Τότε δεν χρειαζόταν να κάνει κάποια άλλη δουλειά. Μάλιστα πολλές φορές, τα χρήματα σε ομάδες της Γ’ Εθνικής που ήθελαν να κάνουν πρωταθλητισμό ήταν καλύτερα ακόμα και από ομάδες της Α’ Εθνικής. Τώρα όμως, δεν υπάρχει παίκτης στην Γ’ Εθνική που να μην είναι αναγκασμένος να κάνει και κάποια δουλειά, για να έχει την δυνατότητα να ζήσει την οικογένειά του.
Αυτό που μου λες, δείχνει ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα και οι παίκτες δεν είναι ουσιαστικά αφοσιωμένοι στο ποδόσφαιρο.
Εκ των πραγμάτων δεν μπορούν πλέον να το κάνουν αυτό. Έτσι δεν μπορεί ένας παίκτης να κοιτάξει μόνο το πως θα γίνει καλύτερος και πραγματικά να επικεντρωθεί στο ποδόσφαιρο. Έπειτα είναι και οι συνθήκες που επικρατούν στο πρωτάθλημα.
«Τρέμεις μη χτυπήσεις αν είσαι παίκτης, ήρωες οι άνθρωποι που “τρέχουν” τις ομάδες στη Γ’ Εθνική»
Πες μου γι’ αυτές.
Εγώ έχω την τύχη να είμαι σε μια ομάδα, το Κερατσίνι, που έχει δικό του γήπεδο και δικά του αποδυτήρια και μπορεί να παρέχει πέντε πράγματα στους παίκτες του. Υπάρχουν όμως ομάδες, που δεν έχουν ούτε τα βασικά. Δεν μιλάμε για γυμναστήρια, προπονητικά κέντρα και τέτοια πράγματα. Αυτά είναι “πολυτέλειες”. Θα σου πω κάτι. Αν είσαι παίκτης που έχει κάνει κάποιο όνομα στο ποδόσφαιρο, θα έχεις και την ανάλογη αντιμετώπιση. Εάν όμως είσαι κάποιος παίκτης χωρίς μεγάλο όνομα, τρέμεις μη χτυπήσεις, γιατί δεν θα έχεις την περίθαλψη που πρέπει.
Γιατί το λες αυτό;
Στην Γ’ Εθνική οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτή και “τρέχουν” τις ομάδες είναι κυριολεκτικά ήρωες. Δεν υπάρχουν έσοδα, δεν υπάρχει οργάνωση, δεν υπάρχει τίποτα. Είναι αδιανόητο να ξεκινάμε προετοιμασία την 1η Αυγούστου και να φτάνει Νοέμβριος για να ξεκινήσει ένα πρωτάθλημα. Αυτό είναι “εγκληματικό” και δεν αρμόζει σε αθλητές. Από κει και πέρα, δεν υπάρχει μέριμνα για σωστές εγκαταστάσεις. Υπάρχουν γήπεδα που είναι “τσιμέντα” και από πάνω έχουν ρίξει μια μοκέτα. Κάνεις το σταυρό σου να βγει υγιής από αγώνα και να μην χτυπήσεις.
Υποτίθεται πως είμαστε πλέον στο 2022 και οι συνθήκες θα έπρεπε να είναι καλύτερες.
Σε σχέση με τις συνθήκες που βρήκα εγώ στο ποδόσφαιρο όταν ξεκινούσα την καριέρα μου, οι σημερινές είναι κατά πολύ χειρότερες. Υπάρχει φτώχεια, μιζέρια, κατάντια. Κάθε χρόνο τα πράγματα γίνονται και χειρότερα. Η Γ’ Εθνική είναι ένα πρωτάθλημα “για τα πανηγύρια”, έχει στηθεί με τρόπο που θυμίζει “τσίρκο”.
«Σε σχέση με τις συνθήκες που βρήκα εγώ στο ποδόσφαιρο όταν ξεκινούσα την καριέρα μου, οι σημερινές είναι κατά πολύ χειρότερες. Υπάρχει φτώχεια, μιζέρια, κατάντια. Κάθε χρόνο τα πράγματα γίνονται και χειρότερα…»
Πως θα περιέγραφες γενικά τον κόσμο του ποδοσφαίρου, έτσι όπως τον έχεις ζήσει;
Εγώ από το ποδόσφαιρο πήρα τα πάντα. Κέρδισα τίτλους, κέρδισα χρήματα, τα έζησα όλα στο μέγιστο βαθμό. Βίωσα κάθε συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Παράλληλα έμαθα ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει η ρουφιανιά, η “τσατσιά”, αλλά και λίγοι καλοί φίλοι που σου μένουν για πάντα.
Αυτό το λες και για την περιπέτεια που είχες όταν το όνομά σου μπλέχτηκε στην υπόθεση με τα “στημένα” παιχνίδια;
Το έχω πει από τότε και θα το ξαναπώ, όπως έκανα και στον ανακριτή που με κάλεσε. Εγώ δεν έκανα τίποτα διαφορετικό από ότι έκαναν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, αλλά και ότι κάνει και ο απλός κόσμος. Ναι έπαιζα. Από τα συμβόλαια που είχα, μου περίσσευαν κάποια χρήματα και έπαιζα. Αυτό γινόταν πάντα, γίνεται και θα γίνεται “εις τους αιώνας των αιώνων”. Μπλέχτηκε το όνομά μου, γιατί έλεγξαν έναν άνθρωπο που εγώ και δυο-τρεις άλλοι τον είχαμε φίλο και έγινε ότι έγινε. Η “τρίχα έγινε τριχιά”, αλλά κανείς δεν στάθηκε στο γεγονός ότι από αυτή την ιστορία βγήκαμε “καθαροί” και αθωωθήκαμε πανηγυρικά.
Κλείνοντας την συνέντευξή μας, ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε βοήθησε περισσότερο;
Χωρίς αμφιβολία ο Τάκης Λεμονής. Ήταν ο άνθρωπος που πίστεψε σε μένα και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο. Εάν δεν υπήρχε αυτός, δεν ξέρω και δεν μπορώ να φανταστώ τι εξέλιξη θα είχα και αν θα είχα καταφέρει να παίξω ποδόσφαιρο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
- Παναθηναϊκός Aktor: Τα πράγματα είναι απλά… είναι καλύτερος και θα πάει φάιναλ φορ!
- Σταύρος Γεωργακόπουλος: Ηξεραν κι οι... πέτρες τι περίμενε τον Ολυμπιακό
- Ολυμπιακός: Η ομιλία Μαρινάκη στα αποδυτήρια του «Σουκρού Σαράτσογλου»
- Βόλος: «Τι να απαντήσεις σε ανθρώπους που δεν έχουν το θάρρος να απαντήσουν επίσημα;»
- Ολυμπιακός Μπάσκετ: Γιατί δεν προπονήθηκε στη Βαρκελώνη