Πελέ: Τι συνέβη και έγινε ο γιος του... τερματοφύλακας!

Sportday.gr

Ο γιος του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, δεν κατάφερε ποτέ να βαδίσει στα χνάρια του πατέρα του, αλλά αντίθετα επιχείρησε να κάνει καριέρα ως τερματοφύλακας! Αυτή είναι η αθλητική διαδρομή του Εντίνιο, του γιου του Πελέ!

Αν το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, τότε στην περίπτωση του Πελέ, το μήλο πράγματι επιχείρησε να πέσει κάτω από τη μηλιά, αλλά φτάνοντας στο έδαφος συνειδητοποίησε ότι ήταν… αχλάδι!

Ήταν 27 Αυγούστου 1970, όταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του πλανήτη, συνδύαζε την κατάκτηση του τρίτου Μουντιάλ της καριέρας του, με τη γέννηση του πρώτου του γιου. O Εντίνιο – όπως έγινε γνωστός ο Έντσον Χόλμπι Ντο Νασιμέντο – δεν έμελλε ποτέ να κληροδοτήσει το σπάνιο ταλέντο του πατέρα του, αλλά παρ’ όλα αυτά επιχείρησε τα κυνηγήσει και τα δικά του όνειρα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, αγωνιζόμενος όμως ως τερματοφύλακας!

«Ναι το καταλαβαίνω ότι μοιάζει κάπως οξύμωρο να παίζει τερματοφύλακας ο γιος του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή που εμφανίστηκε σ’ αυτόν τον πλανήτη, πιστέψτε με όμως, εξελίχθηκαν τα πάντα απόλυτα φυσιολογικά», είχε εξηγήσει ο ίδιος ο Εντίνιο σε συνέντευξή του σε ηλικία 25 ετών. Πως βρέθηκε, λοιπόν, ο γιος του Πελέ να φοράει γάντια και να επιχειρεί να σταματάει γκολ αντί να τα πετυχαίνει;

Όλα ξεκίνησαν το 1982, όταν ο Εντίνιο ήταν μόλις 12 ετών και ο Πελέ χώρισε από την πρώτη του σύζυγο, Ροσμαρί. Το ζευγάρι είχε ήδη αποκτήσει τρία παιδιά εκ των οποίων η μία κόρη (η τετράχρονη Τζένιφερ) μετακόμισε μόνιμα με τη μητέρα της, ενώ ο Εντίνιο και η μεγαλύτερη αδελφή του Κέλη, βρέθηκαν σε εσωτερικά σχολεία στη Νέα Υόρκη.

Το μπέιζμπολ και το μπάσκετ τον… μετέτρεψαν σε τερματοφύλακα

Μεγαλώνοντας ως… αμερικανάκι λοιπόν, ο γιος του Πελέ άρχισε να επιδίδεται στα εφηβικά του χρόνια σε αθλήματα πολύ πιο κοντινά στην αμερικανική κουλτούρα, όπως το μπέιζμπολ και το μπάσκετ.

Ως αθλητής του μπέιζμπολ εξέλιξε τα αντανακλαστικά του και κυρίως τη δυνατότητα να χαμηλώνει άμεσα το κορμί του και να εξουδετερώνει μπαλιές που βρίσκονταν κοντά στο έδαφος, δυναμώνοντας παράλληλα το θώρακα και τους κοιλιακούς του.

Στα παρκέ του μπάσκετ, αντίθετα, εξέλιξε το επιτόπιο κάθετο άλμα του. «Μέχρι τότε δεν είχα την παραμικρή σχέση με το ποδόσφαιρο, εκτός από την κληρονομιά και το όνομα του πατέρα μου. Θαρρείς, όμως, και η μοίρα με όπλιζε με εφόδια για να βρεθώ κι εγώ σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, όπως κι εκείνος, έστω και ως τερματοφύλακας», εξηγεί ο Εντίνιο.

Ως μαθητής στο ξακουστό κολέγιο του Χάρβεϊ (στα περίχωρα της Νέας Υόρκης), ο γιος του Πελέ αντιλαμβανόταν ότι δεν υπήρχε μεγάλη εκτίμηση για το “soccer” στην υψηλή κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών. Λίγοι ήταν εκείνοι που του έδιναν σημασία στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ακόμη και για τα παιδιά, άλλα αθλήματα αποτελούσαν τη μόδα της εποχής: Το μπάσκετ, το μπέιζμπολ, το αμερικανικό ποδόσφαιρο, το χόκεϊ στον πάγο…

«Ντρεπόμουν να λέω στους φίλους μου ότι ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής. Ακόμη και οι δικοί μου ήρωες ήταν ο Μάτζικ Τζόνσον και ο Μάικλ Τζόρνταν», αφηγείται ο Εντίνιο στην προσπάθειά του να εξηγήσει γιατί αισθανόταν… ξενερωμένος και εκτός κλίματος κάθε φορά που πήγαινε να προπονηθεί στο άθλημα που μεγαλούργησε ο πατέρας του.

«Τον έβλεπες ότι δεν είχε όρεξη κάθε φορά που τον φωνάζαμε να προπονηθεί με την ποδοσφαιρική ομάδα. Τεμπέλιαζε, δεν δούλευε», θα πει μετά από χρόνια σε συνέντευξή του ο προπονητής του στο Χάρβεϊ, Ρίτσαρντ Μπεκ, επισημαίνοντας όμως ένα χάρισμα του νεαρού Βραζιλιάνου που τον έκανε να ξεχωρίζει απ’ όλα τα υπόλοιπα παιδιά: «Έβλεπε γήπεδο. Διάβαζε εξαιρετικά το παιχνίδι. Ακόμη κι όταν έπαιζε μέσα μπορούσε να πασάρει την μπάλα σε σημεία που ακόμη κι εγώ αδυνατούσα να δω από τον πάγκο».

Ενδεχομένως η συγκεκριμένη αρετή να ήταν και η μόνη που κληρονόμησε ο Εντίνιο από τον πατέρα του. Τη σκληράδα και την «αλήτικη νοοτροπία στο γήπεδο» την απέκτησε στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ του Μπρονξ και του Χάρλεμ. Εκεί, στα σκοτεινά σοκάκια της Νέας Υόρκης έμαθε να επιβιώνει, με τη βοήθεια του καλύτερού του φίλου, Έντι Μέισον, που του είχε αποδώσει το προσωνύμιο «Γκάρφιλντ», του διάσημου γάτου κόμικ της εποχής.

«Θεωρούσα τον πατέρα μου εχθρό μου»

Ο Εντίνιο, άλλωστε, ποτέ δεν είχε στενή επαφή με τον πατέρα του. Ζήτημα αν ο Πελέ τον έβλεπε 3-4 φορές το χρόνο. Έπρεπε να μάθει να στέκεται μόνος του στα πόδια του και ταυτόχρονα να κουβαλάει και το βάρος ενός τόσο μοναδικού ονόματος. «Όχι απλά δεν είχα καλή σχέση μαζί του εκείνα τα χρόνια, αλλά τον θεωρούσα εχθρό μου. Τον έβλεπα ως τον άνδρα που έκανε τη μητέρα μου να κλαίει. Δεν με ενδιέφερε ούτε που βρισκόταν, ούτε τι έκανε», διευκρινίζει ο γιος του «μαύρου διαμαντιού» για την πολυτάραχη σχέση με τον πατέρα του στα χρόνια της εφηβείας του.

«Δεν το κρύβω ότι πάντα αισθανόμουν ότι είχα κληρονομήσει το DNA ενός σπουδαίου αθλητή, καθώς σε όποιο σπορ κι αν δοκίμαζα την τύχη μου, πάντα τα πήγαινα αρκετά καλά. Ίσως όμως η κακή σχέση που είχα με τον πατέρα μου να με οδήγησε να γίνω τερματοφύλακας, γιατί δεν ήθελα να κάνω τα ίδια πράγματα που έκανε κι εκείνος».

Κάπως έτσι, ο Εντίνιο έγινε τερματοφύλακας της ομάδας του Κολεγίου του Χάρβεϊ και το 1990 επέλεξε να επιστρέψει στη Βραζιλία για να αγωνιστεί στο σύλλογο που μεγαλούργησε ο πατέρας του, τη σπουδαία Σάντος.

Τη δεκαετία του 90, ο γιος του Πελέ αγωνίστηκε σε περισσότερα από 200 παιχνίδια υπερασπιζόμενος την εστία της βραζιλιάνικης ομάδας, με την καριέρα του να μη θυμίζει σε τίποτα εκείνη του πατέρα του. Αρκετοί δημοσιογράφοι της εποχής, μάλιστα, υποστήριζαν ότι ο Εντίνιο έπαιξε τόσα παιχνίδια βασικός στη Σάντος επειδή ακριβώς ήταν… ο γιος του Πελέ.

«Ήταν πολύ κοντός για τερματοφύλακας! Αν δεν ήταν ο γιος του Πελέ δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να αγωνιστεί σε τόσο υψηλό επίπεδο. Υπήρξαν παιχνίδια που πραγματικά σου έδινε την αίσθηση ότι δεν γινόταν να δεχτεί γκολ με τίποτα, αλλά και πολλοί αγώνες που ήταν… κανονικός εφιάλτης για την ομάδα», θυμάται σε δηλώσεις του στο Bleacher Report ο ρεπόρτερ της Σάντος, Τεντ Σαρτόρι.

Ούτως ή άλλως το νήμα της ποδοσφαιρικής καριέρας του Εντίνιο κόπηκε πολύ πρόωρα σε ηλικία 29 ετών, λόγω της πολυτάραχης προσωπικής του ζωής. Στο Μπρονξ, βλέπετε, δεν κληρονόμησε μόνο τη… σκληράδα του, αλλά και πολλές κακές του συνήθειες. Κρίθηκε ένοχος για ανθρωποκτονία το 1999, ενώ κατηγορήθηκε για ξέπλυμα «βρώμικου» χρήματος και βρέθηκε ουκ ολίγες φορές στης φυλακής τα σίδερα τα χρόνια που ακολούθησαν.

 

 

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News