Μάικ Τάισον: Ο πυγμάχος που ήθελε να παλέψει με τον Αχιλλέα

Είναι άφθονα τα podcast στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε πολύ λίγα χρόνια, έχουν γίνει θεσμός και από τη στιγμή που το youtube έχει σαφώς ενισχύσει τη θέση του απέναντι σε δίκτυα που πουλούν μαγνητοσκοπημένη ψυχαγωγία, η αντικατάσταση είναι θέμα χρόνου.

Ένα από τα πιο περιζήτητα πρόσωπα για podcast είναι ο Μάικ Τάισον. Άλλωστε έχει το δικό του, το Hotboxin. Το zeitgeist επιτρέπει να αναγιγνώσκεται αγνή και ανόθευτη σοφία στα 178 εκατοστά του πελώριου κορμιού του, αφού η πορεία του είναι βιβλικών προδιαγραφών.

Ένα παιδάκι έρμαιο των περιστάσεων, που ήταν αρκετά τυχερό ώστε να βρει έναν προπονητή στο πρόσωπο του Κας ντ’ Αμάτο και να γλιτώσει από το δρόμο της διαφθοράς. Ένα απίστευτο ταλέντο της πυγμαχίας, με κίνηση που επίσης είχε θρησκευτική αύρα και δύναμη με την οποία ανταμώνεις μόνο στα βιβλία.

Ο πατέρας του, Τζίμι Κερκπάτρικ, αριβίστας, παράτησε τη μάνα του, Λόρνα Μέι, πριν ο Μάικ γεννηθεί. Η μιγάδα Λόρνα περιγραφόταν ως μιγάδα που πιθανώς ήταν πόρνη. Οι περιστάσεις, όντως, δεν γινόταν να δώσουν οτιδήποτε άλλο από ένα τσογλανάκι.

Ο Τάισον περιέγραφε τη μητέρα του ως μία γυναίκα που ουδέποτε ήταν χαρούμενη με οτιδήποτε έκανε. Ο ίδιος δεν ήξερε τι να κάνει -και όταν δεν ξέρεις, αυτό που κάνεις είναι μάλλον λάθος, αφού καθορίζεται από άλλους. Ό,τι είχε να πει για την παιδική ηλικία του, ήταν η αδρεναλίνη της παρανομίας.

Γι’ αυτό, κιόλας, μιλάει με ευλάβεια που παραπέμπει σε πνεύμα, όχι σε άνθρωπο, για τον Ντ’ Αμάτο. Όχι μόνο επειδή υπήρξε και τον γαλούχησε με αξίες τις οποίες στην πορεία της ζωής του ξαναβρήκε, ακριβώς την ώρα που έχασε τον εαυτό του, αλλά και με μια απορία. «Πώς είναι δυνατόν να επέλεξε εμένα;» έχει αναρωτηθεί στο πλαίσιο συνεντεύξεων.

Ο Τάισον έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής της WBC στα 20 του, όταν νίκησε τον Τρέβορ Μπέρμπικ στις 22 Νοεμβρίου 1986 και παραμένει ο νεότερος στην Ιστορία των βαρέων βαρών. Η χείρα φιλίας του Ντ’ Αμάτο, ο οποίος κυριολεκτικά τον είχε σαν γιο του, αφού τον φιλοξενούσε στο σπίτι του μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, κρατούσε την επιρροή της παρά το θάνατό του ένα χρόνο νωρίτερα, στις 5 Νοεμβρίου του 1985.

Άλλωστε, μπορούσε να βασιστεί στον άνθρωπο που του θύμιζε το μέντορά του, τον Κέβιν Ρούνεϊ. Τα προβλήματα άρχισαν όταν παντρεύτηκε την Ρόμπιν Γκίβενς, έμπλεξε με το, σεσημασμένο για την απληστία του, ατζέντη Ντον Κινγκ και έδιωξε τον Ρούνεϊ. Τότε ο Τάισον διαπίστωσε ότι δεν είχε ξεφύγει εντελώς από ό,τι τον στιγμάτισε όταν ήταν παιδί.

Η ομηρική μάχη

Οι περιπέτειές του είναι γνωστές τοις πάσι. Οι φήμες ότι στο Τόκιο, πριν τον αγώνα με τον Μπάστερ Ντάγκλας για την υπεράσπιση του τίτλου του το 1990, είχε γίνει από τα ναρκωτικά ουδέποτε διαψεύστηκαν, αν δεν ενθαρρύνθηκαν κιόλας.

Ο Τάισον θα μπορούσε να έχει νικήσει σε εκείνον τον αγώνα αν ο διαιτητής μετρούσε κανονικά στο νοκ άουτ που έβγαλε τον Ντάγκλας. Ενδεχομένως να έχανε αργότερα, αφού διεκδικητής είχε γίνει ο Εβάντερ Χόλιφιλντ, πάντως όταν το κάστρο έπεσε αποκαλύφθηκαν όλα τα προβλήματα που ως τότε ήταν συγκαλυμμένα.

Όταν η σύζυγός του, Ρόμπιν Γκίβενς, δήλωσε στην Όπρα Γουίνφρεϊ ενώπιόν του ότι σε καβγά στο σπίτι τους την είχε σπρώξει, ο Τάισον δεν είχε μιλήσει. Αργότερα ομολόγησε ότι κάτι θα έπρεπε να έχει πει, διότι αυτά που άκουγε δεν είχαν γίνει πραγματικά ποτέ.

Αν η Γκίβενς ήξερε τι έκανε, βάζοντας στο στόχαστρο έναν τύπο που όλοι θα πίστευαν ότι αυτά που έλεγε πως υφίστατο ήταν λίγα μπροστά σε ό,τι όντως συνέβαινε, η σιωπή του Τάισον καταμαρτυρούσε το θολωμένο του μυαλό.

Οι κατηγορίες για βιασμό, που τον οδήγησαν στη φυλακή, ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Ο Τάισον είχε χάσει την κίνησή του πολύ νωρίτερα στο ρινγκ, αλλά πίσω από τα κάγκελα κέρδισε την αγνότητά του, την οποία φανέρωσε σιγά σιγά.

Μοιάζει αδόκιμο υπό την έννοια ότι λίγο αφού αφέθηκε ελεύθερος δάγκωσε και τα δύο αυτιά του Χόλιφιλντ στο δεύτερο αγώνα τους, παρ’ όλα αυτά η φαινομενικά καθοδική πορεία τον οδήγησε προς την ελευθερία.

Απαλλαγμένος των φιλοδοξιών και μετρημένος σε ό,τι αφορούσε τα άγρια ένστικτά του, ο Τάισον απομύζησε όλη τη σοφία και έκανε τον πόνο οδηγό. Ο θάνατος της τετράχρονης κόρης του τον στοίχειωσε, αλλά δεν τον εμπόδισε να βγάλει όλη την προσωπικότητά του σε συνεντεύξεις, οι οποίες γίνονται αμέσως ξεχωριστές.

Σε μία από αυτές ρωτήθηκε με ποιον άνθρωπο, νεκρό ή ζωντανό, θα ήθελε να αναμετρηθεί σε έναν αγώνα.

Η απάντησή του ήταν συγκλονιστική: «Με τον Αχιλλέα».

Οι συνεντευξιάζοντες σοκαρίστηκαν, νομίζοντας ότι θα επέλεγε έναν άλλον πυγμάχο. Αλλά ο Τάισον ήξερε επακριβώς τι έλεγε και ποια είναι τα συμπαρομαρτούντα της ομηρικής μάχης στον κόσμο.

Θα ήθελε να μπει στο ρινγκ με έναν τύπο νέο, σφριγηλό και παντοδύναμο, έναν πολεμιστή ανελέητο και άπληστο για ανθρώπινο αίμα και ταυτοχρόνως αθάνατο. Ο Αχιλλέας περιγράφηκε ως το φαντασιακό του πολεμιστή, γι’ αυτό κιόλας ο Όμηρος κράτησε με κάποιον τρόπο τις αποστάσεις του και δεν τον περιέφερε προτυποειδώς, προκειμένου να ερμηνεύσει την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Παρ’ ότι φανέρωσε τα ανθρώπινα στοιχεία του, τη ζήλια του για τη στάση του Αγαμέμνονα που του πήρε την παλλακίδα, ο Όμηρος έβαλε τον Αχιλλέα στη σφαίρα του άπιαστου και προτίμησε για εκείνον ένα θάνατο που ταυτοχρόνως θα προσέβαλε το θυμικό μας και θα τον εξιδανίκευε στον αρσενικό κόσμο, καθώς ουδεμία μάχη θα δύνατο να τον πάρει.

Ο Τάισον, που θεωρείται ένας από τους πιο τρομακτικούς πυγμάχους όλων των εποχών, μπαίνοντας στο ρινγκ κουβαλούσε την καταστροφή της Τροίας και γινόταν κατακλυσμιαίος.

Σίγουρα ο Όμηρος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει έναν τέτοιο τύπο σε μια μάχη μέχρι εσχάτων με τον ήρωα που προτίμησε υπό μία έννοια να κρατήσει στο απυρόβλητο, αν και η παραβολή της έξαρσης του εγωισμού του εις βάρος των συντρόφων του θα πρέπει να συνεκτιμηθεί.

Όμως ο ποιητής, με τη βοήθεια της Μούσας, φρόντισε να κρατήσει τον Αχιλλέα στο απυρόβλητο προσφέροντάς του το μεταθανάτιο σφρίγος και δίνοντάς του την ευκαιρία να ανυψωθεί ως συμβολισμός του ανίκητου ανδρός.

Οι ήττες, άλλωστε, σε κάθε έκφανση και με κάθε μορφή, είναι εκείνες που απασχολούν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το αντρικό φύλο, ο λόγος όλων των υπαρξιακών προβλημάτων του.

Ο Τάισον ξέρει από ήττες. Ξεκίνησε ως Αχιλλέας, προσπάθησε να γίνει Οδυσσέας και κατέληξε να είναι Νέστορας. Πέρασε από τίγρεις και λιοντάρια, τα οποία είχε ως κατοικίδια, δοκίμασε ό,τι ουσία υπήρξε, έχασε τον εαυτό του σε ξένα κρεβάτια με γυναίκες κατά παραγγελία, είχε δηλώσει το αμίμητο ότι, «την εποχή της δόξας μου δεν με ένοιαζε να κολλήσω οποιαδήποτε ό,τι αφροδίσιο νόσημα είχα» και ταυτοχρόνως λίγο λίγο χανόταν.

Για να κερδίσει τώρα τον εαυτό του, οριστικά και αμετάκλητα. Ό,τι δεν έδωσε, δηλαδή, ως προοπτική ο Όμηρος στον Αχιλλέα στο Ίλιον.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News