Συνέντευξη Γιώργος Βαΐτσης: «Έτσι έφτασε ο Ολυμπιακός από το έπος του Μονακό στους... κορνέδες»

PHOTO CREDITS: Αντώνης Νικολόπουλος | Eurokinissi

Κάθε φορά που η κληρωτίδα της ΟΥΕΦΑ θα φέρνει στο δρόμο του Ολυμπιακού γαλλική ομάδα (όπως συνέβη φέτος με τη Ναντ), ένα είναι το πρόσωπο που θα εμφανίζεται με μιας στο μυαλό των φίλων των πρωταθλητών Ελλάδος: Του Γιώργου Βαϊτση!

Ο άνθρωπος που έβαλε φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του σε μια από τις πλέον θρυλικές στιγμές της ευρωπαϊκής διαδρομής των «ερυθρόλευκων» – εκείνο το μαγικό κι ονειρεμένο βράδυ της 21ης Οκτωβρίου 1992 στο Πριγκιπάτο του Μονακό – γυρίζει το χρόνο πίσω και ξεφυλλίζει τις αναμνήσεις μιας καριέρας που σφραγίστηκε από γκολ που έγραψαν ιστορία!

Πως ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία από ένα… πούλμαν; Πως βρέθηκε στον Ολυμπιακό; Τι συνέβη εκείνο το βράδυ στο Πριγκιπάτο; Γιατί… τρέλαινε ο Μύρτσος τον Μπλαχίν; Πως έφτασε ο Ολυμπιακός από το θρίαμβο του Μονακό στο περίφημο κυνηγητό με τους κορνέδες στις εγκαταστάσεις του Ρέντη;

Ο Γιώργος Βαϊτσης θυμάται και τοποθετεί το «χαρτάκι της ζωής του» στο άλμπουμ του sportday.gr.

Γιώργο θέλω να μου πεις πως ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο.

Γεννήθηκα στην Άρτα και ζούσα εκεί. Όμως το 1979 σκοτώθηκε ο πατέρας μου και πήγα να ζήσω σε χωριό της Άρτας με τον παππού μου, τον πατέρα της μητέρας μου. Το χωριό ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας και αγωνίστηκα στην ομάδα του που λεγόταν Παναγροτικός Αγίου Σπυρίδωνα.

Στην Αναγέννηση Άρτας πότε πήγες;

Ξεκίνησα να παίζω σε ομάδα το 1981 και μετά από δύο χρόνια στην Αναγέννηση. Μάλιστα υπάρχει και μια ιστορία για τη μεταγραφή μου.

Σε ακούω.

Ο θείος μου είχε τουριστικό λεωφορείο και πήγαινε τον ΠΑΣ Πρέβεζα στα εκτός έδρας παιχνίδια του, που ήταν για τον βόρειο όμιλο της Γ’ Εθνικής. Ήταν 11-12 παίκτες και παίζανε με τον Εδεσσαϊκό. Με ρώτησαν λοιπόν αν θέλω να παίξω, με άλλο δελτίο βέβαια και φυσικά εγώ ως πιτσιρικάς συμφώνησα. Έτσι έπαιξα ένα ημίχρονο.

Σε δοκίμασαν δηλαδή αμέσως σε επίσημο παιχνίδι.

(Γέλια) Πραγματικά και από εκεί άλλωστε ξεκίνησαν να συζητάνε για την μεταγραφή μου.

Μισό λεπτό. Μου είπες ότι ήταν ο ΠΑΣ Πρέβεζα, όμως εσύ πήγες στην Αναγέννηση Άρτας.

Ήταν 1η Αυγούστου και είχα τα γενέθλιά μου. Είχαν έρθει λοιπόν στο χωριό για τα γενέθλιά μου και μίλησαν με τον παππού μου. Εκείνος συμφώνησε και ουσιαστικά προχωρούσε η μεταγραφή. Ο πρόεδρος του ΠΑΣ Πρέβεζα έφυγε τότε και πήγε στο καφενείο του χωριού για να βρει τον πρόεδρο της ομάδας μου και να τελειώσουν τη μεταγραφή. Στο διπλανό τραπέζι όμως ήταν ένας φίλος του προέδρου της Αναγέννησης Άρτας και μόλις άκουσε την συζήτηση τον ενημέρωσε.

Τότε αποφάσισε να κάνει “ρελάνς”;

Ναι κινήθηκε αμέσως και έκανε τη δική του πρόταση. Έδωσε παραπάνω λεφτά και πήγα στην Άρτα. Εγώ ήθελα απλά να παίξω και δεν με ένοιαζε που. Τότε ήμουν και στην εθνική Ελπίδων που με είχε καλέσει ο κ. Πετρίτσης και είχα βγει πρώτος σκόρερ στο Ισραήλ και παίξαμε και κύπελλο με τον ΠΑΟΚ.

«Ακόμη κι όταν είχα υπογράψει στον Ολυμπιακό και γύρναγα στο χωριό δεν μπορούσα να το πιστέψω»

Πότε σε είδε ο Ολυμπιακός;

Σε εκείνο το παιχνίδι και μάλιστα με είχε δει ο Θανάσης Μπέμπης και εισηγήθηκε την απόκτησή μου. Εκείνη την εποχή, το καλοκαίρι του 1985 με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος της Άρτας, ο κ. Φίλος, ο οποίος είχε μια διαμάχη με τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου και μου είπε ότι με θέλει ο Ολυμπιακός. Εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ούτε όταν πήγα να υπογράψω, ούτε όταν γύρναγα στο χωριό.

Ήσουν Ολυμπιακός;

Ναι ήμουν, παρά το γεγονός ότι είχα γεννηθεί στην Άρτα. Μάλιστα το παράξενο είναι -και αυτό το έμαθα πολλά χρόνια αργότερα- ότι ο πατέρας μου έπαιζε μπάλα στον Ολυμπιακό Άρτας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή και όλα για κάποιο λόγο γίνονται.

Πώς ένιωσες όταν μπήκες στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού;

Δέος δεν το συζητάμε. Περίμενα ως νέος να κάνουν μπάνιο όλοι και μετά εγώ. Ήμουν ένα παιδί από την επαρχία που ήρθε μόνο του στην Αθήνα και παρά το γεγονός ότι ζούσε η μητέρα μου και ήρθε μαζί μου εδώ, ήμουν σε μια μεγαλούπολη και ένιωθα ότι ήμουν στο… χάος. Το καλό όμως ήταν πως επειδή έμενα κοντά στην μητέρα μου στο Περιστέρι, αυτό με βοήθησε να αποφύγω τους… πειρασμούς και τις κακοτοπιές.

Στον Ολυμπιακό ποιος σε βοήθησε περισσότερο;

Όλοι οι συμπαίκτες μου με είχαν ως προστατευόμενο. Ήμουν ο μικρός. Η ομάδα είχε Μητρόπουλο, Αναστόπουλο, Μίχο, Λεμονή, Κοκολάκη… Όλοι τους ήταν 6-7 χρόνια μεγαλύτεροι, οπότε καταλαβαίνεις. Με είχαν σαν μικρό παιδί. Τον πρώτο καιρό βέβαια δεν έπαιζα μέχρι το Φεβρουάριο, αλλά μετά ξεκίνησα να κάνω καλά παιχνίδια.

«Με χτυπάει ένας αντίπαλος, έρχεται ο Μητρόπουλος τον πιάνει και του λέει… το μικρό δεν θα τον ξαναπειράξεις!»

Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό σκόραρες και ακόμα και σήμερα κρατάς το ρεκόρ του  μικρότερου σε ηλικία παίκτη που σκόραρε σε ντέρμπι αιωνίων.

Απίστευτο συναίσθημα. Δεν θυμάμαι στους πανηγυρισμούς ποιος μου είπε τι, αλλά αυτά είναι συναισθήματα που δεν περιγράφονται. Αλλά πάντα ήμουν ο μικρός. Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι κάποιος με χτύπησε και αμέσως ήρθε ο Τάσος ο Μητρόπουλος στη φάση και έπιασε τον αντίπαλο και του λέει: “τον μικρό δεν θα τον ξαναπειράξεις”. Μόνο και μόνο η φυσιογνωμία του Τάσου έφτανε…

Είχες ξεκινήσει πολύ δυνατά πάντως.

Κατάφερα και σκόραρα ουσιαστικά στο πρώτο παιχνίδι με τον Ηρακλή. Τότε έπαιζε ο Χατζηπαναγής και ο Παπαϊωάννου. Στη συνέχεια παίζουμε με τον Πανσερραϊκό στο ΟΑΚΑ και έχει 40.000 κόσμο. Εγώ στο πρώτο 20λεπτο ήμουν στα… χαμένα. Ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι δεν με αναγνώριζαν. Μετά όμως συνήλθα και έβαλα δύο γκολ. Και ακολούθησε το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

Θυμάμαι μια φωτογραφία που είχες βγάλει τότε, με τέσσερις συμμαθήτριές σου.

Ναι τότε είχε μπει τίτλος: “Ο πιο καλός ο μαθητής”, νομίζω στο “Εθνοσπόρ”. Πήγαινα σχολείο στη Νέα Φιλαδέλφεια, γιατί εκεί ήταν γυμναστής ο Νίκος Μπασιούκας, που είχαμε στον Ολυμπιακό και ήθελε να με έχει από κοντά. Αυτός κανόνισε να πάω εκεί, παρότι έμενα στο Περιστέρι, για να μπορεί να με βοηθάει με τις ώρες, να φεύγω να πηγαίνω για προπόνηση.

Από τον Ολυμπιακό γιατί έφυγες;

Γιατί τότε είχε έρθει ο Κοσκωτάς και υποτίθεται ότι ήθελαν να κάνουν ανανέωση. Εγώ ήμουν τότε 20 χρονών και με έδιωξαν για να φέρουν στη θέση μου 24άρηδες και 25άρηδες και έτσι πήγα στην Παναχαϊκή.

«Αν πετύχαινα τώρα ξανά το γκολ στο Μονακό τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά για μένα»

Γύρισες όμως και μάλιστα ήσουν και στην εποχή Κόκκαλη που τότε ξεκινούσε στον Ολυμπιακό.

Ήμουν άτυχος γιατί ενώ αγωνιστικά ήμουν σε καλή κατάσταση και έπαιζα, είχα πέσει αρχικά στην εποχή Νταϊφά που ήταν κάπως σφιχτός οικονομικά και μετά γύρισα με πρόεδρο τον Σαλιαρέλη. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Εάν γίνονταν τώρα το Μονακό, θα είχα άλλες απολαβές και άλλη αντιμετώπιση. Εμένα όμως τότε τελείωνε το συμβόλαιό μου, έναν χρόνο μετά.

Τι θέλω να πω; Μπορεί να άλλαξε η κατάσταση στην ομάδα, όμως για μένα δεν άλλαξε τίποτα. Υπήρχαν και κάποιοι προπονητές που μπορεί να μην με ήθελαν και έτσι δεν είχα την οικονομική επιβράβευση. Γι ‘αυτό ξανάφυγα το 1994 και πήγα πάλι στην Παναχαϊκή που είχα καλές σχέσεις.

Πάμε λοιπόν στο περίφημο παιχνίδι με τη Μονακό. Πώς τη θυμάσαι τη φάση; Πότε είπες: “Το έβαλα”;

Θα σου πω αλλά θέλω να με πιστέψεις. Όταν έγινε η κλήρωση, από την πρώτη στιγμή ζούσα με αυτό το όνειρο. Να βάλω ένα γκολ στο τέλος και να κερδίσουμε. Όταν ξεκίνησε η φάση με τη μεγάλη μπαλιά του Σαββίδη στον Μπατίστα, ο Ντανιέλ νομίζω ότι αρχικά έχασε τη φάση.

Στη συνέχεια όμως την ξανακέρδισε και μπήκε για τη σέντρα. Εγώ το πίστευα και είχα την αίσθηση και πήγα στο πρώτο δοκάρι. Αυτό λέω και στα παιδιά σήμερα. Το μεγαλύτερο μυστικό για να βάλεις ένα γκολ, είναι να μην φοβάσαι να το χάσεις. Τις είχα αυτές τις κινήσεις στο πρώτο δοκάρι, αλλά ήταν καλή και η σέντρα.

Με τον Μπατίστα την θυμάστε τη φάση;

Κάθε φορά που βρισκόμαστε μου λέει: “Τι σέντρα σου έβγαλα”. Εγώ πάντα του λέω χαριτολογώντας: “Παίζαμε με μπλε εκείνη τη μέρα και μπερδεύτηκες. Είδες μια μπλε φανέλα και πέντε κόκκινες και λες ας κάνω τη σέντρα, κάποιος κόκκινος θα πεταχτεί”. (γέλια). Φυσικά του το λέω για πλάκα. Θέλω να σου πω πάντως πως εκείνη η 11άδα είχε 10 Έλληνες και είχε παίξει μόνο ο Λιτόφσενκο.

«Ο Μπατίστα που λέει πάντα… “τι σέντρα σου έβγαλα” κι εγώ του απαντώ “είδες μια μπλε φανέλα και πέντε κόκκινες και λες ας κάνω μια σέντρα κάποιος κόκκινος θα πεταχτεί!»

Ενδεκάδα του Μπλαχίν έτσι;

Ο Μπλαχίν ήταν ένας τύπος που δεν καταλάβαινε από αυτά. Ότι έβλεπε στην προπόνηση, αυτό και επέλεγε. Δεν καταλάβαινε εάν κάποιος ήταν Έλληνας ή ξένος, ή συμπατριώτης του.

Πες μου για τη ρεβάνς και το δοκάρι της Μονακό, που ο Μύρτσος φίλησε την μπάλα.

Κανείς μας δεν θα μάθει ποτέ εάν πέρασε η μπάλα. Βοήθησε και το καπνογόνο. Ο Γιώργος την καπάκωσε, τη φίλησε και μετά την σούταρε αμέσως για να αλλάξει η φάση. Μεγάλη ομάδα τότε η Μονακό. Κλίνσμαν, Τζοργκαέφ, Τουράμ… Αστέρια. Είχαμε πίστη όμως και ήμασταν δεμένοι.

«Πριν το ματς με τη Μονακό ο Μύρτσος έβαλε τέρμα τη μουσική στο ξενοδοχείο και ο Μπλαχίν…»

Πες μου και καμία άλλη ιστορία με τον Μύρτσο.

Με τον Γιώργο ήμασταν και δωμάτιο. Πριν το ματς το μεσημέρι είχαμε ξαπλώσει και ο Γιώργος είχε βάλει τέρμα τη μουσική στο ξενοδοχείο. Ο Μπλαχίν τότε του “έβαλε χέρι”, όμως ο Γιώργος του απάντησε: “Πάμε μίστερ να περάσουμε καλά, να το διασκεδάσουμε”.

Το έβλεπε εντελώς διαφορετικά το ποδόσφαιρο και είχε ψυχολογία. Αυτό δεν είναι μόνο το πως νιώθεις, αλλά και πως νιώθεις ότι σε βλέπει ο άλλος. Εάν νιώθεις ότι ο προπονητής σε πιστεύει, ξέρεις ότι αν κάνεις ένα λάθος δεν θα πέσει να σε φάει. Όμως εάν νιώθεις ότι δεν σε πιστεύει, τότε σίγουρα θα κάνεις, όχι μόνο ένα, αλλά δέκα λάθη.

Προπονητής τότε στη Μονακό ήταν ο Βενγκέρ, τον οποίο τον έφερε μετά ο Κόκκαλης, αλλά δεν ήρθε στην ομάδα.

Δεν είχαμε μάθει τότε τους πραγματικούς λόγους. Διάβασα πρόσφατα ότι αυτός ήρθε αλλά δεν του άρεσαν οι εγκαταστάσεις και η υποδοχή. Δεν ξέρω όμως τι έγινε και ο Κόκκαλης δεν μας είπε τίποτα τότε.

Ο Κόκκαλης πως ήταν ως άνθρωπος;

Δεν ήταν από αυτούς που μπορείς να ξεγελάσεις. Ακόμα όμως και στις στιγμές που ήθελε να σε επιπλήξει γέλαγε. Ήμουν κι εγώ όμως ως άνθρωπος κάπως απόμακρος. Ήθελα να κάνω τη δουλειά μου και να πηγαίνω σπίτι μου. Ακόμα και στην Παναχαϊκή που είχα άριστες σχέσεις με τον Λουκόπουλο, δεν ήμουν διαφορετικός.

Γενικά για τους προέδρους που είχες τι μπορείς να πεις;

Ο Ολυμπιακός είχε πάντοτε την τύχη να έχει προέδρους που ήταν και οπαδοί του, με μεγάλο παράδειγμα τον σημερινό πρόεδρο τον κ. Μαρινάκη. Θυμάμαι ότι εγώ πήγα παιδάκι στον Ολυμπιακό και γενικός αρχηγός ήταν ο πατέρας του Μιλτιάδης. Και ο κ. Μαρινάκης μεγάλωσε στο Καραϊσκάκη. Τώρα μέσα στο γήπεδο έχει μεγαλώσει και ο γιός του.

Τότε ενώ είχατε μαζευτεί μεγάλοι παίκτες στον Ολυμπιακό, γιατί δεν κάνατε την υπέρβαση;

Οι διαφορές ήταν τεράστιες. Και στη νοοτροπία, αλλά και στις εγκαταστάσεις. Οι ξένοι καλοί μεν, αλλά και τότε ήταν και αλλιώς. Τα παιχνίδια ήταν νοκ άουτ. Τώρα με τους ομίλους οι ευκαιρίες είναι περισσότερες για να πετύχεις κάτι καλό.

Τώρα είναι σαν να μου λες ότι ο Παναθηναϊκός τα κατάφερνε λόγω της Παιανίας.

Τεράστιο και σημαντικό όπλο. Δεν το συζητάμε. Όπως τώρα μεγάλο όπλο του Ολυμπιακού είναι το Ρέντη, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί. Παίζει ρόλο η τεχνογνωσία και οι παίκτες μπορούν να βελτιώσουν κάθε τομέα ξεχωριστά.

Τώρα η τεχνογνωσία έχει μοιραστεί σε όλους, ενώ και τα παιχνίδια τώρα είναι περισσότερα και σε όμιλους και μετά από ένα κακό αποτέλεσμα έχεις το περιθώριο να διορθωθείς. Άλλαξαν και τα οικονομικά. Μετά από αυτά ο Ολυμπιακός άρχισε να φέρνει παικταράδες. Τζιοβάνι, Ριβάλντο, Γκαλέτι, Καμπιάσο, Καρεμπέ, Τουρέ.

Από προπονητές ποιος σε βοήθησε περισσότερο;

Αυτός που πλησίαζε περισσότερο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ήταν ο Μπλαχίν. Αλλά από όλους τους προπονητές προσπάθησα να πάρω κάτι. Αυτό το έχω ως αρχή μου στη ζωή. Από τον κάθε άνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός, μπορείς να πάρεις κάτι.

Για να κλείσουμε λοιπόν, θέλω να μου πεις γιατί η ομάδα του Μπλαχίν δεν μπόρεσε να πάρει το πρωτάθλημα.

Κατά καιρούς είχαμε καλές ομάδες. Γι’ αυτό που με ρωτάς όμως να σου πω ότι η ατμόσφαιρα τότε μετά το Μονακό και παρά το γεγονός ότι είχαμε πλησιάσει την ΑΕΚ. Έγινε η αλλαγή προπονητή και ήρθε ο Γεωργιάδης, έγινε μια αναμπουμπούλα με τους περίφημους “κορνέδες”, μετά ήρθε ο Πέτροβιτς… Για να πάρεις πρωτάθλημα πρέπει να έχεις και μια σταθερότητα, όχι μόνο καλούς παίκτες.

Υπήρχαν και πολλά εξωαγωνιστικά και δεν πήρε αυτή η ομάδα πρωτάθλημα. Δεν θέλω όμως να μπω σε αυτό το “τρυπάκι”. Έγινε η αλλαγή του Μπλαχίν, ενώ είχαμε βρει ρυθμό και ισορροπία και ενώ τις περισσότερες φορές η αλλαγή προπονητή βγαίνει σε καλό, εκείνη την εποχή εμάς δεν μας βγήκε σε καλό.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News