Συνέντευξη Ζόραν Σλίσκοβιτς: «Δεν άκουσα τον Μελισσανίδη και το μετανιώνω πικρά!»

Πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’90, πριν από τριάντα ολόκληρα χρόνια υπήρχαν δύο… άσπρες τούφες που αποτελούσαν θέμα συζήτησης στην καθημερινότητα της χώρας. Μια πολιτική και μία αθλητική!

Η πρώτη ανήκε στη δημοσιογράφο, Άννα Παναγιωταρέα, που εκείνη την εποχή βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας με την εκπομπή «Τετ α τετ με την Άννα» που προβαλλόταν από τον ΑΝΤ1 στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα.

Μάλιστα, σε μια από τις εκπομπές που θα αποκτούσαν… μεγαλύτερη αξία μετά από δεκαετίες, είχε φιλοξενούμενο τον… φοιτητή Αλέξη Τσίπρα να καταθέτει τα αιτήματά του προς τον Υπουργό Παιδείας!

Η δεύτερη ήταν αμιγώς… αθλητική και εισαγωγής. Μας είχε έρθει από την Κροατία το καλοκαίρι του 1992 και για δύο σεζόν προκάλεσε… πάταγο με τις επιδόσεις του στο ελληνικό ποδόσφαιρο φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ!

Μέλος της φοβερής και τρομερής «κιτρινόμαυρης μηχανής» του Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Ζόραν Σλίσκοβιτς κατέκτησε δύο πρωταθλήματα στις ισάριθμες σεζόν που αγωνίστηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια, κέρδισε την αναγνώριση ακόμη και των αντιπάλων της «Ένωσης», οι οποίο – βέβαια – του χάρισαν το… παρατσούκλι «Παναγιωταρέα», λόγω της άσπρης τούφας στο μαλλί που τον συνέδεε με τη γνωστή δημοσιογράφος.

Τριάντα χρόνια μετά τα… όργια του στο παλιό «Νίκος Γκούμας», ο αγαπημένος «Σλίσκο» των φίλων της ΑΕΚ επέστρεψε στο γήπεδο που μεγαλούργησε, επισκέφτηκε συγκινημένος την «Αγιά Σοφιά» και βέβαια δεν ήταν δυνατόν να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη! Ήταν η στιγμή να κολλήσει το δικό του ξεχωριστό χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr ένας από τους πιο αποτελεσματικούς επιθετικούς που είδαμε στα 90’ς στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η… άσπρη τούφα, πλέον, δεν υπάρχει (ή για να είμαστε ειλικρινείς… έχει επεκταθεί) αλλά η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός είναι πάντα εδώ. Και μάλιστα… σε άπταιστα ελληνικά!

Κι όπως το έπραττε αγωνιζόμενος στο πλευρό του Βασίλη Δημητριάδη και του Αλέξη Αλεξανδρή σε μια τριπλέτα-φωτιά, ο Ζόραν Σλίσκοβιτς… σκοράρει με απίθανες ατάκες που μας ταξιδεύουν στο ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής!

Photo Credits: Στέλιος Στεφάνου | Eurokinissi

Κύριε Σλίσκοβιτς, δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω τη συνέντευξη με την ακόλουθη ερώτηση: Που πήγε η… άσπρη τούφα;

(Γελάει)… Ποια άσπρη τούφα; Έχει σκεπάσει όλο το κεφάλι πλέον το άσπρο χρώμα. Σκέφτομαι να αφήσω  μια… μαύρη για να κάνει τη διαφορά όπως παλιά!

Πάμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν, λοιπόν, όταν καλά καλά δεν είχατε μαλλιά! Που γεννηθήκατε;

Γεννήθηκα στο Ντουμπρόβνικ. Σε ένα μικρό χωριό δίπλα στην πόλη, αλλά ουσιαστικά μεγάλωσα στο Ντουμπρόβνικ. Εκεί πήγα σχολείο, εκεί μεγάλωσα, εκεί έμεινα όλα τα χρόνια μου, μέχρι να τελειώσω το σχολείο.

«Ποιά άσπρη τούφα; Έχει σκεπάσει όλο το κεφάλι πλέον το άσπρο χρώμα. Σκέφτομαι να αφήσω  μια… μαύρη για να κάνει τη διαφορά όπως παλιά!»

Με το ποδόσφαιρο πότε ασχοληθήκατε;

Από μικρό παιδί, με μια μπάλα ήμουν στα πόδια. Στο χωριό μου έπαιζα μόλις γυρνούσα από το σχολείο και από την ομάδα εκεί ξεκίνησα, η οποία έπαιζε στην Γ’ Εθνική της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας τότε. Εκεί με είδαν οι σκάουτερς από τις μεγάλες ομάδες και έτσι πήγα στη Βοσνία. Αγωνίστηκα στην Ζελέζνιτσαρ η οποία τότε ήταν στην Α’ Εθνική.

Τότε παίζατε σε μια ομάδα που είχε πραγματικά μεγάλους παίκτες.

Η Ζελέζνιτσαρ όντως είχε μεγάλους παίκτες. Κατ αρχήν παίζαμε μαζί με τον Σαμπανάτζοβιτς, αλλά γενικά η ομάδα αυτή έχει βγάλει μεγάλους παίκτες. Σκόρο, Μπαντζάρεβιτς, Σαμπανάτζοβιτς, Παύλοβιτς, ο Νίκιτς που έπαιξε στον Άρη, Μπάχιτς και φυσικά και ο Γιάσμινκο Βέλιτς, ο οποίος ήταν προπονητής στον Παναθηναϊκό Β’ και τώρα είναι στον Λεβαδειακό.

«Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήξερα τον Μπάγεβιτς, αλλά δεν γνώριζα τίποτα για την ΑΕΚ. Λόγω του πολέμου, όμως, δεν το σκέφτηκα πολύ…»

Πως ήρθατε λοιπόν στην Ελλάδα;

Μετά τις εμφανίσεις που έκανα με την Ζελέσνιτσαρ, με αγόρασε η Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Εκεί ήμουν ένα χρόνο, αλλά ξεκίνησε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Δεν περνούσαμε καλά, δεν μπορούσαμε να ευχαριστηθούμε το ποδόσφαιρο, δεν μπορούσαμε να ζήσουμε. Ήρθε λοιπόν ο μάνατζέρ μου και με ρώτησε εάν θέλω να έρθω στην Ελλάδα.

Φαντάζομαι πάντως ότι σας ήξερε ο Μπάγεβιτς.

Ο Μπάγεβιτς με ήξερε, αλλά εγώ δεν ήξερα τίποτα για την ΑΕΚ. Λόγω του πολέμου όμως, δεν το σκέφτηκα πολύ και είπα αμέσως το ναι και έτσι ήρθα στην Ελλάδα. Βέβαια είχα μιλήσει και με τον Μπάγεβιτς και έτσι πήρα την απόφαση.

Άλλες προτάσεις είχατε τότε;

Φυσικά και είχα. Με ήθελαν η Τουλούζ από τη Γαλλία και η Κρεμονέζε από την Ιταλία. Τότε όμως είχαν φύγει ο Μπόμπαν και ο Σούκερ από την Διναμό Ζάγκρεμπ και δεν ήθελαν οι άνθρωποί της να με δώσουν. Όμως όταν ξεκίνησε ο πόλεμος όλα αυτά άλλαξαν.

Όταν ήρθατε στην Ελλάδα πως σας φάνηκε;

Στην αρχή ήρθα και είχα πολλά προβλήματα. Ήμουν σε ένα άλλο κράτος, στο δικό μου υπήρχε πόλεμος και άρα αγωνία για τους δικούς μου ανθρώπους. Μετά την επόμενη χρονιά, ο πατέρας μου αρρώστησε και δυστυχώς πέθανε. Οπότε καταλαβαίνετε δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Ευτυχώς μου άρεσε πολύ η Αθήνα και αυτό με έκανε να είμαι κάπως καλύτερα.

Χρειαστήκατε διάστημα προσαρμογής;

Φυσικά και χρειάστηκα. Ήμουν μόνος μου σε μια ξένη χώρα και δεν μιλούσα τη γλώσσα. Βέβαια ήρθε και ο Σαμπανάτζοβιτς και εγώ είχα τουλάχιστον κάποιον να μιλάω. Σιγά σιγά συνήθισα και έτσι κατάφερα να παίξω το ποδόσφαιρο που μπορούσα. Βέβαια με βοήθησε πολύ και ο Μπάγεβιτς. Είμαι ευτυχισμένος που έπαιξα στην ΑΕΚ και έζησα όσα έζησα.

«Στην ΑΕΚ έζησα τα δύο καλύτερα χρόνια της ζωής μου, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ!»

Πάμε να θυμηθούμε λοιπόν τα δύο χρόνια στην ΑΕΚ.

Είναι τα καλύτερα δύο χρόνια της ζωής μου. Δεν το λέω για να εντυπωσιάσω, αλλά γιατί πραγματικά το πιστεύω. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Είχα την τύχη να έρθω σε μια πολύ καλή ομάδα. Την καλύτερη τότε στην Ελλάδα. Παίζαμε καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Εγώ όμως είχα πάντοτε θέματα. Ο πόλεμος, ο πατέρας μου, η γυναίκα μου είχε γεννήσει, οπότε τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Αλλά είχα και κάτι άλλο.

Τι άλλο;

Ήμουν πάντοτε ο τρίτος ξένος. Πάντα έπαιζα με άγχος να τα καταφέρω για να μπορέσω να μείνω και στην ομάδα. Σιγά σιγά όμως, είδα ότι ο κόσμος με πίστευε και αυτό με έκανε να νιώσω διαφορετικά. Εγώ για να παίξω καλά, πρέπει να ξέρω και να βλέπω ότι ο κόσμος με θέλει. Οπότε όταν έγινε και αυτό, τότε κι εγώ άρχισα να νιώθω καλύτερα.

Θέλατε δηλαδή να σας δείξουν ότι σας πιστεύουν.

Ακριβώς αυτό. Όταν έγινε, τότε ανέβηκα αμέσως και κατάφερα να δείξω τι μπορώ να κάνω. Στο τέλος νομίζω ότι κατάφερα να κερδίσω τον κόσμο. Παίζαμε στον δεύτερο ημιτελικό με τον Αρη, τη δεύτερη χρονιά μου στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη είχα κάνει το 1-0. Το ματς ήταν στο 1-1 και ο Μπάγεβιτς με έκανε αλλαγή. Εκεί λοιπόν, ο κόσμος μας σηκώθηκε και με αποθέωσε. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή. Τότε βέβαια ήμουν και από τους πιο φορμαρισμένους παίκτες στην ομάδα.

Η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς έχει μείνει στη μνήμη μας ως μια από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Είχαμε πολύ μεγάλους παίκτες. Ήταν ο αρχηγός μας ο Μανωλάς, που για μένα ήταν ένας πολύ μεγάλος παίκτης. Υπήρχε ο Σαβέβσκι, φτιάξαμε ένα πολύ καλό σύνολο. Μετά ήρθαν και ο Μπορμπόκης και ο Κασάπης και δυναμώσαμε πολύ στα πλευρά.

Ποιο παιχνίδι θυμάστε καλύτερα;

Στην πρώτη μου χρονιά το ματς με τον Ολυμπιακό που ήταν την τελευταία αγωνιστική και νικήσαμε 3-1 και πήραμε το πρωτάθλημα. Τότε έβαλα το γκολ στο πρώτο λεπτό, σε μια γεμάτη Φιλαδέλφεια. Ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Τόσος κόσμος να είναι γύρω γύρω στο γήπεδο και να περιμένει να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη. Εγώ αγαπάω την ΑΕΚ και λόγω του κόσμου της. Μια ομάδα είναι ο κόσμος της και όταν είδα τον κόσμο της ΑΕΚ πραγματικά τρελάθηκα. Δίνουν τον εαυτό τους για την ΑΕΚ και από τότε κι εγώ είμαι μόνο ΑΕΚ.

Μόνο ΑΕΚ;

Μόνο. Έχω περάσει από την Ντινάμο Ζάγκρεμπ, η οποία είναι μεγάλη ομάδα, αλλά δεν ένιωσα ποτέ το ίδιο πράγμα. Εκεί είναι όλοι “επαγγελματίες”. Δεν κάνουν παρέα οι παίκτες, δεν είναι ίδια η ατμόσφαιρα. Εδώ όμως στην ΑΕΚ τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

«Μια ομάδα είναι ο κόσμος της και όταν είδα τον κόσμο της ΑΕΚ πραγματικά τρελάθηκα. Δίνουν τον εαυτό τους για την ΑΕΚ και από τότε κι εγώ είμαι μόνο ΑΕΚ. Ούτε Ντινάμο Ζάγκρεμπ, ούτε τίποτα. Μόνο ΑΕΚ!»

Πείτε μου ιστορίες.

Κάναμε παρέα και βγαίναμε όλοι μαζί. Ήμασταν καλοί φίλοι. Και όχι μόνο οι παίκτες. Και ο πρόεδρος ο κ. Μελισσανίδης ήταν πολύ κοντά μας. Δεν ήμασταν όπως άλλες ομάδες. Μια φορά ήμασταν στο ξενοδοχείο κι εγώ ήμουν στο δωμάτιο με τον Ατματσίδη. Είχαμε άγχος, γιατί δεν θυμάμαι σε ποιο ματς είχαμε. Κάτσαμε και παίζαμε χαρτιά στο δωμάτιο. Χτύπησε η πόρτα και ρωτάει ο Ηλίας: “Ποιος είναι”; Αλλά κανείς δεν απάντησε. Σηκώθηκε και άνοιξε την πόρτα και ήταν ο κ. Μελισσανίδης. Εγώ τότε κάπνιζα και μας ρωτάει: “Τι κάνετε εδώ”; Ο Ηλίας του λέει: “πρόεδρε παίζουμε να περάσει η ώρα μας”. Εγώ τότε έκανα πως δεν καταλαβαίνω ελληνικά (γέλια).

Ήσασταν στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που έπεσαν τα φώτα.

Βέβαια ήμουν.

«Ποιος Ολυμπιακός; Δεν ήταν καλός στα δικά μου χρόνια στην ΑΕΚ. Με τον Παναθηναϊκό παλεύαμε περισσότερο για το πρωτάθλημα!»

Παλιοί παίκτες του Ολυμπιακού που μιλάμε, που λένε ότι τότε είχαν και αυτοί καλή ομάδα, αλλά πάντοτε κάτι γίνονταν και δεν μπορούσαν να πάρουν το πρωτάθλημα.

Τα ματς με τον Ολυμπιακό μέσα στη χρονιά είναι μόνο δύο. Στα άλλα ματς τι γινόταν; Εμείς είχαμε την καλύτερη ομάδα και δεν μπορούσε κανείς να μας κερδίσει. Δύσκολα μας κέρδιζαν. Ο Ολυμπιακός όμως τότε δεν ήταν ιδιαίτερα καλός. Εμείς παλεύαμε περισσότερο με τον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα. Εμείς κερδίζαμε παντού, ενώ ο Ολυμπιακός, μπορεί να έπαιζε καλά στα ντέρμπι, αλλά έχανε βαθμούς από τις μικρότερες ομάδες.

Από τα ντέρμπι τι άλλο θυμάστε;

Θυμάμαι τη δεύτερη χρονιά το πρωτάθλημα ήθελε περίπου 10 αγωνιστικές για να τελειώσει. Παίζαμε λοιπόν με τον Παναθηναϊκό και είχαμε 6 βαθμούς διαφορά. Εάν κερδίζαμε, θα παίρναμε σίγουρα το πρωτάθλημα. Τόσο κόσμο και τέτοιο πάθος δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Κερδίσαμε 2-0 με γκολ των Κοπιτσή και Αλεξανδρή. Για εμένα αυτό ήταν και το καλύτερό μου παιχνίδι με τη φανέλα της ΑΕΚ.

Στην Ευρώπη;

Προσπαθήσαμε πολύ, αλλά πέφταμε πάνω σε μεγάλες ομάδες. Την πρώτη φορά που έπαιξα ήταν με την Αϊντχόφεν. Ήταν μεγάλη ομάδα και μόνο που είχε τον Ρομάριο επιθετικό, καταλαβαίνεις. Μετά παίξαμε με τη Μονακό. Κλίνσμαν, Σίφο, Πετίτ, Τζοργκαέφ… Μεγάλοι παίκτες. Τότε η Μονακό έπαιξε ημιτελικό με την Μίλαν. Προπονητής ήταν ο Βενγκέρ. Δεν μπορούσαμε. Όταν δεν μπορείς, δεν μπορείς. Στην Μονακό έπαιζε ο Κλίνσμαν και στην ΑΕΚ εγώ. Αυτός έκανε 5 εκατομμύρια κι εγώ 200.000. Πως να τους αντιμετωπίσεις; Αδύνατο.

Γιατί δεν μείνατε στην ΑΕΚ;

Εγώ είχα συμβόλαιο για τρία χρόνια. Όταν τελείωσε όμως ο δεύτερος χρόνος, η ομάδα ήθελε να βρει κάποιον ξένο για να πάει καλύτερα στην Ευρώπη. Το πρωτάθλημα το παίρναμε, αλλά στην Ευρώπη ήθελαν κάτι καλύτερο. Τότε ήμασταν εγώ, ο Σαμπανάτζοβιτς και ο Σαβέβσκι. Η ΑΕΚ ήθελε να πάρει τον Κετσπάγια που ήταν μεγάλος παίκτης και τότε εγώ είπα να φύγω και έκανα το μεγάλο λάθος μου.

Τι λάθος;

Ο κ. Μελισσανίδης ήθελε να μου ανανεώσει το συμβόλαιο για άλλα τρία χρόνια και να πάω δανεικός σε μια ομάδα για ένα χρόνο, γιατί από την επόμενη χρονιά θα γίνονταν 4 οι ξένοι στο πρωτάθλημα. Όμως εγώ δεν ήθελα. Ήθελα να μείνω ελεύθερος, γιατί ήμουν πικραμένος. Είχα πάει καλά στο πρωτάθλημα και ήθελα να με κρατήσει η ΑΕΚ γι’ αυτό. Έπρεπε όμως να κάνω αυτό που μου είπε τότε ο πρόεδρος και θα είχα μείνει περισσότερα χρόνια στην Ελλάδα. Αν τώρα είχα ξανά την πρόταση δεν θα έφευγα ποτέ. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην μετανιώνω πικρά εκείνη την απόφαση!

«Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στον Πανηλειακό, κατάλαβα πόσο μεγάλος παίκτης ήταν ο Τζόρτζεβιτς»

Γιατί πήγατε στην Β’ Εθνική και τον Πανηλειακό;

Με ήθελαν πολλές ομάδες από την Ελλάδα, αλλά εγώ πήγα εκεί γιατί ήταν ο Σταυρόπουλος πρόεδρος και ήθελε να φτιάξει μια ομάδα που θα ανέβαινε στην Α’ Εθνική. Πραγματικά φτιάξαμε μια μεγάλη ομάδα με τον Τζόρτζεβιτς και τον Γιαννακόπουλο και ανεβήκαμε.

Τον Τζόρτζεβιτς τον ξέρατε από πριν;

Όχι γιατί είναι μικρότερος από μένα. Από την πρώτη στιγμή όμως κατάλαβα ότι είναι μεγάλος παίκτης. Προσόντα φοβερά. Ταχύτητα, αριστερό πόδι τρομερό. Έκανε μεγάλη καριέρα.

Μάθατε ποτέ αν τον ήθελε η ΑΕΚ;

Τον ήθελε ναι. Μάλιστα του έδινε και περισσότερα λεφτά από τον Ολυμπιακό, όμως ο ίδιος είχε δώσει το λόγο του στον Ολυμπιακό και δεν ήθελε να τον πάρει πίσω.

«Όταν  είδα στην τηλεόραση στο ματς με τον Ιωνικό τρελάθηκα. Αυτό που λέω τώρα, είναι πως είδα το νέο γήπεδο της ΑΕΚ και πλέον αυτό που μου μένει στη ζωή είναι να γίνω παππούς. Αφού είδα το νέο γήπεδο είμαι καλά»

Πάμε τώρα και στο νέο γήπεδο.

Τι να σου πω; Γι αυτό ήρθα. Για να δω το νέο μας γήπεδο. Δεν είχα έρθει τόσα χρόνια. Μεγάλωσα και δεν μου αρέσει να ταξιδεύω, αλλά είχα την επιθυμία να έρθω για να το δω. Έχω βρει την ηρεμία μου στην Κροατία, αλλά ήθελα να δω το νέο γήπεδο.

Έχετε να έρθετε 15 χρόνια και μιλάτε τόσο καλά ελληνικά;

Στην ΑΕΚ είχα πρόβλημα γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα, αλλά τα έμαθα σε ένα χρόνο στον Πύργο.

Σε ένα χρόνο;

Ναι σε ένα χρόνο.

Εγώ σε ένα χρόνο δεν πρόκειται να μάθω κροατικά!

Είναι δύσκολα (γέλια).

Ωραία αλλά δεν μου είπατε για το γήπεδο.

Περίμενα 20 χρόνια γι’ αυτό. Όταν το είδα στην τηλεόραση στο ματς με τον Ιωνικό τρελάθηκα. Αυτό που λέω τώρα, είναι πως είδα το νέο γήπεδο και πλέον αυτό που μου μένει στη ζωή είναι να γίνω παππούς. Αφού είδα το νέο γήπεδο είμαι καλά. Αν εμείς είχαμε τέτοιο γήπεδο, θα “πετάγαμε”, δεν θα τρέχαμε απλά. Με αυτό το γήπεδο θα πετύχουμε πολλά πράγματα. Δύσκολο να χάσεις παιχνίδι εκεί. Εγώ ξέρω τι σημαίνει Νέα Φιλαδέλφεια. Οι άλλες ομάδες θα φοβούνται να έρθουν. Μπορεί το γήπεδο να είναι “παραδεισένιο”, όμως αυτές θα ξέρουν ότι θα έρχονται στην “κόλαση”. Να αφήσουν κάθε ελπίδα όταν θα έρθουν.

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News