Μάικλ Φελπς: Η πιο εγωιστική κούρσα της καριέρας του

Μετά την επικράτησή του στα 100μ. πεταλούδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ο Μάικλ Φελπς αισθάνθηκε ότι δεν έκανε σαφή την ανωτερότητά του απέναντι στον Μίλοραντ Τσάβιτς. Ο τελικός στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ρώμης ένα χρόνο μετά, το 2009, ήταν μια κούρσα απόδειξης.

Ο Ζακ Ρογκ, πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, είχε χαρακτηρίσει τον Μάικλ Φελπς άγιο την πρώτη εβδομάδα των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο. Πράγματι, ο Αμερικανός κολυμβητής από τη Βαλτιμόρη είχε στείλει σε υψίπεδα απάτητα το τουρνουά της κολύμβησης, μέχρι να αναλάβει δράση, τουλάχιστον, ο Γιουσέιν Μπολτ. Στο δρόμο για τα οκτώ χρυσά μετάλλια, με τα οποία προσπέρασε τον Μαρκ Σπιτς και τα εφτά που κατέκτησε στο Μόναχο 36 χρόνια πριν, ο Φελπς συνάντησε πολλές αντιξοότητες. Μόλις την πρώτη μέρα και μόνον 20 μέτρα πριν τον τερματισμό στα 4Χ100μ. ελεύθερο πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο ότι αμφέβαλε για το αν θα τα καταφέρει, αφού ο Τζέισον Λίζακ ήταν πίσω από τον Αλέν Μπερνάρ. Όταν έγινε αυτό και ξεχείλισε από έκσταση εκτός νερού, όλα πήραν το δρόμο τους. Μόνο που το έβδομο χρυσό μετάλλιό του ήταν τόσο αμφιλεγόμενο, που μέχρι και ένα χρόνο μετά δεν είχε τακτοποιηθεί το αίσθημα της αδικίας, ούτε από την πλευρά του ούτε από εκείνη του Σέρβου Μίλοραντ Τσάβιτς.

Οι παροικούντες τη Ιερουσαλήμ της κολύμβησης δεν έχουν ιδιαίτερη δυσκολία να επαναφέρουν τη στιγμή του τερματισμού στα 100μ. πεταλούδα, εκεί που ο Φελπς υπήρξε πραγματική διάνοια και που, αν υπήρχε αντίρρησή για το αν είναι ο κορυφαίος συνολικά όλων των εποχών, σε αυτό το είδος δεν θα προέβαλε κάποιος οποιαδήποτε αξίωση. Ήταν η μόνη κούρσα, για το έβδομο χρυσό μετάλλιό του, που δεν έκανε παγκόσμιο, παρά ολυμπιακό, ρεκόρ. Ήταν εκείνη που νίκησε με τη μικρότερη διαφορά, ένα εκατοστό του δευτερολέπτου. Αυτή που, αν υπήρχε άγνοια, κάποιος ανακάλυψε τη δύναμη των media. Στις 16 Αυγούστου 2008, η Κίνα κράτησε την… αναπνοή της και τα θεμέλια του κόσμου κουνήθηκαν. Μαζί την κράτησαν όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα.

Το photo finish του ESPN έδωσε όντως τον Φελπς πρώτο και τον αποθέωσε για την επιπρόσθετη χεριά που του επέτρεψε να περάσει τον Τσάβιτς ακριβώς στην εκπνοή. Το BBC, από τη μεριά του, στη δική του προσπάθεια να τοποθετηθεί μέσω του photo finish, έβγαλε πρώτο τον Σέρβο. Ο Φελπς έκανε 50.58. Ο Τσάβιτς, 50.59. Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου απόσταση, ενώ τα αστραπιαία άνοιγμα και κλείσιμο των ματιών διαρκούν 12 εκατοστά. Η σερβική αποστολή δεν εφεσίβαλλε για το αποτέλεσμα, αλλά αυτό ουδόλως σήμαινε πως δεν αμφέβαλλε για αυτό. Η επίσημη δικαιολογία ήταν γεμάτη υπονοούμενα: «Δεν θα είχαμε οποιαδήποτε τύχη». Για τον κόσμο της κολύμβησης, αυτή η κούρσα πέρασε στο χρονοντούλαπο. Όχι, όμως, για τον Σέρβο πεταλουδίστα. Κυρίως, όμως, όχι για τον Φελπς.

Τα επόμενα ραντεβού, στο «Φόρο Ιτάλικο» της Ρώμης, θα αποδείκνυαν του λόγου το ασφαλές.

 

Ένας έξαλλος πανηγυρισμός

Σε σχέση με τους σπρίντερ, που χρησιμοποιούσαν συνθετικά μαγιό εξευτελίζοντας κάθε δεοντολογική έννοια και κάνοντας τα παγκόσμια ρεκόρ -τα οποία στην κολύμβηση γίνονται ούτως ή άλλως με εντυπωσιακή συχνότητα- να μοιάζουν με αστείο, ο Φελπς ήταν ένας δίκαιος, με τον εαυτό του πρωτίστως, κολυμβητής. Στις περισσότερες περιπτώσεις κολυμπούσε γυμνός από τη μέση και πάνω και γενικώς ουδείς αμφέβαλε ότι η έξωθεν βοήθεια, που έπαιρναν οι υπόλοιποι κολυμβητές από το ρουχισμό τους, έπαιζε όντως σημαντικό ρόλο στα αποτελέσματά του.

Είχαν παρέλθει σχεδόν έντεκα μήνες από εκείνη την κούρσα στο Πεκίνο, όταν του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ρώμης, το 2009. Όχι, όχι στα 100μ. πεταλούδα, αλλά στα 200μ. ελεύθερο, όπου είχε νικήσει με άνεση στους Ολυμπιακούς. Ο «μποντιμπιλντεράς» Γερμανός Πάουλ Μπίντερμαν, με σαφή τη βοήθεια από τη στολή εργασίας του, συνέτριψε το παγκόσμιο ρεκόρ, τερμάτισε σε 1.42.00 και άφησε τον Αμερικανό δεύτερο, σε απόσταση ενός δευτερολέπτου και 22 εκατοστών, που στην κολύμβηση μοιάζει με έτος φωτός.

Επιπλέον, έρχονταν τα 100μ. πεταλούδα, που ο Τσάβιτς έδειχνε σε ημιάγρια κατάσταση. Στους ημιτελικούς έκανε 50.01, παγκόσμιο ρεκόρ. Ο Φελπς έμεινε στο 50.48. Ο Τσάβιτς έδειχνε ότι θα γινόταν ο πρώτος που θα κατέβαινε στα 50 δευτερόλεπτα στο αγώνισμα. Επιπλέον, μια ενδεχόμενη νίκη του θα του επέτρεπε να αμφιβάλει για τον προηγούμενο χρόνο και να κάνει δημοσίως λόγο για παραχάραξη της αθλητικής Ιστορίας, που τουλάχιστον σε αυτόν στοίχισε ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, για να το πάρει ο… αγαπητικός της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Ο Φελπς, ο οποίος ούτως ή άλλως είχε ζητήματα με κατάθλιψη και πανικό και που με την προετοιμασία του με τον προπονητή του, Μπομπ Μπόουμαν, ανήγε τη μονομανία σε επίπεδο που οι αθλητές των ομαδικών σπορ, όσο ψυχωτικοί, δεν θα μπορούσαν, σε καμία περίπτωση, να καταλάβουν, είχε το δικό του κίνητρο. Έπρεπε να (απο)δείξει ότι η νίκη του στο Πεκίνο ήταν δίκαιη.

Γι’ αυτό, κιόλας, εκείνος ο τελικός υπήρξε η απόλυτη δικαίωσή του έσωθεν. Ποτέ πριν ή μετά πανηγύρισε έτσι ένα χρυσό μετάλλιο. Ο Φελπς έκανε το πιο ακριβές και γρήγορο κολύμπι στην καριέρα του, μοιάζει αστείο να το λες αυτό για έναν αθλητή με συνολικά 26 (23-3-2) ολυμπιακά μετάλλια και 33 (26-6-1) μετάλλια σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά αυτό φάνηκε από τον τρόπο που κάθισε στην κορδέλα και χτύπησε τις γροθιές του στο νερό. Η διαφορά με τις υπόλοιπες κούρσες του ήταν ότι όλοι οι στόχοι του πήγαζαν από αγαστή επιθυμία, από πάθος ασίγαστο να γίνει ο καλύτερος. Εδώ αμφισβητείτο η ίδια η αξία του και σε έναν κόσμο που η νίκη συνδέεται με την επιτυχία απολύτως και που ο ίδιος πέθαινε κάθε μέρα μέσα του προκειμένου να κερδίσει τη μυθολογική υστεροφημία του.  

Ο Τσάβιτς, πράγματι, κατέβηκε τα 50 δευτερόλεπτα, κάνοντας 49.95, αλλά ο Φελπς πήγε ακόμα χαμηλότερα: το 49.82 ήταν παγκόσμιο ρεκόρ. Αυτό το χρυσό μετάλλιο σίγασε τους επικριτές του. Η «σφαίρα» από τη Βαλτιμόρη θα ξανάχανε σε κούρσες, ου γαρ έρχεται μόνον άλλωστε, αλλά η αξία του ουδέποτε θα αμφισβητούνταν από τούδε και στο εξής.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News